ΓΟΥΩΤΕΡΓΚΕΪΤ ΑΛΑ ΓΚΡΕΚΑ Ή ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΣΗ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ;;;

Πριν από μία εβδομάδα είδε το φώς της δημοσιότητας το βούλευμα με το οποίο παραπέμπονται να δικασθούν από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών με βαρύτατες κατηγορίες κατασκοπείας και παραβίασης μυστικών της Πολιτείας, ο Ελληνοαμερικανός πράκτορας της CIA... William Basil, ο οποίος οργάνωσε το σκάνδαλο των υποκλοπών σε βάρος του Καραμανλή και του μισού υπουργικού συμβουλίου του, μεταξύ των οποίων και κορυφαίων στελεχών του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και Δημόσιας τάξης.

Επίσης, κατηγορείται και ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και στενός συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, Μιχάλης Καρχιμάκης, ο οποίος κατηγορείται ότι υπέκλεπτε έγγραφα μείζονος εθνικής ασφάλειας ενώ κατηγορούνται και τα μέλη της ΕΥΠ που τον προμήθευαν «τα ωραία εκείνα χαρτιά» όπως τα αποκαλούσε. Παράλληλα το βούλευμα θέτει στο αρχείο το σκέλος της δικογραφίας για τους «άγνωστους δράστες» που συνέπραξαν με τον Ελληνοαμερικανό πράκτορα.

Όπως γίνεται αντιληπτό είναι ένα παραπεμπτικό, για το οποίο χρειάσθηκαν περισσότερα από δέκα χρόνια για να εκδοθεί και, όπως δείχνουν μέχρι στιγμής τα πράγματα, επικρατεί «σιγή ιχθύων». Η σιγή ή οι φωνασκίες συμβαίνουν πάντοτε όταν υπάρχουν διαθέσεις κουκουλώματος. Επί τη ευκαιρία, παραθέτουμε το κείμενο που είχε δημοσιευθεί στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 48, Μάρτιος 2006.

Η. Α.

«Ντην: Έ­τσι έ­χουν τα πράγ­μα­τα. Αυ­τά εί­ναι ό­λα ό­σα γνω­ρί­ζω. Ποια εί­ναι λοι­πόν τα α­δύ­να­τα ση­μεί­α; Πρώ­τα απ’ ό­λα, υ­πάρ­χει το πρό­βλη­μα του διαρ­κούς εκ­βια­σμού, που δεν υ­πάρ­χει μό­νο τώ­ρα, αλ­λά θα συ­νε­χι­στεί και ό­ταν αυ­τοί οι άν­θρω­ποι θα πά­νε στη φυ­λα­κή και θα ε­πι­δει­νώ­σει την κα­τά­στα­ση που έ­χει δη­μιουρ­γη­θεί με την κα­τη­γο­ρί­α για την πα­ρε­μπό­δι­ση του έρ­γου της δι­καιο­σύ­νης. Θα κο­στί­σει πολ­λά χρή­μα­τα. Εί­ναι ε­πι­κίν­δυ­νο. Οι άν­θρω­ποι μας δεν μπο­ρούν να κά­νουν με ε­παγ­γελ­μα­τι­κό τρό­πο αυ­τή τη δου­λειά. Μό­νο οι άν­θρω­ποι της μα­φί­ας μπο­ρούν να κά­νουν τέ­τοιου εί­δους πράγ­μα­τα: να ξε­πλύ­νουν χρή­μα, να βρουν κα­θα­ρό χρή­μα και να κά­νουν πα­ρό­μοια πράγ­μα­τα. Δεν ξέ­ρου­με α­πό αυ­τά τα πράγ­μα­τα, ε­πει­δή δεν εί­μα­στε ε­γκλη­μα­τί­ες και δεν εί­μα­στε συ­νη­θι­σμέ­νοι σε αυ­τού του εί­δους τις δου­λειές.
Πρό­ε­δρος Νί­ξον: Έ­χεις δί­κιο.
Ντην: Εί­ναι δύ­σκο­λο να κά­νεις τέ­τοια πράγ­μα­τα.
Πρό­ε­δρος Νί­ξον: Ί­σως χρειά­ζε­ται μια συμ­μο­ρί­α για να κά­νει.
Ντην: Έ­τσι εί­ναι. Το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα εί­ναι αν μπο­ρού­με να το κά­νου­με. Και υ­πάρ­χει α­κό­μα το πρό­βλη­μα του πως θα μα­ζέ­ψου­με τα χρή­μα­τα. Ο Μί­τσελ προ­σπα­θεί να μα­ζέ­ψει χρή­μα­τα. Εί­ναι α­πό αυ­τούς που θα χά­σουν πολ­λά. Εί­ναι ό­μως α­διά­ψευ­στο γε­γο­νός ό­τι ο Λευ­κός Οί­κος, μέ­σω του Έρ­λιχ­μαν, του Χάλ­ντε­μαν και ε­μέ­να, εί­ναι α­να­με­μειγ­μέ­νος σε με­ρι­κές α­πό τις πρώ­τες α­πο­φά­σεις για τα χρή­μα­τα.
Πρό­ε­δρος Νί­ξον: Πό­σα χρή­μα­τα χρειά­ζε­σαι;
Ντην: Θα έ­λε­γα ό­τι αυ­τοί οι άν­θρω­ποι θα μας κο­στί­σουν έ­να ε­κα­τομ­μύ­ριο δο­λά­ρια τα ε­πό­με­να δύ­ο χρό­νια.
Πρό­ε­δρος Νί­ξον: Μπο­ρού­με να τα βρού­με. Αν αυ­τό που χρειά­ζε­σαι εί­ναι χρή­μα­τα, θα τα πά­ρεις. Θα πά­ρεις έ­να ε­κα­τομ­μύ­ριο δο­λά­ρια. Σε με­τρη­τά. Ξέ­ρω πως μπο­ρού­με να τα βρού­με. Δεν εί­ναι εύ­κο­λο, αλ­λά μπο­ρεί να γί­νει. Το ζή­τη­μα ό­μως εί­ναι ποιος θα τα δια­χει­ρι­στεί. Έ­χεις κά­ποια ι­δέ­α;
Ντην: Νο­μί­ζω ό­τι κά­ποιος σαν τον Μί­τσελ πρέ­πει να πά­ρει την ευ­θύ­νη.
Πρό­ε­δρος Νί­ξον: Το ί­διο νο­μί­ζω και ε­γώ.
Ντην: Πρέ­πει να βρού­με και με­ρι­κούς ε­παγ­γελ­μα­τί­ες να τον βο­η­θή­σουν.
Πρό­ε­δρος Νί­ξον: Θα σου πω ό­τι δεν πρέ­πει να εί­ναι πολ­λοί αυ­τοί που θα προ­σπα­θή­σουν να μα­ζέ­ψουν τα χρή­μα­τα…

