Ο Aγώνας Kατά της TOKOΓΛΥΦΙΑΣ. Μετάφραση: Απολλόδωρος

 

Ο δανεισμός χρημάτων με τόκο έχει καταδικαστεί από ανθρώπους όπως ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Πλούταρχος, ο Σενέκας και ο Κικέρων, οι πρώτοι πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας, η πλειοψηφία των παπών και των συνόδων μέχρι το 1983, όπως επίσης και σύγχρονοι συγγραφείς όπως ο Γκαίτε και ο Βάγκνερ.....

Ο αγώνας κατά της τοκογλυφίας ανάγεται στις πρώτες γνωστές απαρχές του πολιτισμού. Από την εποχή του Σουμερίου μέχρι σήμερα, οι αξιοπρεπείς άνθρωποι αγωνίστηκαν ενάντια σε αυτό το εργαλείο των δυνάμεων του σκότους. Η χρέωση τόκων καταδικάστηκε από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Το χρήμα ήταν γι' αυτούς κάτι νεκρό- κάτι νεκρό δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Ο Αριστοτέλης έγραψε στο έργο του Πολιτικά (βιβλίο πρώτο, μέρος Χ):

"Το πιο μισητό είδος, και με τον μεγαλύτερο λόγο, είναι η τοκογλυφία, η οποία αποφέρει κέρδος από το ίδιο το χρήμα και όχι από το φυσικό του αντικείμενο. Διότι το χρήμα προοριζόταν να χρησιμοποιείται για ανταλλαγή, αλλά όχι για να αυξάνεται με τόκο... Γι' αυτό από όλους τους τρόπους απόκτησης πλούτου αυτός είναι ο πιο αφύσικος".

Μέχρι το τέλος του Μεσαίωνα απαγορευόταν στους Χριστιανούς να χρεώνουν τόκους. Η χρέωση τόκων για ένα δάνειο ισοδυναμούσε με φόνο και ληστεία. Αργότερα, όσοι χρεώνουν τόκους αντιμετωπίζονταν ως αιρετικοί.

Ο Μαρτίνος Λούθηρος δήλωσε ξεκάθαρα: "Όλοι οι τοκογλύφοι είναι κλέφτες και ανήκουν στην αγχόνη". Όλοι όσοι δάνειζαν χρήματα με επιτόκιο 5 έως 6 τοις εκατό θεωρούνταν τοκογλύφοι. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα μόνον οι Εβραίοι επιτρεπόταν να δανείζουν χρήματα με τόκο. Στο Δευτερονόμιο απαγορεύεται σε έναν Εβραίο να χρεώνει τόκο από τον αδελφό του. Όμως ο γκόιμ (μη Εβραίος) δεν ήταν αδελφός του. Και για τους Εβραίους εξτρεμιστές η λεηλασία δεν ήταν άγνωστη.

Στην αρχαία Βαβυλωνία το νόμιμο επιτόκιο ήταν 30 τοις εκατό για τα χρήματα και 50 τοις εκατό για τα σιτηρά. Στην Ασσυρία δεν υπήρχε ανώτατο όριο για το επιτόκιο. Οι αγρότες ήταν συχνά τόσο βαθιά χρεωμένοι που πέθαιναν από την πείνα μαζί με τις οικογένειές τους. Αυτό οδήγησε σε ανελέητη εκμετάλλευση του εδάφους.

Στην πόλη Ουρούκ της Σουμερίας ζούσαν δύο αδέλφια που δάνειζαν χρήματα με τόκο. Όταν ένας δανειολήπτης δεν μπορούσε πλέον να αποπληρώσει το δάνειό του, έχανε το σπίτι του και έπρεπε να αρχίσει να δουλεύει δωρεάν για τα αδέρφια. Ο δούλος μπορούσε να δανειστεί και σε άλλους εργοδότες. Αυτό είναι ένα κλασικό παράδειγμα οικονομικής δουλείας.

Πριν από σχεδόν 3.700 χρόνια ο ηγεμόνας της Βαβυλώνας, ο Χαμουραμπί (1848-1805 π.Χ.), ο οποίος καταγόταν από τη δυναστεία των Αμορραίων, απαγόρευσε μέσω των νομικών του πράξεων (που περιείχαν 93 παραγράφους) τη λήψη τόκων επί τόκων, πράγμα που σήμαινε ότι ο δανειολήπτης έπρεπε να δώσει επιπλέον των περιουσιακών στοιχείων που είχε δανειστεί το ίδιο ποσό σε αγαθά ή χρήματα. Όποιος παραβίαζε τον κανόνα τιμωρούνταν αυστηρά, αν και ελάχιστοι τον τηρούσαν. Τα 282 καταστατικά του Χαμουραμπί, γραμμένα στα Ακκαδιανά, βρέθηκαν το 1901-1902 σε ανασκαφές στα Σούσα στο αρχαίο Ελάμ (σημερινό Ιράν).

Το 133 π.Χ. ο αντιβασιλέας Τιβέριος Γράκχος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προσπάθησε να μειώσει τη δύναμη των χρηματιστών μέσω αυστηρότερων νόμων κατά της τοκογλυφίας και να περιορίσει τη νόμιμη ιδιοκτησία γης σε iugeri (περίπου 600 στρέμματα) ανά οικογένεια. Δολοφονήθηκε την ίδια χρονιά.

Το 48 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρας στέρησε από τους χρηματιστές το δικαίωμα να κόβουν νομίσματα και το έκανε ο ίδιος. Με μεγαλύτερο απόθεμα χρήματος μπόρεσε να ανεγείρει πολλά δημόσια κτίρια. Ο απλός λαός λάτρευε τον Καίσαρα για τη συμβολή του στην αύξηση της διαθεσιμότητας του χρήματος. Μετά τη δολοφονία του Καίσαρα έληξε η αφθονία του χρήματος. Η προσφορά χρήματος μειώθηκε κατά 90 τοις εκατό. Οι φόροι αυξήθηκαν στα ύψη. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι άνθρωποι έχασαν τη γη και τα σπίτια τους. Η συκοφαντία του Καίσαρα συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.

Οι μασόνοι ήθελαν να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο πλούτο για να υπηρετήσουν τους δαίμονές τους κατά τη διάρκεια του 19ου και του 20ού αιώνα.

Η Ιρλανδή οικονομολόγος Margrit Kennedy έχει επισημάνει ότι ένα δάνειο με επιτόκιο ύψους 1% διπλασιάζεται σε 70 χρόνια. Ένα δάνειο με 3 τοις εκατό με συσσωρευμένους τόκους διπλασιάζεται σε μόλις 24 χρόνια. Ένα δάνειο 6 τοις εκατό διπλασιάζεται σε 12 χρόνια και με 12 τοις εκατό το ποσό διπλασιάζεται σε μόλις έξι χρόνια.

Αν κάποιος είχε δανείσει ένα σεντ το 1 μ.Χ. και είχε χρεώσει επιτόκιο 4 τοις εκατό, το 1750 θα μπορούσε να έχει αγοράσει χρυσό που ζυγίζει όσο ολόκληρη η Γη. (Με επιτόκιο 5 τοις εκατό, αυτό θα ήταν εφικτό ήδη από το έτος 1403). Το 1990 θα ήταν σε θέση να αγοράσει 12.246 τέτοια "ψήγματα".

Αυτά τα ακραία παραδείγματα δείχνουν πόσο τρελά ζημιώνει ο τόκος την οικονομία κάθε χώρας.

Μετά τη λεγόμενη Γαλλική Επανάσταση η χρήση του χαρτονομίσματος ήταν ευρέως διαδεδομένη. Οι έμποροι χρυσού άρχισαν να ασκούν οικονομική απάτη για να γίνουν ακόμη πιο ισχυροί. Δάνειζαν κρυφά μέρος του χρυσού που είχε κατατεθεί σε αυτούς και κρατούσαν τους τόκους που έβγαζαν από αυτό το παράνομο δάνειο. Στη συνέχεια οι έμποροι χρυσού εξέδιδαν περισσότερες αποδείξεις (χαρτονομίσματα) καταθέσεων χρυσού από ό,τι είχαν χρυσό, στη συνέχεια δάνειζαν αυτά τα χαρτονομίσματα και χρεώνονταν με τόκο. Δανείστηκαν πολύ περισσότερα χρήματα από αυτά που ο πιστωτής είχε καλύψει. Σύντομα αυτοί οι απατεώνες του χρήματος δάνεισαν έως και 10 φορές περισσότερα από όσα είχαν καταθέσει σε χρυσό.

Αυτή η παραβίαση της εμπιστοσύνης έχει γίνει κοινή σε όλους τους τομείς στον κόσμο των μασόνων. Οι αμερικανικές τράπεζες έχουν το δικαίωμα να δανείζουν 10 φορές περισσότερα χρήματα από όσα πραγματικά διαθέτουν. Αυτό σημαίνει ότι ο τόκος τους στην πραγματικότητα είναι κοντά στο 80% και όχι 8%, όπως επίσημα υποστηρίζεται. Οι μασόνοι τραπεζίτες δημιουργούν χρήματα από το τίποτα και μας αναγκάζουν να πληρώνουμε τόκους γι' αυτά.

