Τζένη Χειλουδάκη: Κάποτε το σώμα μου ήταν ο ναός μου και ηδονιζόμουν. Η Τζένη Χειλουδάκη αποκαλύπτει το άσχημο παιχνίδι της μοίρας της

Στο περιοδικό DownTown μίλησε η Τζένη Χειλουδάκη.

Και αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω τι θα άλλαζες; Τι δεν θα έκανες και τι θα έκανες οπωσδήποτε;

Θα πήγαινα να κάνω το μ...ί από τα 10 μου. Δεν θα έμπλεκα με τον εισαγγελέα ποτέ και από τα δισεκατομμύρια που πέρασαν από τα χέρια μου θα κράταγα τουλάχιστον τα μισά...

Έπειτα από τόσο έρωτα και επανάσταση, τώρα; Τώρα σε ποια θέση έχεις τη σάρκα σου και τις απαιτήσεις της;

Τη σάρκα μου την έχω χεσμένη πια! Την τιμωρώ καθημερινά βουλιάζοντας στα κατσαρολο-μαγειρέματα της μάνας μου. Κάποτε το σώμα μου ήταν ο ναός μου και ηδονιζόμουν και μόνο να βλέπω την αντανάκλασή του στους καθρέφτες, στα φλας των φωτογράφων και στις λίμνες των ματιών των θαυμαστών μου. Ήταν αυτό και μόνο αυτό! Χρόνια ολάκερα με πεντάωρα σε γυμναστήρια και πανάκριβες κρέμες και στη συχνότητα του μαρουλόφυλλου. Ε, άσε μας χρυσή μου που θα κάνω μικρούς και μεγάλους πολέμους με τον χρόνο, ώστε τελικά στα 70 μου να δείχνω 50αρα και στο φινάλε να βρεθώ στον τάφο στα 100 μου και να μην λιώνω από τα υαλουρονικά, τις σιλικόνες, τα μποτοξόνια και τα τραβήγματα. Έχω το δικαίωμα να γεράσω με ένα μπολ θεσπέσιων τυριών δίπλα μου και λίτρων κόκα κόλας. Χέσ' την τη σάρκα. «Χους ει και εις χουν απελεύσει». Και κάποιες μνήμες να σβήσω μπορώ; Αλλά δεν σβήνουν οι γαμημένες! Η γνώση ναι, είναι δύναμη, αλλά η άγνοια ευλογία, φίλη μου.

Ερωτεύτηκες ποτέ και απογοητεύτηκες βαθιά;

Δεν αφέθηκα. Δεν με άφησε το τέρας μέσα μου. Με ήθελε αποκλειστικότητα, να με τρώει. Κάπου, κάποτε, του ξέφυγα και ένας Μανόλης με κοίταξε στα μάτια και έγινα λιώμα. Και ήταν τα πάντα! Και μπήκα σπίτι του, και έζησα το όνειρο, και με λάτρεψαν οι δικοί του, και με φρόντιζε, και όλα αυτά τα παραμυθένια! Και μετά; Είχα φωτογράφιση και έπρεπε να πάω στη Ρώμη να κάνω και την ταινία του Ρομπέρτο Ρόκο και τον άφησα να πάει μονάχος τους στις Μαλδίβες. Έπεσε το αεροπλάνο-ελικόπτερο τι ήταν, και πάει... Σκοτώθηκε! Μαζί του και το παραμύθι. Χα! Οι μοίρες είπαν: Τζένη Χειλουδάκη θα σε λένε και θα τα έχεις όλα εκτός από ένα...

Πνίγηκε ο πατέρας σου; Δεν το 'ξερα ρε συ Τζένη... Και από τότε; Κινδύνεψες; Πιο πολύ τις νύχτες, τελικά, ή τις μέρες;

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου λες και αυτήν τη λέξη κίνδυνος δεν την είχα μάθει στο δημοτικό! Αφού πολλές φορές που κάνω τον απολογισμό μου και σχεδόν κάθε νύχτα που ξαπλώνω η ζωή μου περνά μπροστά από τα μάτια μου και παραμιλώ: «Καλά, τελικά πόσο τρελή ήσουν;», «Ρε, δεν φοβήθηκες;» και ξεκαρδίζομαι μοναχή μου! Εκεί, στα 16, στα 17, που με τσουβάλιασαν τέσσερις και με πήγαν σε κάτι βουνά και με βίαζαν μέχρι το πρωί, έσφιγγα τα χείλη και μετρούσα την ώρα που θα ξεμπερδέψουν μαζί μου ώστε να πάω στην αστυνομία! Τόση οργή είχα που σακάτευαν την αξιοπρέπειά μου που λεπτό δεν σκέφτηκα την πιθανότητα να με τεζάρουν σε κάναν τάφο! Δεκαπέντε χρόνια τους έκλεισα μέσα! Ο ένας αυτοκτόνησε στη φυλακή. Οι άλλοι μόλις έγινα γνωστή μου στέλνανε γράμματα να τους συγχωρέσω! Τι να πρωτοθυμηθώ ρε συ; Τι;