Κλόουν στα αριστερά μας, καραγκιόζηδες στα δεξιά μας, και ολόκληρο το έθνος έχει κολλήσει στη μέση. Το πρόβλημα είναι ότι πρόκειται για καραγκιόζηδες που δεν συνειδητοποιούν καν ότι είναι καραγκιόζηδες. Είναι καραγκιόζηδες που δεν βλέπουν ότι το αστείο είναι σε βάρος όλων μας.
Ο ξεπερασμένος θεσμός της προεδρίας είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα απλό κουκλοθέατρο και στη χειρότερη μια ολισθηρή πορεία προς την τυραννία. Έχει γίνει απροκάλυπτα συμβολική και ενοχλητικά συκοφαντική. Δουλεύοντας πάνω σε νεκρά μοτίβα, γεννά διαρκώς το διπρόσωπο δικομματικό τερατούργημα της ρεπουμπλικανικής-δημοκρατικής κωλοτούμπας.
Αυτό οφείλεται κυρίως σε ένα ελαττωματικό σύστημα ψηφοφορίας και σε έναν πολιτικά τεμπέλη πολίτη. Η ψήφος μέσα δεν λειτουργεί, αλλά η ψήφος έξω λειτουργεί. Λοταρία μέσα- ψήφος έξω- αυτό είναι το χρυσό εισιτήριο για τον διορισμό της ηγεσίας. Αλλά βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Πρώτα πρέπει να βάλουμε το άλογο μπροστά από το κάρο, και αυτό είναι να απαλλαγούμε από την προεδρία και να την αντικαταστήσουμε με μια προεδρική συνέλευση. Στη συνέχεια, μπορούμε να αρχίσουμε να θεσμοθετούμε ένα νέο σύστημα διορισμού της ηγεσίας.
Οι λόγοι είναι ανεξάντλητοι, αλλά εδώ είναι επτά σημαντικοί λόγοι για τους οποίους δεν χρειαζόμαστε πρόεδρο:
Αλλά αυτά δεν είναι το χειρότερο αδίκημα για τη δημοκρατία. Το χειρότερο αδίκημα είναι ότι η ίδια η προεδρία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κόκκινη ρέγγα. Αυτό από μόνο του είναι αρκετός λόγος για να καταργηθεί το όλο θέμα.
Τι είναι μια κόκκινη ρέγγα; Είναι ένας αντιπερισπασμός που αποσκοπεί στην απόσπαση της προσοχής από το πραγματικό ζήτημα. Είναι ένα αφηρημένο ζήτημα που έχει μόνο επιφανειακή σχέση με το αρχικό ζήτημα.
Κυβερνώντας αυτή την αρχή, είναι λογικό ότι η έννοια της προεδρίας -όπως και το παρεκκλησιαστικό και άξεστο κατεστημένο των βασιλιάδων και των βασιλισσών που προηγήθηκε- είναι η ίδια μια κόκκινη ρέγγα. Έχει γίνει ένα προπέτασμα καπνού, μια ψεύτικη ειλικρίνεια, ένα μέσο αντιπερισπασμού.
Ως έχει, η προεδρία μας αποσπά από τα πραγματικά ζητήματα. Οι προεδρικές εκστρατείες είναι όλο φαντασμαγορία και καθόλου κέρδος. Είναι επικίνδυνες πανωλεθρίες για τη Δεξιά και γελοίες πολιτικές ταυτότητας για την Αριστερά. Εξαντλούνται σε ουρλιαχτά. Τα θέματα που μας αφορούν όλους πετιούνται σαν καπνός και καθρέφτες, ενώ οι κλόουν και οι καραγκιόζηδες καμαρώνουν στη σκηνή γελοιοποιώντας την ελευθερία.
Και είμαστε όλοι συντονισμένοι. Είμαστε όλοι στην άκρη της καρέκλας μας, εξαπατημένοι, ξεγελασμένοι, παραπλανημένοι. Με μια σκληρή ειρωνεία, αυτές οι κόκκινες ρέγγες γυρίζουν τα τραπέζια εναντίον μας - εμείς γινόμαστε τα ψάρια. Αγκιστρωμένοι και βυθισμένοι, πέφτουμε στα κόλπα τους. Πετάνε χρήματα για να θολώσουν τα νερά. Αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά. Και είμαστε όλοι παγιδευμένοι στην καθοδική σπείρα της πλουτοκρατίας που μεταμφιέζεται σε δημοκρατία.
