ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΟΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ! Από τον Απόστολο Βραχιολίδη

Προς αποφυγήν πιθανών περιπλοκών ή άλλων διαταραχών, ως προς την χρήση της γλώσσας που υιοθετείται στο βιβλίο αυτό, ωφέλιμο θά’ναι να γνωρίζετε και τα πιό κάτω: Ο συγγραφέας είναι μιας κάποιας σχολής.Έχει χαρακτηριστεί από ειδήμονες, ως κάποιος που χρησιμοποιεί άψογα την τρέχουσα (υπάρχει κι άλλη που έχει αποδράσει) ελληνική γλώσσα πλήν, όμως, με τις δικές του ιδιοτροπίες.
Υπό την έννοια αυτή μη σας ξενίσει, που μέσα σε μια ρέουσα δημοτική λαχταριστή, ούτως ή άλλως, παρεισφρύουν και καθαρευουσιάνικες ή και αρχαϊζουσες ακόμη εκδοχές λόγου.
Κρατηθείτε στο ύψος σας. Ψυχραιμία λοιπόν!...
Η ελληνική γλώσσα δεν είναι ρωσική σαλάτα.
Είναι μια ζωντανή πραγματικότητα χιλιάδες χρόνια τώρα!
Η ελληνική γλώσσα είναι αθάνατη, γάργαρη, ολοζώντανη, συνεχώς ανανεούμενη. Η ελληνική γλώσσα δεν μπαίνει σε ΠΡΟ-ΚΑΤ καλούπια σκοπιμότητας. Η γλώσσα ρέει. Μιλιέται σε στράτες και μονοπάτια, από τσοπαναραίους έως προφέσσορες. Μικτά, φίρδην -μίγδην σ΄ένα σύμπλεγμα μαγείας, χωρίς ποτέ να αποκοπεί από την αρχέγονη μήτρα της, παρά τις τόσες απόπειρες να κουτσουρευτεί.

Τελικά, τη γλώσσα τούτου του βιβλίου θα την χαρείτε! Εκτός βέβαια των Μπουρδολογούμενων, από τους οποίους θα απαγοητευθειτε, πλέρια!

Το πρόβλημα με τους ανθολογούμενους, δεν είναι η κουτσή ή στραβή λαλιά τους. Μα το νιονιό τους, που τους οδηγεί εκφραστικά σε ιλαρά ατοπήματα…

Ναι μεν “εν… αρχή ην ο λόγος”, μα στην ουσία είναι δεύτερος και καταϊδρωμένος! Διότι για να υπάρξει λόγος, προαπαιτείται νιονιό, πνεύμα, λάμψη, αστροπελέκι εντός κρανίου!

ΠΕΡΙ ΜΠΟΥΡΔΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ… Ο ΛΟΓΟΣ

(ανάγνωσμα εύπεπτον, πλην… ξινόν)

Μπουρδολόγιον εστί, μπούρδα ανθολογημένη. Μπούρδα δε, είναι η καυχισιολογία, η ανοητολογία, κατά πως ισχυρίζονται τα λεξικά.

Στην πολιτική μας πραγματικότητα, η μπούρδα εκπεμπόμενη εκ χειλέων ή γραπτών κειμένων των πολιτικών, είναι στην ημερήσια Διάταξη. Αποτελεί την μόνιμη τροφή των παραπολι-τικών στηλών των εφημερίδων κι αντικείμενο σκιτσογραφικής επεξεργασίας των γελοιογράφων και θεατρικών επιθεωρήσεων.

Η μπούρδα, δηλαδή τα λεκτικά, συντακτικά, νοηματικά “μαργαριτάρια”, που εξαπολύονται είναι μια θεία, ανεξάντλητη, ευλογημένη πηγή βιοπορισμού αυτών… των “αναιδών” καλαμαράδων του Τύπου κατά την ίδια έννοια που ο θάνατος είναι ζωοδότης στους νεκροπομπούς, τα γραφεία κηδειών, στους παπάδες κι ένα σωρό άλλους ευσεβείς, τους οποίους ο θάνατος ταϊζει ευεργετικώς.

Η μπούρδα στον πολιτικό λόγο έχει εκτιναχθεί, με την επέλαση της τηλοψίας, σε εκπληκτικά ύψη. Πλήν, όμως, το ευγενές πόπολο, που ναι μεν μπορεί να έχει άριστες ικανότητες στην εξόντωση των ιπταμένων μυγών, αδυνατεί εντούτοις να συλλάβει τις πτερόεσσες μπουρδολογίες, οι οποίες περήφανα συνεχίζουν να υπερίπτανται… ενδόξως.

Έτσι χάνουμε, ορισμένως και το νόημα της ζωής! Ξαπλάρουμε το βράδι για ύπνο και ύπνον γλυκύ δεν έχουμε. Ενώ αν είχαμε ήτα (αυτιά)κι ελάχιστη προσοχή σ΄αυτά που διαβάζουμε, ή ακούμε, θα σκάγαμε στα γέλια. Καταπώς λένε οι σοφοί της Ινδίας: “ένα καλό γέλιο ισοδυναμεί με ένα κιλό κρέας” από πλευράς…θρεπτικής αξίας, τόνωσης, ωφέλειας του οργανισμού μας(!), τότε η μπούρδα, ως ευφραντικό προϊόν, έχει και ξεκαρδιστική διατροφική αξία!

Υπό το πρίσμα αυτό, θεωρώ το ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΟΝ μου προϊόν βιταμινούχο-χωρίς λιπαρά -που πληρεί όλες τις προδιαγραφές της Ε.Ε. κι αν δεν κάνω λάθος πρέπει να επιδοτηθεί από τα… Μεσογειακά Προγράμματα! Είδομεν!

Η κατάσταση με την πολιτική μπούρδα αγγίζει τα όρια της παράκρουσης. Απελπιστική, αφόρητη, πνιγερή, απίστευτη. Αενάως απίθανη και σπαρταριστή έως τελικής πτώσεως!

΄Ενα ατέλειωτο, φουσκωμένο ποτάμι, που παρασύρει με την ορμητική ροή του όποια σαβούρα φανταστεί κανείς.

Μάτσο τα πτυχία, που μας μονστράρουν οι εκλαμπρότατοι πολιτικοί, κάθε φορά που αισθάνονται την ανάγκη ή τους αναγκάζουν άλλοι να επικοινωνήσουν μαζί μας. Μας ζαλίζουν με μπούρδες απείρου κάλλους, κι άπατης κενότητας. Και κυρίως, κατά τις προεκλογικές… θεατρικού κάλλους, παραστάσεις-επιθεωρήσεις.