Το Πριγκιπάτο της Σιών ξεκίνησε, με τη βοήθεια των χρηματιστών (κυρίως του Πορτογάλου ραβίνου Menasseh ben Israel, ο οποίος ζούσε στην Ολλανδία, και του Antonio Fernandez Moses Carvajal), την εξέγερση του 1642, με επικεφαλής τον Oliver Cromwell, η οποία με τη σειρά της οδήγησε στην πρώτη δημοκρατία (κοινοπολιτεία) στην Αγγλία το 1649. Το έτος 1643 μια μεγάλη ομάδα πλούσιων Εβραίων ήρθε στην Αγγλία. Συναντήθηκαν με τον πρέσβη της Πορτογαλίας στο Λονδίνο, τον Antonio de Souza, έναν Maranno, όπου συζητήθηκαν περαιτέρω κινήσεις. Όλες οι ενέργειές τους συντονίζονταν από τον Carvajal.

Έχοντας εκθρονίσει και εκτελέσει τον Κάρολο Α΄ το 1649, ορίζοντας τον εαυτό του δικτάτορα το 1653, ο Κρόμγουελ έγινε αιμοδιψής και εχθρικός προς την πολιτιστική ανάπτυξη, αφήνοντας τους χρηματιστές να ενισχύσουν την οικονομική τους δύναμη. Υπό την πουριτανική διακυβέρνηση του Λόρδου Προστάτη Κρόμγουελ, η μουσική και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες απαγορεύτηκαν ουσιαστικά. Ακόμη και τα πολύχρωμα ενδύματα απαγορεύτηκαν.

Τον Νοέμβριο του 1688 (στο ζώδιο του Σκορπιού) ο καθολικός βασιλιάς της Αγγλίας Ιάκωβος Β΄ (Stuart) ανατράπηκε μέσω μιας καλά οργανωμένης εισβολής που χρηματοδοτήθηκε από τους πλούσιους Εβραίους του Άμστερνταμ και καθοδηγήθηκε από το Prieuré de Sion και το Τάγμα της Οράγγης. Ο βασιλιάς εξορίστηκε στη Γαλλία και τον Φεβρουάριο του 1689 ο Γουλιέλμος της Οράγγης, πρίγκιπας του Νασσάου, ανέβηκε στον αγγλικό θρόνο με πραξικόπημα, το οποίο έγινε γνωστό ως “Ένδοξη Επανάσταση”. Ακόμη και οι επίσημοι ιστορικοί παραδέχονται ότι ο λαός δεν συμμετείχε σε αυτό το πραξικόπημα.

Η Αγγλία εκείνη την εποχή βρισκόταν σε κακή κατάσταση μετά από περισσότερα από 50 χρόνια ήταν με τη Γαλλία και τις Κάτω Χώρες, και ο νέος βασιλιάς, Γουλιέλμος Γ΄ (της Οράγγης), ζήτησε βοήθεια από διάφορους ισχυρούς τραπεζίτες. Αυτοί παρείχαν στο αγγλικό κράτος δάνειο ύψους 1,25 εκατομμυρίων λιρών, αλλά παρέδωσαν μόνο 750.000 λίρες. Οι όροι του δανείου ήταν οι εξής:

• τα ονόματα των δανειστών δεν έπρεπε να αποκαλυφθούν,

• και εκείνοι εγγυήθηκαν το δικαίωμα ίδρυσης της Τράπεζας της Αγγλίας, οι διευθυντές της οποίας είχαν εξασφαλίσει να δημιουργήσουν απόθεμα χρυσού, ώστε να μπορούν να εκδίδουν δάνεια αξίας 10 λιρών για κάθε λίβρα κατατεθειμένου χρυσού στο θησαυροφυλάκιο της τράπεζας.

Τους επιτράπηκε επίσης να ενοποιήσουν το εθνικό χρέος και να εξασφαλίσουν την πληρωμή της πρόσοδου και των τόκων μέσω της άμεσης φορολόγησης του λαού.

Η ιδιωτική Τράπεζα της Αγγλίας ιδρύθηκε το 1694 με απόλυτο έλεγχο του νομίσματος (δικαίωμα έκδοσης χαρτονομισμάτων). Ο τοκογλυφικός δανεισμός χρημάτων μπόρεσε να συνεχιστεί σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα. Έτσι, ο αγγλικός λαός υπέστη ένα τεράστιο εθνικό χρέος. Οι φόροι έπρεπε να αυξηθούν και οι τιμές διπλασιάστηκαν. Για τους μασόνους τραπεζίτες ήταν απαραίτητο να έχουν το μονοπώλιο στην έκδοση χρήματος. Με αυτόν τον τρόπο ήταν σε θέση να αποκομίζουν τεράστια κέρδη και να ελέγχουν επίσης τις πολιτικές διαδικασίες.

Η Τράπεζα της Αγγλίας είχε τη δυνατότητα να δανείζει χρήματα σε ποσό 10 φορές μεγαλύτερο από την εγγύηση που έθετε ο δανειστής. Με επιτόκιο 5% χρειάστηκαν μόνο δύο χρόνια για να κερδίσει η τράπεζα ένα ποσό ίσο με την αρχική εγγύηση.

Μέχρι το έτος 1698 το εθνικό χρέος είχε αυξηθεί από ένα και ένα τέταρτο εκατομμύριο λίρες σε 16 εκατομμύρια. Το 1815 ήταν 885 εκατομμύρια λίρες και το 1945 είχε αυξηθεί σε πάνω από 300 δισεκατομμύρια λίρες, ποσό που αντιστοιχούσε στο 45% του ΑΕΠ.

Ούτε καν η Επιτροπή Macmillan, η οποία διορίστηκε το 1929, δεν κατάφερε να ανακαλύψει ποιος κυβερνούσε την Τράπεζα της Αγγλίας.

Μόνον ένα όνομα διέρρευσε - αυτό του Rothschild. Όλοι οι μεγάλοι πόλεμοι ξεκίνησαν και χρηματοδοτήθηκαν από το οικονομικό συγκρότημα που προέρχεται από μία και μόνη τραπεζική οικογένεια - τους Rothschild.

Στις Κάτω Χώρες, οι μυστικές εταιρείες είχαν καταφέρει να ιδρύσουν μια κεντρική τράπεζα ήδη από το 1609. Περίπου 40 από τις σημαντικότερες κεντρικές τράπεζες του κόσμου ιδρύθηκαν με παρόμοιο τρόπο όπως αυτή της Τράπεζας της Αγγλίας. Με αυτόν τον τρόπο οι μασονικοί τραπεζίτες κυβέρνησαν τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη στον κόσμο με τον τόκο δανεισμού ως μέθοδο, τις κεντρικές τράπεζες ως μεσάζοντες, τους πολιτικούς ως ανδρείκελα και τους ανθρώπους ως αδαείς μισθωτούς σκλάβους.

Οι ελεγχόμενες από τους μασόνους τράπεζες μπορούν έτσι να κυβερνούν την πολιτική ζωή δρώντας χωρίς να γίνονται αντιληπτές. Ο αγγλικός λαός ενίσχυσε την εξουσία αυτών των αόρατων μασόνων πληρώνοντας φόρους επί τρεις αιώνες. Οι κεντρικές τράπεζες υποτίθεται ότι διατηρούσαν την οικονομία σταθερή.

Στην πραγματικότητα λειτουργεί εντελώς διαφορετικά.

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έγραψε για τις βρετανικές αποικίες στη Βόρεια Αμερική τη δεκαετία του 1750:

"Πουθενά στη Γη δεν μπορεί κανείς να βρει έναν πιο ευτυχισμένο και ευημερούντα λαό".

Εξήγησε ότι αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι: "εμείς στις αποικίες φτιάχνουμε το δικό μας νόμισμα", το οποίο ονομαζόταν "αποικιακό scrip". Εξήγησε περαιτέρω:

"Με την έκδοση του δικού μας νομίσματος μπορούμε να ελέγχουμε την αγοραστική του δύναμη και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε τόκους σε κανέναν".

Σε αυτές τις βρετανικές αποικίες της Νέας Αγγλίας, υπήρχε πλούτος που ερχόταν σε έντονη αντίθεση με τη φτώχεια και τη δυστυχία στην Αγγλία. Υπήρχαν αρκετά χρήματα και ήταν σίγουρα άτοκα.

