Παπανδρέου και Καραμανλήδες ως κοινωνικός σκοταδισμός.

Όλοι μας, όλοι οι Έλληνες

ακόμη και κορυφαίοι πολιτικοί, άνθρωποι που τους κάναμε μετά προέδρους της Δημοκρατίας και αντιπρόεδρους και θεσμικούς,

αλλά και η βουλή και τα μέλη της,

  η ψηφος  μας, η δικαιοσύνη χρησιμοποιήθηκαν από αυτούς

 τους Οίκους της απέραντης διαπλοκής των σκανδαλών και του κουκουλώματος.

Χρησιμοποιηθήκαν είτε ως ψηφοφόροι, είτε ως οπαδοί είτε ως αυλικοί είτε ως στελέχη κομμάτων και καταναλώθηκαν...

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τώρα.

37 χρόνια σκάνδαλα και ούτε ένας δεν πήγε φυλακή καθώς όλοι οι εμπλεκόμενοι σχετιζονται άμεσα ή έμμεσα  με ένα από τα δυο τζάκια.

Όποιες φόρες συγκρούστηκε πολιτικά κάποιος Έλληνας,

κάθε νέα γενιά, ακόμη και η ιδία η Ελλάδα με αυτά τα δυο μεταπολεμικά τζάκια και συμφέροντα

καταστράφηκε.

Μέχρι που καταστράφηκε η χώρα ολοσχερώς.

 Από το 1974 άλλα και πιο πριν έχουμε την ίδια εναλλαγή, τους ίδιους ανταγωνιστές και τοποτηρητές

τα ίδια διλήμματα

και όποιος βρέθηκε κάποτε ανάμεσα τους -σπάζοντας την μονοτονία της ιστορίας- διασύρθηκε

και διασύρεται ακόμη από την

ιστορία με την βοήθεια της καλοπληρωμένης άποψης.

Στην περίπτωση μας ο Καραμανλής και οι φυτευτοί του παρέδωσαν Βόμβα και ο Γιώργος με την παρεούλα του την ενεργοποίησε.

Τώρα προσπαθούμε να μειώσουμε τις συνέπειες.

Τα τελευταία 7 χρόνια η χώρα και η εθνική της οικονομία

χρησιμοποιηθήκαν διαδοχικά για την απόκτηση οπαδών με στόχο την εξουσία.

Η χώρα βρέθηκε στον ανταγωνισμό των δυο τζακιών και εκφυλίστηκε μην μπορώντας  να εκμεταλλευθεί της περίοδο της ευμάρειας της.

Για την χάρη τους διασύρθηκε και η καλύτερη στιγμή του νέου ελληνικού κράτους.

Εκεί που βάλαμε τα καλά μας ως  έθνος και ανοίξαμε  την μεγάλη μας σάλα…

αυτοί φώναξαν: Πίσω είναι ακριβά αυτά που κάνετε, δεν σας αξίζουν, σας αξίζουν λιγότερα…

πολύ λιγότερα είστε σπάταλοι γεμάτοι προνομία ..

κυφήνες διεφθαρμένοι from top to the bottom.

 …

Μοιραία ή χώρα έμεινε χωρίς προπτική, χωρίς παραγωγή, χωρίς εξαγωγές χωρίς ανθρώπους, χωρίς διαθεση για προσπάθεια.

Αυτό είναι αυταπόδεικτο και ιστορικό γεγονός τόσο φανερό όσο και η μιζέρια μας.

Όλος ο χαμός θα είχε αποσοβηθεί εάν λειτουργούσαν αξιοκρατικά τόσο τα κόμματα όσο οι θεσμοί  και η κοινωνία μας.

Αν υπήρχε έλεγχος από μια αυτοδιαχειριζόμενη αστική τάξη, τα παιδιά της οποίας θα έβγαιναν στον αφρό αξιοκρατικά

για να υπηρετήσουν το κοινό όραμα της χώρας

και το κοινο συθμφέρον.

Αντί για αυτό σήμερα δεν έχουμε ούτε καν όραμα,

δεν έχουμε σχεδιο ή εθνικη αφήγηση πάνω στην οποία θα στηριχτεί ένα κάποιο σχέδιο. Η χώρα βιώνει την ντροπή της, είναι παραδομένη σε ξένα σχέδια και ζητά ελεημοσύνη.

Τα παιδιά της Ελλάδας χρειάζεται να γλύψουν την σκάλα κάποιου οίκου ώστε για να ανελιχτούν και εναλλακτικά να μεταναστεύσουν.