Τα πλείστα κείμενα των περισσοτέρων από τους ανθολογού-μενους, είναι ακατανόητα, γριφώδη, χλωμά, διασκεδαστικά, ακατάσχετα, ανοικονόμητα, εγωπαθή. Εν πολλοίς, όλα, μη συμβατά ως προς το αυτοπροβαλλόμενο κύρος τους.

Δεν ξέρουν νά γράφουν;

΄Ισως.

Δεν ξέρουν να σκέπτωνται απλά, σωστά, στρογγυλά, ή έστω τετράγωνα; ΄Ισως… Δεν ξέρουν να κρίνουν, αλλά εγκρίνουν κείμενα, που οί ίδιοι, ή κάποιοι συμβουλάτορές-καλαμαράδες τους συνέταξαν για λογαριασμό τους ; Ίσως.

΄Οπως και νάχει, το κακό γίνεται. Σε βάρος τους!

Εμείς, απλά, βαράμε παλαμάκια υπέρ της κολτσίνας ή σχίζουμε τα ιμάτιά μας, σπαρασσόμενοι από το φαιδρόν!

Ο διασυρμός είναι μπουμπουνιστός. Ωστόσο, ο μόνος που δεν το υποπτεύεται, είναι ό ίδιος ο πολιτικός ανήρ .

Οι ανυποψίαστοι σε ένα τόσο απλό θεματάκι πώς, άραγε, καθίστανται, ως δια μαγείας … υποψιασμένοι στα σοβαρά που απασχολούν τον τόπο;

Στο “Ελλάντα” ουδέν αποκλείεται!

Αυτός, ο πολιτικός, μένει σταθερά με την εντύπωση ότι, γενικώς, συντάσσει (ή του συντάσσουν) συγκλονιστικά κείμενα, που σκίζουν… Γενικώς και ειδικώς, αυτοηδονίζεται! ΄Απαντες δε οι πολιτικοί θαυμάζουν ανεξήγητα τους γραφιάδες δημοσιογράφους! Είδος αλλοπρόσαλλο, που βασικά δεν κολλάει στις ορεκτικές τους προτιμήσεις, πλήν όμως, ανομολόγητα το ζηλεύουν! Άγνωστον πως τους εμφυτεύθηκε η σχετική λόξα! Οι δημοσιογράφοι είναι όπως η ασπιρίνη. Κάνουν καλό, αλλά και δημιουργούν στομαχικές οχλήσεις!

Από την άλλη, η διαφήμιση, η προβολή της πολιτικής υποψη-φιότητας, είναι από τις αναγκαιότερες λειτουργείες του πολιτικού όντος! Οταν, λοιπόν, σε ένα έργο βιτρίνας (όπως η προβολή ), από το οποίο κρέμεται το άλφα και το ωμέγα των εντυπώσεων ο πολιτικός προχειρολογεί, καταγράφοντας στα φυλλάδιά του κάθε είδους κακογουστιά, κάθε τι που τον γελοιοποιεί, τότε ο άνθρωπος αυτός πρέπει νά’ναι… λίαν και πολύτροπα επικίνδυνος!

Το αγνοεί, αλλά, χάρη σε ένα ύπουλο υπετροφικό σύμπλεγμα… ανωτερότητας, συνεχίζει, εκλαμβάνων εαυτόν και ως σωτήρα των ψυχών και των σαρκίων ημών! Την ίδια στιγμή που αδυνατεί να αρθρώσει μιά απλή και νοηματικώς νηφάλια σκέψη-φράση!

΄Ετσι, με το ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΟΝ μου ίσως ανοιχτεί μια χαρα-μάδα, αν μη τι άλλο, “αυτογνωσίας”στα ερέβη του πολιτικού μας βίου.

Δεν κάνω τίποτε το πολυτελές, ή ασύνηθες! Το προϊόν μου είναι βιταμινούχο! Πλούσιον, ωστόσο, σε… οξέα γέλωτος.

Το ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΟΝ απλά δείχνει μερικά αυτοκαταστρο-φικά των πολιτικών μας, που ίσως -λέω- θα μπορούσαν να αποφευχτούν. Επ΄ωφελεία τους… βεβαίως!

Παρά ταύτα, τέτοια ευτυχία εκσυγχρονιστική δεν προβλέπεται να επισυμβεί, κατά εκτιμήσεις μου, στο προσεχές ορατό μέλλον!

΄Ομως το εύχομαι. Αλλά είναι δυνατόν, ο Σημίτης, να τροχι-στεί; Ο Γιωργάκης Παπανδρέου; Πολύ δε περισσότερο ο τάλας… ξυλόγλωσσος Λαλιώτης!

Πως να ορμηνέψω τον άνδρα Σημίτη, ώστε να αποκτήσει λόγο αγλαίζοντα, ζεστό, γλάφυρό, παρωθητικό, εξεγερτικό, εμπνευστικό, χαρισματικό;

Μην λέμε αστεία!

–Μα είναι πρωθυπουργός !

–Ε, και; Εχέσθη η φορβάς εν τοις αλωνίοις! Μιλάει ελληνικά για νά’ναι ΄Ελλην πρωθυπουργός; Ρωτάω ευπρεπώς. Τον καταλαβαίνετε τον “ασύντακτο παντάπασι” Χερ Σημίτη;

Αν απαντείστε καταφατικά, θα σας στείλω “ντιλίβερυ” το φάντασμα της Μαλβίνας Κάραλη, που τόσο πρόωρα χάθηκε κι είχε κάνει τ’άλατιού τον εκλαμπρότατο κυβερνήτη μας!

Τα ανθολογούμενα στο ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΟΝ, ντοκουμέντα- πιστήρια του “εγκλήματος”, κάνουν μπάμ από χίλια μέτρα μακριά. Πέρα από την κακοποίηση της γλώσσας από περισπούδαστους- όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται- επιστήμονες, υπάρχει ανεξάντλητο αχτήπητο υλικό, όπου ακτινογραφείται πιστά η συνολική ποιότητα-δομή των ανθρώπων αυτών που φιλοδοξούν να μας κάνουν κουμάντο. Ακροθιγώς μονάχα σκύβουμε σ΄αυτή τη σημαντικότατη διάσταση του πολιτικού όντος και πάντα μέσα στα πλαίσια της φράσης που φωτίζουμε, η οποία είναι μεν ξεκομμένη από το υπόλοιπον κείμενο, αλλά νοηματικά παραμένει αυτόνομη.΄Ετσι, για να μην κατηγορηθούμε πως, τάχα αυθαίρετα, στηριζόμαστε σε αποσπάσματα…

Το ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι τα διαφημιστικά φυλλάδια των πολιτικών είναι γραμμένα σε στυλ σλόγκαν, αυτόνομες, ξεκομμένες φράσεις και συνεπώς δεν χωρεί ουδεμία παρερμηνεία.

