Ποιοί θέλουν πραγματικά τις εκλογές; Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

Η τρόικα μαθαίνουμε -και καλά- οτι είναι ανένδοτη στο Παρίσι. Ειδικά ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ θέτει συνεχώς ζητήματα. Λογικό είναι οτι Σαμαράς και Βενιζέλος προφανώς θα εξετάσουν πιθανές οδούς διαφυγής απο το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές. Στα ΜΜΕ αφήνεται να εννοηθεί εδώ και καιρό οτι η τρόικα θέλει παραμονή αυτής της κυβέρνησης, δηλαδή «πολιτική σταθερότητα«. Είναι όμως όντως έτσι τα πράγματα;...

Μήπως οι δανειστές βλέπουν αλλαγή σκηνικού και παρατεταμένη προεκλογική περίοδο; Μήπως βλέπουν αστάθεια τώρα, και επιδιώκουν εσκεμμένα τις εκλογές ώστε να προκύψει πολιτική σταθερότητα απο μια νέα κυβέρνηση μακράς πνοής (πιθανώς ευρύτερης συνεργασίας ή κοινωνικής πλειοψηφίας, λόγω Συριζα) ώστε να διαπραγματευτούν τα μακροχρόνια θέματα με αυτήν; Οι αγορές πχ γνωρίζουν πλέον οτι οι κοινωνικοί συσχετισμοί δεν απεικονίζονται στο υφιστάμενο κοινοβουλευτικό σώμα.Δεν είναι καθόλου τυχαία η συνάντηση των Σταθάκη, Μηλιού απο fund managers στο City του Λονδίνου.Οι διαχειριστές κεφαλαίων που βλέπουν Ελλάδα, ξέρουν καλά οτι το κόμμα του Συριζα έχει πρωτοκαθεδρία.Και φυσικά θέλουν να ενημερωθούν σχετικά με τις προθέσεις του για το ζήτημα του χρέους, κυρίως. Διότι για τις αγορές είναι μάλλον αυτονόητο ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο!Ουσιαστικά δηλαδή συμφωνούν με τον Συριζα. Γνωρίζουν οτι χωρίς γενναίο διακανονισμό (μακροχρόνια επιμήκυνση) ή μια μερική διαγραφή τουλάχιστον, το δημόσιο χρέος θα βαραίνει μόνιμα την ελληνική οικονομία.Ξέρουν ότι χωρίς ένα moratorium στις αποπληρωμές των τόκων, δεν μπορεί να «περισσέψει» χρήμα για δημόσιες δαπάνες, άρα για αύξηση απασχόλησης και ΑΕΠ. Ξέρουν οτι αν μονίμως κυνηγάμε πρωτογενή πλεονάσματα και αυτά γεννιούνται απο αφαίμαξη του διαθέσιμου εισοδήματος των πολιτών, θα μειώνεται συνεχώς η αγοραστική δύναμη, θα πέφτει η ζήτηση και θα συρρικνώνεται το ΑΕΠ.

Ξέρουν οτι η υψηλή φορολογία, η έλλειψη αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών (μειωμένη ζήτηση) και οι κλειστές στρόφιγγες απο τις τράπεζες,απωθούν τα ιδιωτικά επενδυτικά σχέδια και τα κάνουν μή βιώσιμα.Εμείς στην Ελλάδα, θέλουμε να βλέπουμε οτι πάντα οι «κερδοσκόποι» θέλουν να μας απαξιώνουν για να τα πάρουν όλα φθηνά! Πόσο συμφέρει όμως τις αγορές,μια ευρωπαική οικονομία να βουλιάζει συνεχώς στην ύφεση και να μην ανακάμπτει η αγοραστική δύναμη των πολιτών της;

Όλα τα παραπάνω, δεν μπορεί να μην τα γνωρίζει η τρόικα! Τα ξέρουν καλά και στο Βερολίνο και στο επιτελείο της Λαγκάρντ στο ΔΝΤ. Η απορία λοιπόν είναι εύλογη: γιατί επιμένουν στην ίδια συνταγή; Γιατί δεν αλλάζουν την αντιπαραγωγική πολιτική λιτότητας; Η απάντηση μοιάζει για κάποιους απλή: ότι οι δανειστές φοβούνται μήπως η Ελλάδα ξαναγυρίσει στα ελλείμματα και στις σπατάλες. Και όμως δεν είναι τοσο απλά τα πράγματα.

Μέρκελ και Σόιμπλε βλέπουν πώς ανεβαίνει το κίνημα των Podemos στην Ισπανία, η ακροδεξιά της Λεπέν στην Γαλλία.Βλέπουν οτι ο Ρέντσι στην Ιταλία δεν επιβάλλει τόσο εύκολα αντιλαικά μέτρα λιτότητας. Και φυσικά βλέπουν οτι δεν την …γλυτώνουν απο τον Συριζα στην Ελλάδα.Και οταν δεν μπορείς να αποφύγεις την πραγματικότητα, τότε συμβιβάζεσαι με αυτήν.Πιθανολογώ λοιπόν οτι μέρος αυτού του συμβιβασμού με την πραγματικότητα, αποτελεί και η εσκεμμένη αδιαλλαξία στις συνομιλίες τρόικας-κυβέρνησης στο Παρίσι.
Μας ζητάνε ακραία μέτρα, παράλογα και αντιλαικά, προφανώς για να παίξουν με τα όρια πολιτικής επιβίωσης του υφιστάμενου κυβερνητικού σχήματος.Δεν τους κοστίζει τίποτα να το παίζουν σκληροί με αυτή την κυβέρνηση ώστε έτσι να προετοιμαστεί για πιο ορθολογικά αιτήματα η… επόμενη κυβέρνηση! Άλλωστε ξέρουν οτι ζυγώνει η εκλογή Προέδρου και φυσικά γνωρίζουν οτι είναι δύσκολο να βρεθούν οι 180.
Πολλές φορές, το παιχνίδι δεν είναι όπως φαίνεται. Οι δανειστές δεν έχουν όφελος να τα σπάσουν με μια πχ. αυτοδύναμη κυβέρνηση Τσίπρα. Φυσικά δεν θα κάνουν «πολύ πίσω» στις διαπραγματεύσεις.Πότε όμως; Τότε! Όταν αναγκαστικά καθήσουν στο τραπέζι με τους αριστερούς υπουργούς του Συριζα! Και προκειμένου να τους μειώσουν τον πήχυ των προσδοκιών, επιδεικνύουν ανυποχώρητη ισχύ και αδιαλλαξία στους σημερινούς υπουργούς αφού ξέρουν οτι αυτοί δεν έχουν άλλα περιθώρια να «περάσουν» νέα μέτρα.
Θυμηθείτε πόσο πίεσαν τον Μπερλουσκόνι και πόσο τα «βρίσκουν» με τον Ρέντσι σήμερα. Καθόλου παράξενο δεν θα μου φανεί να κάνουν το ίδιο με τον Ραχόι στην Ισπανία( να τον πιέσουν μήπως και «φοβίσουν» τους Podemos). Φέρνοντας το αναπόφευκτο πιο κοντά, μειώνουν τον πολιτικό χρόνο δραστικά για τον Συριζα ώστε να εκλογικεύσει τις απαιτήσεις του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αύριο.Κάποια πράγματα, επαναλαμβάνω, δεν είναι όπως φαίνονται πάντα…