(Η περιβόητη συζήτηση που «έρριξε» τον Νίξον)

Η υπόθεση Γουώτεργκεϊτ πήρε το όνομά της από ένα συγκρότημα κτιρίων στο οποίο βρίσκονταν τα γραφεία της εθνικής επιτροπής του Δημοκρατικού κόμματος. Τη νύχτα της 16ης Ιουνίου 1972 συλλαμβάνονται πέντε άνδρες, ενώ προσπαθούν να διαρρήξουν τα συγκεκριμένα γραφεία έχοντας στην κατοχή τους μηχανισμούς υποκλοπής. Ανάμεσα τους ένας μισθοφόρος που είχε συμμετάσχει σε επιχειρήσεις στην Κούβα και ένας πρώην πράκτορας της CIA. Επίσης δύο από τους συλληφθέντες είχαν στην κατοχή τους ατζέντες στις οποίες ήταν γραμμένο το όνομα πράκτορα της CIA, που σχετιζόταν άμεσα με ειδικό νομικό σύμβουλο του Νίξον. Ο Λευκός Οίκος παρ’ όλα αυτά αποστασιοποιείται από το γεγονός που χαρακτηρίζεται ως «μία τρίτης διαλογής απόπειρα διάρρηξης», ενώ την ίδια στιγμή, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων οι κυβερνητικοί κατέστρεφαν έγγραφα και σχεδίαζαν πυρετωδώς την στρατηγική τους για το ζήτημα.

Έτσι ενώ αρχικά η απόπειρα διάρρηξης προκάλεσε ένα καταιγισμό από δημοσιεύματα, σύντομα η υπόθεση υποβαθμίστηκε στη θεματολογία των ειδήσεων και αντικαταστάθηκε από άλλα γεγονότα…

Οι άμεσες πολιτικές συνέπειες του Γουώτεργκεϊτ ήταν ισχνές και τον Νοέμβριο του 1972 ο Νίξον εκλέγεται πανηγυρικά στις προεδρικές εκλογές.

