.
Με αφορμή την γιορτή των Ενόπλων Δυνάμεων την περασμένη Δευτέρα, έψαξα στο διαδίκτυο πληροφορίες σχετικά με τον στρατό στην Ελλάδα: Αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων, διάρκεια θητείας των στρατεύσιμων ,δομή και ηγεσία του στρατού, εκπαίδευση, κοινωνική προσφορά, οπλισμός, διεθνής προσφορά...
Ομολογώ πως κάποια από αυτά δεν τα γνώριζα με λεπτομέρειες….. γυναίκα γαρ! Ξέρω όμως καλά το ουσιαστικό: Τον σκοπό των ενόπλων δυνάμεων, έτσι όπως μας τον έμαθαν από μικρά παιδιά στα σχολεία οι δάσκαλοι, που τους τον έμαθαν με τη σειρά τους δικοί τους δάσκαλοι, που και αυτοί τον έμαθαν από τους δασκάλους τους και πάει λέγοντας. Αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων, διαχρονικά, είναι η συνεχής επαγρύπνηση για την εξασφάλιση του εθνικού μας χώρου, η διαρκής ετοιμότητα για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της Ελλάδας.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Υπάρχει κάποιος που δεν γνωρίζει τον σκοπό των Ενόπλων Δυνάμεων; Φυσικά όχι. Υπάρχει κάποιος- νουνεχής πάντα- που δεν αντιλαμβάνεται τον λόγο ύπαρξης του στρατού; Δε νομίζω. Υπάρχει κάποιος που σε ώρα ανάγκης, αν κληθεί, δεν θα εκπληρώσει τον σκοπό αυτόν; Θέλω να πιστεύω πως όχι. Υπάρχει κάποιος που δεν θέλει να εκπαιδευτεί για τον σκοπό αυτόν;
………
Εκεί σκάλωσα. Σε χρόνο dt άρχισαν να μου έρχονται στο νου διάφορες φράσεις από γνωστούς και φίλους του στυλ ‘’ο στρατός είναι χάσιμο χρόνου’’, ‘’βιάζομαι να μπω στην παραγωγική διαδικασία, ο στρατός με καθυστερεί’’, ‘’ο στρατός θα έπρεπε να είναι μόνο μισθοφορικός’’, ‘’ο στρατός είναι άχρηστος, αν θέλουν οι Αμερικάνοι μπορούν να μας διαλύσουν σε δευτερόλεπτα’’, ‘’ο μπαμπάς μου έχει ένα γνωστό ψυχίατρο, αφού μπορώ γιατί να μην τον γλιτώσω τον στρατό;’’. Θα μπορούσα να γράφω ή να συζητώ για ώρες, όπως πολλοί άλλωστε, για την σημασία της ύπαρξης του ελλ. Στρατού έτσι όπως οφείλει να την αντιλαμβάνεται κάθε πατριώτης. Και θα μπορούσαν απ’ την πλευρά τους να μου απαντούν επίσης επί ώρες όλοι όσοι- δυστυχώς πάρα πολλοί- διαφωνούν μαζί μου.
Όλα αυτά βέβαια σε ένα θεωρητικό επίπεδο. Γιατί στην πραγματικότητα, όλους αυτούς- τουλάχιστον σύμφωνα με το δείγμα που έχω εγώ στο στενό κοινωνικό μου περιβάλλον- όταν έρθει τελικά η ώρα που μπαίνουν στο στρατό τους φαντάζομαι γαντζωμένους στα κάγκελα με βουρκωμένα μάτια να φωνάζει το βλέμμα τους : ‘’Μαμά, μπαμπά, φέρτε με όσο πιο κοντά μπορείτε’’.
Δεν θέλω να είμαι αφοριστική, αλλά ειλικρινής. Και πιστέψτε με, αυτή την εικόνα που περιέγραψα ομολογουμένως με πολύ δόση υπερβολής και ειρωνείας, είναι που φοβάμαι μη γίνει συνήθης κατάσταση για τα νεοσύλλεκτα Ελληνόπουλα. Εξάλλου σκοπός μου δεν ήταν να γράψω ένα δοκίμιο ή ένα επιστημονικό άρθρο, αλλά απλά να μοιραστώ τις σκέψεις μου.
Υ.Γ: Το τελευταίο διάστημα πρόσεξα πως αρκετοί γνωστοί μου έσπευσαν να υπηρετήσουν τη θητεία τους. Άλλος διέκοψε την αναβολή του, άλλος ξαφνικά σοβαρεύτηκε(!), άλλος ‘’πάγωσε’’ τις σπουδές του για να πάει φαντάρος, άλλος άφησε τη δουλειά του για να πράξει το χρέος του στην Πατρίδα. Τότε παραδέχομαι πως αναπτερώθηκε το ηθικό μου. Είπα: ‘’Λες οι νεολαίοι να την είδαν αλλιώς;’’. Η χαρά μου όμως κράτησε λίγο. Όταν έμαθα πως ακούγεται πως θα αυξήσουν την διάρκεια της θητείας και τρέχουν όλοι να προλάβουν, για να μη κάνουν κανένα μήνα παραπάνω, σήκωσα τα χέρια ψηλά και έκανα έκκληση στον Θεό: ‘’ΜΗ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΦΛΩΡΟΥΣ ΤΑΡΑΤΤΕ’’.
.