Σημείωση Αντιπληροφόρησης: Προσέξτε ιδιαίτερα τα εξής:
"H "λύση", λοιπόν, για το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού θα ήταν ένα μείγμα αποπροσανατολιστικής διασκέδασης χαμηλού επιπέδου (infotainment [= πληροφοριοδιασκέδαση], reality shows, κουτσομπολίσπκα μεση-μεριανάδικα, «πολιτικές συζητήσεις» show κ.ο.κ.) και ενός κάποιου επαρκούς επιπέδου διατροφής."
"κοκτέιλ αποβλακωτικής διασκέδασης και επαρκούς διατροφής που θα επέτρεπαν να διατηρηθεί σε καλή διάθεση ο αποστερημένος πληθυσμός του πλανήτη"
"Οι κυβερνήσεις και η εργατική νομοθεσία τους είναι πλέον άνευ νοήματος"
"Κανένα από αυτά τα μέλη της παγκόσμιας πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ (ή ελιτείας, αν προτιμάτε) δεν πιστεύει ότι στο μέλλον θα υπάρξουν αρκετές νέες, αξιοπρεπώς μισθοδοτουμενες θέσεις εργασίας, σε οποιονδήποτε τομέα."
"κάποιοι άλλοι διαμορφώνουν πριν από μας για μας"
Ο όρος Tittytainment, αν και έχει συμπεριληφθεί εσχάτως ως λήμμα σεκάποια αγγλοσαξονικά λεξικά και αναφέρεται σε αρκετά εξειδικευμέναβιβλία και ακόμη περισσότερα άρθρα, είναι σχεδόν παντελώς άγνωστοςστο ευρύ κοινό.
Ο όρος, ωστόσο, έγινε ευρύτερα γνωστός πριν από δεκατέσσεραχρόνια, όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο των δημοσιογράφων Χανς-ΠέτερΜάρτιν και Χάραλντ Σούμαν, Η Παγκόσμια Παγίδα.
Ο Αυστριακός Χανς-Πέτερ Μάρτιν, είχε παρευρεθεί τον Σεπτέμβριο του1995 σε μία "κλειστή" διεθνή συνάντηση στο Σαν Φρανσίσκο, το «Stateof the World Forum» (SWF - Φόρουμ για την Κατάσταση τουΚόσμου)..... την οποία είχε οργανώσει η ομώνυμη μη κερδοσκοπικήοργάνωση, που είχαν συνιδρύσει την ίδια χρονιά ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, πάλαι ποτέ ηγέτης της Σο βιετικής Ένωσης, και οΑμερικανός Τζιμ Γκάρισον.
H οργάνωση έχει ως στόχο της τη δημιουργία ενός «παγκόσμιου δικτύουηγετών», που θα αποτελείται από άτομα που έχουν διακριθεί στον τομέατους (πολιτική, επιχειρήσεις, «κοινωνία των πολιτών») και τα οποία θαείναι αποφασισμένα να δια μορφώσουν και να εφαρμόσουν «εκείνες τις αρχές, τις αξίες και τις ενέργειες που είναι απαραίτητες για νακαθοδηγηθεί σοφά η ανθρωπότητα, καθώς διαμορφώνεται ένας ολο ένακαι περισσότερο παγκοσμιοποιημένος και αλληλεξαρτώμενος κόσμος».
Στην πρώτη αυτή συνάντηση του SWF συμμετείχαν πεντακόσιοι"ηγέτες" από 50 διαφορετικές χώρες. Ανάμεσα τους ο Τζορτζ Μπους (οπρεσβύτερος), η Μάργκαρετ Θάτσερ, η βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης Ριγκομπέρτα Μεντσου, ο ιδρυτής του CNN Τεντ Τέρνερ, ο ΤζορτζΣουλτς πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο επί δωδεκαετία (1982 - 1994) πρωθυπουργός της Ολλανδίας Ρούουντ Λούμπερς(«πνευματικό παιδί» της Μάργκαρετ Θάτσερ, με κεντρικό πολιτικόσύνθημα το «περισσότερη αγορά, λιγότερη κυβέρνηση») και ο «πολύς» Μορίς Στρονγκ.