Μπροστά μας είναι ένα τεράστιο προεκλογικό υλικό, όπου αποτυπώνεται η ψυχή, το όνειρο, οι επιδιώξεις, το ψέμα, η υποκρισία , το άδολο, το δόλιο ανθρώπων-μονομάχων και μοναχικών υπάρξεων, που διεκδικούν μια θέση στο Κοινοβού-λιο, με απίστευτες αντιπαροχές προσωπικών θυσιών, αξιοπρέπειας, τιμής, με απέλπιδες προσπάθειες να βγούν από τα σεντούκια ξεθωριασμένες αρετές, πίστεις, αξίες, και άλλα τινά. Κυριολεκτικά σε πιάνουν κρυάδες!

Εκείνες οι γραφικές φωτογραφικές πόζες, εκείνα τα φτιαχτά συνθήματα (όπου ο ένας συνήθως, δανείζεται,-ζουλάει- από τον άλλον, διότι απλά δεν κατεβάζει το μυαλό του κάτι δικό του): Τόλμη, γνώση, φαντασία, όραμα, ανθρωπιά, πρόοδος, ήθος, νέο αίμα, πνοή, κοινωνική… δικαιοσύνη, εντιμότητα, δημοκρατία,παιδεία,ψωμί,ελευθερία κ.α), συγκλονίζουν για την απεραντοσυνη της γενικής πενίας κι ασχετοσύνης των πολιορκητών του έθνους.

Μα τι να κάνουμε; Αυτοί είμαστε! Δικοί μας άνθρωποι δεν είναι όλοι αυτοί; Σ΄αυτούς δεν προστρέχουμε; Λες κι είναι εξωκκλήσια! Τους σταυρώνουμε και σταυροκοπιούμαστε, αναμένοντες την θεία χάρη τους να λάμψει επί των κεφαλών μας!

Ας μην είμαστε κακοί. Τόσο δηλητηριώδεις… προς σπονδυλωτά (κι ενίοτε ασπόνδυλα), τα οποία έχουν σχέδιο να καταστούν αυτοκλήτως σωτήρες μας!

Το ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΟΝ, από το 1974 που πρωτοεμφανίστηκε, σαν ρεπορτάζ-αφιέρωμα στον ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ, την εφημερίδα που ίδρυσα το 1969 και συνεχίζει να κυκλοφορεί έως σήμερα- το ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΟ, λέγω και λαλώ, δεν διαπνέεται από δηλητήριο, (αν κι ορισμένως είναι άτεγκτο σε κάποιες κραυγαλαίες περιπτώσεις) αλλά από διάθεση, με τα πειράγματά του, τουλάχιστον, να προβληματίσει να ξεστραβώσει και κυρίως να φωτίσει το λαό που επιλέγει τέτοια κουτορνίθια για ηγήτορες του!

To ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΟΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, είχε τέτοια απήχηση τότε, ώστε ο Βασίλης Βασιλικός σε ένα απο τα πολλά βιβλία του, υιοθέτησε κάποια σπαρταριστά τμήματά του. Και χωρίς να με ρωτήσει! Μου τό’πε αργότερα. Άφες αυτόν!

H πολιτική είναι μια γλυκόπικρη περίπτωση, που φυτρώνει στην κοπριά της φιλοδοξίας και ανθεί κυριολεκτικά μέσα σε σαλόνια. Μαζί της δεν κάνουμε, και χώρια δεν μπορούμε να ζήσουμε.

Ας αποδεχτούμε την αναγκαιότητα κι ας συμβιβαστούμε με τη νόσο μας. Γιατρειά δεν υπάρχει. Ιατροσόφια μονάχα!

Ο πολιτικός είναι σαν τα ανεμοδαρμένα ύψη. Φτερό στον άνεμο και συχνά… όπου φυσάει ο άνεμος.΄Ομως μπροστράρης!

Σήμερα, ύστερα από 30 σχεδόν χρόνια συγκέντρωσης και μελέτης ενός τεράστιου προπαγανδιστικού υλικού, μας επιτρέπεται να σταθούμε αναλυτικότερα και βαθύτερα στο φαινόμενο της πολιτικής ακατάσχετης μπουρδολογίας.

Δυστυχώς η πολιτική είναι μια δραματικά χλωμή περίπτωση και για τους πρωταγωνιστές της, και για το λαό που την υφίσταται… κυρίως ως αναγκαίον κακό!.

Είναι σαν την μαύρη τουλίπα…

Το κακό ξεκινάει από το σπίτι μας, όπου οι γεννήτορες μας μάς μπολιάζουν με το κυνήγι της επιτυχίας!

-Τράβα μπροστά! μας προστάζουν!

-Πέτυχε!-Μπορείς! Παναθεματισμένε υιέ και κόρη!

Φάτους όλους γιατί είσαι ο καλύτερος! Απόδειξε ότι αξίζεις… ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα!…

Μετά έρχεται η στιφάδα.

Κάθε σκαλί που ανεβαίνεις, το μυαλό δεν ελέγχεται, οι διαστάσεις του σκαριού υπερεκτιμώνται. Προχωράς, καλπά-ζεις ως άλλος σταυροφόρος… Mα ο δρόμος είναι ατέλειωτος, ανελέητος!

Και κοντά, οι άλλοι με την ίδια σημαία, με τα ίδια “ιδανικά”. Ποιος θα επικρατήσει; Ποιός θα πάρει κεφάλι έναντι των άλλων συναγωνιστών;

Μα εσύ που είσαι ο καλύτερος, κατα- πώς προστάζει η φαμίλια σου, καταπώς σε σκουντάει η γυναίκα σου, προς την οποία πρέπει να αποδείξεις τι καλαμπούρι είσαι, για να λέει και κείνη, εν συνεχεία, τα δικά της ανάλατα και με … τουπέ!

Φαύλος κύκλος ! Γι αυτό μουρμουρίζω και λέω πώς διάολο μπλέξαμε όλοι μας έτσι! Ποιοι στριμόχνωνται να μας κυβερνήσουν; Γιατί; Ποιοι είναι οι παλαβιάρηδες, αυτοί ή εμείς, που μαστουρώνουμε από ανοησίες και κατά κανόνα χειροκροτούμε σχολιάζοντες κιόλα σοβαρώς: “καλά τα λέει τούτος, έχει, ντέ και… λέγειν, πως να το κάνουμε!”

