Τα σενάρια που σκέφτεται ο Γιώργος Παπανδρέου

Από τις διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ προκύπτουν τα εξής ενδεχόμενα. 

Το πρώτο, να υποβάλει παραίτηση ο Γ. Παπανδρέου και να εκλέξουν άλλον πρόεδρο. Εχει λογική. 

Το δεύτερο, να υποβάλει παραίτηση τυπικά και να είναι εκ νέου υποψήφιος μαζί με άλλους. Περίεργο, αλλά στέκει. 

Το τρίτο, να μην υποβάλει παραίτηση αλλά να επαναλάβει το 2007. Δηλαδή να παραμείνει πρόεδρος και να πάει σε αρχαιρεσίες, έχοντας απέναντί του όποιον το επιθυμεί. 

Να αναμετρηθεί μαζί τους ως πρόεδρος – με όλες τις κομματικές αβάντες με το μέρος του και εγκατεστημένος στην Ιπποκράτους – με τους άλλους απλώς περιφερόμενους υποψήφιους προέδρους...

Αυτό είναι το πονηρό σενάριο. Και έχει ως επιδίωξη μια αναμέτρηση με σημαδεμένη τράπουλα, την οποία θα κερδίσει ο Γιώργος. Ταυτόχρονα όμως είναι και το σενάριο της απόλυτης καταστροφής του. Οχι μόνο γιατί δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορεί να επανεκλεγεί. Ούτε επειδή αν πάει ως επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές τον περιμένουν εκπλήξεις. Αλλά κυρίως γιατί θα ακυρώσει πλήρως το προφίλ που εδώ και πολλά χρόνια προσπαθεί να φιλοτεχνήσει για τον εαυτό του – επιστρατεύοντας έναν τεράστιο μηχανισμό.

Αν ο Παπανδρέου καταφέρει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να παραμείνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα είναι απόδειξη ότι το θεωρεί οικογενειακή υπόθεση. Θα δικαιωθεί ο μεγαλοϋπουργός του που έλεγε ότι «ασκεί κληρονομικό δικαίωμα». Και γιατί να παραμείνει; Ικανοποίησε – συχνά κατ’ απονομήν – όλες τις φιλοδοξίες που μπορεί να έχει ένας πολιτικός. Το αποτέλεσμα της θητείας του στα υπουργεία, στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, στην πρωθυπουργία, θα το κρίνει η Ιστορία. Αλλά ο κύκλος έκλεισε. Γιατί πρέπει να ανοίξει ένας καινούργιος με χειρότερες προϋποθέσεις;

Ως άνθρωπος ο Γιώργος μπορεί να έχει οποιαδήποτε ιδέα για τον εαυτό του. Ως πολιτικός να αξιολογεί όπως νομίζει τη διαδρομή του. Αλλά το εγχείρημα να επιδιώξει την παραμονή του μόνο σε κακό θα του βγει. Η ρεβάνς είναι κακή ιδέα. Οι φιρφιρίκοι του περιβάλλοντός του, όψιμοι στο ΠΑΣΟΚ και στα κοινά, που καλλιεργούν τέτοιες – και χειρότερες – φιλοδοξίες το κάνουν για πάρτη τους. Οχι για τον ίδιο. Γιατί στην πολιτική, έπειτα από ένα σημείο, ισχύει ό,τι έλεγε ο Οσκαρ Ουάιλντ: «Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας».

Ρεβάνς // Του Γιώργου Λακόπουλου // sta NEA