γεννήθηκε στην Αίγινα ο ΠΗΛΕΑΣ, γιος του Αιακού και της Ενδηΐδος, κόρης του Χείρωνα. Απ' την Αίγινα έφυγε βιαστικά, γιατί συμμετείχε στην δολοφονία του ετεροθαλούς αδελφού του Φώκου και πήγε στην αρχαία πόλη της Θεσσαλίας ΦΘΙΑ.
Εκείνη την εποχή βασιλιάς της ήταν ο Ευρυτίων, γιος του Ίρου και της Δημονάσης, ο οποίος τον υποδέχθηκε εγκάρδια, τον φιλοξένησε και τον τίμησε με την φιλία του κι αργότερα η σχέση τους έγινε συγγενική, όταν παντρεύτηκε την κόρη του ΕυρυτίωναΑντιγόνη, με την οποία ο Πηλέας απέκτησε μια κόρη την Πολυδώρα. Ο Ευρυτίων έδωσε σαν προίκα στον γαμπρό του πλέον Πηλέα, το ένα τρίτο του βασιλείου του, όπου ο Πηλέας ίδρυσε την αποικία - βασίλειο των Μυρμιδόνων, όπως αναφέρουν οΔιόδωρος Σικελιώτης και ο Παυσανίας.
Ο Ευρυτίων και ο Πηλέας πήγαν κάποτε στο Πήλιο για το κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου, κατά την διάρκεια του οποίου ο Πηλέας σκότωσε κατά λάθος τον πεθερό του Ευρυτίωνα. Τότε διακατεχόμενος από τύψεις και φοβούμενος τις επιπτώσεις από τον ατυχή έστω φόνο του Ευρυτίωνα, δεν επέστρεψε στην Φθία αλλά κατέφυγε στην Αυλή του Βασιλιά της Ιωλκού Άκαστου.
Κατά την παραμονή του εκεί τον ερωτεύτηκε η κόρη του Ακάστου Αστυδάμεια, με την οποία συνήψε ερωτική σχέση. Όταν το έμαθε η γυναίκα του η Αντιγόνη, αυτοκτόνησε απ' την λύπη της. Μετά ο Πηλέας πήρε δεύτερη σύζυγό του την ωραία Νηρηΐδα Θέτιδα, θυγατέρα του Νηρέα και της Δωρίδας.
Ο Πηλέας και η Θέτιδα απέκτησαν έναν γιό τον ΑΧΙΛΛΕΑ, τον οποίον η Θέτιδα για να τον καταστήσει άτρωτο, τον βάφτισε στις πηγές του ιερού ποταμού Απιδανού, που βρίσκονται στις υπώρειες του λόφου της πόλης Φθίας. Η Θέτιδα ως Νηρηΐδα γνώριζε επιπλέον μυστικές πρακτικές για να καταστήσει άτρωτο τον Αχιλλέα, τις οποίες φυσικά αγνοούσε ο ΠΗΛΕΑΣ.
Ένα βράδυ παρακολουθώντας κρυφά την Θέτιδα, την είδε να εφαρμόζει τις πρακτικές αυτές στον Αχιλλέα. Φοβούμενος για την σωματική ακεραιότητα του γιού του επενέβη, με αποτέλεσμα να διαπληκτισθεί εντονότατα με την Θέτιδα, η οποία θύμωσε πολύ με τον Πηλέα κι εγκατέλειψε την συζυγική της εστία και πήγε να ζήσει με τον πατέρα της ΝΗΡΕΑ.
Έτσι ο Αχιλλέας έγινε άτρωτος σε όλο του το σώμα εκτός απ' την φτέρνα, από όπου τον κρατούσε η μητέρα του όταν τον βάφτιζε. Η Θέτιδα αν και διαζευγμένη απ' τον Πηλέα, δεν έπαψε να φροντίζει το μονάκριβο γιό της, που υπήρξε η ιδανικότερη ηρωϊκή μορφή της αρχαίας Ελλάδος και το ιδεώδες πρότυπο γενεών Ελληνοπαίδων που διδάσκονταν τα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ.
Ο Πηλέας εμπιστεύτηκε την διαπαιδαγώγηση του γιου του στον σοφό θείο του κένταυρο Χείρωνα, για να του μεταδώσει την αρμόζουσα σε ημίθεο μόρφωση και ανατροφή. Ο Αχιλλέας σκληραγωγήθηκε στο έπακρο, έγινε ανθεκτικός στις κακουχίες κι έτρεχε πολύ γρήγορα «ωκύπους». Η πρώτη ικανότητα που απέκτησε ο Αχιλλέας από μικρός ήταν το κυνήγι, όταν σε ηλικία επτά ετών σκότωσε αγριόχοιρους κι ένα ΛΙΟΝΤΑΡΙ.