Σύμφωνα με τον Μάρτιν, στην κεκλεισμένων των θυρών συνάντηση στοΣαν Φρανσίσκο, οι «ηγέτες του κόσμου» συζήτησαν και ένα σενάριο,σύμφωνα με το οποίο το 20% του ενεργού πληθυσμού στον πλανήτη είναι αρκετό για να παράγει όλα τα αγαθά και τιςυπηρεσίες που χρειάζεται η ανθρωπότητα. Το ερώτημα φυσικά πουτέθηκε αφορούσε το υπόλοιπο 80% του παγκόσμιου πληθυσμού... Πώςθα μπορούσε αυτό το «εναπομείναν» και «πλεονάζον» 80% ναπαραμείνει «ήσυχο» και «παθητικό»;
Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Κλοντ Μισεά γράφει χαρακτηριστικά: «Τοκύριο πολιτικό πρόβλημα, που το καπιταλιστικό σύστημα είναιυποχρεωμένο να αντιμετωπίσει τις επόμενες δεκαετίες, μπορεί ναδιατυπωθεί με κάθε αυστηρότητα: πώς θα είναι δυνατό για την ελίτ τουκόσμου, να διατηρηθεί η διακυβερνησιμότητα της κατά τα 80%υπεράριθμης ανθρωπότητας, της οποίας το ανώφελο έχει ήδηπρογραμματίσει η φιλελεύθερη λογική;».
H "απάντηση" δόθηκε από τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι(Σ.Α: εβραίος στην καταγωγής), σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ επίπροεδρίας Τζίμι Κάρτερ (1977 - 1981) και στενό συνεργάτη επίδεκαετίες του Ντέιβιντ Ροκφέλερ (Bilderberg, Τρι μερής Επιτροπή). Καιη «απάντηση» ήταν μονολεκτική: tittytainment.
Tittytainment: η λέξη είναι σύνθετη, και συντίθεται από τη λέξη tits (ταγυναικεία στήθη, στην αμερικανική αργκό) και τη λέξη entertainment(διασκέδαση - με την πιο "φθηνή" έννοια του όρου).
Ο Μπρεζίνσκι και οι συνομιλητές του δεν αναφέρονταν τόσο στησεξουαλική διάσταση του γυναικείου στήθους (στο λιγότερο ήπερισσότερο «μαλακό» ή «σκληρό» πορνό που, ούτως ή άλλως,σήμερα κατακλύζει τα Μέσα και το Διαδίκτυο), όσο σε εκείνη τουμητρικού θηλασμού. H "λύση", λοιπόν, για το 80% του παγκόσμιουπληθυσμού θα ήταν ένα μείγμα αποπροσανατολιστικής διασκέδασηςχαμηλού επιπέδου (infotainment [= πληροφοριοδιασκέδαση], realityshows, κουτσομπολίσπκα μεση-μεριανάδικα, «πολιτικέςσυζητήσεις» show κ.ο.κ.) και ενός κάποιου επαρκούς επιπέδουδιατροφής.
H tittytainment, λοιπόν, δεν είναι παρά η "εκσυγχρονισμένη" εκδοχή τουλατινικού «άρχος και θεάματα» (panem et circenses). Και έτσι, σύμφωναμε τον Μισεά, «με αυτόν τον νεολογισμό-βαλίτσα επρόκειτο απλούστα τανα ορισθεί ένα "κοκτέιλ αποβλακωτικής διασκέδασης και επαρκούςδιατροφής που θα επέτρεπαν να διατηρηθεί σε καλή διάθεση οαποστερημένος πληθυσμός του πλανήτη"».
