Ποιος κάνει αντιπολίτευση σε αυτό τον τόπο; Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι γνωστό πως είχε κάνει τη περιβόητη δήλωση «ποιος κυβερνάει επιτέλους αυτό τον τόπο;». Εξίσου σημαντικό όμως είναι κατά τη γνώμη μου και το ερώτημα «ποιος κάνει αντιπολίτευση σε αυτό τον τόπο;». Ας το δούμε λίγο από κοντά. Η δημοσιογραφία έχει καθήκον να ψάχνει και ό,τι βρίσκει να το δημοσιοποιεί. Αυτή είναι η ουσία της ύπαρξής της και ο ρόλος της και μόνο όταν πραγματικά ανταποκρίνεται σε αυτόν, μπορεί να συνεισφέρει θετικά στη λειτουργία της δημοκρατίας. Τα γράφω αυτά διότι το τελευταίο διάστημα συμβαίνει το εξής φαινόμενο:...

όλα τα θέματα της δημόσιας ατζέντας τα βάζει το ρεπορτάζ. Θέλετε αποσπασματικά; Θέλετε με μια δόση υπερβολής; Θέλετε ακόμη και με μεροληψία μερικές φορές; Η ουσία δεν αλλάζει. Αυτή είναι η δουλειά της δημοσιογραφίας και θα πρέπει να την εγκαλούμε όταν δεν κάνει τη δουλειά της, όχι όταν την κάνει.

Πάρτε για παράδειγμα το θέμα με την τροπολογία για τις offshoreπολιτικών προσώπων. Όπως έγινε γνωστό εκ των υστέρων, η κυβέρνηση δεν έκρυψε την τροπολογία. Ο αρμόδιος υπουργός ο κ. Παπαγγελόπουλος δήλωσε πως στην αρμόδια επιτροπή είχε κάνει σαφή και εκτενή αναφορά, όμως δεν κουνήθηκε φύλλο. Αντίθετα, έγινε μείζον ζήτημα που οδήγησε ακόμη και σε επικριτικό πρωτοσέλιδο της Αυγής, όταν το έγραψε το «Πρώτο Θέμα».

Άλλο παράδειγμα. Έφτιαξε μια εγκύκλιο ο Φίλης που μοιάζει με κήρυγμα Μητροπολίτη, γεμάτο με ηθικοπλαστικές νουθεσίες μαζί με την παρότρυνση να μην καλλιεργείται από τους γονείς στα παιδιά η αίσθηση πως είναι «βασιλόπουλα». Δεν θα είχε πάρει χαμπάρι κανένας τίποτα αν και πάλι δεν γινόταν ρεπορτάζ στο «Πρώτο Θέμα».

Έχω αρχίσει, λοιπόν, και αναρωτιέμαι αν η αντιπολίτευση, στο σύνολό της, ξέρει να κάνει τη δική της δουλειά. Που είναι ας πούμε ο τομέας Παιδείας της ΝΔ; Γιατί δεν είναι στελέχη της αντιπολίτευσης στην πρώτη γραμμή ανάδειξης τέτοιων ζητημάτων ώστε τα θέματα να μην περιορίζονται στο επίπεδο της δημοσιογραφικής κριτικής (η οποία εκ των πραγμάτων μόνον επειφανειακή μπορεί να είναι) αλλά να γίνονται αντικείμενα κοινοβουλευτικού ελέγχου, προκειμένου να υποχρεώνονται και οι αρμόδιοι υπουργοί να τοποθετούνται με σοβαρότητα και όχι με αφορισμούς έναντι των εκδοτικών συγκροτημάτων.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ειδικά η ΝΔ θα πρέπει να προβληματιστούν με το φαινόμενο. Βραχυπρόθεσμα μπορεί να νιώθουν πως αν κάνει τη δουλειά τους κάθε Κυριακή ο Θέμος βγαίνουν κερδισμένοι, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι καθόλου έτσι. Όλοι καταλαβαίνουν πως η αντιπολίτευση «τεμπελιάζει» και τα περιμένει όλα έτοιμα στο πιάτο από τη δημοσιογραφική κριτική. Ναι, αλλά αν είναι έτσι, τότε στις εκλογές να πάμε να ψηφίζουμεεφημερίδες, όχι κόμματα!

Η Ελλάδα για να ξανασταθεί στα πόδια της πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξαναγίνει μια χώρα της δουλειάς. Κι αυτό σημαίνει ο καθένας να κάνει σωστά τη δουλειά του και να μην τα περιμένει όλα από τους άλλους. Κι αυτό οφείλει να το δείχνει με τη συμπεριφορά του το πολιτικό προσωπικό, κυρίως δε από τα κόμματα που ορκίζονται στην αξία των μεταρρυθμίσεων. Η πιο μεγάλη μεταρρύθμιση είναι αυτή στη νοοτροπία.