Όταν οι μασόνοι τραπεζίτες στην Αγγλία άκουσαν την ομιλία του Φραγκλίνου στο βρετανικό κοινοβούλιο, φρόντισαν να απαγορεύσει το κοινοβούλιο στις αποικίες να χρησιμοποιούν το δικό τους χρηματοπιστωτικό σύστημα και αντ' αυτού απαίτησαν να χρησιμοποιούν τοκοχρεολύσια σε χρυσό και ασήμι. Μόνο μια ανεπαρκής ποσότητα αυτού του χρήματος έπρεπε να είναι διαθέσιμη. Η προσφορά χρήματος μειώθηκε στο μισό και οι αποικίες αναγκάστηκαν να δανείζονται χρήματα από την Τράπεζα της Αγγλίας. Το αποτέλεσμα ήταν απότομες αυξήσεις των τόκων και των τιμών. Μέσα σε ένα χρόνο οι δρόμοι γέμισαν από ανέργους.

Στα αμερικανικά σχολικά βιβλία ο λόγος που αναφέρεται για το ξέσπασμα του Επαναστατικού Πολέμου ήταν ο φόρος του τσαγιού, αλλά σύμφωνα με τον Φραγκλίνο:

"οι αποικίες ευχαρίστως θα είχαν αντέξει τον μικρό φόρο [του 2%] για το τσάι και άλλα πράγματα, αν δεν ήταν ότι η Αγγλία αφαίρεσε από τις αποικίες τα χρήματά τους, γεγονός που δημιούργησε ανεργία και δυσαρέσκεια".

Το αποτέλεσμα της επιρροής των αγγλικών τραπεζών στο βρετανικό κοινοβούλιο ήταν η φρικτή φτώχεια στην Αμερική. Όταν είχε δημιουργηθεί αυτή η κατάσταση, ήταν εύκολο να προετοιμάσουν τον κόσμο για πόλεμο, πράγμα που οι μασόνοι έκαναν με ικανοποίηση. Ήθελαν μια ασφαλή βάση για τις μελλοντικές παγκόσμιες δραστηριότητές τους.

Μεταξύ των ανθρώπων που συνέταξαν το Σύνταγμα του 1787, υπήρχαν εκείνοι που πίστευαν ότι έπρεπε να προστατευτεί κανείς από την οικονομική αποστράγγιση των διεθνών τραπεζιτών. Ως εκ τούτου, το άρθρο Ι, παράγραφος 8 του Συντάγματος αναφέρει: "Το Κογκρέσο έχει την εξουσία ... να κόβει χρήματα, να ρυθμίζει την αξία τους ...".

Ο Alexander Hamilton, μασόνος και υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του George Washington, αλλά και πράκτορας των διεθνών χρηματιστών, διέταξε την ίδρυση μιας ιδιωτικής τράπεζας της Ένωσης και την εισαγωγή του τοκοχρεολυσίου. Το επιχείρημά του ήταν απλό: "Ένα περιορισμένο εθνικό χρέος θα ήταν ευλογία για ένα έθνος". Θεωρούσε επικίνδυνο για την κυβέρνηση να εκδίδει το δικό της νόμισμα.

Έτσι οι Ηνωμένες Πολιτείες απέκτησαν την πρώτη τους κεντρική τράπεζα το 1791. Ήταν ιδιόκτητη, αλλά είχε συμβόλαιο που διήρκεσε μόνο 20 χρόνια. Δεν ανανεώθηκε όταν έληξε. Ο Andrew Jackson αναφέρθηκε στο γεγονός ότι το Σύνταγμα είχε δώσει στο Κογκρέσο το δικαίωμα να εκδίδει νόμισμα σε επαρκή ποσότητα, αλλά όχι να μεταβιβάζει αυτό το δικαίωμα σε άλλους.

Ο ιστορικός Richard Boesen αποκάλυψε ότι ο μασόνος Nathan Rothschild (1777-1836), ο οποίος το 1806 είχε ιδρύσει την τράπεζά του στο Λονδίνο και ο οποίος χρηματοδότησε εν μέρει τους ναπολεόντειους πολέμους μέσω της Τράπεζας της Αγγλίας, εξέδωσε στη συνέχεια τελεσίγραφο - είτε θα ανανεωνόταν το συμβόλαιο είτε θα γινόταν πόλεμος. Ο Jackson αποκάλεσε τους μασόνους τραπεζίτες ένα μάτσο κλέφτες και υποσχέθηκε να τους εξοντώσει. Ο Rothschild έδωσε τις δικές του εντολές: "Δώστε ένα μάθημα σε αυτούς τους θρασύδειλους Αμερικανούς. Αναγκάστε τους να επιστρέψουν σε αποικιακό καθεστώς".

Η βρετανική κυβέρνηση άρχισε να περιορίζει το αμερικανικό θαλάσσιο εμπόριο και να ελέγχει την αμερικανική επέκταση στον Καναδά. Ο πρόεδρος James Madison το 1812 δεν είχε άλλη επιλογή από το να αφήσει το Κογκρέσο να κηρύξει πόλεμο στην Αγγλία. Η πρόθεση του ηγέτη των μασόνων, του Rothschild, ήταν να ερημώσει τη χώρα σε τέτοιο βαθμό ώστε οι Αμερικανοί να αναγκαστούν να ζητήσουν οικονομική βοήθεια. Η Μεγάλη Βρετανία, ωστόσο, απέτυχε να ανακτήσει τις χαμένες αποικίες και οι Ηνωμένες Πολιτείες απέτυχαν να καταλάβουν τον Καναδά. Ο πόλεμος διεξήχθη στην πραγματικότητα το 1814.

Πολλές ζωές χάθηκαν, αλλά ο Rothschild δεν θριάμβευσε αυτή τη φορά. Το ανανεωμένο συμβόλαιο της κεντρικής τράπεζας ανεστάλη και πάλι το 1836 κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Άντριου Τζάκσον (1829-1837), παρά το γεγονός ότι ήταν μεγαλομέτοχος του Τενεσί. Η κεντρική τράπεζα καταργήθηκε.

Ακόμη και έτσι όμως οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες και οι Αμερικανοί πράκτορές τους κατάφεραν να ασκήσουν εκτεταμένο έλεγχο του αμερικανικού νομισματικού συστήματος. Ο Gustavus Myers παραδέχεται στο βιβλίο του: History of the Great American Fortunes (1910):

"Κάτω από την επιφάνεια οι Rothschilds είχαν για μεγάλο χρονικό διάστημα άμεση επιρροή υπαγορεύοντας τους αμερικανικούς οικονομικούς νόμους. Τα νομικά αρχεία δείχνουν ότι ήταν αυτοί που είχαν τον έλεγχο της παλιάς Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών".

Στα αμερικανικά βιβλία ιστορίας δεν υπάρχει τίποτα για το ρόλο των τραπεζών στον πρώτο και δεύτερο αμερικανικό πόλεμο της ανεξαρτησίας (δηλαδή 1775-1783 και 1812-1814). Ούτε υπάρχει τίποτα για τα χωρίς χρέος "greenbacks" ("πράσινα δολάρια") που εξέδωσε ο Αβραάμ Λίνκολν. Η ύπαρξή τους επαληθεύεται μόνο από μερικές εγκυκλοπαίδειες.

Για να χρηματοδοτήσει τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος ξέσπασε στις 12 Απριλίου 1861, ο πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα του Κογκρέσου να εκδίδει το δικό του νόμισμα. Μεταξύ των ετών 1862 και 1864 τυπώθηκαν 450 εκατομμύρια άτοκα "πράσινα δολάρια". Ο Λίνκολν υποσχέθηκε κατά την επανεκλογή του το 1864 να αρχίσει την καταπολέμηση των τραπεζών μόλις τελειώσει ο πόλεμος. Ο λόρδος Goschen, ο εκπρόσωπος του χρηματοπιστωτικού κόσμου, έγραψε στους The London Times:

"Εάν αυτή η οικονομική πολιτική γίνει μόνιμη, η κυβέρνηση μπορεί χωρίς έξοδα να αποκτήσει την απαραίτητη νομισματική παροχή. Μπορεί να πληρώσει τα χρέη της και να αποπληρώσει τα δάνειά της χωρίς χρέος. Θα έχει αρκετά χρήματα για να συναλλάσσεται (στην ανοικτή αγορά). Θα είναι πιο υγιής από οποιαδήποτε άλλη (πριν) στην ιστορία. Αν δεν ανατρέψουμε αυτή την κυβέρνηση, θα μας ανατρέψει αυτή".

Ο Βορράς κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου χρηματοδοτήθηκε από τους Rothschilds μέσω του Αμερικανού πράκτορά τους August Belmont (στην πραγματικότητα Schoenberg) και ο Νότος από τους αδελφούς Erlanger που είχαν συγγένεια με την οικογένεια Rothschild.

Ο εμφύλιος πόλεμος έληξε στις 9 Απριλίου 1865 και η διεθνής μασονία ασχολήθηκε με την απομάκρυνση του προέδρου Λίνκολν.