Στη συνάντηση υπήρχαν σαφέστατοι κανόνες, σύμφωνα με τουςοποίους όλοι οι ει σηγητές διέθεταν μόλις πέντε λεπτά για να αναπτύξουν το θέμα τους. Κι οποιαδήποτε δευτερολογία δεν έπρεπε ναξεπερνά τα δύο λεπτά. Καλοντυμένες ηλικιωμένες κυρίες επιδείκνυανστους ομιλητές πινακίδες, όπως αυτές που χρησιμοποιούνται για τους οδηγούς της «Φόρμουλα 1»: «1 λεπτό», «30 δευτερόλεπτα», «Stop».
Η συζήτηση για την κοινωνία του ενός πέμπτου (ή την κοινωνία 20:80)ξεκίνησε από τον John Cage, ανώτατο στέλεχος της εταιρείαςπληροφορικής Sun Microsystems.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την «Εργασία στην ΠαγκόσμιαΟικονομία», ο Τζ. Κέιτζ είπε: «Ο καθένας μπορεί να δουλέψει γα μας,αρκεί να το θέλει. Δεν χρειαζόμαστε πλέον βίζα για τους αλλοδαπούςπου εργάζονται για μας»! Οι κυβερνήσεις και η εργατική νομοθεσίατους είναι πλέον άνευ νοήματος, λέει.
Δέχονται αιτήσεις για εργασία μέσω των υπολογιστών από όλες τιςηπείρους, «προσλαμβάνουμε τους ανθρώπους μας μέσω τωνυπολογιστών, κάνουν την εργασία τους με υπολογιστές, και επίσης τουςαπολύουμε μέσω των υπολογιστών».
Και συνέχισε: «Απλώς προσλαμβάνουμε τους ευφυέστερουςανθρώπους. Και η αποτελεσματικότητα μας ήταν εκείνη που μαςοδήγησε, 13 χρόνια μετά την ίδρυση της εταιρείας μας, να αυξήσουμε ταέσοδα μας από το μηδέν σε περισσότερα από έξι δισεκατομμύριαδολάρια». Και στρεφόμενος προς έναν από τους συνδαιτυμόνες τουείπε: «Εσείς δεν φτάσατε εκεί τόσο γρήγορα, Ντέιβιντ», εμφανώςαπολαμβάνοντας τη «μπηχτή» του.
Ο Ντέιβιντ ήταν ο Ντέιβιντ Πάκαρντ, συνιδρυτής της εταιρείας HewlettPackard και πολυεκατομμυριούχος. Χωρίς να δώσει την παραμικρήσημασία στη μπηχτή του Κέιτζ, έθεσε το απλό ερώτημα: «Και πόσουςακριβώς εργαζόμενους χρειάζεστε πραγματικά, Τζον;».
«Έξι! Ίσως οχτώ», απαντά ο Κέιτζ. «Χωρίς αυτούς θα χανόμασταν.Αλλά δεν έχει καμία σημασία σε ποια χώρα ζουν»...
Ο συντονιστής της συζήτησης Ράστουμ Ρόι (Rustum Roy), καθηγητήςστο Pennsylvania State University, ρωτά: «Και πόσοι άνθρωποιδουλεύουν σήμερα για τη Sun Microsystems;». H απάντηση του Κέιτζ:«16.000. Και εκτός από μία μικρή μειοψηφία, ο αριθμός τους μπορεί ναμειωθεί δραματικά».
Στην αίθουσα δεν ακούγεται τίποτα. Για τους παρόντες, αυτή η άποψηγια τις αμέτρητες στρατιές ανέργων είναι αυταπόδεικτη. Κανένα απόαυτά τα μέλη της παγκόσμιας πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ (ήελιτείας, αν προτιμάτε) δεν πιστεύει ότι στο μέλλον θα υπάρξουναρκετές νέες, αξιοπρεπώς μισθοδοτουμενες θέσεις εργασίας, σεοποιονδήποτε τομέα.
Και κάπως έτσι, οι συμμετέχοντες στο Φόρουμ συνοψίζουν το μέλλον σεδυο αριθμούς και έναν όρο: «20-80» και «tittytainment»..