Πρέπει να  τον υπηρετήσουν να αφήσουν το εθνικό μας όραμα κατα μέρος και να τον ακολουθήσουν στις δεσμεύσεις του.

Και από οράματα πλήθος. Κάθε τριετία και από ένα νέο. Ο κάθε υπουργός το δικό του ο κάθε ένας με την πετριά του.

Ο Καραμανλής προς Ρωσία, ο Γιωργάκης προς Ισραήλ και ΗΠΑ ενώ ο Σημίτης και οι αστοί προς την Ευρώπη,

ο Καραμανλής ο Παλιός προς την Δύση ο Ανδρέας προς τον τρίτο κόσμο  τον Καντάφι και τους αδεσμεύτους…

και κάθε φυτευτός υπουργός το μικρό όραμα του.

37 μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, πένητα διαφορετικά τουριστικά μηνύματα, χίλιοι  νόμοι

για την αξιοκρατία, δεκάδες χιλιάδες φορολογίες πολιτικές εγκύκλιοι και εξαγγελίες,

εκατοντάδες χιλιάδες πρόσωπα στις αυλές και

το αποτέλεσμα είναι χειρότερο από το μηδέν.

Χρεοκοπία, κοινωνική, ηθική, θεσμική, οικονομική, φοροδιαφυγή, ατιμωρησία διαφθορά, καμιά εμπιστοσύνη στους θεσμούς κανένα σχέδιο.

Η χώρα βιώνει την εκ νέου την μεταπολεμική περίοδο της. Χρειάζεται εκ νέου σχέδιο Μαρσαλ.

Και η αστική τάξη να βολοδέρνει δεκαετίες ανάμεσα κοιτάζοντας να αρπάξει κάτι καθώς αλλάζουν τα κόζια συνεχώς.

Σήμερα είσαι και αύριο δεν είσαι.

Η χώρα συνολικά μια ανεμοδούρα δίπλα στο Αιγαίο.

Αντί αυτά τα παιδιά των αστών να επιλέγουν να ανελιχτούν αξιοκρατικά μέσα από την αυτοοργάνωση της κοινωνίας

επιλέγονται για να υπηρετούν του οίκους.

Επιλέγονται και λειτουργούν και χωρίς πολιτικό Βάρος,   χωρίς πολιτική ευθύνη και έχουν νοοτροπία αρπαχτης. Αυτό είναι τραγικό.

Με λυπεί το γεγονός ότι το τζάκι του Παπανδρέου καίει ακόμη, χρησιμοποιώντας λαϊκισμό και κοινωνικό αυτοματισμό. Το τζάκι  που μόλις πέρυσι ζήτησε και έλαβε στήρξη από τους ξένους και σταμάτησε μια πιθανή καθαρτική απελευθερωτική διαδικασία.

Μια στήριξη υποστηριζόμενη από χαρισμένες δημόσιες συχνότητες και κρατικοδίαιτες-ξενοδίαιτες  δημοσιογραφικές γραφίδες εντός και εκτός.

Με λείπει ότι ο υπέρ προνομιούχος  άεργος και ανεπάγγελτος τελευταίος γόνος του τζακιού,

μιλά κατά των “προνομιών” όλων των υπολοίπων Ελλήνων. Με λείπει οι ενοχοποίηση της κοινωνίας από τον κατεξοχήν ένοχο.

Με λυπεί και μόνο η προσπάθεια αθώωσης της αδράνειας του Καραμανλη μέσα από θεωρίες συνομωσίας.

Με λείπει το ότι έχουμε 50 χρόνια δυο οικογένειες πανίσχυρες και μια ανίσχυρη αστική τάξη.

Και μια κοινωνία σε  σχέση φεουδαλικού τύπου

που ζει με ξεροκόμματα που πέτιουνται από το κάστρο,

Οι πιο δραστήριοι απο εμάς ζουν με κοκαλάκια και κοψίδια από  το τραπέζι του άχροντα

όπου περιστασιακά ή πιο μόνιμα βρέθηκαν και αισθάνονται τυχεροί…

Μια σχέση που κρατά την χώρα σε ένα ολέθριο κοινωνικό σκοταδισμό.

 Το Θέμα είναι ιδεολογικό. Χρειαζόμαστε και πάλι την δημοκρατική παράταξη και την κοινωνία των πολιτών.

Αυτούς τους ανθρώπους  της δημοκρατικής παράταξης που τους ενοχλεί η συνείδηση τους.

και που θέλουν παραγματικά να δουλέψουν για το συμφέρον των πολλών.

Που θέλουν παραγματικά να δουλέψουν εναντίων των ολίγων.