Κύριε Ραγκούση… για τα 110 δις που λέγατε.

Ο χρόνος είναι εναντίον μας. 
Γίνεται όλο και πιο σαφές στις αγορές ότι η ελληνική οικονομία πάρα το γεγονός ότι βρίσκεται με μηχανική υποστήριξη δεν δείχνει σημεία ζωής και η κατάσταση της δεν εκπέμπει καμιά αισιοδοξία. 
Πρόσφατα μάλιστα είδαμε μείωση του Γερμανικού επιτοκίου δανεισμού και η διεύρυνση της διαφοράς του σε σχέση με το ελληνικό, αλλά και συνολικά με τον νότο της Ευρώπης. 
 Οι αγορές μας στέλνουν ξανά το μήνυμα του περασμένου μαρτίου. 
Το ίδιο μήνυμα.

Ας περιγράψουμε με απλά λόγια τι συμβαίνει καθώς είναι κάτι που έχει συμβεί πάρα πολλές φορές στην Ιστορία.

Μέχρι πριν λίγο καιρό είχαμε τρεις-τέσσερεις μικρές χώρες με την οικονομία τους, τα προβλήματα τους, τα ελλείμματα τους, την παραγωγική βάση και την αγορά τους. Οι χώρες αυτές τα κουτσοβόλευαν και τα έφερναν βόλτα δύσκολα, ώσπου ξαφνικά ένα υπερκατάστημα άνοιξε στην περιοχή μας και πήρε όλα τα λεφτά από τις αγορές μας, Το υπερκατάστημα κατάστρεψε την παραγωγική μας βάση έριξε τις τιμές και οδήγησε στην ανεργία και στην μετανάστευση.

Σταδιακά οι μικρές μας οικονομίες χρεοκόπησαν όπως χρεοκόπησαν παλιότερα τα χωριά μας, καθώς άνοιγαν οι δρόμοι προς την πόλη και όλα τα λεφτά κατευθύνονταν εκεί .

Το υπερκατάστημα αυτό στην παραπάνω παρομοίωση είναι η Γερμανία.  Οi μικρές μας χώρες τα PIGS. Τραβώντας όλα τα λεφτά από την αγορά η Γερμανία αυξάνει το ΑΕΠ της και μειώνει τις δανειακές ανάγκες της.  Με την σημερινή εικόνα και δομή της ευρωζώνης αυτό θα συνεχιστεί με αυξανόμενη ένταση και οι μικρές οικονομίες μας θα σβήνουν, όπως έσβησαν όλες οι μικρές τοπικές οικονομίες στο παρελθόν.  Και θα σβήνουν χωρίς επιστροφή.

Όσο υπήρχε κίνηση στις τοπικές αγορές λόγο της οικονομικής δραστηριότητας και τον δανεικών ήταν δύσκολο να διακρίνει κανείς όλη την εικόνα. Όταν έλειψε το ρευστό τότε αποκαλύφθηκε μια διαδικασία που συμβαίνει εδώ και αιώνες. Οι μεγάλες αγορές, οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι μεγάλες πόλεις, συρρικνώνουν και απορροφούν ή σκοτώνουν, τις κοντινές μικρές ή τα γύρω χωριά.  Στο τέλος σε κάθε χωριό μένει κάποιο καφενείο ένας φούρνος ένα μπακάλικο.  Οι νέοι φεύγουν  και αφαιρείται σταδιακά κάθε ικμάδα οικονομικής ζωής.

Αυτό συμβαίνει την χώρα μας. Πάρα τα 110 δις η ελληνική πίτα συρρικνώνεται κυρίως λόγω των μέτρων του ΔΝΤ, και αυτό θα συνεχιστεί μέχρι κάποιο σημείο που είναι ακόμη και σήμερα απροσδιόριστο.

Συρρικνώνοντας την ελληνική πίτα συρρικνώνεται και η ευρωπαϊκή πίτα που η πρώτη αποτελεί  ένα κομμάτι της. Είναι σαν η Αθήνα να στέλνει στο ΔΝΤ  την Θράκη Ας το κρατήσουμε αυτό.  Πόθεν προέκυψε αυτός ο παραλογισμός; Αες κρατήσουμε ακόμη το γεγονός ότι  η διαχείριση της κρίσης και ο πανικός που σκορπίστηκε σε όλη την ευρωζώνη  από τα στατιστικά στοιχεία της Ελλάδος δείχνει ότι δεν είμαστε μόνοι μας.