Η δίκη των «διαρρηκτών τρίτης διαλογής» πραγματοποιείται στις 23 Μαρτίου. Μαζί τους δικάζονται ακόμη δύο πράκτορες. Οι ποινές που επιβάλλονται στους «απλούς διαρρήκτες» κυμαίνονται από 20 μέχρι 40 χρόνια φυλακή. Μαζί όμως με την επιβολή των ποινών διαβάζεται στο δικαστήριο δήλωση ενός από τους κατηγορούμενους με την οποία ισχυρίστηκε ότι είχαν ασκηθεί πιέσεις σ’ όλους για να ομολογήσουν την ενοχή τους και να μην αποκαλυφθεί η ανάμειξη και «κάποιων» άλλων. Η έκδοση ετυμηγορίας για τον συγκεκριμένο πράκτορα αναβάλλεται. Τελικά του χορηγήθηκε αμνηστία.

Στα τέλη του Ιουνίου ο Τζων Ντιν, πρώην νομικός σύμβουλος του Νίξον εμφανίζεται ενώπιον ειδικής επιτροπής και με την κατάθεση ενέπλεξε τον ίδιο τον Νίξον στην προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης. Τον επόμενο μήνα πρώην βοηθός του προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, βγάζει στην φόρα ότι ο Νίξον είχε εγκαταστήσει ένα μυστικό σύστημα ηχογράφησης των συζητήσεων στο γραφείο του στο Λευκό Οίκο. Στην συνέχεια, η ειδική επιτροπή της Γερουσίας και ο ειδικός εισαγγελέας ζητούν από τον Νίξον να παραδώσει τις σχετικές με την υπόθεση μαγνητοταινίες. Ο Νίξον που αρχικά αρνείται ύστερα και από την έκδοση εντάλματος κατάσχεσης δηλώνει διατεθειμένος να παραδώσει μια «σύνοψη» των μαγνητοταινιών.

Η δημοσιοποίηση των έστω πετσοκομμένων συνομιλιών έγινε τον Απρίλιο του 1974.

«Είδαμε το δημόσιο άντρα στη πρώτη του θητεία και εντυπωσιαστήκαμε. Τώρα, σε περίπου 300.000 λέξεις, είδαμε τον ίδιο άντρα στην ιδιωτική του συμπεριφορά και αισθανθήκαμε φρίκη» (Chicago Tribune).

Στις 8 Αυγούστου ο Νίξον ανακοινώνει την παραίτηση του σε ένα τηλεοπτικό διάγγελμα.

ΜΠΛΕΞΑΝ …ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ «ΑΓΡΙΟΥΣ»

Το «σκάνδαλο» του Γουώτεργκεϊτ είχε άμεσο αντίκτυπο στο νομοθετικό έργο του Κογκρέσο, στον τρόπο άσκησης πολιτικής από τους αμερικανούς προέδρους και τα επιτελεία τους, αλλά και στον διαμεσολαβητικό ρόλο των ΜΜΕ.

Τα «σκάνδαλα» δεν έχουν πάψει από τότε μέχρι σήμερα να αποτελούν τελετουργίες με στόχο την άφεση αμαρτιών εκ μέρους της κοινωνίας μέσω μιας «συγκρουσιακής» διαδικασίας «αποκάλυψης», «επίκρισης» «ανταπόδοσης» και τελικά ενίσχυσης της «ηθικότητας» των θεσμών και των κανόνων. Στόχος παραμένει η εμπέδωση της πίστης σε κάθε εξουσία, που επιδεικνύει την δυνατότητά της να εκθέτει και να τιμωρεί τους παραβάτες, έστω και αν προέρχονται από τα σπλάχνα της.

Απ’ αυτήν ακριβώς την σκοπιά επιμέναμε και παλαιότερα ότι η «έναρξη» και η «λήξη» της διεκπεραίωσης της «αποκαλυπτικής» διαδικασίας των λεγόμενων σκανδάλων είναι ελεγχόμενες. Οι διαρροές, η έκταση που θα δώσουν τα ΜΜΕ, η χρονική στιγμή που θα επιλεγεί και ο συσχετισμός με τις ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις, με την όξυνση ή μη του κοινωνικού ανταγωνισμού.

Ακόμα και οι λέξεις που θα χαρακτηρίσουν ή θα στηλιτεύσουν τα δημόσια πρόσωπα αποτελούν δείκτη της παραπάνω κατεύθυνσης.

Έτσι, βαπτίζεται υποκλοπή, γενικώς, η παρακολούθηση του ίδιου του Καραμανλή, του μισού υπουργικού συμβουλίου και των επιτελών της αντιτρομοκρατικής ή της ΕΥΠ και όχι υπόθεση κατασκοπείας, όπως θα περίμενε κανείς. Ταυτόχρονα εξομοιώνονται όλοι αυτοί με πρόσωπα που επιλέγονται προσεκτικά ώστε να συμπεριληφθούν στην διαρρεόμενη λίστα των παρακολουθούμενων. Και, αφού όλοι παρακολουθούνται δεν βαριέσαι ρε αδερφέ, στο τέλος θα γίνει της μόδας!!!