Η δολοφονία του Λίνκολν πραγματοποιήθηκε από τον John Wilkes Booth (Botha), έναν μασόνο του 33ου βαθμού, στις 15 Απριλίου 1865 στην Ουάσιγκτον, μόλις έξι ημέρες μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου. Η Izola Forrester, εγγονή του Booth, δήλωσε στο βιβλίο της, This One Mad Act (1937), ότι ο Booth ανήκε στη στοά Ιππότες του Χρυσού Κύκλου και επίσης στο "επαναστατικό" κίνημα Young America του Giuseppe Mazzini. Η Izola Forrester αποκάλυψε λεπτομερώς ότι οι μασόνοι εμπλέκονταν στη δολοφονία του προέδρου. Ο Booth εξοντώθηκε σύντομα.

Το σχέδιο των Rothschilds να κατακτήσουν την Αμερική για τους τραπεζίτες

Ο κόμης Cherep-Spiridovitch, ένας τσαρικός στρατηγός που πολέμησε τους Μπολσεβίκους στη Ρωσική Επανάσταση, δημοσίευσε το 1926 ένα βιβλίο με τίτλο The Secret World Government (Η μυστική παγκόσμια κυβέρνηση), το οποίο δείχνει πώς το σχέδιο των Rothschilds για παγκόσμια τυραννία κυριαρχεί στη σύγχρονη ιστορία. Παραθέτει μια συνέντευξη του Γερμανού καγκελάριου Ότο φον Μπίσμαρκ το 1876, στην οποία ο Bismarck εξηγούσε ότι οι Rothschilds, οι οποίοι ήδη έλεγχαν την Ευρώπη, φοβόντουσαν, στα μέσα του 19ου αιώνα, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ανεξαρτητοποιούνταν από αυτούς αν παρέμεναν ένα έθνος. Το σχέδιο, λοιπόν, ήταν να μοιραστούν οι Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ της Αγγλίας (που ελεγχόταν από τον Λάιονελ Rothschild) και της Γαλλίας (που ελεγχόταν από τον James Rothschild). Η Γαλλία επρόκειτο να αναλάβει τον Νότο, ενώ ο βρετανικός Καναδάς θα προσάρτησε τον ηττημένο Βορρά. Ως προπαρασκευαστική κίνηση, το 1863, η Γαλλία και η Ισπανία εισέβαλαν στο Μεξικό με 30.000 στρατιώτες. Η Βρετανία, η Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ήταν έτοιμες να εξοντώσουν τη νεαρή δημοκρατία, αλλά αποτράπηκαν από τη Ρωσία, το μόνο ευρωπαϊκό έθνος που δεν βρισκόταν στη δουλεία των Ρότσιλντ. Ο Τσάρος Αλέξανδρος Β' έστειλε τους στόλους του στη Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο και δήλωσε ότι μια επίθεση στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν επίθεση στη Ρωσία. Εν τω μεταξύ, το αμερικανικό Κογκρέσο, υποκινούμενο από τον Λίνκολν, δημιούργησε "πράσινα" δολάρια για να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο και να ξεφύγει από το χρέος προς τους ξένους χρηματοδότες. "Αυτοί [οι Rothschilds] κατάλαβαν αμέσως ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ξέφευγαν από τη μέγγενη τους", δήλωσε ο Μπίσμαρκ. "Ο θάνατος του Λίνκολν ήταν αποφασισμένος. Τίποτα [δεν ήταν] ευκολότερο από το να βρεθεί ένας φανατικός για να χτυπήσει". Ο Cherep-Spiridovitch καταλήγει: "Σύμφωνα με τον Μπίσμαρκ, ο φοβερός εμφύλιος πόλεμος στην Αμερική ζυμώθηκε από μια εβραϊκή συνωμοσία και ο Αβραάμ Λίνκολν ... σκοτώθηκε από το ίδιο Κρυφό Χέρι που σκότωσε έξι τσάρους των Ρομανώφ, 10 βασιλιάδες και δεκάδες υπουργούς μόνο και μόνο για να αιμορραγήσουν ευκολότερα τα έθνη τους".

Η προαναφερθείσα μασονική στοά Ιππότες του Χρυσού Κύκλου ήταν αναμεμειγμένη στη συνωμοσία. Το όνομα αυτό είχε αρχίσει να εμφανίζεται στον Τύπο και έτσι ο ηγέτης των μασόνων Albert Pike το 1866 αποφάσισε να τη μετονομάσει σε Ku Klux Klan- "kyklos" στα ελληνικά σημαίνει "κύκλος".

Ιδρύθηκε επίσημα ως νέα οργάνωση το 1866 στο Pulaski του Τενεσί. Το 1882 απαγορεύτηκε. Η σημερινή ομάδα με το ίδιο όνομα ιδρύθηκε το 1915 από τον William Joseph Simmons και επομένως δεν έχει προκύψει από τη μασονική στοά που υπήρχε τις δεκαετίες του 1860 και 1870.

Μετά την πτώση του Λίνκολν, τα πράγματα "εξομαλύνθηκαν". Η ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορούσε, η οποία το 1866 ανερχόταν σε 1,9 δισεκατομμύρια δολάρια ή 50,46 δολάρια ανά κάτοικο, είχε μειωθεί μέχρι το 1876 σε 605 εκατομμύρια δολάρια ή 14,60 δολάρια ανά άτομο.

Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξουν 56.446 πτωχεύσεις σε 10 χρόνια και μια απώλεια 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το 1887 οι μασονικοί τραπεζίτες μείωσαν περαιτέρω το χρηματικό ποσό σε 6,67 δολάρια ανά άτομο. Η Ιρλανδή συγγραφέας Margrit Kennedy δήλωσε στο βιβλίο: Interest and Inflation Free Money ότι το επιτόκιο ανεβαίνει πάντα όταν υπάρχει έλλειψη χρήματος. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε χρεοκοπίες και επιδεινώνει το ποσοστό ανεργίας.

Στα αμερικανικά σχολικά βιβλία υποστηρίζεται ότι ήταν για καλό που ο υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία το 1896, William Jennings Bryan, δεν εξελέγη, καθώς ήταν εναντίον της χρυσής βάσης και του "υγιούς χρήματος" των τραπεζών (δηλαδή του χρήματος που δημιουργεί χρέος). Ο Bryan εξήγησε στην ομιλία του "Σταυρός του Χρυσού" στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο στις 9 Ιουλίου 1896:

"Όταν θα έχουμε αποκαταστήσει το χρήμα του Συντάγματος, όλες οι άλλες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις θα είναι δυνατές, και ότι μέχρι να γίνει αυτό δεν υπάρχει καμία μεταρρύθμιση που μπορεί να πραγματοποιηθεί".

Ο Bryan δεν εξελέγη, και 17 χρόνια αργότερα, το 1913, το Κογκρέσο ψήφισε ένα νομοσχέδιο (που εισήγαγε ο μασόνος πρόεδρος Woodrow Wilson), το οποίο υποτίθεται ότι καταργούσε το δικαίωμα του Κογκρέσου να εκδίδει νόμισμα και μετέφερε το δικαίωμα αυτό σε ένα σύστημα χρηματοδότησης "ομοσπονδιακού αποθεματικού".

Ο βουλευτής Charles A. Lindbergh, πατέρας του διάσημου αεροπόρου, είχε να πει σχετικά τα εξής

"Όταν ο πρόεδρος το υπογράφει, η αόρατη κυβέρνηση των χρηματιστών έχει νομιμοποιηθεί. Το χειρότερο νομικό έγκλημα του αιώνα είναι γεγονός. Η ημέρα της λογοδοσίας απέχει μόνο λίγα χρόνια".

Ο Paul Warburg, αριστερά, γεννημένος στη Γερμανία το 1868, ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες με σκοπό τη "μεταρρύθμιση" του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το 1895, παντρεύτηκε μια κόρη του κ. Loeb. Ο Jacob H. Schiff (κέντρο) παντρεύτηκε επίσης μια κόρη του κ. Loeb. Το όνομα του "Γερουσιαστή Nelson Aldrich" (δεξιά) ήταν, πριν από πολλά χρόνια, συνώνυμο της εξουσίας του χρήματος. Ο Aldrich ήταν ηγέτης σε δασμολογικά και οικονομικά θέματα. Επιθυμούσε την ευημερία της χώρας, αλλά αυτή η "ευημερία" ήταν γραμμένη σε τραπεζικά υπόλοιπα. Αυτοί ήταν τρεις από τους κορυφαίους εκπροσώπους της οργανωμένης τοκογλυφίας της εποχής τους.