To 20% του παγκόσμιου πληθυσμού θα μπορεί να συμμετέχει ενεργάστη ζωή, στην εργασία, στην ψυχαγωγία, ανεξάρτητα από τη χώρα στηνοποία θα ζει. Ακόμη 1% ή 2% του πληθυσμού, λένε οι συνδαιτυμόνες,θα τα καταφέρνει αφού θα έχει κληρονομήσει τεράστιες περιουσίες.
«Βεβαίως», λέει ο Τζέρεμι Ρίφκιν (Σ.Α: εβραίος στην καταγωγή),συγγραφέας του βιβλίου Το Τέλος της Εργασίας και το Μέλλον της, «το κατώτερο 80% θα αντιμετωπίσει φοβερά προβλήματα». Ο Τζον Κέιτζ παίρνει ξανά τον λόγο και επαναλαμβάνει τη φράση του Σκοτ ΜακΝίλι(Scott McNealy), του διευθύνοντος συμβούλου της εταιρείας του: Τοζήτημα σύντομα θα είναι: «να έχεις γεύμα ή να είσαι το γεύμα»...
H συζήτηση για το μέλλον της εργασίας ανάβει. Το συμπέρασμα;
Μία νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων έρχεται. Κάποιος το θέτει ξεκάθαρα:η μεσαία τάξη των πλούσιων χωρών θα εκλείψει. Κανένας από τουςπαρευρισκόμενους δεν διαφωνεί.
Εν κατακλείδι
«Σενάρια», θα πει κάποιος.Ίσως. Αυτός είναι άλλωστε και ο ρόλος τωνπολυπληθών διεθνών think-tanks και των κάθε είδους fora. Αν και δενέχουμε κανέναν λόγο να αμφισβητήσουμε τα λόγια του αυτόπτη και αυτή κοου μάρτυρα Μάρτιν, τα λεγόμενα του επιβεβαιώνονται «πανηγυρικά»(αν δεν ήταν τόσο τραγική αυτή η επιβεβαίωση...) από τα συμβαίνονταεσχάτως στη χώρα μας και, ευρύτερα, στη Γηραιά Ηπειρο. Εξάλλου οΜάρτιν μιλούσε ήδη εδώ και σχεδόν δεκαπέντε χρόνια για την πλήρηκυριαρχία του χρηματοπιστωτικού συστήματος επί της πολιτικής (13).Και παρότι σήμερα κάποιοι προσπαθούν να θέσουν αυτό το -τεράστιο-ζήτημα προς συζήτηση, δύσκολα το καταφέρνουν. Αλλες, βλέπετε, οιβουλές της παγκόσμιας και της κάθε ντόπιας ελιτείας.
Δυστυχώς, όμως, απ' ό,τι φαίνεται η μόνη δυνατότητα που έχουμεείναι εκείνη της περιγραφής της πραγματικότητας, που κάποιοιάλλοι διαμορφώνουν πριν από μας για μας. Κι αυτή μπορεί ναπεριμένει...
Όπως και οι θέσεις που υιοθέτησε η σύνοδος των G20 (τασσόμενη υπέρ των απόψεων της «ρεαλίστριας» Μέρκελ και κατά εκείνων του«σοσιαλίζοντος» Ομπάμα), ή οι θέσεις του Νάιαλ Φέργκιουσον, οοποίος, καθώς το προηγούμενο τεύχος βρισκόταν στο τυπογραφείο,επισκέφθηκε την Ελλάδα για μία διάλεξη και μία σειρά συνεντεύξεων.Αλλά αυτά τα είπαμε και θα τα ξαναπούμε.
Εύχομαι σε όλους ένα δροσερό καλοκαίρι. Το φθινόπωρο θα είναιεπίσης δροσερό. Από κοινωνικοπολιτικής απόψεως, εννοώ.Εκτός κι αν πέφτω τελείως έξω, όσον αφορά τις εκτιμήσεις μου γι' αυτότο πράγμα που ονομάζεται ελληνική «κοινωνία». Αν και στο κάτω κάτω,τέτοιου είδους διαψεύσεις είναι πάντα καλοδεχούμενες. Καλόκαλοκαίρι!
ΠΗΓΗ: ΜΝΗΜΗ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ
Αναρτήσεις