Το μνημόνιο και τα 110 δις ευρώ αποτελούν μια πρόσκαιρη συμπτωματική θεραπεία που ανακουφίζει τα συμπτώματα δηλαδή την αδυναμία δανεισμού στην χώρα μας. Ως σχήμα όμως δεν χτύπα την αιτία της αρρώστιας. Είναι μια βιαστική προσπάθεια για να αποφευχθεί το μοιραίο -που ήταν εξαιρετικά πιθανό τον προηγούμενο Απρίλιο-, λόγο κυρίως της ασχετοσύνης της ελληνικής κυβέρνησης.

Το ΔΝΤ επιβλήθηκε στην Ελλάδα ως τιμωρία από την Γερμανία για τις βλακείες που έκανε η παρούσα κυβέρνηση μέχρι το μνημόνιο. Έτσι προκύπτει ο παραπάνω παραλογισμός. Η Ελληνική κυβέρνηση πασχίζει από τότε τα πείσει τις αγορές ότι δεν τις αξίζει αυτή η τιμωρία.  Ότι είναι αξιόπιστη και Σοβαρή. Όλο αυτό αποτελεί το γνωστό πρόβλημα «αξιοπιστίας». Ένα πρόβλημα που πέρυσι τέτοιο καιρό  μας ήταν άγνωστο.

Το ΔΝΤ ήρθε και διαπίστωσε πρόβλημα ανταγωνιστικότητας.  Πάνατ έτσι κάνει. Συνέκρινε την χώρα μας με τον υποανάπτυκτο βαλκανικό περίγυρο της και την έβγαλε ακριβή και μη ανταγωνιστική. Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια η οποία εφόσον δεν χτύπα τον πρωθυπουργό είναι βολική για την κυβέρνηση και υιοθετείται. Το ΔΝΤ δεν συνέκρινε την Ελλάδα με τους ευρωπαίους εταίρους της. Είναι γνωστό ότι εκεί η Ελλάδα πλεονεκτεί σε αρκετά σημεία, Μισθοί χρόνος εργασίας, προσδόκιμο ζωής, κατανάλωση , ακινητη περιουσία ιδιοκατοίκιση. Είναι γνωστό ότι επί χρόνια είχε τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης και αυτό δεν γίνεται κύριε μου, σε μη ανταγωνιστικές χώρες, ή σε χωρες όπου οι πολίτες τους είναι κυφήνες και κλέβουν το κράτος τους.

Δυστυχώς στην Ελλάδα έπαιξαν πολλά σενάρια για τεράστιο δημόσιο τομέα, για έλλειψη παραγωγικής βάσης, για εκτεταμένη διαφθορά και φοροδιαφυγή και για ένα σωρό ανοησίες που δεν άντεξαν στην βάσανο της αποδείξεως.  Αυτό μας το δείχνουν τόσο τα στοιχεία της απογράφης των ΔΥ, η υστέρηση εσόδων όσο και η μη πατάξη της φοροδιαφυγής.  Ας μην ξεχνάμε ότι οικονομικό έγκλημα υπάρχει και στις πιο αναπτυγμένες οικονομίες του κόσμου. Ας μην ξεχνάμε ότι η Μισή Ιταλία ζει στα πλοκάμια της μαφίας. Σε όλο τον κόσμο  διακινούνται τεράστια ποσά σε Κοκαίνη και πορνεία trafiking και τζόγο.  Τέλος ας μην ξεχνάμε   ότι αυτό το μαύρο χρήμα αποτελεί βραχίονα της οικονομίας παγκοσμίως καθώς παράγει κατανάλωση, και αντίστοιχους φόρους. Καθε ευρώ  ακόμη και το πιο παράνομο τελικά ξοδεύεται και παράγει φόρο. Όμως πρώτη η Ελλάδα μέσα στην ασχετοσύνη της βροντοφώναξε για την σκοτεινή οικονομία της. Για άλλη μια φορά στο ερώτημα “γιατι χρεοκοπήσατε” απάντησε  στοχεύοντας κυρίως επιδόματα τιμίων κατά τεκμήριο εργαζομένων.

