Χρήστος Γιανναράς: Μόνο η δήμευση των κλοπιμαίων θα αλλαξοδρομήσει τη χώρα

Η μερίδα των Ελλήνων που ζουν σήμερα ανυπόφορο απελπισμό, έχουν τον επιπλέον αποκλεισμό να μη λογαριάζεται καν η ύπαρξή τους. Για τα Δελτία Ειδήσεων, την τηλεοπτική εικόνα που μονοπωλεί και εξαντλεί την «ενημέρωση» σε διεθνή κλίμακα (δηλαδή τη μεταποίηση του πανανθρώπινου γίγνεσθαι σε Ιστορία), η απελπισία συγκεκριμένων πληθυσμικών ομάδων όχι μόνο δεν γνωστοποιείται, δεν κοινωνείται, δεν δηλώνεται, αλλά μεθοδικά ανυπαρκτοποιείται. Οι σφήνες εικόνων από τον κτηνώδη ξυλοδαρμό των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών που εγκαταβιούν στο πεζοδρόμιο διαμαρτυρόμενες για την απόλυσή τους, υπηρετούν τη λογική τής εμπορικά επιβεβλημένης «ενημερωτικής ποικιλότητας» – συντονίζονται δηλαδή με τον αριθμό των κοστουμιών που πρέπει να αλλάζει ο κ. Σαμαράς σε κάθε Δελτίο Ειδήσεων. Ο ζόφος και πνιγμός της απελπισίας που βασανίζει (πραγματικά, όχι μεταφορικά) μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην Ελλάδα σήμερα, δεν γεννιέται από πρόβλημα πείνας σε καθημερινή βάση (τουλάχιστον όχι ακόμα) ούτε από την απειλή ξένης εισβολής (ακόμα). Γεννιέται από την ολοκληρωτική απουσία λογικής της ελπίδας...

την απόσβεση κάθε λογικής από κάθε παραμικρή προσπάθεια να αναχαιτισθεί η συντελεσμένη και ακάθεκτα συνεχιζόμενη καταστροφή της χώρας. Κυριαρχεί παντού, μα παντού, ο παραλογισμός, η παράνοια, αυτονόητη η καταστρατήγηση κάθε λογικής. Υπερβολές;

Το στοιχειωδέστατο λογικά: Είναι δυνατό στους φυσικούς αυτουργούς οικονομικής και παντοδαπής καταστροφής της χώρας, στους ανθρώπους που παραμένουν υπόδικοι για τον (κομματικά) ιδιοτελέστατο και εξωφρενικό υπερδανεισμό της, να εμπιστευόμαστε ότι αυτοί θα μάς «σώσουν» από τις συνέπειες των εγκλημάτων τους; Δεν είναι τέλειος παραλογισμός, όχι μόνο να αναλαμβάνουν τη «σωτηρία» της χώρας όσοι κακούργησαν την οικονομική της καταστροφή και την οργανωτική της διάλυση, αλλά και να μας εμπαίζουν καταπρόσωπο προσλαμβάνοντας σαν υπουργούς τους (επιτελείς στο έργο της «σωτηρίας») ό,τι πιο κραυγαλέο διαθέτουν τα κόμματά τους σε αναίσχυντο αμοραλισμό, κωμική μικρόνοια και χαυνότητα – όπως στον πρόσφατο κουκλοθεατρινίστικο «ανασχηματισμό» της κυβέρνησης;

Μας είπαν κάποτε (για να ελπίσουμε σε «παροχές») ότι «λεφτά υπάρχουν». Και ελάχιστους μήνες μετά μάς βεβαίωναν ότι «η χώρα έχει πτωχεύσει, μοναδική σωτηρία είναι να πουληθούμε δουλοπάροικοι στους δανειστές μας»: αυτοί θα αποφασίζουν, πέρα από κάθε Διεθνή Συνθήκη και Δίκαιο, ποιο ξεροκόμματο θα μένει για μισθούς και συντάξεις, και ποιο φιλέτο θα νέμονται οι δανειστές. Πρόσφατα πάλι, παιδαριώδεις, γελοίες ψευδολογίες ότι το «πρωτογενές πλεόνασμα» μάς αποδεσμεύει από τον στραγγαλιστήρα των δανειστών μας – και μόλις βεβαιώθηκε η επιβίωση της «συγκυβέρνησης» των κομμάτων της συγκακουργίας, πάλι μεθοδεύσεις περικοπών σε μισθούς και συντάξεις.

Λένε – ξελένε, είπαν – ξείπαν, δίχως μπέσα, δίχως τιμή για τον λόγο τους, δίχως τη λογική που συγκροτεί οργανωμένη συλλογικότητα, σχέσεις κοινωνίας της ζωής. Ακόμα και σε φυλές έσχατου πρωτογονισμού, κάποιο είδος εισαγγελέα θα απαιτούσε να λογοδοτήσουν οι εξόφθαλμης δολιότητας ψευδολόγοι και απατεώνες, αυτουργοί αποτρόπαιων κοινωνικών εγκλημάτων. Στο Ελλαδιστάν σήμερα κανένας πολιτικός δεν διώκεται για καμιά απάτη, για καμιά δόλια ψευδολογία.