Σαφώς δεν έχει κανείς την απαίτηση από τους πολιτικούς νά’ναι τεχνίτες και μάγιστροι του λόγου. Εν τούτοις, μια πιο προσεγμένη χρήση του, θα απέτρεπε την έκδοση αυτού του …φονικού βιβλίου.΄Αλλα είναι τα τάλαντά του πολιτικού…

Αυτό ακριβώς το “λέγειν και γράφειν τους», κουβαλάω στο τορβά μου και σας το απλώνω εδώ, ως τραχανά… για να το ευχαριστηθείτε! Δεν προσδοκώ ανάσταση ή ανάταση της πολιτικής επικοινωνίας. Το προσημείωσα ήδη!

Τίποτε δεν θα γίνει! Λόγου χάρη, ποιός μπορεί, εσένα φιλήδονε αναγνώστη, να σ΄εμποδίσει, άμα σου βιδωθεί, να γίνεις… ηγέτης, πολιτικός; Θαρρείς πως μπορώ να σε φρενάρω; Να σε σοβαρέψω; Να σε φέρω στα συγκαλά σου;

Και γιατί να σε φρενάρω; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής,-αυτός που τό’σκασε στο Παρίσι το 1963 με το ψευδώνυμο “Κ.Τριανταφυλλίδης”-, από το τίποτε, με λαλιά στραπατσα-ρισμένη, κατέστη, ωστόσο, Κυβερνήτης του τόπου αυτού, κι από τους επιτυχέστερους! Αναμφισβήτητα.

Μην σκιάζεστε.Θαρσείτε! Η Πολιτική έχει τα δικά της γρανάζια.

Μην τα παραβλέπετε. Μπορεί να μην είναι αναγκαίο νά’χετε στο δισάκι σας και το τάλαντο της ευγλωττίας. Θα’ναι, ωστό-σο, επιπόλαιο να παραμεληθεί το κεφάλαιο αυτό. Αν είστε ανεπίδεκτος, κουμπούρας γενικώς (ο Σημίτης στο λόγο, π.χ., είναι για τα πανηγύρια) υπάρχει μια σοφή λύση: Βάλτε λουκέτο στο στόμα. Μιλάτε λίγο κι όταν θά’χετε δεόντως προπονηθεί, κι αυτά που έχετε κατά νού να εκστομίσετε, τότε βγάλτε γλώσσα! Μιλήστε! Βγάλτε το σκασμό σας!

Πάντως, η ακινησία θα είναι το χαρακτηριστικό και της επόμενης 50/ετίας. Βήματα θα γίνονται με ρυθμούς χελώνας… ή έστω σκαθαριού. Η σημερινή γενιά των πολιτικών έδωσε εξετάσεις. Κανείς φωστήρας λόγου δεν ξεπήδησε από τις τάξεις τους. Ες αύριον, λοιπόν, τα σπουδαία.

Η Πολιτική είναι πρώτιστα ρητορική. Η ρητορική είναι, η γιορταστική, η Κυριακάτικη φορεσιά του λόγου, η τέχνη στην επικοινωνία.

Ενώ η επικοινωνία έχει πάρει εκπληκτικές, απίστευτες διαστάσεις και φόρμες στον καιρό μας, ωστόσο η ρητορική, ως πολιτικός λόγος, αντί να εξελίσσεται, παραμένει ακατανόητα υποσιτισμένη, ισχνή, σταθερά στάσιμη.

Παρ’όλα αυτά, από το Ελληνικό Κοινοβούλιο πέρασαν γίγαντες της ρητορικής: Ε.Βενιζέλος, Γεώργιος (γέρος) Παπανδρέου, Σπ.Μαρκεζίνης, Παναγής Κανελλόπουλος κ.α., που δεν μού’ρχονται τώρα στο νού.

Ο πολιτικός τους λόγος καθήλωνε, από μεστότητα περιεχο-μένου και καλλιέπεια. Φαίνεται, όμως, πώς τούτο δεν δίδαξε τους μεταγενέστερους, με αποτέλεσμα οι ιλαρότητες που θα βρείτε στις σελίδες του βιβλίου αυτού.

Οι ηγέτες των λαών, έχουν χρέος σε ΟΛΑ, νά’ναι ένα σκαμνί πιό πάνω από τον μπετατζή, αν και τινες μπετατζήδες, παρλάρουν -χωρίς να το συνειδητοποιούν- συχνά πανέμορφα.

Ο μέγιστος ρήτωρ Δημοσθένης, για ένα τσεβδό -ρό-“Ρ”, ασκούνταν στην παραλία μασουλώντας βότσαλα.΄Επρεπε να τροχίσει την αδυναμία του. Ο λόγος, η τέχνη του ομιλείν, είναι η μόνη και αξεπέραστη δύναμη που διαθέτει ο άνθρωπος. Το τρόχισμα της γλώσσας, είναι αναγκαιότητα υπέρτατης φροντίδας, για τον φιλόδοξο πολιτικό, όπως το λαδάκι που

που βάζουμε στο αυτοκίνητό μας, η στο καντήλι του εικονοστασίου.

Δεν καταννοώ, ειλικρινώς, τα όντα εκείνα που επιδιώκουν να γίνουν μπροστάρηδες ενός λαού, που διέλαμψε μέσα στους αιώνες, κυρίως με το λόγο του, να παραμελούν τόσο αστόχαστα τη χοληστερόλη τους, με αποτέλεσμα τα δραματικά, καταγέλαστα έμφράγματα που θα βρείτε στις σελίδες που ακολουθούν.

Δεν είναι η ασυναρτησία, η κοτσάνα, η θυμηδία, το φαιδρολόγημα που θα δείτε, στη φρενοβλαβή αυτή, συλλογή,

αλλά κάτι βαθύτερα καταλυτικό! Ψηλά το κεφάλι όμως! Με τέτοια πρότυπα ανάρθρων, η Ελλάς προόρισται να ζήσει και θα ζήσει!

Η γλώσσα των Ελλήνων πολιτικών, σήμερα, εμφανίζεται ως ξύλινη. Αύριο, ίσως, λειτουργήσει με ξυλόμπροκες! Μη δίνετε σημασία. Η ελληνική λαλιά άντεξε, με Ρωμαϊκή κι Οθωμανική κατοχή. Δεν θα αντέξει, λέτε, αυτούς τους ξυλοκόπανους παραχαράκτες της; Αν είναι δυνατόν! Η ζημιά που κάνουν, οι αξιότιμοι αυτοί, είναι τεράστια στη γλωσσική παιδεία του απλού λαού. Η επίδρασή τους είναι εγκληματικώς καταλυτική.