Ο Χείρωνας που υπήρξε και δάσκαλος του Ασκληπιού, των Διοσκούρων του Πηλέα κι άλλων, δίδαξε στον Αχιλλέα εκτός των άλλων την ιατρική επιστήμη, την μουσική και να παίζει την λύρα και να τραγουδά υπέροχα. Ο Αχιλλέας διδάχτηκε την πολεμική τέχνη, έγινε άριστος πολεμιστής και εξακολουθεί να είναι το ιδεώδες πρότυπο των λαών χάρις στις ΑΡΕΤΕΣ ΤΟΥ. Μετά την παραίτηση του Πηλέα απ' τον θρόνο υπέρ του γιού του, ο νεαρός Αχιλλέας διαδέχεται τον πατέρα στο βασίλειο της Φθίας, έχοντας στην επικράτεια του πολλές πόλεις, όπως «την Άλο, την Αλόπη, Τρηχίνα και πολλές άλλες». Ο βασιλιάς Αχιλλέας διέθετε επίσης και αξιόλογη ναυτική δύναμη με το ναύσταθμό του στον Αχίλλειο λιμένα, κοντά στην αρχαία πόλη Ίχνες και κοντά στον σημερινό Πτελεό της ΦΘΙΑΣ.
Ο Αχίλλειος λιμένας βρισκόταν στον Βόρειο Ευβοϊκό κόλπο, στην έξοδο των Ωρεών, απέναντι σχεδόν απ' τη νήσο Σκύρο και εκεί είχε αναπτυχθεί μια πυκνή θαλάσσια συγκοινωνία μεταξύ των δύο βασιλείων, της Σκύρου και της Φθίας. Καθώς η Σκύρος δέσποζε στο βόρειο Αιγαίο, είχε φανεί πολλές φορές χρήσιμη στον Αχιλλέα, ο οποίος παράλληλα φρόντισε να καλλιεργήσει και φιλικές σχέσεις με τον βασιλιά της τον ΛΥΚΟΜΗΔΗ.
Αυτές οι σχέσεις σύντομα έγιναν και συγγενικές, αφού ο Αχιλλέας νυμφεύθηκε την όμορφη κόρη του Λυκομήδη Δηϊδάμεια κι απέκτησαν έναν γιο τον Πύρρο, που ανατράφηκε και μεγάλωσε στην Αυλή του παππού του βασιλιά Λυκομήδη, παίρνοντας αξιόλογη μόρφωση κι εξάσκηση στην πολεμική τέχνη. Πύρρο τον ονόμασε ο παππούς του Λυκομήδης και Νεοπτόλεμο ο παιδαγωγός του Φοίνικας, γιατί από νεαρότατη ηλικία είχε λάβει μέρος και είχε διακριθεί σε πολλές ΜΑΧΕΣ.
Νεοπτόλεμος = Νέος πολεμιστής. Μεγαλώνοντας ο Πύρρος-Νεοπτόλεμος έγινε ένας ωραίος νέος, ικανότατος, ευφραδής ρήτορας και τολμηρός πολεμιστής. Ο Πύρρος-Νεοπτόλεμος μετά τον γνωστό θάνατο του πατέρα του Αχιλλέα μετέβη στην Τροία κι ανέλαβε την διοίκηση του στρατού του πατέρα του στα 20 του χρόνια. Ήταν δε ένας από τους 23 διακεκριμένους πολεμιστές καταδρομείς, που εισήλθαν στον Δούρειο Ίππο και συνέβαλαν αποφασιστικά στην κατάληψη της ΤΡΟΙΑΣ.
Κατόπιν ηγούμενος του στρατού του πατέρα του επέστρεψε στο βασίλειο του στην Φθία, όπου ακολούθησε μια ειρηνική περίοδος βασιλεύοντας «εν ησυχία». Τότε νυμφεύθηκε την Ερμιόνη, κόρη του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης, όπως αναφέρει ο Παυσανίας στα «Λακωνικά» του (25,1,1). Κατά την διάρκεια της βασιλείας του ανήγειρε περικαλλή ναό προς τιμήν της γιαγιάς του Θέτιδας, το «Θετίδειον» από όπου πήρε το όνομα του το κοντινό χωριό, το Θετίδειο Φαρσάλων.