Μας είπαν: Ηταν υδροκέφαλο το κράτος, εξωφρενικός ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων (δεν ομολόγησαν ότι οι ίδιοι τούς είχαν διορίσει εξαγοράζοντας ψήφους). Πήραν εντολή από τους δανειστές να το σμικρύνουν. Ομως δεν άρχισαν την αναγκαία σμίκρυνση του κράτους σχεδιάζοντας καινούργια διοικητική – οργανωτική άρθρωση και δομή (να δουν ποιος χρειάζεται και ποιος περισσεύει). Αρχισαν να «κουρεύουν» στα τυφλά απρόσωπες αριθμητικές ποσότητες, να κληρώνουν τους ανθρώπους που θα ζήσουν και τους ανθρώπους που θα πεθάνουν – όπως αποφάσιζε ο Λένιν πόσους κουλάκους θα εκτελεί κάθε μέρα για να εφαρμοστεί η Νέα Αγροτική του Πολιτική.

Ετσι, ένα κράτος υδροκέφαλης δημοσιοϋπαλληλίας μεταμορφώθηκε, στο άψε-σβήσε, σε ισομέγεθες νοσηρό μόρφωμα συνταξιοδοτούμενων αέργων, αποκλεισμένων από κάθε ενδεχόμενο μετοχής σε οποιοδήποτε παραγωγικό εγχείρημα. Η λογική του πελατειακού κράτους, για την οποία είναι υπόδικοι όσοι μάς κυβερνούν, παρήγαγε τόσο την αναποτελεσματική, διεφθαρμένη, τυραννική του πολίτη δημοσιοϋπαλληλία όσο και τον μετασχηματισμό της σε ανενεργό πολτό συνταξιοδοτούμενης αεργίας. Ούτε λειτουργικό κράτος στην υπηρεσία της κοινωνίας αποκτήσαμε ούτε τις εξαιρέσεις που σταδιοδρόμησαν υπηρετώντας τίμια την κοινωνία και το κράτος μπορούμε να τιμήσουμε, αφού τα ασφαλιστικά ταμεία τα κατάκλεψαν οι εξουσιαστές μας.

Με αντεκδικήσεις δεν προχωράει η ζωή – με τον Τσοχατζόπουλο στη φυλακή ούτε ένας από τους διαβόητους λωποδύτες του δημόσιου χρήματος δεν εμφάνισε μεταμέλεια, συντριβή ή φόβο ότι θα έρθει και η σειρά του. Αντεκδικήσεις όχι, αλλά μια κοινή λογική των σχέσεων συνύπαρξης, θεσμοποιημένη, είναι εντελώς απαραίτητη για να λειτουργήσει οργανωμένος συλλογικός βίος. Η θεσμοποίηση της κοινής λογικής συνεπάγεται ελεγχόμενη την εφαρμογή της, η μη εφαρμογή της συνεπάγεται συνέπειες ποινικές (νέμεση). Οι ποινικές συνέπειες για τη λωποδυσία κοινωνικού χρήματος και για την αχαλίνωτη, μετά δόλου ψευδολογία των διεκδικητών της εξουσίας θα μπορούσε να συμφωνηθεί να περιοριστούν σε μόνη τη δήμευση των κλαπέντων, την εκποίηση των περιουσιών τους για να αποκατασταθεί η ζημία του Δημοσίου.

Μια συλλογικότητα που έχει χάσει τον άξονα της λειτουργικής, λογικής συνοχής της και περιστρέφεται με ιλιγγιώδη, φυγόκεντρη, διαλυτική κάθε συνεκτικού άλλοτε ιστού φορά μόνο γύρω από τα συμφέροντα (όσο διαρκέσουν) κάποιων «νταβατζήδων», μια τέτοια κοινωνία δεν χρειάζεται ούτε «γνήσια» κεντροαριστερά ιδεολογήματα, ούτε τα εντυπωσιακά ρητορεύματα οποιουδήποτε ταλαντούχου Τσίπρα, ούτε κάποια συνετή, σοφή παρέμβαση της Ακαδημίας Αθηνών, ούτε τις παιδαριώδεις ηθικολογίες θρησκευτικών κηρυγμάτων. Χρειάζεται μια χούφτα δικαστές πιστούς στον όρκο τους – όρκο πιστότητας στη λογική της συλλογικότητας. Να καθίσουν στο σκαμνί την περιενδεδυμένη οσεσδήποτε τηβένους εξουσίας λωποδυσία. Και το δόλιο ψεύδος.