Ο άνθρωπος που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο να αποκτήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και πάλι μια κεντρική τράπεζα ήταν ο Paul Warburg. Ήταν Γερμανός μετανάστης, που έφτασε στην Αμερική μαζί με τον αδελφό του Felix. Και τα δύο αδέλφια έγιναν συνέταιροι στον τραπεζικό οίκο Kuhn, Loeb & Co. με επικεφαλής τον Illuminatus Jacob Schiff, ο οποίος ανήκε επίσης στην B'nai B'rith. Οι Warburgs υποστηρίζονταν από τον Nelson Aldrich (που αργότερα θα γινόταν παππούς των Nelson και David Rockefeller), γνωστό ως ο βοηθός στη Γερουσία του John Pierpoint Morgan. Η οικογένεια του (Samuel Moses) Del Branco το 1559 μετακόμισε από την Ιταλία στη Γερμανία παίρνοντας το όνομα Warburg. Το 1798 η οικογένεια ίδρυσε την τράπεζα M.M. Warburg & Co.

Ο οικονομικός πανικός του 1907 είχε προκληθεί από τον μασόνο τραπεζίτη J.P. Morgan, κατέληξε το 1949 ο ιστορικός Fredrick Lewis Allen. Αυτό χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για να δείξει ότι υπήρχε ανάγκη για ένα κεντρικό τραπεζικό σύστημα.

Ο Frank Vanderlip, ο οποίος εργαζόταν για τον Rockefeller, παραδέχθηκε στα απομνημονεύματά του:

"Δεν πιστεύω ότι υπερβάλλω όταν λέω ότι η μυστική μας εκδρομή στο νησί Τζέκυλ ήταν η πραγματική αρχή αυτού που τελικά έγινε το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα".

Κατά τη διάρκεια της προαναφερθείσας συνάντησης στο νησί Jekyl στα τέλη του 1910, ο Paul Warburg είχε τονίσει ότι ο όρος "κεντρική τράπεζα" θα έπρεπε να αποφεύγεται σε κάθε περίπτωση. Αποφασίστηκε να παρουσιαστεί το σχέδιο ως Περιφερειακό Αποθεματικό Σύστημα (Regional Reserve System).

Φρόντισαν να εκλεγεί πρόεδρος ο υποψήφιος του Μόργκαν, ο μασόνος Thomas Woodrow Wilson. Η εκστρατεία του χρηματοδοτήθηκε από τους Jacob Schiff, Bernard Baruch, Henry Morgenthau, τον εκδότη των New York Times Adolph Ochs και άλλους ισχυρούς Εβραίους χρηματοδότες και μασόνους.

Ο υψηλόβαθμος μασόνος Edward Mandel House, που από πολλούς ιστορικούς θεωρείται ο "πραγματικός" πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Wilson, πρότεινε στο μυθιστόρημά του Philip Dru: Administrator (1912), το οποίο εκδόθηκε ανώνυμα, τη μετάβαση σε έναν προοδευτικό φόρο εισοδήματος και μια κεντρική τράπεζα. Οι απαιτήσεις αυτές ήταν γνωστές από το πρόγραμμα πέντε σημείων των Illuminati. Ο House ήταν υπέρ της συγκρότησης μιας παγκόσμιας κυβέρνησης και της υιοθέτησης του είδους του σοσιαλισμού που ονειρευόταν ο Μαρξ. Για να το επιτύχει αυτό ήταν πρόθυμος να χρησιμοποιήσει πολιτική απάτη.

Το νομοσχέδιο για την Ομοσπονδιακή Τράπεζα παρουσιάστηκε τη νύχτα της 22ας Δεκεμβρίου 1913, όταν τα περισσότερα μέλη της επιτροπής του Κογκρέσου κοιμόντουσαν. Την ίδια ημέρα το νομοσχέδιο προωθήθηκε εσπευσμένα από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία, ο πρόεδρος Wilson υπέγραψε τον νόμο για την Ομοσπονδιακή Τράπεζα και ο έλεγχος της προσφοράς χρήματος μεταβιβάστηκε από το Κογκρέσο στους ιδιώτες μασόνους τραπεζίτες. Τέσσερις φορές νωρίτερα ο αμερικανικός λαός είχε καταφέρει να απαλλαγεί από μια κεντρική τράπεζα, αλλά όχι την πέμπτη φορά.

Ο νόμος για την Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα (Federal Reserve Act) χαιρετίστηκε ως η νίκη της δημοκρατίας επί των τραστ του χρήματος, κάτι που δεν ίσχυε σχεδόν καθόλου. Ο Paul Warburg άρχισε αμέσως να εργάζεται στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ με μισθό σημαντικά μικρότερο από αυτόν που έπαιρνε ως τραπεζίτης. Ούτε ο πρόεδρος, τα μέλη του Κογκρέσου ούτε ο υπουργός Οικονομικών δεν έχουν καμία εξουσία επί της Ομοσπονδιακής Τράπεζας.

Το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα είναι στην πραγματικότητα ένα καρτέλ 13 μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών, εκ των οποίων η Τράπεζα της Νέας Υόρκης είναι η σημαντικότερη.

Ο πρόεδρος Woodrow Wilson επέτρεψε την αύξηση του εθνικού χρέους από 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε 455 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι τόκοι έγιναν η τρίτη μεγαλύτερη θέση του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δανείστηκαν μέχρι και 4 τρισεκατομμύρια δολάρια από διάφορες ιδιωτικές τράπεζες το 1992. Την ίδια στιγμή το έλλειμμα ήταν 285 δισεκατομμύρια δολάρια. Το 1991 άλλα 2 εκατομμύρια άνθρωποι καταγράφηκαν ως φτωχοί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το εθνικό χρέος ήταν λίγο λιγότερο από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια το 1980- το 1995 ήταν 5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Τα 32,9 εκατομμύρια Αμερικανοί που το 2002 ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας ήταν 1,3 εκατομμύρια περισσότεροι από εκείνους του 2000 (31,6 εκατομμύρια).

Ο οικονομολόγος Milton Friedman είναι πεπεισμένος ότι η οικονομική κατάρρευση του 1929 έλαβε χώρα επειδή το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα αρνήθηκε να αγοράσει κρατικά ομόλογα, τα οποία θα έδιναν στις τράπεζες περισσότερα μετρητά, και έτσι προκάλεσε τη νομισματική κατάρρευση, η οποία με τη σειρά της οδήγησε στη βαθιά οικονομική κρίση.

Τη δεκαετία του 1810 οι μασόνοι είχαν έρθει στην Ευρώπη προκειμένου να προετοιμάσουν τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις τους. Ιδιαίτερα άσχημη ήταν η κατάσταση στο Guernsey το 1815, ένα από τα νησιά της Μάγχης. Λιγότερο από το μισό μέγεθος του Jersey, απολαμβάνει ήπιο και υγρό κλίμα και γόνιμο έδαφος. Οι άνθρωποι δεν είχαν χρήματα για να αγοράσουν πράγματα- η παραγωγή σταμάτησε και οι εργάτες έμειναν άπραγοι. Η χρεοκοπία ήταν κοντά, αφού οι φόροι προς την Αγγλία και οι τόκοι προς τους πιστωτές δεν μπορούσαν να πληρωθούν και δεν χορηγούνταν νέα δάνεια. Η κατάσταση ήταν απελπιστική. Οι άνθρωποι άρχισαν να εγκαταλείπουν το νησί και να μεταναστεύουν στην Αυστραλία.

Το 1815 το Guernsey χρειαζόταν μια νέα αίθουσα αγοράς. Δεν υπήρχαν χρήματα. Τότε κάποιος πρότεινε το νησί να κάνει χρήση του αρχαίου προνομίου του και να εκδώσει το δικό του άτοκο χρήμα. Στην αρχή η πρόταση απορρίφθηκε, αλλά καθώς χρειάζονταν επειγόντως 5.000 λίρες και είχαν μόνο 1.000 λίρες στο χέρι, ο Bailiff Daniel de Lisle Brock το 1816 αποφάσισε να εκδώσει 4.000 λίρες σε άτοκα κρατικά χαρτονομίσματα του Guernsey αξίας μιας λίρας. Αυτό ήταν επιπλέον της τρέχουσας προμήθειας αγγλικών λιρών, τις οποίες κυκλοφορούσαν ήδη στο νησί δύο κύριες τράπεζες.

Ξεκίνησαν οι εργασίες για την αίθουσα της αγοράς, ενώ τα πάντα πληρώθηκαν με τα νέα αυτά χρήματα. Όταν η αίθουσα τελείωσε, οι πελάτες έφτασαν και οι δουλειές ήταν καλύτερες από τις αναμενόμενες. Μέχρι το 1822 η αίθουσα της αγοράς είχε πληρωθεί. Τα 4.000 χαρτονομίσματα της μίας λίρας καταστράφηκαν. Το πρώτο έργο με τα νέα χρήματα ήταν τόσο επιτυχημένο που σύντομα ακολούθησαν και άλλα. Στη συνέχεια χρειάστηκε ένας νέος δρόμος- υπήρχε χαλίκι, πέτρα και άφθονο εργατικό δυναμικό - αλλά δεν υπήρχαν χρήματα για να τον πληρώσουν. Συνολικά, το κράτος εξέδωσε χαρτονομίσματα αξίας 55.000 λιρών, με τα οποία πληρώθηκε η ανοικοδόμηση της αγοράς. Χτίστηκε ένα νέο σχολείο, στη συνέχεια αρκετά ακόμη, ανανεώθηκε όλος ο περίγυρος της αίθουσας της αγοράς και κατασκευάστηκαν πολλά άλλα δημόσια κτίρια, καθώς και διαπλάτυνση των δρόμων. Κατασκευάστηκε ένα νέο λιμάνι μαζί με τους καλύτερους νέους δρόμους της Ευρώπης και τους υπονόμους. Το ποσό πληρώθηκε με τη φορολογία και τα χαρτονομίσματα καταστράφηκαν και πάλι. Όλα αυτά τα έργα παρείχαν απασχόληση και οικονομική τόνωση.