Πέφτουμε στην κομματική παγίδα, χρόνο με το χρόνο. Η πολιτική μας κατήχηση μας τυφλώνει από τη μεγάλη εικόνα. Το μόνο που βλέπουμε είναι ο κόκκινος κλόουν και ο μπλε τζόκερ. Το μόνο που νιώθουμε είναι εμείς εναντίον αυτών. Το μόνο που σκεφτόμαστε είναι ότι εμείς έχουμε δίκιο και αυτοί άδικο. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι δεν ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε τι συμβαίνει. Η ηθελημένη άγνοιά μας γίνεται η γνωστική μας ασυμφωνία και πριν το καταλάβουμε όλη η λογική μας δίνει τη θέση της στην αυταπάτη. Το φάντασμα κυβερνά τον θεατή.
Υπάρχει διέξοδος, αλλά θα χρειαστεί ένα άλμα θάρρους από την πίστη που έχουμε στις πολιτικές μας απόψεις. Θα χρειαστεί αποδέσμευση από την πολιτική μας κατήχηση. Θα χρειαστεί να ξεπλύνουμε την κομματική πλύση εγκεφάλου. Θα χρειαστεί να αμφισβητήσουμε αυτά που πιστεύουμε αντί να τα πιστεύουμε. Εν ολίγοις: θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσουμε την πολιτιστική μας προετοιμασία.
Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να σκεφτούμε έξω από το κουτί. Το σημερινό "κουτί" μας έχει συνηθίσει να πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε έναν πρόεδρο. Σκεπτόμενοι έξω από αυτό το κουτί θέτουμε το ριζοσπαστικό ερώτημα: χρειαζόμαστε πραγματικά έναν πρόεδρο;
Για να επαναλάβω τη φράση του Jordan Peterson, είναι επίσης στο βαθμό που το άτομο εξαπατάται και καθοδηγείται στο να είναι ανεύθυνο από ένα αποτυχημένο σύστημα.
Μας αποσπάται τόσο πολύ η προσοχή από την κόκκινη ρέγγα (όποια κι αν είναι αυτή), που εξαπατούμε τους εαυτούς μας και παραδίδουμε τις ευθύνες μας στην αφηρημένη και αόριστη "ηγεσία" τους. Κάτω από τη σκιά του κομματικού μας φαντάσματος, χάνουμε από τα μάτια μας την προσωπική μας ευθύνη για την ελευθερία. Είναι πάρα πολύ εύκολο να ενδώσουμε απλώς στον εύκολο αλλά ελαττωματικό τρόπο διορισμού ηγετών: την ψήφο.
Εκλέγω σημαίνει "επιλέγω ή παίρνω μια απόφαση". Το πρόβλημα είναι ότι οι επιλογές μας είναι περιορισμένες λόγω του δικομματικού μονοπωλίου στην εξουσία και η απόφασή μας φαίνεται να είναι μεταξύ ενός "μεγαλύτερου ή μικρότερου κακού". Αυτό διαιωνίζεται από την κρατική χειραγώγηση, την πολιτισμική διαμόρφωση και την παγιωμένη πολιτική προπαγάνδα με διεφθαρμένα λόμπι που δημιουργούν διχασμό.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη επιλογή. Μπορούμε να "επιλέξουμε" να σκεφτούμε έξω από την κάλπη.
Μπορούμε να "εκλέξουμε" να βγάλουμε το χρήμα από την πολιτική. Μπορούμε να "εκλέξουμε" να κάνουμε μια πλήρη επανεκκίνηση του συστήματος, ώστε να συμπεριλάβουμε, κυρίως, το εκλογικό σύστημα.
Μπορούμε να "εκλέξουμε" να εφαρμόσουμε ένα σύστημα διαλογής που θα κληρώνει ηγέτες από μια συνέλευση αυθεντικών ηγετών και πρεσβυτέρων με κύρος και θα καταψηφίζει τους κακούς ηγέτες.
Μπορούμε να "εκλέξουμε" να επινοήσουμε ένα σύστημα που χρησιμοποιεί την παραπομπή σε δίκη συχνότερα από ό,τι τη δόξα.
Πράγματι. Μπορούμε να "εκλέξουμε" να μην εκλέξουμε καθόλου πρόεδρο, γιατί δεν χρειαζόμαστε για "ηγέτη" έναν αποδιοπομπαίο τράγο-μαριονέτα που είναι δέσμιος των λόμπι, των εταιρειών και των τραπεζιτών. Δεν χρειαζόμαστε έναν πλουτοκράτη που στηρίζεται από το χρήμα και τα μονοπώλια. Χρειαζόμαστε απλώς αυθεντικούς ηγέτες και πρεσβυτέρους κύρους - πληθυντικός- που επιλέγονται τυχαία από μια ανταγωνιστική συνέλευση άλλων αυθεντικών ηγετών και πρεσβυτέρων κύρους. Αυτό θα κάνει τη δουλειά μια χαρά, ενώ παράλληλα θα αποτρέψει την αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και την άνοδο των ψυχοπαθών.