Ο πολιτικός είναι περίεργον όν. Ουρανοκατέβατος, αλαφροϊ-σκιωτος, εγωπαθής, ανερμάτιστα φιλόδοξος, πολύξερος, αν και κατά βάση συμπαθής. Εχει περί πολλού την αφενετιά του, διό και δεν καταλαβαίνει από χιούμορ… Αγέλαστος, για να δείχνει σοβαρός, αν και ποιεί συχνάκις τον γελωτοποιό κατά την προεκλογική περιοδο! Στην προσπάθειά του να εξωραϊσει την πραμάτειά του, σκαρφίζεται στοιχεία που δεν διαθέτει, επιστρατεύει αρετές που δεν πολυκαταλαβαίνει. Και βασικά δείχνει ελάχιστα να ομιλεί την ελληνική.

Έχετε δεί κανέναν σοβαρό πνευματικό άνθρωπο να ασχολείται με την πολιτική; Κι όσοι, λάθρα τσουβαλιάστηκαν για κάποιο φεγγάρι στα γρανάζια της, τα βρόντησαν… κι ακόμη τρέχουν!

Τούτο δεν σημαίνει ότι το στάδιο της πολιτικής είναι απαξιωτικό ή ευτελές. Κάθε άλλο. Απλά απαιτεί άλλης υφής ιδιαίτερότητες, όχι, σώνει και καλά, αυστηρά πνευματικές.

Οι εξαιρέσεις δεν λείπουν. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε αξιόλογος μεταφραστής Αρχαίων Συγγραφέων μας και παράλληλα μέγιστος πολιτικός άνδρας.

Το ζητούμενο είναι ένα: Ο πολιτικός, η ο φιλοδοξών να δρέψει δάφνες πολιτικού στο λαμπρό αυτό στάδιο ας μην παραβλέπει το ουσιώδες: Δεν μπορεί να τρέξει Μαραθώνιο ξυπόλητος, γυμνοπόδαρος. Θα ματώσει, θα βγάλει κάλους. Δεν είναι ανάγκη να καταντήσει κι ο ίδιος κάλλος-κάλος! ( και με τις δυό σημασίες της λέξης (ηχητικά): Του ωραίου και του ογκιδίου(τύλος) στο ποδάρι που… πονάει αφόρητα!

Ο πολιτικός έχει τα εφόδια και τις ασφαλιστικές δικλείδες αυτοπροστασίας. ΄Η το βουλώνει, ή προπονείται στο… τζόκινγκ της γραφής και της ομιλίας. ΄Ετσι απλά, και… χαιρετίσματα στην εξουσία, αντε και στον… πλάτανο!

Οι πολιτικοί, επίσης είναι φλύαροι, χωρίς η φλυαρία να αποτελεί, δεινόν αποκρουστικό, ειδεχθές αδίκημα.΄Ισα-ίσα, συχνά είναι ευχάριστη απόλαυση, αν υπάρχει μέτρο , γκέμι, χαλινάρι στον λόγο και τη σκέψη.

Ο λόγος, εν τη ρήμη του, συχνάκις παρασύρει σε ολίσθηματα κοτσανολογίας.

Φυσικότατο. Οι σκέψεις καλπάζουν και η γλώσσα αγχώδης, δεν μπορεί να παρακολουθήσει την ταχύτητα τους. Δεν είναι η γλώσσα συμβατή με τα ΡΑΜ του νού. Υπάρχουν όμως , κάποιοι πολιτικοί που, εν ψυχρώ, κοντρολάρουν τη σκέψη και δεν αφήνουν τη γλώσσα τους να τους απορυθμίζει. ΄Ενας κλασσικός τέτοιος, είναι ο Κ.Μητσοτάκης, ο οποίος χωρίς νά’ναι αναγνωρισμένος ρήτωρ, αρθρώνει ικανοποιητικό πολιτικό λόγο. Και δεν εννοώ σαφώς τις πολιτικές του θέσεις. Την άρθωση του λόγου, μόνον!

Ο Κ. Σημίτης δεν ανθολογείται εδώ. Η Μαλβίνα Κάραλη, εκπάλγως ανέδειξε το άλογον λόγον του… διό και, οι εν δημοκρατία φασίζοντες την απελάκτησαν από τα ΜΜΕ βουλώνοντας το στοματάκι της! Για να μην ξεμπροστιάζει τα “άτσαλα, σπαρταριστά” του και καθηγητού… πρωθυπουργού!

Περί του λόγου του Ανδρέα Παπανδρέου, ας μην κάνουμε νύξη, αν και μερικοί υμνολόγοι του, τον εξελάμβαναν ως … ρήτορα! Καμιά σχέση ο άνθρωπος με το είδος! Κι εξάλλου, ομιλούσε την ελληνική με… αμερικανική σύνταξη. (συντακτικό).

«Άξιος» στα πάντα ίσως, μα ομιλούσε ελληνικά σκεπτόμενος αμερικανικά! Το είχα ξαναεπισημάνει από το 1974 ακόμη! Για όποια απορία ανατρέξτε στα κείμενά του! Υπάρχουν μάτσο!

“Η ομορφιά της ελληνικής γλώσσας είναι ανεξέλεγκτα μεθυστική. Μια ζωή ολάκερη δεν φτάνει να “σπουδάσεις”, να γευτείς, μέχρι πάτου την ποιητική μαγεία της.

Μ΄εκπλήσουν όλοι αυτοί, οι κατά πάντα ταλαντούχοι και βαρύγδουποι πτυχιούχοι, που ενώ για όλα φλογίζονται και για την σωτηρία μας λογίζονται, στην ελληνική που εκπέμπουν εμφανίζονται αδιάβαστοι, κουμπούρες.

Στεναχωριέμαι ειλικρινά,-συνεχώς το ξαναλέω- που εδώ στο Μπουρδολόγιον, μου βγαίνουν τόσο ξεκαρδιστικά αυτογελοιοποιούμενοι.

Τι με νοιάζει; Οι ίδιοι επέλεξαν αυτήν την ατραπό.

Ο πολιτικός λόγος, γραπτός ή προφορικός έχει τη δική του νομοτέλεια και δικές του μουσικές νότες, τις οποίες πολλοί περιέργως, περιφρονούν με αποτέλεσμα τις… παραφωνίες.