Το 1827 ο de Lisle Brock ήταν σε θέση να μιλάει για "τις βελτιώσεις που προκαλούν τον θαυμασμό των επισκεπτών και συμβάλλουν τόσο πολύ στη χαρά, την υγεία και την ευημερία των κατοίκων". Τα πράγματα είχαν σίγουρα βελτιωθεί από το 1815. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μεγάλη ύφεση δεν επηρέασε ποτέ το Guernsey. Δεν υπήρχε ανεργία και ο φόρος εισοδήματος ήταν 10 πένες στη λίρα.

Τα πράγματα έγιναν ακόμη καλύτερα. Η εισαγωγή ακριβού αγγλικού αλεύρου μειώθηκε. Η προσφορά χρήματος δεν ξεπέρασε ποτέ τις 60.000 λίρες. Η ανεργία ήταν πρακτικά ανύπαρκτη. Το Guernsey έγινε μια ευημερούσα νησιωτική κοινότητα. Όμως οι μασόνοι δεν συμπαθούσαν αυτόν τον παράδεισο, από φόβο μήπως η ιδέα εξαπλωθεί και σε άλλα μέρη της Ευρώπης. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα μπορούσαν πλέον να συνεχίσουν τα καταστροφικά τους σχέδια.

Το 1830 οι τράπεζες εξαπέλυσαν αντεπίθεση και άρχισαν να κατακλύζουν το νησί με τα δικά τους χαρτονομίσματα. Οι τραπεζίτες Finkelstein & Co. του Λονδίνου ήταν οι πρώτοι που άνοιξαν γραφείο στο νησί. Εκεί ξεκίνησαν την προπαγάνδα τους για "καλύτερο χρήμα", "πραγματικό χρήμα". Ο κόσμος πίστεψε αυτές τις ανοησίες, με αποτέλεσμα να υπάρχει έλλειψη χρήματος και αιτήσεις για δάνεια στις τράπεζες. Ο De Lisle Brock πάλεψε σαν λιοντάρι για να σώσει την υγιή οικονομία και το υψηλό βιοτικό επίπεδο του νησιού - αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι ίντριγκες και το υπονομευτικό έργο των μασόνων κατεύθυναν την οικονομία του νησιού προς τις τράπεζες και την εκμετάλλευσή τους.

Το παράδειγμα του Guernsey από το 1816 έως το 1837 μιλάει από μόνο του. Μπορούμε να τα καταφέρουμε χωρίς την μασονική οικονομία και να τα καταφέρουμε πολύ καλύτερα. Αλλά το να προσπαθούμε να καταργήσουμε τους τόκους θεωρείται το “χειρότερο δυνατό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας”.

Μέχρι το 1837, 55.000 λίρες είχαν τεθεί σε κυκλοφορία από την κυβέρνηση με πρωταρχικό σκοπό τα τοπικά έργα, όπως τα θαλάσσια τείχη, οι δρόμοι, μια νέα αγορά, μια εκκλησία και ένα κολέγιο. Αυτές οι 55.000 λίρες υπερδιπλασίασαν την προσφορά χρήματος, αλλά δεν υπήρξε πληθωρισμός.

Το 1914, ενώ οι Βρετανοί περιόρισαν τη δική τους προσφορά χρήματος, το Guernsey εξέδωσε περισσότερες - άλλες 140.000 λίρες μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Μέχρι το 1958, πάνω από 500.000 λίρες άτοκου χρήματος κυκλοφορούσαν στο Γκέρνσεϊ, και ακόμη δεν υπήρχε πληθωρισμός.

Μέχρι το 1990, κυκλοφορούσαν συνολικά 6,5 εκατομμύρια λίρες, που είχαν εκδοθεί άτοκα. Δεν υπήρχε δημόσιο χρέος όπως στην υπόλοιπη Βρετανία, η οποία εξακολουθούσε να πληρώνει για τα πολεμικά της χρέη. Και όμως, στο Guernsey, η ευημερία ήταν παντού εμφανής.

Δεν ήταν κάτι καινούργιο. Το 1793, το Λίβερπουλ υπέφερε από ακραία προβλήματα ρευστότητας και το έλυσε δημιουργώντας από το τίποτα με μια πράξη του Κοινοβουλίου περίπου 300.000 λίρες μη επιστρεπτέων χρημάτων, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν για δημόσια έργα με μεγάλο όφελος για την πόλη και τους κατοίκους της. Αυτή η έκδοση χρημάτων από την εταιρεία του Λίβερπουλ ανακούφισε την άμεση κρίση χρέους.

Στις 30 Ιουνίου 1934, το λονδρέζικο περιοδικό "Νέα Βρετανία" δημοσίευσε μια δήλωση του μασόνου και πρώην πρωθυπουργού David Lloyd George:

"Η Μεγάλη Βρετανία είναι σκλάβος κάτω από τις διεθνείς οικονομικές δυνάμεις".

Οι μασόνοι τραπεζίτες τα τελευταία 25 χρόνια δανείζουν χρήματα στις κυβερνήσεις των βιομηχανικών χωρών, οι οποίες δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να αποπληρώσουν το τεράστιο χρέος τους. Ο ιδιωτικός τομέας έχει γίνει ακριβώς τόσο πιο πλούσιος. Αυτή η νομισματική δύναμη έχει αρκετά χρήματα για να σταματήσει κάθε αδιάλλακτο πολιτικό. Οι εκλεγμένοι από το λαό πολιτικοί δεν έχουν πλέον κανένα μέσο για να διεξάγουν τις πολιτικές που επιθυμούν. Δεν μπορούν να ανακτήσουν την εξουσία τους μέχρι να πληρωθούν τα χρέη. Για κάθε δολάριο που δανείζονται, οι πολιτικοί παραιτούνται από περισσότερη εξουσία. Οι αναπτυσσόμενες χώρες βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Δεν είναι σε θέση να πληρώσουν ούτε τους τόκους των δανείων τους.

Κατά την περίοδο 1982-1990 οι τράπεζες των βιομηχανικών χωρών έλαβαν 1,345 τρισεκατομμύρια δολάρια σε τόκους και προσόδους από αυτές τις φτωχές χώρες.

Ο αργεντινογερμανός οικονομολόγος Silvio Gesell (1862-1930) επιθυμούσε να εισαγάγει το "ελεύθερο χρήμα". Η Margrit Kennedy αναφέρει στο βιβλίο της Interest and Inflation Free Money (1988) πώς οι οπαδοί της θεωρίας του Gesell για την ελεύθερη οικονομία τη δεκαετία του 1930 έκαναν αρκετές προσπάθειες με άτοκο νόμισμα σε διάφορες χώρες, μεταξύ των οποίων η Γερμανία, η Ελβετία, η Ισπανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ιδιαίτερα επιτυχημένο ήταν το μοντέλο που χρησιμοποιήθηκε στη μικρή πόλη Woergl στο Τιρόλο της Αυστρίας. Το 1932 εισήχθησαν οι ιδέες που περιγράφονται στο βιβλίο του Gesell, Die Natuerliche Wirtschaftsordnung (Η φυσική οικονομική τάξη, 1916).

Τον Αύγουστο του 1932 το δημοτικό συμβούλιο του Woergl εξέδωσε τα δικά του χαρτονομίσματα, τα λεγόμενα πιστοποιητικά εργασίας, αξίας 32.000 schillings. Με την εγγύηση αντίστοιχου ποσού κοινών schillings στην τράπεζα, η πόλη έθεσε σε κυκλοφορία 12.600 πιστοποιητικά εργασίας. Η αμοιβή για τη χρήση των χρημάτων ήταν 1 τοις εκατό ανά μήνα ή 12 τοις εκατό ανά έτος. Το τέλος αυτό έπρεπε να πληρωθεί από το πρόσωπο που είχε το χαρτονόμισμα στο τέλος του μήνα, με τη μορφή σφραγίδας αξίας 1 τοις εκατό του χαρτονομίσματος που ήταν κολλημένη στην πίσω πλευρά του.

