Έφτιαξες το απόλυτα ασφαλές σπίτι… Σε περίοδο κρίσης όμως θα σε βοηθήσει;

Εάν νομίζεις ότι επειδή ξόδεψες αρκετές χιλιάδες ευρώ για ένα υπερασφαλές σπίτι, με μπετόν αρμέ τοιχεία, συστήματα ασφαλείας (συναγερμούς, κάμερες, αισθητήρες ασφαλείας) σε μια περίοδο κρίσης, όπως οι πρόσφατες στη Συρία και την Αίγυπτο, είσαι ασφαλής τότε λυπάμαι αλλά είσαι βαθιά νυχτωμένος… Μπορεί όσα σου λέω να σου φαίνονται τρελά, αλλά δώσε μου λίγα λεπτά να σου μεταφέρω την εμπειρία από Έλληνες που έτυχε το έτος 2011 να βρίσκονται λόγω επαγγελματικών δραστηριοτήτων στην Αίγυπτο!...

<< Τα τελευταία χρόνια εργαζόμουν ως υπεύθυνος ασφαλείας σε μεγάλη εταιρεία πετρελαιοειδών στο Κάιρο. Την ημέρα που ανατράπηκε ο Μουμπάρακ ήμασταν στα γραφεία της εταιρείας σε απόσταση περίπου 2 χιλιομέτρων από την πλατεία Ταχίρ εκεί όπου διαδραματίσθηκαν οι πιο βίαιες διαδηλώσεις στην ιστορία της Αιγύπτου. Αμέσως μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του Μουμπάρακ, για τους αντικαθεστωτικούς αμέσως γίναμε ο πρωταρχικός τους στόχος. Για καλή μας τύχη διαισθανθήκαμε τον κίνδυνο με την έναρξη των διαδηλώσεων και φροντίσαμε να απομακρυνθούν όλοι από το κτίριο της εταιρείας.

Με την τριμελή οικογένεια μου μεταβήκαμε στην οικία ενός από τους Επικεφαλής της εταιρείας σε προάστιο της πόλης. Το σπίτι αυτό ήταν πραγματικά ένα φρούριο. Ο ιδιοκτήτης του πραγματικά είχε λάβει ΟΛΑ τα μέτρα ασφαλείας που διδάσκονται στις σχολές και προτείνουν οι “ειδικοί” ασφαλείας. Μαντρότοιχος ύψους 4 μέτρων, από πάνω διπλή μεταλλική κονσερτίνα, παντού κάμερες, μασίφ χαλύβδινη εξωτερική πόρτα, προμήθειες μηνών στο υπόγειο, κατάλληλη διαμόρφωση του κτιρίου που ασφάλιζε με το πάτημα ενός κουμπιού.

Την πρώτη μέρα δεν υπήρχε καμία ανησυχία.

Τη δεύτερη μέρα κατέρρευσαν τα δίκτυα τηλεφωνίας και το ρεύμα ερχόταν ανά τυχαίες περιόδους. Το βράδυ της δεύτερης μέρας ο μάγειρας της οικογένειας του ιδιοκτήτη μας ενημέρωσε ότι σύμφωνα με πληροφορίες από το οικογενειακό του περιβάλλον τις επόμενες ώρες ορδές ανθρώπων θα έκαναν επιθέσεις στα σπίτια των πλουσίων κυρίως για την αναζήτηση τροφής. Βλέπετε δύο μέρες τα σουπερμάρκετ είχαν λεηλατηθεί. Με την γυναίκα μου αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε την πολυτελή έπαυλη με τα “τέλεια” μέτρα ασφαλείας και να μεταβούμε στο σπίτι του μάγειρα που προθυμοποιήθηκε να μας φιλοξενήσει μέχρι να βρεθεί τρόπος να φύγουμε από τη χώρα.