ΠΟΙΟΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ; Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Διαβάζουμε σε μια υποτίθεται έγκυρη ιστοσελίδα που ασχολείται με θέματα στρατηγικής και εξωτερικής πολιτικής, σχολιάζοντας ειδήσεις που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και αναφέρονται στην πρόσφατη κρίση με την Τουρκία τα εξής : «Δήθεν ειδήσεις ,»αποκαλύψεις» και σενάρια «φωτιάς στο Αιγαίο και στην Μεσόγειο», απειλούν να προκαλέσουν από το πουθενά μια κρίση που η Τουρκία με λύσσα επιζητά και η Ελλάδα δεν θέλει». Το σχόλιο της ιστοσελίδας συνεχίζει κατηγορώντας δικαίως ή αδίκως μια άλλη ιστοσελίδα για παραπληροφόρηση στο πολύ σοβαρό αυτό θέμα.
Ειλικρινά εδώ η βλακεία και η συνειδητή μάλλον εθελοτυφλία ξεπερνά κάθε όριο..... Επί χρόνια ακούμε συνεχώς αυτή την άποψη, ότι η Τουρκία με λύσσα, (!!!), επιζητά την κρίση και η Ελλάδα δεν θέλει, σαν ο εραστής να «θέλει» αλλά η «ερωμένη» να αρνείται πεισματικά. Πραγματικά το άκρων άωτο της ασχετοσύνης! Αλήθεια, οι κύριοι αυτοί που γράφουν αυτά και που υποτίθεται πως κόπτοντας υπέρ της ειρήνης, έχουν εξετάσει ποτέ σοβαρά γιατί η Τουρκία θέλει συνεχώς μια πολεμική κρίση με την Ελλάδα, αν πραγματικά αυτό συμβαίνει έτσι απλά και γιατί έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο ;; Γιατί δηλαδή η άλλη πλευρά κάθε πρωί που ξυπνά σκέπτεται, «τι έχω να κάνω σήμερα, ας προκαλέσω μια κρίση με την Ελλάδα ;».
Το 1999 μας διαβεβαίωνε τότε ο κύριος Γ. Παπανδρέου ότι τώρα η ελληνοτουρκική διαμάχη θα σταματήσει γιατί η Ελλάδα άνοιξε τις πόρτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Τουρκία και θα πάψουν οι τουρκικές προκλήσεις. Θυμάμαι τότε, (εκείνη την περίοδο έγραφα στο περιοδικό «Στρατηγική» του αείμνηστου Γιώργου Χριστογιαννάκη), όποιος δημοσιογράφος που ήξερε κάτι παραπάνω διαφωνούσε με όλα αυτά, αντιμετώπιζε έντονες κατηγορίες για πρόκληση φιλοπόλεμων αισθημάτων. Φυσικά ούτε οι τουρκικές προκλήσεις σταμάτησαν, ούτε ποτέ η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας εμπόδισε την άλλη πλευρά να συνεχίσει να διεκδικεί απροκάλυπτα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας.
Το βασικό ζήτημα που ή εσκεμμένα, ή λόγω ηλιθιότητας αγνοούν όλοι αυτοί οι κονδυλοφόροι της ασχετοσύνης, δεν είναι να λέμε συνεχώς ότι η Τουρκία ζητά απεγνωσμένα, (εδώ μάλιστα αναφέρουν χαρακτηριστικά, «λυσσασμένα»), μια πολεμική κρίση με την Ελλάδα, αλλά γιατί το ζητά και γιατί το επιδιώκει. Η αποτρεπτικότητα των τουρκικών προκλήσεων δεν επιτυγχάνεται με το να παίζουμε επί χρόνια το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, αλλά μόνο με το να δείξουμε στην γάτα ότι δεν είμαστε ποντίκια, αλλά αν το θέλουμε γινόμαστε σκύλοι να υπερασπίσουμε τα εθνικά μας δίκαια. Μόνο τότε η γάτα, δηλαδή η άλλη πλευρά, θα καταλάβει ότι θα πρέπει να σοβαρευτεί και να σταματήσει να προκαλεί. Μόνο τότε εξασφαλίζεται η ειρήνη. Όταν ο άλλος καταλάβει με την δική μας στάση ότι έχει να κάνει με ένα σοβαρό αντίπαλο που δεν αστειεύεται όταν του παραβιάζουν το σπίτι του και ότι φέρεται αποφασισμένος να υπερασπιστεί πάση θυσία τα εθνικά του συμφέροντα, τότε και μόνο τότε, θα συνετιστεί και θα σταματήσει να προκαλεί και να παίζει με την φωτιά, γατί πολύ απλά θα αντιληφθεί ότι η φωτιά αυτή θα κάψει τον ίδιο. Αυτό το έχει αποδείξει πολλές φορές η ίδια η ιστορία.
Επί χρόνια έχει καλλιεργηθεί σκόπιμα από γνωστά ελληνικά μειοδοτικά κέντρα η τουρκοφοβία και η άποψη ότι, «μην τυχόν και ενοχλήσουμε την γείτονα χώρα γιατί θα μας δείρει». Το αποτέλεσμα είναι η γειτονική και «σύμμαχος» Τουρκία να αναβαθμίζει κάθε φορά στο υψηλότερο επίπεδο τις προκλήσεις της μέχρι που φτάσαμε, εν έτη 2014, στο σημείο να βλέπουμε τις τουρκικές φρεγάτες να κάνουν βόλτες έξω από το Σούνιο.
Αν όλοι αυτοί νομίζουν ότι έτσι θα σταματήσουμε την τουρκική προκλητικότητα, απατούνται οικτρά και έχουν πλήρη άγνοια από άπλες, ψυχολογικές επιχειρήσεις. Το μόνο που καταφέρνουν με το σύνδρομο και το κόμπλεξ κατωτερότητας, είναι να αποθρασύνεται όλο και περισσότερο ο αντίπαλος και να ζητά όλο και περισσότερα μέχρι να δει την ημισέληνο να κυματίζει πάνω από την Ακρόπολη. Τότε, ακόμα θα ψάχνουν να βρουν αυτόν που τους προκάλεσε, αλλά θα είναι πολύ αργά.
Τότε, αλλοίμονο μας!