Με τα χρήματα αυτά η πόλη πλήρωνε τους μισθούς και τα οικοδομικά υλικά. Κατασκευάστηκε πίστα για σκι, ανανεώθηκαν οι δρόμοι και το σύστημα των καναλιών. Έχτισαν γέφυρες, βελτίωσαν τους δρόμους και τις δημόσιες υπηρεσίες και πλήρωσαν τους μισθούς και τα υλικά με αυτά τα χρήματα, τα οποία δέχονταν ο χασάπης, ο υποδηματοποιός, ο φούρναρης, όλοι.

Η μικρή αμοιβή έκανε τον καθένα να θέτει αυτά τα χρήματα σε κυκλοφορία πριν χρησιμοποιήσει τα "πραγματικά" του χρήματα. Μέσα σε ένα χρόνο 32.000 πιστοποιητικά εργασίας είχαν κυκλοφορήσει 463 φορές και έτσι είχαν καταστήσει δυνατή την ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών αξίας 14.816.000 σκιλίων. Σε σύγκριση με το υποτονικό εθνικό νόμισμα κυκλοφορούσε οκτώ φορές πιο γρήγορα. Η ανεργία μειώθηκε κατά 25 τοις εκατό μέσα σε ένα χρόνο. Όταν, ωστόσο, 130 κοινότητες στην Αυστρία άρχισαν να ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν αυτό το μοντέλο, η Αυστριακή Εθνική Τράπεζα την 1η Σεπτεμβρίου 1933 απαγόρευσε την εκτύπωση οποιουδήποτε τοπικού νομίσματος.

Η ανεργία επέστρεψε, η ευημερία εξαφανίστηκε και η κατάσταση "ομαλοποιήθηκε", δηλαδή μασονικοποιήθηκε.

Οικονομική Δουλεία

Στις σημερινές τιμές περιλαμβάνονται πάντα οι χρεώσεις τόκων, γεγονός που καθιστά όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες πολύ ακριβά και αφήνει πολύ λίγα χρήματα στο πορτοφόλι. Ο οικονομικός ιστορικός John King έχει επισημάνει ότι εξαιτίας των τόκων, οι επιχειρήσεις πρέπει να αυξάνουν συνεχώς τις τιμές τους. Αυτό καμουφλάρεται ως πληθωρισμός. Συνέστησε την κατάργηση των τόκων το συντομότερο δυνατό, ώστε να αποφευχθεί η οικονομική καταστροφή. Ο καθένας πρέπει τώρα να συμβάλει στην πληρωμή των τόκων. Περιλαμβάνεται σε όλες τις τιμές - περίπου το 77% των ενοικίων, για παράδειγμα. Οι φόροι και άλλα τέλη και επιβαρύνσεις αθροίζονται. Έτσι έχουμε γίνει σκλάβοι των τραπεζιτών. Όλα τα αγαθά θα ήταν μόνο το μισό ακριβό χωρίς την πληρωμή τόκων.

Σύμφωνα με τον Σουηδό ιστορικό Herman Lindqvist, οι μασόνοι αποφάσισαν στη δεκαετία του 1810 ότι οι μισθοί θα έπρεπε να καθοριστούν στο επίπεδο της φτώχειας. Μια τέτοια στάση δείχνει μια τεράστια περιφρόνηση για τους απλούς ανθρώπους. Μεταξύ των ετών 1960 και 1910 σχεδόν ένα εκατομμύριο Σουηδοί έφυγαν για την Αμερική σε σχέση με αρκετά χρόνια πείνας, φτώχειας και δυσκολίας να εξασφαλίσουν τον εαυτό τους.

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα οι συνθήκες ήταν πολύ καλύτερες από ό,τι ισχυρίζονται οι μασονικοί μύθοι. Έχει υπολογιστεί ότι ένας οικοδόμος από τη Σαξονία, εκτός από το δωρεάν φαγητό, έβγαζε, σε σημερινό νόμισμα, τουλάχιστον 26.000 μάρκα το μήνα. Οι τεχνίτες λάμβαναν συνήθως διάφορα επιδόματα εκτός από το μισθό τους. Παρά τους υψηλούς μισθούς, οι ώρες εργασίας ήταν σύντομες, συνήθως οκτώ ώρες την ημέρα, και στη δουλειά πεντέμισι ημέρες την εβδομάδα. Οι τεχνίτες μεταλλωρύχοι στη Σαξονία εργάζονταν μόνο έξι ώρες την ημέρα. Μόλις το 1479 έβαζαν μια επιπλέον ώρα. Συχνά οι τεχνίτες απολάμβαναν μια ελεύθερη Δευτέρα, την αποκαλούμενη "μπλε Δευτέρα", συνήθως χωρίς μείωση μισθού. Αυτό τερματίστηκε στη Σουηδία με τη συντεχνιακή διαταγή του 1669.

Για να μη συγχέονται με τους ευγενείς, οι τεχνίτες στο Φράιμπουργκ της Σαξονίας συμβουλεύονταν να μη φορούν χρυσά κοσμήματα και βελούδινα και σατέν ρούχα, παρόλο που μπορούσαν κάλλιστα να τα αγοράσουν όλα αυτά. Το γεγονός ότι η οικονομία και η πολιτιστική ζωή άκμαζαν οφειλόταν στα βραχιονοειδή νομίσματα, τα οποία αποτελούσαν τη βάση ενός συστήματος με συνεχή απόσυρση νομισμάτων, καθώς συχνά έσπαγαν. Η ανάληψη γινόταν τρεις φορές το χρόνο και χρησίμευε και ως φορολογία. Η χρήση παλαιών νομισμάτων δεν επιτρεπόταν. Κανείς δεν ήθελε να κρατήσει "κακά" χρήματα, για να μην έχει ζημία, αφού με την ανταλλαγή 12 (παλαιών) νομισμάτων έπαιρνε κανείς μόνο εννέα (νέα). Η οικονομία ευημερούσε επειδή δεν υπήρχε η επίδραση του χρήματος που δημιουργούσε τόκους. Δεν έπρεπε να χρεώνονται τόκοι. Για τους αδύναμους, τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους υπήρχαν αναρρωτήρια, ενώ οι πλούσιοι συνήθως παρείχαν στέγαση, ρουχισμό και δωρεάν γεύματα στους φτωχούς. Ο πλούτος ήταν σχετικά ομοιόμορφα κατανεμημένος σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.

Όλα αυτά εξαφανίστηκαν όταν οι μασόνοι τραπεζίτες ανέλαβαν τον έλεγχο της οικονομίας. Από τότε, κανείς δεν μπορούσε να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή. Για να μπορέσουν οι άνθρωποι να αντέξουν αυτή τη μιζέρια, προπαγανδίζεται το ψέμα ότι τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα πριν, κάτι που σίγουρα δεν είναι αλήθεια.

Το σημερινό σύστημα επιτοκίων δίνει τη δυνατότητα σε όσους έχουν ήδη χρήματα να γίνουν ακόμη πλουσιότεροι, ενώ όσοι έχουν ανάγκη δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να τα βγάλουν πέρα. Από το 1968 έως το 1982 το εθνικό εισόδημα της Δυτικής Γερμανίας αυξήθηκε κατά 300%, ενώ οι τόκοι του εθνικού χρέους αυξήθηκαν κατά 1.160%. Το 1982 οι τόκοι αυτοί ανήλθαν σε 29 δισεκατομμύρια μάρκα. Όταν οι τόκοι καταργούνται, ο πληθωρισμός εξαφανίζεται. Η Kennedy τόνισε στο βιβλίο της ότι πρέπει να καταργηθεί και ο φόρος εισοδήματος. Η κυβέρνηση θα πρέπει να αρκεστεί σε έναν πολύ χαμηλό ΦΠΑ, διαφορετικά η γκρίζα οικονομία θα αναπτυχθεί. Τώρα τα επιτόκια αυξάνονται όταν δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα.

Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα κατά τα έτη 1982-1988 έχασε έως και 735.000 θέσεις εργασίας λόγω της κρίσης χρέους, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες έχασαν 1,8 εκατομμύρια θέσεις εργασίας κατά την ίδια περίοδο.

Το εθνικό χρέος της Σουηδίας ήταν 1,4 τρισεκατομμύρια κορώνες το φθινόπωρο του 1997, γεγονός που καθιστά τη Σουηδία πιο υπερχρεωμένη από τη Βραζιλία ή την Αργεντινή. Οι τόκοι του εθνικού χρέους ήταν 111 δισεκατομμύρια κορώνες ετησίως, δηλαδή περίπου 40 δισεκατομμύρια περισσότερα από το κόστος των παροχών γήρατος. Κάθε Σουηδός χρωστούσε σε διάφορες τράπεζες 158.558 κορώνες ο καθένας το 1997. Το ήμισυ του εθνικού εισοδήματος της Σουηδίας πηγαίνει για την πληρωμή των τόκων. Το εικοσιπέντε τοις εκατό του εισοδήματος από τις εξαγωγές πήγε για τη στήριξη του εθνικού χρέους το 1990. Ο επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας, Bengt Dennis, δήλωσε: "Στους κύκλους στους οποίους κινούμαι, αναμένεται ότι η Σουηδία διατηρεί υψηλό επιτόκιο".