Αυτό το άρθρο είναι μπροστά από την εποχή του. Βρίσκεται στο μέλλον. Είναι μπροστά από την καμπύλη. Αλλά το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι γι' αυτό, ή ότι το σύστημα είναι απλώς πολύ παγιωμένο για να αλλάξει, δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι συνελεύσεις από κάτω προς τα πάνω λειτουργούν καλύτερα από τις ιεραρχίες από πάνω προς τα κάτω. Οι υπο-ιεραρχίες μέσα σε συνελεύσεις από κάτω προς τα πάνω μπορεί να λειτουργούν επειδή υπάρχουν περισσότεροι έλεγχοι και ισορροπίες. Αλλά οι ιεραρχίες από πάνω προς τα κάτω από μόνες τους τείνουν να μην λειτουργούν, επειδή ακόμη και το πιο καλοπροαίρετο άτομο μπορεί να διαφθαρεί από την εξουσία.
Επομένως, δεν χρειαζόμαστε έναν πρόεδρο με εξουσία, αλλά μια προεδρική συνέλευση που κατανοεί τη φύση της εξουσίας.
Μια προεδρική συνέλευση, αποτελούμενη από τρία ή πέντε άτομα, θα είναι πιο πιθανό να ελέγχει και να εξισορροπεί ο ένας την εξουσία του άλλου και θα διαλύσει τον συμβολισμό της "στεφανωμένης" φιγούρας, αντικαθιστώντας τον με μια ισορροπημένη ομάδα. Η σπάνια περίπτωση ανάγκης λήψης απόφασης σε κλάσματα δευτερολέπτου μπορεί να ρυθμιστεί στον προεδρικό ομιλητή (παρόμοια με τον πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων), ο οποίος μπορεί να αποφασίζεται τυχαία με κλήρωση κάθε νέα ημέρα, εβδομάδα ή μήνα.
Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν ότι η Βουλή και η Γερουσία αποτελούν ήδη ένα αρκετά δίκαιο σύστημα ελέγχου και εξισορρόπησης της προεδρικής εξουσίας, αλλά και πάλι αυτό δεν λύνει το πρόβλημα του κόκκινου κήπου που υποκλέπτει τη συλλογιστική μας. Ούτε λύνει το πρόβλημα της κομματικής προκατάληψης. Ούτε λύνει το εκλογικό πρόβλημα.
Μόνο μια προεδρική συνέλευση που δημιουργείται τυχαία μέσω κλήρωσης των υφιστάμενων ηγετών μπορεί να λύσει τόσο το πρόβλημα της εκλογικής διαφθοράς όσο και το πρόβλημα της "κόκκινης ρέγγας" που αντιμετωπίζουμε όλοι μας στην ηγεσία της χώρας μας.
Κατ' αρχάς -αφού ζούμε στην εποχή της κομματικής πλάνης και της μονοδεξιάς σκέψης- θα πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η συνέλευση θα είναι καλά ισορροπημένη. Ίσως μια αναλογία τριών προς δύο ρεπουμπλικάνων προς δημοκράτες, και το αντίστροφο, για αρχή. Ή μια δυναμική ρεπουμπλικάνων, δημοκρατών, μελών του πράσινου κόμματος, ελευθεριακών, αναρχικών που να καλύπτει περισσότερα από τα υπάρχοντα κόμματα. Αυτό μπορεί να αλλάζει κάθε τέσσερα χρόνια. Και Εμείς, ο Λαός, μπορούμε να εξακολουθούμε να έχουμε δικαίωμα ψήφου καθ' όλη τη διάρκεια της "βασιλείας" των συνελεύσεων. Όχι με την ψήφο μας. Όχι. Με την καταψήφιση! Κατήχηση αντί για μεγαλοποίηση. Εμείς προεπιλέγουμε επιθετικούς ελέγχους και ισορροπίες από τη δημοκρατία και την ελευθερία αντί για το παθητικό στήριγμα και την παραμονή της πλουτοκρατίας και των μονοπωλίων.
Η ομορφιά αυτού του συστήματος είναι ότι βγάζει το χρήμα από την πολιτική, και τελικά θα θολώσει τη γραμμή μεταξύ κόκκινου και μπλε. Αντί μόνο για κλόουν ή καραγκιόζηδες, μπορούμε τελικά να έχουμε δημιουργούς και απελευθερωτές. Αντί για μαριονέτες και μονοπώλια, μπορούμε τελικά να έχουμε κυριαρχία και κύρος. Αντί για το τραγούδι και τον χορό των κόκκινων ρέγγων, μπορούμε τελικά να έχουμε την αρμονία και τη συμμετρία της αληθινής ηγεσίας.
---------------
Δικτυογραφία:
The Only Good President Is No President
https://www.wakingtimes.com/the-only-good-president-is-no-president/
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.