Βούτηξε πρώτα την γλώσσα στο μυαλό. Γράφει η Φώφη Γιωτάκη.

Γράφει η Φώφη Γιωτάκη. Επειδή τις τελευταίες μέρες δεν έχουν σταματημό τα κρούσματα αβασάνιστου καταγγελτικού, ισοπεδωτικού και αχρείαστου εν πολλοίς δημόσιου λόγου, αναδεικνύεται όσο ποτέ άλλοτε η ανάγκη υιοθέτησης των αυτονόητων παραδοχών και ειλικρινούς περισυλλογής. Κυρίως για τα δημόσια πρόσωπα. Δεν περνάει μέρα που να μην πετάξει ο ένας στον άλλο αναθέματα,χωρίς να βάλει ένα ερωτηματικό δίπλα στις κατηγορίες που ετοιμάζεται να εκτοξεύσει. Είναι έτσι ή είναι αλλιώς; Είναι μαύρο, άσπρο ή μπορεί να είναι και γκρί;...

Ένα από αυτά τα κρούσματα φαίνεται τώρα ότι αφορούσε μια τραγική ιστορία. Ο λόγος για το ανθρώπινο δράμα που βιώνει ο ειδικός φρουρός που εκτελούσε χρέη σκοπού στην πρεσβεία του Ιράν την ώρα της επίθεσης από το Ρουβίκωνα, τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας: η 44χρονη σύζυγό του έφυγε από την ζωή μετά από πολύμηνη άνιση μάχη. “Πάγωσε” λοιπόν η μετακίνηση του ενστόλου, ο οποίος είχε εκτός των άλλων επικριθεί δημοσίως -και όχι πάντα από ειδικούς- για τα όσα έκανε ή δεν έκανε εν ώρα υπηρεσίας. Αυτά πράγματι πρέπει να τα ερευνήσουν οι αρμόδιες υπηρεσίες.Όπως, όμως, πρέπει να ερευνήσουν και την γενικότερη λειτουργία τους. Δεν είναι λογικό το ερώτημα, πως γίνεται ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει μια δύσκολη κατάσταση να μην εισπράττει την αρωγή των προϊσταμένων του; Είναι πολλά τα ερωτήματα που συνοδεύουν το κάθε “δύσκολο” γεγονός. “Βούτηξε πρώτα την γλώσσα στο μυαλό”, λέει μια παροιμία- χάρισμα στους αυτόκλητους δικαστές απ' όπου κι αν προέρχονται...