Μεταξύ των ανθολογούμενων εδώ, υπάρχουν αρκετοί, που αγωνίζονται για την καθιέρωση της ελληνικής γλώσσας ως επίσημης, στην Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία. Πρός τιμήν τους.

Θά ήταν, όμως, αποτελεσματικότεροι, αν επιδείκνυαν το ίδιο μεράκι, το ίδιο πάθος, και για την αναστήλωση της δικής τους πολιτικής λαλιάς, γραπτής η αεροκοπανιστής.

Καλό διάβασμα. Το βιβλίο διαβάζεται μονορούφι ή και αποσπασματικά καθ΄έκαστον Μπουρδολογούμενον…

ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑ ΝΟΥΝ…

***Για την αποτελεσματική λειτουργία της Πολιτικής, η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα στον έλεγχο των μαζών. Η Πολιτική είναι καταναλωτικό αγαθό, το οποίο με κατάλληλη συσκευασία εξασφαλίζει θεαματικά, σχεδόν πάντα, μόνιμη πελατεία!

***Πολιτική παράγουν μεγάλα συγκροτήματα, αλλά και οικοτεχνίες. Κόμματα και… κομματάκια ή κοψίδια.

Οι σύγχρονες αρχές του μάναντζμεντ και του Μάρκετινγκ, από την ανατολή του αιώνος, έχουν στο στόχαστρό τους και το πολιτικό προϊόν, στο οποίο και επιδαψιλεύουν όλη τη σοφία τους, προκειμένου να καταστεί ευρέως καταναλώσιμο και εμπορευματικό.

Στις σελίδες του Μάρξ και του Έγκελς και πολλών άλλων έχουν καταγραφεί πολλά σημαντικά για τη συμπεριφορά των λαών και οι μέθοδοι που πρέπει να ακολουθούνται, ώστε να εξασφαλίζεται μια σταθερή “πελατεία” στη βιομηχανία της εξουσίας.

***Η εξουσία είναι η μεγαλύτερη, η συναρπαστικότερη, η ανυπέρβλητη επένδυση, βασικά οικονομική, αλλά σε συνδυ-ασμό με αξίες και καημούς, φωλιασμένους στα κατάβαθα της ανθρώπινης ψυχής, των καλών.

Η διαφοροποιός δυναμική, μεταξύ ενός απλού εμπορικού προϊόντος και του προϊόντος της πολιτικής, είναι ότι η πολιτική εκμεταλλεύεται δραματικά την ψυχή του πελάτου και μάλιστα αδαπάνως!

Ενα απλό προϊόν (γάλα, μπίρα κ.λ.π) συλλέγει πελατεία κυρίως χάρις στην ποιότητά του. Δοκιμάζεται. Γίνεται αποδεκτό ή απορριπτεται. Αν και στην πολιτική υπάρχει μια τέτοια διαδικασία, εντούτοις, η μεθόδευση είναι αντίστροφη.

Η δοκιμή και η απόρριψη είναι χρονοβόρα. Τέσσερα χρόνια χρειάζεται για να…καταλάβεις αν το πολιτικό προϊόν, που επιλέγεις, δεν δημιουργεί στομαχικές αλεργίες η άλλες … έθνικές παρενέργειες!

Δεν είναι τυχαίο. Οι βιομηχανίες της πολιτικής προνόησαν για πάρτη τους, αυτή την τετράχρονη προθεσμία, με μονοπω-λιακό καθεστώς, τέτοιο που δεν απολαμβάνει κανένα άλλο προϊόν. Μια αβάντα, που παρέχει τεράστια περιθώρια κέρδους, πάσης φύσεως σημαντικά ωφέλη.

Έτσι, σήμερα, το προϊόν- ως αξία- είναι υπερμεγεθυμένο. Κι ενώ δεν είναι απτό, κατάφερε, χάρις σε μια σειρά διεργασιών, να καταστεί απαραίτητο! Θου Κύριε!

Προϊόν αέρα κοπανιστού ή συμπιεσμένου, με νόμους και διαταγές, προσφέρεται στη… “μάπα” όλων μας, σαν χάπι ηδονής και εκτόνωσης…

***Γι αυτό και βγήκαν κανόνες περί της-δήθεν- υποχρέωσης του πολίτη να ΨΗΦΙΖΕΙ, δηλαδή να προτιμά αυτό το προϊόν, αλλιώτικα θα πέσει… ρόπαλος! Ο φόβος-ο εκβιασμός στην Πολιτική είναι θεμελιώδης παράγων. Το αν ο κανών αυτός έρχεται σε σύγκρουση με το Σύνταγμα, που λέει πως ο πάσα ένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει, ελάχιστα ενδιαφέρει τους εμποράκους της πολιτικής.

Το πρόϊόν πρέπει να επιβληθεί, ανεξάρτητα από τα αθέμιτα που επιστρατεύονται για να κυλίσει το νερό εκεί που θέλουν κάποιοι! Ανέκαθεν η φοβία ήταν ταίρι του ανθρώπου.

Έτσι, λοιπόν, το δημοφιλέστερο ΡΗΜΑ της ζωής ήταν πάντα το ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, πέριξ του οποίου καλλιεργήθηκε μια θολή συνείδηση που υποχρεώνει τον καθένα σε πλήρη υποταγή και με τα βρακιά κάτω, ατενίζοντας προς το υπέρτατο αυτό δημοκρατικό πνεύμα! Σε τέτοια θλιβερή κατάντια κατέληξε ο πελάτης της πολιτικής. Εσύ, εγώ!

***Η φοβία είναι φύση στους περισσότερους. Αξεπέραστη, ή γενικώς και ειδικώς αξεπέραστη! Στην Πολιτική είναι εργαλείο δουλειάς, ζωής βιοπορισμού!

Το εργοστάσιο εξουσίας έχει ως πρώτη ύλη, τη φοβία! Αλλιώς τα γρανάζια του ξεχαρβαλώνονται!

***Το ρόπαλο κρέμεται μόνιμα επί της κεφαλής.Το καίριο και ουσιώδες είναι, ποιοί είναι οι ροπαλοφόροι της εξουσίας, τι υφής άτομα είναι;…

Ας μην μιλάμε πια, λοιπόν, για δημοκρατία! Οι λόγοι του Επιταφίου του Περικλή είναι σαφείς και καταυγάζοντες: “Πειθόμεθα στους Νόμους από σεβασμό κι όχι από φόβο.” είπε ο μέγιστος.