Αργότερα μετέβη στην Ήπειρο την οποία αποίκισε ειρηνικά ιδρύοντας το βασίλειο των Μολοσσών και εγκαθιστώντας την υπερτρισχιλιετή δυναστεία των Νεοπτολεμιδών ή Πυρριδών. Κράτησε όμως επαφή με την γενέτειρα του Σκύρο, συνδέοντάς την με την Ήπειρο. Όλοι οι βασιλείς της δυναστείας των Νεοπτολεμιδών γνώριζαν ότι ήταν Αιακίδες, απόγονοι του Αιακού, Πηλέα, Αχιλλέα και του ΠΥΡΡΟΥ ΝΕΟΠΤΟΛΕΜΟΥ.
(συνεχίζεται)
Αναρτήσεις
Ἐν πρώτοις τὸ βασίλειον τῶν Μολοσσῶν δὲν εἶχε διάρκειαν πέραν τῶν τριῶν χιλιάδων ἐτῶν, ἀλλὰ περὶπου χιλίων ἐτῶν. Δεύτερον, ὁ Νεοπτόλεμος ΔΕΝ ἐνσωμάτωσε τὴν Σκῦρον εἰς τὸ βασίλειόν του. Διὰ πρώτην φορὰν ἡ Σκῦρος ἐνεσωματώθη εἰς τὰς Ἀθήνας ἀπὸ τὸν Κίμωνα, ὅστις καὶ μετέφερεν εἰς τὰς Ἀθήνας τὰ ὀστᾶ τοῦ Θησέως, ὅστις ἦτο Σκυρίας καταγωγῆς ὅπως καὶ οἱ πλεῖστοι τῶν Ἑλλήνων ἡρώων. Ἀλλὰ τὸ θέμα τῆς Σκύρου εἶναι τεράστιον καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀδύνατον νὰ ἀναπτυχθῆ ἐνταῦθα.
ΑπάντησηΔιαγραφήὩς πρὸς τὸ ἄρθρον γενικῶς ἔχω νὰ προσθέσω τὰ ἐξῆς:
Ἀρχὴ τῆς ἱστορίας ἡ νύμφη Αἴγινα, ἡ ἡ ὠραιαοτέρα τῶν εἴκοσι θυγατέρων τοῦ Ἀσωποῦ, τὴν ὁποίαν ὁ Ζεὺς ἠράσθη σφόδρα καὶ ἐκ τοῦ ὁποίου ἐγέννησεν εἰς τὴν νῆσον Οἰνόην, ἡ ὁποία ἔλαβε τὸ ὄνομά της, τὸν Αἰακὸν τὸν ἱππιοχάρμην. Μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ἠσίοδος ὅτι :
«ἣ δ' ὑποκυσαμένη τέκεν Αἰακὸν ἱππιοχάρμην ...
αὐτὰρ ἐπεί ῥ' ἥβης πολυηράτου ἵκετο μέτρον,
μοῦνος ἐὼν ἤσχαλλε• πατὴρ δ' ἀνδρῶν τε θεῶν τε,
ὅσσοι ἔσαν μύρμηκες ἐπηράτου ἔνδοθι νήσου,
τοὺς ἄνδρας ποίησε βαθυζώνους τε γυναῖκας.
οἳ δή τοι πρῶτοι ζεῦξαν νέας ἀμφιελίσσας,
πρῶτοι δ' ἱστί' ἔθεν νηὸς πτερὰ ποντοπόροιο» (ἀπόσπασμα 205).
Καὶ ὅπως βλέπουμε, ὅταν ὁ Αἰακὸς εφθασε τὴν ἐφηβείαν καὶ δυσανασχετοῦσε ἐκ τῆς μοναξιᾶς, ὁ Ζεύς μεταμόρφωσε τοὺς μύρμηκας τῆς νήσου ἐις ἄνδρας καὶ λυγερόκορμες γυναῖκες. Αὐτοὶ ἦσαν οἱ Μυρμηδόνες.
Ὁ Αἰακὸς ἀπὸ τὴν Ἐνδηίδα, θυγατέρα τοῦ κενταύρου Χείρωνος, ἀπέκτησε δύο υἱοὺς, τὸν Πηλέα καὶ τὸν Τελαμῶνα, ἀπὸ δὲ τὴν νηριήδα Ψαμάθη, τὸν Φῶκον. Οἱ δύο πρῶτοι ἐξεδιώχθησαν ἀπὸτὸν πατέρα των διὰ τὸν φόνον τοῦ Φώκου, καὶ ὁ μὲν Πηλεὺς μετέβη εἰς Φθίαν, ὁ δὲ Τελαμὼν εἰς Σαλαμῖνα.