Το διάστημα που μεσολάβησε ήταν εξ άλλου αρκετό για να ανακατευτεί καλά το χαρμάνι. Για να χαθεί η ουσία ακολουθήθηκε η μόνιμη και πολυδοκιμασμένη τεχνική. Ο συνήθης βομβαρδισμός με εξειδικευμένες πληροφορίες, πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενες, η προσκόλληση των ΜΜΕ σε διαδικαστικά «προβλήματα» της ορθής ή μη διαχείρισης της «κρίσης».

Την ίδια στιγμή η πρώην ιδιότητα του Κόκκαλη ως προέδρου της επίμαχης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, η παύση της δίωξης που του είχε ασκηθεί για κατασκοπεία ακριβώς λίγο πριν τις αποκαλύψεις, η «αυτοκτονία» του υπαλλήλου της συγκεκριμένης εταιρείας μία μέρα μετά το ραπόρτο των υπευθύνων της εταιρείας στους κυβερνητικούς, θα περάσουν στα ψιλά για να χαθούν με μαεστρία στον κυκεώνα ανούσιων πληροφοριών, αλλά και εκτιμήσεων.

Με την ίδια μαεστρία υπονοούμενα ή μισόλογα του τύπου τον «έφαγαν» τον υπάλληλο γιατί ήξερε πολλά, δεν συνοδεύονται από καμμία εκτίμηση για την ουσία ενός τέτοιου ενδεχόμενου, που φυσικά έχει να κάνει με μια μαύρη επιχείρηση μυστικών υπηρεσιών.

Η κατάληξη πάντως παραμένει κοινή. Η προσήλωση στην δημοκρατική νομιμότητα. Αυταπάτες λοιπόν δεν μπορούν να υπάρχουν. Άλλο πράγμα η συστράτευση ενάντια στις ποικίλες καταχρήσεις εξουσίας, και άλλο πράγμα η εναντίωση στην ύπαρξη κάθε μορφής εξουσίας.

«Θα ασχοληθούμε τώρα με τους 300 πακιστανάκους που απελάθηκαν για να κάνουμε ολυμπιακούς αγώνες» ούρλιαζε ο Κακαουνάκης, «καλώς έγινε ότι έγινε». Και τα σκυλιά δεμένα, με τον Βουλγαράκη να περηφανεύεται για 5500 ελέγχους «υπόπτων» αλλοδαπών.

Αν υπενθυμίσαμε προηγουμένως την διαβόητη υπόθεση Γουώτεργκεϊτ δεν το κάναμε γιατί θεωρούμε ότι η ιστορία απλώς επαναλαμβάνεται. Όμως ,ορισμένα χαρακτηριστικά παραμένουν αναλλοίωτα και στις πρόσφατες «αποκαλύψεις» για το ελληνικό Γουώτεργκεϊτ, όπως για λόγους εντυπωσιασμού χαρακτηρίστηκε το νέο «σκάνδαλο».

Εν κατακλείδι, θα επισημάνουμε ότι τα έργα και οι ημέρες των μυστικών υπηρεσιών σταθερά αποτελούν μοχλό για τις λεγόμενες πολιτικές εξελίξεις, καθορίζουν την ατζέντα της λεγόμενης επικαιρότητας, άλλοτε επιταχύνουν και άλλοτε επιβεβαιώνουν την ύπαρξη και την εφαρμογή νέων νόμων, αλλά και τις ολοένα και περισσότερο αυξανόμενες ορέξεις των κυρίαρχων όσον αφορά τον κοινωνικό έλεγχο.

Η τεχνική των «αποκαλύψεων» σταθερά βασίζεται σε μια συνεχή μετατόπιση της θεματολογίας τους, αλλά και στην επαναφορά τους όταν διακόπτεται η «επικαιρότητα» τους.

Η «συγκρουσιακή» διαδικασία των «αποκαλύψεων» εν τέλει έρχεται να υποκαταστήσει και να υποβιβάσει στην κοινωνική συνείδηση κάθε δυνατότητα έκφρασης ανεξέλεγκτης κοινωνικής δυναμικής και βέβαια σύγκρουσης.

Το ότι το θέλουν, όμως, τόσο πολύ δεν σημαίνει ότι και θα το πετύχουν…

Συσπείρωση Αναρχικών

https://anarchypress.wordpress.com