***Η δημοκρατία είναι θυσία σεβασμού προς τον αντικρινό.

Οι νεμόμενοι τις εξουσίες, όμως, από την κεφαλή εώς τον τελευταίο ζουρνά της Χωροφυλακής, ξέρουν μονάχα ένα τροπάρι: Να εκπέμπουν φόβο και τρόμο. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!

Τρομοκράτες με βούλα!

Νταής, ο Ελληνας εμφανίζεται στις μικροϋποθέσεις του. Ορθώνεται σαν κόκκορας, άμα λάχει και απειληθεί από τον διπλανό του! Για ένα μέτρο γης. Οι μηνύσεις περί απειλής είναι στην πρώτη θέση στα δικαστήρια. Την μόνιμη, αέναη και διαρκή απειλή της Πολιτικής και των πολιτικών και των λακέδων του δημόσιου, ο λαός, την χαύει ασμένως, αδιαμαρτήρητα, υποτακτικά πειθήνια και… υπερασπιστικά!

Η ψυχολογία του όχλου έχει πολλές παραλλαγές και πτυχές.

Ας περάσουμε, όμως, σε άλλα “τερτίπια ψυχολογίας” που καλούνται να υπηρετήσουν την Πολιτική…

***Ο άνθρωπος, από τη φύση του, είναι είδος βολικόν, ευαί-σθητον και ονειροπόλον. Καλός, κα’γαθός, παρά το οτι κάποτε ξεστρατίζει. Πιστεύει σε αξίες, έχει οράματα. Έχει ηθική βαθυτάτη μέσα του. Είναι συνεπώς εύπλαστος, ήτοι ρέπει προς το… “δούλεμα”!

Η πολιτική, η οποία με την φοβία, το μάρκετινγκ κι άλλα τό’χει εμπεδώσει αυτό και δεόντως καπελώνει τον αφελή οπαδό… έως εκμηδενισμού του! Τον καθιστά αγοραστή του προϊόντος της Πολιτικής!

** Οι πλαστικές σημαιούλες… η στρατιά των εθελοντών, αμισθί εργατικών και παραγωγικών χειρών στην υπηρεσία των πολιτικών, δείχνει το μέτρο της υπαρχούσης-κρατούσης νοημοσύνης.

Αλλά η εθελουσία στράτευση στις σκοπιμότητες της Πολιτικής, ο φανατισμός, οι κραυγές, ο υποβόσκων… τζόγος, η καλλιέργεια της (ανύπαρκτης, στην ουσία) αντιπαλότητας, το παιχνίδι: ποιος κερδίζει, ποιος χάνει, δεν θα ήτο δυνατόν να υφίστανται, αν η κατεργάρα η Πολιτική, άπρεπα και χυδαιότατα δεν εκμεταλλεύονταν τον πλούσιο εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων, δεν “πηδούσε”- για την ακρίβεια- το όραμα του ανθρώπου.

*** Όπως συμβαίνει σε κάθε, σχεδόν, εμπορική πράξη, το θύμα είναι πάντα ο φίλος, ο κοντινός. Αυτοί στρατεύονται, σ’ αυτούς, πουλάει ο πολιτικός εμποράκος αρχικά! Τα επιχειρήματα γνωστά και πολλαπλά.

Το να δουλεύεις, όμως, το όνειρο, να χυδαιολογείς πάνω στην προσδοκία του κοντινού, είναι κάτι πιότερο από ατιμία!

Ας μην μιλάμε για το ρουσφέτι. Αυτό είναι η ατιμία της ατιμίας! Το κεφάλαιο είναι τεράστιο.

***Τα γνωστά ΘΑ-ΘΑ είναι η ψυχογραφία μας. Το πορτραίτο μας: η τηλεόραση, η εικόνα μας. Τυχαίο, τάχα, πως τρέχουμε στο περίπτερο για την τσίχλα μας, την οποία είδαμε χτές βράδι να διαφημίζεται στο Τελεβίζιον… πως τάχα θα μας προστατεύει από την τεριδόνα;

***Η τσίχλα, η μπίρα, το αναψυκτικό, στο κάτω της γραφής, μας το λένε ξεκάθαρα, πως αν γίνουμε πελάτες τους, το αποτέλεσμα που θά’χουμε θα’ναι σε κάποιο επίπεδο… περίπου στις προσδοκίες μας. Χειροπιαστό και πρακτικό .

***Στο πολιτικό προϊόν, που μας σερβίρεται, το αποτέλεσμα, είναι ΘΑ, κι αναμενόμενο!

Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι!

Μετά 4 χρόνια, ίσως το καταλάβουμε, ίσως αλλάξουμε μαγαζί, προϊόν! Συνήθως, όμως, παραμένουμε στο ίδιο, επειδή, στο μεταξύ, οι μάγιστροι της ψυχολογίας μας, μας έπεισαν πως η παραμονή τους στην εξουσία…είναι προς σωτηρία μας…

***Δεν ξέρει πια κανείς για ποιον να πρωτοκλάψει: Για τον πελάτη-ψηφοφόρο η για τον ψηφοδέκτη πολιτικό;

Ποιον από τους δυο ; Ποιος παγιδεύει ποιον;

Ποιος ασχημονεί και εναντίον ποίου…;

Μεγάλη και μακρυά η στράτα σου, λαέ…

Θα σμικρυνθεί, βεβαίως, κάποτε, κάποια στιγμή, με χρόνια με καιρούς κι όταν, ασφαλώς, μάθουμε τι θέλουμε και που πηγαίνουμε…

Κατά τά άλλα, το τοπίο θά’ναι το ίδιο και για τον επόμενο αιώνα! Ενώ θα μπορούσε νά’ναι πιο ελπιδοφόρο .

Πώς όμως;

***Το αυθαίρετο, το εξοχικό, ο διορισμός, η μάσα… το δικό μου κόμμα καλλίτερο από τ’άλλο! Περίπου δηλαδή, το Γάλα ΔΕΛΤΑ, καλλίτερο από το ΑΓΝΟ, η το ΜΕΒΓΑΛ, το ΦΑΓΕ

ή και το αντίστροφο… αυτά κι άλλα θα μας καταδυναστεύουν!

Είναι η παστεριωμένη, η ομογενοποιημένη ιστορία μας!

*** Οι πολιτικοί μας δουλεύουν ανέξοδα, ή με τα… λιγότερα έξοδα, μάς έχουν… στο τσεπάκι τους!

Νά’ναι καλά οι Χριστιανοί, που μας παρέχουν… νόημα ζωής!

Συνυπάρχουμε μετ΄αυτών! Διαστροφικά!

Ε, δεν χαίρεστε, χαράν μεγάλη; Είναι οι φανοί μας!!!