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 οι τραπεζίτες Salomon Brothers, οι οποίοι είχαν χορηγήσει στη σουηδική κυβέρνηση τεράστια δάνεια, απαίτησαν την υποτίμηση της σουηδικής κορώνας. Η κυβέρνηση συμμορφώθηκε.

Η Αργεντινή χρεοκόπησε την άνοιξη του 2002, έχοντας δημόσιο χρέος 132 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Δύο εβραϊκές τράπεζες (Banco de Patricios και Banco de Mayo) κατέρρευσαν το 1998 λόγω των εγκληματικών δραστηριοτήτων των ιδιοκτητών τους. Αυτό αποτέλεσε το τελικό χτύπημα για την εθνική οικονομία.

Το ιταλικό εθνικό χρέος το καλοκαίρι του 2001 ήταν αστρονομικά 2.391.663.000.000.000 λιρέτες (145.831.500.000 δολάρια), που αντιστοιχούσε περίπου στο 105% του ΑΕΠ.

Το σουλτανάτο του Μπρουνέι στο βόρειο Βόρνεο διαθέτει δωρεάν σχολεία και δωρεάν ιατρική περίθαλψη. Δεν υπάρχουν φόροι και ΦΠΑ, αλλά το βιοτικό επίπεδο είναι πολύ υψηλό. Τα επιτόκια είναι πολύ χαμηλά. Η χώρα διαθέτει τεράστιες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου, τα οποία εξάγονται και τους έχουν δώσει μεγάλα εισοδήματα. Ο σουλτάνος, Muda Hassanal Bolkiah, είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Η περιουσία του υπολογίζεται κατά προσέγγιση σε 20 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η Νορβηγία διαθέτει επίσης πετρέλαιο και φυσικό αέριο, αλλά οι πολιτικοί δεν επιθυμούν να καταργήσουν τον φόρο εισοδήματος και άλλες επιβαρύνσεις. Οι τιμές είναι τρομερά υψηλές- η ιατρική περίθαλψη σημαίνει μεγάλες ουρές.

Την 1η Μαΐου 1998, ακριβώς 222 χρόνια μετά την ίδρυση του τάγματος των Illuminati (το 222 είναι το ένα τρίτο του 666, το οποίο με τη σειρά του είναι το ένα τρίτο του 1998), ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (European Central Bank - ECB), στην πραγματικότητα ένα καρτέλ ιδιωτικών τραπεζών.

Όλοι οι άνθρωποι θα χρεωθούν μέσω της φορολογίας. Οι μασόνοι τραπεζίτες προσπαθούν έτσι να υλοποιήσουν την αρχαία ιδέα των Ναϊτών Ιπποτών για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού υπερκράτους μέσω του τραπεζικού συστήματος.

Το δανέζικο "όχι" στο "ευρώ" σε δημοψήφισμα τον Σεπτέμβριο του 2000 και το σουηδικό "όχι" τον Σεπτέμβριο του 2003 έδειξαν, ωστόσο, ότι δεν πάνε όλα όπως σχεδιάζονται. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να διαπιστώσει ότι το ευρώ δεν σταθεροποιεί την οικονομία, αν και δεν πρέπει να το λέει φωναχτά. Ο Bernard Connolly, ο οποίος ήταν επικεφαλής του τμήματος νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις Βρυξέλλες, δημοσίευσε το 1996 ένα βιβλίο με τίτλο: The Rotten Heart of Europe (Η σάπια καρδιά της Ευρώπης), υποστηρίζοντας ότι οι σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες και η νομισματική ένωση 5EMU) θα οδηγούσαν σε αστάθεια και αυξανόμενη ανεργία. Θεωρούσε ότι το αποτέλεσμα θα ήταν τρομακτικό. Ο Connolly απολύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες.

Σε επίσκεψή του στη Σουηδία τον Αύγουστο του 2003, ο Connolly τόνισε ότι η εισαγωγή του ευρώ θα οδηγούσε σε οικονομική καταστροφή και στην πτώση των ευρωπαϊκών δημοκρατιών. Προειδοποίησε ότι το ευρώ χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για τη δημιουργία ενός οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού υπερκράτους.

Τα προβλήματα έχουν επιδεινωθεί στη νότια Ευρώπη. Η Πορτογαλία, για παράδειγμα, βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα πολιτικής κατάρρευσης και οι ταραχές στους δρόμους δεν είναι μακριά. Αυτό θα εξαπλωθεί στη συνέχεια στην υπόλοιπη Ευρώπη. Συνέκρινε την κατάσταση με την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής, αλλά οι χώρες της ΟΝΕ είναι σε χειρότερη κατάσταση. Η Αργεντινή μπόρεσε να κόψει τη σύνδεσή της με το δολάριο, αλλά οι χώρες της ΟΝΕ δεν μπορούν να εγκαταλείψουν το ευρώ.

Ένα μέτρο ήταν ένα μέτρο το 1910, όπως και τώρα. Ένα λίτρο είναι ένα λίτρο, αλλά μια σουηδική κορώνα του 2004 δεν έχει πλέον την ίδια αξία με το 1910. Η αξία της έχει μειωθεί απότομα. Δεν είναι παράξενο αυτό;

Οι επίσημες στατιστικές της Σουηδίας και των ΗΠΑ αναφέρουν ότι το 2000, περίπου το 140% του εισοδήματος του μέσου εργαζόμενου πήγαινε σε είδη πρώτης ανάγκης, όπως τροφή, διαβίωση, ένδυση, εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη, σε σύγκριση με το 75% στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Σήμερα είναι ίσα-ίσα αρκετό και για τους δύο γονείς που εργάζονται για να τα βγάλουν πέρα.

Στη δεκαετία του 1970 η συνολική αξία του παγκόσμιου εμπορίου βιομηχανικών αγαθών ήταν 50%, το υπόλοιπο ήταν σε μετοχές και μερίδια. Το έτος 2001 η σχέση ήταν 1 τοις εκατό αγαθά και 99 τοις εκατό με τίτλους. Η κερδοσκοπία κυριαρχεί.

Το σημερινό νομισματικό σύστημα ενθαρρύνει την απάτη και την επέκταση της γκρίζας οικονομίας και έχει οδηγήσει στο γεγονός ότι όσοι έχουν συνεχώς ανάγκη από χρήματα χάνουν όλο και περισσότερο από εκείνους που έχουν πολύ περισσότερα από όσα χρειάζονται. Όλο και περισσότερα χρήματα συγκεντρώνονται στα χέρια ορισμένων ατόμων, που τυχαίνει να είναι μασονικοί τραπεζίτες. Αν καταργηθούν οι τόκοι, όλοι θα επωφεληθούν από το νέο σύστημα, όχι μόνο το 80% που θεωρείται φτωχό.

Ο Alfred Herrhausen, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Deutsche Bank, έχει επισημάνει:

"Οι υπεύθυνοι για το σημερινό νομισματικό σύστημα, γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν μπορεί να διαρκέσει, αλλά δεν γνωρίζουν καμία εναλλακτική λύση ή δεν θέλουν να γνωρίζουν καμία".

Για τους μασόνους είναι σημαντικό να μας κρατήσουν στην οικονομική σκλαβιά, διαφορετικά θα είχαν κάνει τα πάντα για να καταργήσουν τους τόκους. Μέσω των φόρων και των δασμών η κυβέρνηση κατέχει το μεγαλύτερο μέρος του αποτελέσματος των οικονομικών δραστηριοτήτων των ανθρώπων. Τι αξίζουν λοιπόν πραγματικά οι όμορφες φράσεις των μασόνων για τον ανθρωπισμό; Ο πρωταρχικός στόχος των μασόννκών ηγετών ήταν να αποκρύψουν όσο το δυνατόν καλύτερα τη σημερινή οικονομική δουλεία. Πρέπει να αναρωτηθεί κανείς αν το έχουν πετύχει.

---

Bιβλιογραφία

"Bonniers stora lexikon" / Εγκυκλοπαίδεια του Bonnier. Στοκχόλμη, 1985, 252.

Diagnosen (γερμανικό περιοδικό), Φεβρουάριος 1986.

Daniel, John, Scarlet and the Beast, τόμος ΙΙΙ. Tyler, Η.Π.Α.

Grubiak, Olive & Jan, The Guernsey Experiment. Εκδόσεις Omni, 1960.

Jaikaran, Dr. Jacques S., The Debt Virus (Ο ιός του χρέους): A Compelling Solution to the World's Debt Problems. 1992.

Kennedy, Margrit, Interest and Inflation Free Money (Τόκοι και πληθωρισμός χωρίς χρήμα). Goeteborg, 1993. 137-139.

---

----Δικτυογραφία :

The Fight Against Usury - War Is Crime

https://wariscrime.com/new/the-fight-against-usury/