Όλα αυτά έγιναν για να καλυφτούν οι τεράστιες αστοχίες αυτής της κυβέρνησης. Όλα όσα είπε το ΔΝΤ  και δεν χτυπουν τον ΓΑΠ, ήρθαν να αποτελέσουν δικαιολογία και το μνημόνιο έγινε το μέσο για να κερδίσει αυτή η κυβέρνηση την αξιοπιστία της.

Το μνημόνιο τελικά έγινε η δέσμη ιδεών που δεν είχαμε προετοιμάσει. Εγινε ο κυβερνητικός μας μπούσουλας. Έγινε  πολιτική μας επιλογή και ταυτιστηκε απο τον ΓΑΠ με τον προγραμματικό του λόγο. Όλα Συνέδρια προγράμματα σοσιαλισμός ΠΑΣΟΚ κάηκαν για να σωθεί ξανά ο ΓΑΠ.

Όμως το μοιραίο μοιάζει αναπόφευκτο. Οι αγορές το αντιλαμβάνονται και ανεβάζουν τα spread.

Έχουμε όμως ακόμη μια ευκαρία. Βεβαίως το μοιραίο θα αφορά ολόκληρη την ευρωζώνη διότι είναι σαφές ότι ο θάνατος μιας χώρας του ευρώ θα επιφέρει ένα κλονισμό στο ίδιο το ενιαίο νόμισμα που δύσκολα θα τον αντέξει. Μπροστά σε αυτό το πολύ πιθανό χαμό, οι γερμανοί έχουν μελετήσει ήδη μια ελεγχόμενη ελληνική χρεωκοπία και αυτό δεν είναι τυχαίο. Με αυτό τον τρόπο και πίσω από τον όρο «ελεγχομένη» ίσως κρύβεται μια πρόταση κοινής σωτηρίας Ελλάδος και ευρώ.  Μια πρόταση που ενδεχόμενος τα δικά μας σαΐνια δεν την πιάνουν ή δεν τολμούν να ζητήσουν.  Μια πρόταση που ίσως σκοντάφτει στην «αξιοπιστία» της ελληνική κυβέρνησης που πρέπει να περισωθεί.

Μια ευκαρία για την Ελλάδα για να παραμείνει εντός ευρωζώνης.  Διότι ας μην μας διαφεύγει οτι σύντομα η Ελλάδα θα ταλαντευθεί με αυτό το Θέμα.

Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι κύριοι πιστωτές μας είναι οι ευρωπαίοι εταίροι μας με τους οποίους έχουμε κοινά συμφέροντα στο ευρώ.  Είπαμε  παραπάνω ότι δεν είμαστε μόνοι μας.  Αυτό κάνει την όποια απόφαση “πολιτική απόφαση” και προϊών διαπραγματεύσεων με τους δανειστές μας. Αλλά να μιλήσει ποιος με ποιον; Ο ΓΑΠ έχει απομονωθεί από τους εταίρους μας μετά το μνημόνιο.

Την ίδια στιγμή τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό όλα παρουσιάζονται ως εσωτερικό ελληνικό θέμα. Πίσω από το απλοϊκό «φταίνε οι σπάταλοι έλληνες» που καλλιεργήθηκε και από την κυβέρνηση σε παγκόσμιο επίπεδο για να καλυφθεί, κρύβονται δομικές δυνάμεις του καπιταλισμού που αποφέρουν τεράστια κέρδη από το σαρκίο μας. Κρύβονται βεβαίως και  προσωπικά προβλήματα.

Κάνεις δεν μοιάζει για την ώρα να θέλει να δει την αλήθεια κατάματα. Όλοι στο εσωτερικό και εκτός για την ώρα βολεύονται  με την παρούσα φάση. Η Ελλάδα είναι στο Ίδρυμα του ΔΝΤ χωρίς να απειλεί το ευρώ και ο ΓΑΠ ακυρωμένος.

Τα μέτρα του ΔΝΤ καταστρέφουν ήδη την οικονομία και το μόνο όφελος είναι απλά λίγες ανάσες ακόμη. Ακόμη και να κατέβει το έλλειμα στο 8% και στο 5% του χρόνου η Ελλάδα δεν πρόκειται να ξαναβγεί στις  αγορές με τον ΓΑΠ στο τιμόνι. Δεν  έχει credit.

