Ποιοί είναι οι εθνικοφιλελεύθεροι;

Ο εθνικoφιλελευθερισμός βίωσε την πρώτη του κωλοτούμπα. Ο Άδωνις Γεωργιάδης άφησε τον εθνικό φιλελευθερισμό υπέρ της ομοσπονδιακής Ευρώπης. Όπως παραθέτει το γνωστό site dexios.gr την εξής δήλωση του Άδωνι Γεωργιάδη....

Αυτή είναι η πρώτη σοβαρή ιδεολογική ερώτηση που μου θέτετε και σ’ ευχαριστώ. Εγώ πάντα ήμουν και είμαι υπέρ της Ευρώπης των Εθνών. Το ερώτημα είναι εάν στην εποχή μας αυτό είναι πλέον εφικτό ή όχι. … Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ασχέτως του τί προτιμούμε υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες των εποχών. Άλλοτε ευνοούν τους μεγάλους και άλλοτε τους μικρούς σχηματισμούς. … Οπότε ναι, το ερώτημα αυτό με απασχολεί και με απασχολούσε και πριν πάω στην ΝΔ. Νομίζω ότι η υπεράσπισις του Έθνους-Κράτους όπως το ξέραμε είναι μία μάχη οπισθοφυλακής για να μην κοροϊδεύουμε και τους εαυτούς μας!

Δεν γνωρίζω αν τα σκεφτόταν αυτά όταν αποκαλούσε του σύγχρονους Έλληνες κουραμπιέδες επειδή δεν κοιμόντουσαν κάθε βράδυ με το όνειρο να πάνε να σκοτωθούν στα χαρακώματα την επόμενη ημέρα. Οι εθνικoφιλελεύθεροι του χθες γίνονται φεντεραλιστές ευρωπαϊστές μέσα σε μια μέρα. Αυτό δεν είναι κατά ανάγκην κακό. Ο καθένας μπορεί να αλλάζει άποψη όσο συχνά θέλει. Η αξιοπιστία του δεν θα είναι δεδομένη. Δεν μου φαίνεται και πολύ δόκιμο να είσαι υπέρ της ομοσπονδιακής Ευρώπης και να χρησιμοποιείς το εθνικό ως πρώτο συνθετικό της ιδεολογίας σου.

Όμως η πρόσφατη κωλοτούμπα θέτει ένα ευρύτερο ζήτημα σε αυτόν τον περίφημο εθνικοφιλελευθερισμό. Ο εθνικοφιλελευθερισμός δεν είναι μια συνεκτική αφήγηση ή μια ιδεολογία τέλος πάντων. Είναι περισσότερο μια σημαία ευκαιρίας για κάποιους που θέλουν να καθαρίσουν το παρελθόν τους. Και ως συνήθως όπου ο πατριωτισμός γίνεται σημαία, η απατεωνιά είναι σχεδόν δεδομένη.

Οι εθνικοφιλελεύθεροι δεν έχουν απαντήσει σε μια σειρά ερωτημάτων. Πιστεύουν στο ελεύθερο εμπόριο? Πιστεύουν στην ιδιωτικοποίηση των λεγόμενων στρατηγικών και εθνικών επιχειρήσεων? Στην εξωτερική πολιτική πιστεύουν πως πρέπει να συνεχίσουμε την παρούσα πολιτική εξοπλισμών? Πιστεύουν στο δικαίωμα της επιλογής των σχολικών βιβλίων? Είναι υπέρ ή κατά των υποχρεωτικών σχολικών παρελάσεων? Είναι υπέρ ή κατά του διαχωρισμού κράτους και εκκλησιας? Είναι υπέρ της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών?

Γιατί αν αρχίσουμε και ξεχειλώνουμε τις έννοιες, θα βγουν τερατουργήματα όπως ή φιλελεύθερη μονιμότητα στο δημόσιο, οι φιλελεύθερες επιδοτήσεις και η φιλελεύθερη υπερφορολόγηση.

Ο εθνικοφιλελευθερισμός είναι ένα ενδιάμεσο βήμα για να γίνουν κάποιοι ένοικοι του μεσαίου χώρου και πιο ανεκτοί σε ευρύτερα κομματικά ακροατήρια. Όπως οι πρώην αριστεροί που ήθελαν να πάνε στο ΠΑΣΟΚ έκαναν μια στάση πρώτα στον Συνασπισμό του Νίκου Κωνσταντόπουλου.

Και ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Υπάρχει συντηρητισμός, υπάρχει φιλελευθερισμός, υπάρχει σοσιαλφιλελευθερισμός (σοσιαλδημοκρατία) αλλά δύσκολα υπάρχει εθνικοφιλελευθερισμός.

Νίκος Γεωργιόπουλος

Πηγή: Μπλε Μήλο