Υἱὸς τοῦ Πηλέως ὁ Ἀχιλλεύς, υἱὸς δὲ τοῦ Ἀχιλέως καὶ τῆς Δηιδαμείας, θυγατρὸς τοῦ Βασιέως τῆς Σκύρου Λυκομήδου, ὁ Νεοπτόλεμος, ὁ πορθητὴς τῆς Τροίας. Μετὰ τὴν πτῶσιν τοῦ Ἰλίου ὁ Νεοπτόλεμος μετέβη εἰς Ἤπειρον ὅπου ἵδρυσε τὸ βασίλειον τῶν Μολοσσῶν τὸ ὁποῖον εἶχε διάρκειαν περὶ τὰ χίλια ἔτη. Τελευταῖος βασιλεὺς ὁ Ἀρύβας, ἀνεψιὰ τοῦ ὁποίου ἦτο ἡ Ὀλυμπιάς, ἡ μητέρα τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου.
Υἱοὶ τοῦ Τελαμῶνος οἱ Αἴας καὶ Τεῦκρος, ἀμφότεροι μετέχοντες τοῦ Τρωϊκοῦ πολέμου. Ὁ μὲν Αἴας ἀπέθανεν εἰς Τροίαν αὐτοκτονήσας, ὁ δὲ Τεῦκρος ἐκδιωχθεὶς μετὰ τὴν ἐπιστροφήν του εἰς Σαλαμῖνα ἀπὸ τὸν πατέρα του ὅστις τὸν ἐθεώρησεν ὑπεύθυνον διὰ τὸν θάνατον τοῦ ἀδελφοῦ του, μετέβη εἰς Κῦπρον ὅπου ἐκεῖ ἱδρυσε πόλιν τὴν ὀποῖαν ὀνόμασε Σαλαμῖνα. Τὸ βασίλειον αὐτὸ τῶν Αἰακιδῶν τῆς Σαλαμῖνος εἶχεν ἐπίσης διάρκειαν χιλίων ἐτῶν ἀναδεῖξαν μεγάλας μορφὰς σπουδαιοτέρα τῶν ὁποίων ὁ πολὺς Εὐαγόρας. Συνεπῶς οἱ βασιλεῖς τῶν Μολοσσῶν τῆς Ἠπείρου καὶ τῶν βασιλέων τῆς Σαλαμῖνος τῆς Κύπρου ἦσαν ἐξάδελφοι πρώτου βαθμοῦ.
Ἡ ἱστορία τελειώνει τὸ 332 π.Χ. ὅταν Μέγας Ἀλέξανδρος ἀντιμετώπισε δυσκολίας κατὰ τὴν πολιορκίαν τῆς Τύρου καὶ ὁ ἐξάδελφός του Νικοκλῆς, τελευταῖος βασιλεύς τῆς Σαλαμῖνος, ἔσπευσεν εἰς βοήθειάν του ἡγούμενος μεγάλου ἀριθμοῦ τριήρεων. Αὐτοὶ ἦσαν οἱ δύο τελεταῖοι Αἰακίδες οἱ ὁποῖοι ἐνσωμάτωσαν τὰ βασίλειά των εἰς τὸ βασίλειον τῆς Μακεδονίας.
Δι' ὅσους, τέλος, ἐνδιαφέρονται, τὸ ἀνάκτορον τοῦ Τελαμῶνος ἀπεκαλύφη προσφάτως εἰς τὴν θέσιν Κανάκια τῆς Σαλαμῖνος.
Αυτά να τα στείλετε στον σύριζα γιατί εκεί νομίζουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Σκοπιανός και θα τους δώσουν το /Μακεδονία/
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνεις ἕνα μεγάλο καὶ θανάσιμον λάθος ἀγαπητέ, ἀναφερόμενος εἰς Σκοπιανούς.
ΔιαγραφήΚράτος φέρον τὸ ὄνομα τοῦτο ΔΕΝ ὑπαρχει. Ὑπάρχει ὁ Βαρδάρης (σλαυιστί Βαρδάρσκα) πόλις τοῦ ὁποίου εἶναιοἱ Σκοῦποι (σλαυιστί Σκόπια). Ἀπὸ τοὺς Σκούπους κατήγετο ὁ Ἰουστινιανός. Σκοπιανός καὶ αὐτός.
Ἐὰν λοιπὸν θέλεις νὰ εἶσαι συνεπὴς πρὸς τὴν Ἑλλάδα, τὴν ἱστορίαν καὶ τὴν ἀλήθειαν, ἐφεξῆς νὰ ἀναφέρεσαι εἰς Βαρδάρην καὶ ὄχι Σκόπια.. Διότι, ἐπιπροσθέτως, ἐὰν ἐπιτρέψουμε νὰ λησμονηθῆ τὸ "Βαρδάρης", τότε τὶ ἀπομένει; Τὸ "Μακεδονία".
Ίδοὺ πῶς βγάζουμε τὰ μάτια μας!!