Προβληματισμοί ενός ειλικρινούς «αφελή» Έλληνα. Γράφει ο Δαμιανός Βασιλειάδης εκπαιδευτικός συγγραφέας.

Η δεινή οικονομική και γενικότερη κατάσταση που ταλαιπωρεί μέχρι απόγνωσης και παραλυσίας τον Έλληνα πολίτη, τον οδηγεί ψυχολογικά σε φυγή από την σκληρή πραγματικότητα και την φαντασιακή της αναπλήρωση σε ουτοπικές λύσεις, όπως φαίνεται τουλάχιστον. Είναι ένα φαινόμενο που μόνο μέσω της ψυχοπαθολογίας μπορεί να εξηγηθεί. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι περί τίνος πρόκειται. Όσο η οικονομική θηλιά σφίγγει τον λαιμό του Έλληνα, τόσο περισσότερο αναζητεί απεγνωσμένα λύσεις σωτηρίας εκεί που πιθανόν (για να μην είμαστε απόλυτοι) δεν υπάρχουν. Για παράδειγμα: Μια θα μας σώσει το ξανθό γένος, την άλλη οι Κινέζοι, την παρ’ άλλη ο Άγιος Παϊσιος, την άλλη ο «τρισεκατομμυριούχος» Σώρας, την άλλη η προφητεία κάποιας χαρτορίχτρας ή καφετζού και λοιπά και λοιπά....
Παλιά το νερό του Καματερού, τρόπος του λέγειν. Τελικά όλα αποδείχτηκαν όνειρα απατηλά «θερινής ή χειμέριας νυχτός». Τέλος όμως βρέθηκε η σωτήρια λύση, ως πανάκεια από τα δεινά, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες: Η επιστροφή στην δραχμή. Οπότε ξεκίνησε και εντάθηκε ο σισύφειος αγώνας σωτηρίας μέσω της δραχμής, ωσάν η δραχμή να είναι ο αποφασιστικός πολιτικός παράγοντας εξουσίας που θα μας βγάλει από τα πολλαπλά αδιέξοδα. Ας αφήσουμε ωστόσο προς στιγμήν το θέατρο του παραλόγου, κατά την άποψή μας που μπορεί να είναι εσφαλμένη, και ας ξεκινήσουμε με ορισμένα δεδομένα και ορισμένα αναπάντητα ερωτήματα προς όσους πρεσβεύουν την σωτηρία της πατρίδας μας μέσω της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, χωρίς να παίρνουμε θέση υπέρ η κατά, σωστά ή λάθος. Ας ξεκινήσουμε ως υπόθεση εργασίας ότι η επιστροφή στην δραχμή είναι η μόνη λύση από τα πολλαπλά αδιέξοδα.  Τα δεδομένα.  1. Η πολιτική εξουσία είναι εκείνη που ορίζει και καθορίζει τα πάντα σε μια πολιτεία, άρα και την οικονομία. Σ’ αυτό δεν υπάρχει αντίρρηση καμία. 2. Την πολιτική εξουσία κατακτούν και διαχειρίζονται τα κόμματα εξουσίας στα πλαίσια της αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. 3. Τα κόμματα εξουσίας στην παρούσα φάση, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. και ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και όχι μόνο (ΠΟΤΑΜΙ και ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) είναι σαφώς υπέρ της παραμονής στο ευρώ, αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι εντάσσονται στο χρεοκοπημένο και φαύλο πολιτικό καθεστώς της μεταπολίτευσης, από το οποίο δεν περιμένουμε απολύτως τίποτε θετικό για τον τόπο. 4. Αλλαγή πολιτικής υπέρ της δραχμής μπορεί να προέλθει είτε μέσω εκλογής ενός κόμματος της δραχμής, εφόσον μιλάμε για κοινοβουλευτική δημοκρατία, είτε μέσω μιας δικτατορίας, που θα επιβάλει δια της βίας την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. 5. Ένα τέτοιo κόμμα, εκτός από το ΚΚΕ, που θέλει ουσιαστικά να φύγουμε από όλες τις συμμαχίες και να είμαστε κυριολεκτικά φτερό στον άνεμο, δεν υπάρχει. Για την Χρυσή Αυγή δεν χρειάζεται να γίνεται λόγος. Για δικτατορία μας αρκεί ως παράδειγμα προς αποφυγή η χούντα, που μας οδήγησε στην καταστροφή της Κύπρου.  Γενικό συμπέρασμα των ανωτέρω:  Το θέμα είναι καθαρά πολιτικό και όχι οικονομικό ή έστω, κατά παραχώρηση, πρωταρχικά οικονομικό! Με δεδομένα όλα αυτά τίθεται το ερώτημα: Πρώτον. Εφόσον ορισμένοι είναι πεπεισμένοι με «αποδεικτικά στοιχεία» ατράνταχτα και όχι με τις λεγόμενες «αποχρώσες ενδείξεις»  ότι η επιστροφή στην δραχμή είναι η μόνη διέξοδος σωτηρίας της Ελλάδας, το ερώτημα είναι: Ποιος θα φέρει αυτήν την αλλαγή; Γιατί σαφώς, όπως αναλύσαμε - κι εδώ δεν υπάρχει αντίλογος - την αλλαγή προς την δραχμή μόνο ένας πολιτικός φορέας μπορεί να «επιβάλει». Ακόμη και οι θιασώτες της δραχμής το ομολογούν στα «συμφραζόμενά τους».  Δεύτερον. Ένας πολιτικός φορέας επιστροφής της δραχμής δεν υπάρχει στον πολιτικό ορίζοντα της Ελλάδας, τουλάχιστον ακόμη. Συμπέρασμα: Θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας πολιτικός φορέας της δραχμής.  Τοποθέτηση, για να μην θεωρηθεί ότι μόνο ερωτήματα θέτουμε:  Πρώτον. Μόνο ένα πατριωτικό κίνημα, στα πλαίσια μιας εθνικής στρατηγικής σε πλανητικές γεωστρατηγικές συνθήκες είναι σε θέση να βγάλει την Ελλάδα από τα αδιέξοδα. Αυτό το κίνημα με γνώμονα το εθνικό συμφέρον θα αποφασίσει την εθνική στρατηγική, η οποία ως πρωταρχικό στόχο θα έχει την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και λαϊκής κυριαρχίας και την κατοχύρωση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας. Εφόσον είμαστε ήδη αποικία χρέους τότε αναγκαστικά ο αγώνας είναι ο κλασικός εθνικοαπελευθερωτικός.  Δευτερον. Παναγιώτης Κονδύλης έφα: «Η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε “δεξιά” ούτε ‘’αριστερή”, ούτε “εθνικιστική”, ούτε “διεθνιστική”. Είναι τα πάντα, ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης περίστασης. Αλίμονο στην χώρα και την πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει την συγκεκριμένη κατάσταση με “δεξιές” ή “αριστερές” προτιμήσεις».

Amazing Offers: http://bit.ly/cheap-gadgets