Ο χρόνος λοιπόν κυλά σε βάρος της Ελλάδας. Ο χρόνος χάνεται. Οι πάντες στο εσωτερικό περιμένουν ένα θαύμα που θα δώσει ανάπτυξη. Η Ανάπτυξη είναι η μαγική λέξη που θα συντηρήσει την τοπική μας οικονομία για λίγο ακόμη. Αν οι περικοπές μισθών και συντάξεων έδωσαν κάποιες λίγες και πρόσκαιρες ανάσες, η ανάπτυξη μειωνει την ανάγκη σου για δανεικά και αυξάνει την πίτα σου.  Ανατρέπει την φυσική διαδικασία συρίκνωσης  που περιέγραψα παραπάνω.  Μια  διαδικασία συρρίκνωσης  πανίσχυρη σαν νόμο του σύμπαντος. Όσο διαρκεί η παγκόσμια κρίση η συρρίκνωση σε όλες τις μικρές οικονομίες θα ανεβάζει ταχύτητες,  με την μικρή μας οικονομία να βρίσκεται ήδη σε καχεξία πριν να κρεβατωθεί οριστικά στο νεκροκρέβατο της.  Η Ελληνική οικονομία καθοδηγεί και δείχνει τον δρόμο. Η ελληνική οικονομία συρικνώνεται και σβήνει σαν ένα μπακάλικο δίπλα στο carefour.

Διαπραγματεύση  χρεών λοιπόν Αυτή είναι η πρόταση. Κάνεις δεν μοιάζει για την ώρα να θέλει να δει την αλήθεια κατάματα αν και στο τέλος μοιάζει αυτή η αλήθεια να μας συμφέρει όλους στην ευρωζώνη .

Ίσως οι αγορές περιμένουν από την Ελλάδα να δει πιο είναι το συμφέρον της από μονή της. Οι αγορές -όπου ο ορθολογισμούς βασιλεύει- αναμένουν το προφανές και το αυτονόητο. Όμως επί εποχής Γιώργου Παπανδρέου τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Τίποτα δεν μπαίνει μπροστά στο συμφέρον του ΓΑΠ.  Έτσι οι αγορές θα περιμένουν μάταια και θα ανεβάζουν τα spread στέλνοντας ξανά το μήνυμα που έστειλαν πριν το μνημόνιο. Το μήνυμα του Μάρτη.

Ένα μήνυμα που λέει καθαρά- πεντακάθαρα θα έλεγε κάνεις-, τα ίδια λόγια με τότε.  Ότι είμαστε βλάκες και συνεχίζουμε να κάνουμε βλακείες.  Η Ελλάδα και πάλι είναι το θύμα του Ευρώ, των εταίρων της και των κερδοσκόπων με αυτή την σειρά.

Εν μέσω μνημονίου και με την σχετική ασφάλεια που μας δίνει χρειαζόμαστε διαπραγμάτευση  με την ΕΕ και ενός είδους ρύθμιση χρεών με αύξηση του χρόνου αποπληρωμής. Με αυτό τον τρόπο  θα κερδίσουμε λίγο ακόμη  χρόνο, θα περισσέψουν χρήματα  για  να τονωθεί εκ νέου η κατανάλωση και  οι επενδύσεις και να έρθει ανάπτυξη που θα μειώσει το ποσοστό χρέους επί του ΑΕΠ.

Εναλλακτικά όλα τα χρήματα θα καταλήξουν σύντομα και πάλι στους δανειστές και στην Γερμανία και απλά θα τα χρωστάμε και αυτά.

Το χρέος μας θα φτάσει 150%+++ του ΑΕΠ και τότε πλέον δεν θα έχουμε επιστροφή.  Αυτό οι αγορές όπως και κάθε νοήμων ανθρωπος το ξέρουν.

Κύριε Ραγκούση. Αν και την συγκεκριμένη στιγμή το μνημόνιο και το ΔΝΤ ήταν η μόνη λύση για την κρίση δανεισμού  σήμερα πλέον δεν είναι η πιο συμφέρουσα για την χώρα και την κοινωνία μας.

Νομίζω ότι κατάφερα να γίνω αντιληπτός και ελπίζω να σας προβληματίσω.

 Γιάννης Παπαϊωάννου