***Τί είναι, όμως, η Πολιτική και το ιερατείον της, οι πολιτικοί;

Ο Αριστοτέλης αποφάνθηκε για το πρώτο και σκιαγράφησε τη δομή του δεύτερου, με φτιασίδια ιδανικών- αρετών που, σήμερα, μάλλον προκαλούν ξεκαρδιστικούς γέλωτες στους ασκούντες επαγγελματικά την Πολιτική!

Εκλαμβάνουν, ως αναχρονιστή, τον μέγιστον Αριστοτέλη!

Οι Σοφοί, όμως, έδωσαν συνταγή πλεύσης. Αξίες, που είναι αδύνατον να βιαστούν! Αλλο, τώρα, αν… ξεσχίζονται, λόγω εκσυγχρονισμού απο τους… εκσυγχρονιστές, βαθέως αμαθέστατους κι εν πολλοίς αμοραλιστές πολιτικούς!

***Με την πάροδο του χρόνου η Πολιτική εξελίχθηκε σε “Τέxνη του εφικτού”, κάτι ανάλογο με την τέχνη, ή την τεχνική στον έρωτα, όπου πολλές ανομολόγητες καταστάσεις μπορούν να περνάνε… σαν περισπούδαστα-τενικά αναπόφευκτα- ανδραγαθήματα!

Ο σκεμπές του εφικτού (του… και άπατου) , χωράει μέσα του κάθε ευτέλεια, προστυχιά και κακογουστιά, που ανερυθρίαστα πλασσάρονται αυτά κι άλλα τινα ως… τέχνη.!!!

Παρ’όλα αυτά, ο λαός το κατάλαβε. Γι αυτό και σήμερα

περιβάλει την Πολιτική και τους διακόνους της με βαθιά απαξιωτική αποστροφή.

***Μα κι ο ίδιος ο ψηφοφόρος τελεί σε κατάσταση αποστρο-φής του ίδιου του τομαριού του!

Ενώ αποστρέφεται τα τερτίπια της Πολιτικής, τελικά, μη ελέγχων εαυτόν σέρνεται προς υποστήριξη των εκδουλευτών του! Τους λοιδωρεί από τη μια και τους χειροκροτεί απ΄την άλλη! Κλασσική περίπτωση διχασμού προσωπικότητας!

*** Είναι φανερό πως η ψυχολογική κατάσταση του λαού χρήζει, μάλλον, κλινικής… παρακολούθησης.

Δεν είναι δυνατόν, κάποιος πολίτης, να διαμαρτύρεται κατά του Ανδρέα Παπανδρέου για τις όποιες ηθικές (πολλές) αταξίες του ανθρώπινες -κατανοητές μεν, αλλά δε…- αδυναμίες του, κι από την άλλη, ο θιγόμενος αυτός ηθικά, πολίτης- ο ίδιος ο διαμαρτυρόμενος- να τον εγκρίνει ως αρχηγό του έθνους! Να τον ψηφίζει… τελικά ασυστόλως και μονοκούκι; Φταίει τάχα ο Ανδρέας ή ο ανεγκεφαλισμός του πολίτη;-

Κουτσουκέλες κάνει ο καθένας μας. Αλλά μη ζητάμε και ρέστα από “ατακτούντες” πολιτικούς, αφού εμείς είμαστε οι στηλοβάτες τους!

Είναι πάγιος κανόνας. Οταν διαφωνείς, απορρίπτεις! Αυτός, ο λαός, διαφωνεί μα… εγκρίνει! Έτσι βγαίνει το ΠΑΣΟΚ !

(Δηλαδή έβγαινε… από το 1982 έως τα 2012–, ια και το σημείωμα αυτό είχε γραφετεί στα 2002)

*** Ούτε η πολιτική, ούτε καμιά άλλη τέχνη δεν μπορούν να ανθίσουν, χωρίς το ανθρώπινο τάλαντο. Κι αυτό ακριβώς αντιμετωπίζουμε σήμερα: Τη μάστιγα των “ταλαντούχων”, που με τα καμώματά τους, τις κακοτεχνίες τους , την απύθμενη νοσηρότητά τους, εκτίθενται στην Γκαλερί της Τέχνης του εφικτού, του ευσεβούς (ασεβούς;) ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΟΥ μου.

Γιατί πώς, να ονομαστεί ο καυγάς για το πάπλωμα, αν όχι υψηλή τέχνη του εφικτού; Πώς, ο χύδην λαός θα πειστεί να τρέξει στο κατόπι των πολιτικών, αν προηγουμένως δε χωνέψει ότι είναι μέτοχος σε κάτι ωραίο και υψηλό; Αγαθός μεν, μα όχι τόσον άδολος! Ο λαός, συντρέχει τους δόλιους και σκληρούς, διεκδικητές της εξουσίας. Αν και μερικοί από δαύτους είναι οραματιστές, πλην, ανδροπρεπώς… υποτασόμενοι στο μαντρί!

*** Οι σύγχρονοι κονταρομάχοι της πολιτικής είναι ό,τι αγριότερο έχει να δείξει η φύση. Το αξίωμα : “ο θάνατός σου η ζωή μου” αποτελεί βίωμα, στρατηγική και τρόπο καθημερινής ζωής. Η τρικλοποδιά στον αντίπαλο, χρέος πολιτικής επιβίωσης. Μέσα στο ίδιο μαντρί, στην ίδια εκλογική περιφέρεια!

Η λάσπη, πολεμοστάσιο απαραίτητο! Ποιος θα κουκουλώσει ποιον! Ποιος θα τρικλοποδίσει ποιον! Για την ψήφο!

Οι μεγαλόστομες συμμαχίες και τα φλαμπουρα για δημοκρατία, για θρησκεία και πατρίδα, για ψωμί- για ανύπαρκτο ήθος και ύφος, για εντιμότητα και δικαιοσύνη κι άλλα ανερματίστως μεγαλόστομα, όλα ανακατωμένα σε ένα κουρκούτι που πλακώνει μεν το στομάχι, αλλά δεν παύει να αποτελεί “πατροπαράδοτο” ματζούνι, βάλσαμο στην ταλαίπωρη μάζα, και η οποία ξερογλύφεται εύχαρης!

Δεν ευτυχούμε 50 χρόνια τώρα, που ξέρω, στις εκλογικές αναμετρήσεις. Μαστιγωνόμαστε με ό,τι ευτελές και κακόγουστο.

Ο πίνακας μας παρουσιάζεται με την… τέχνη του εφικτού- μια θλιβερή μουντζούρα του ύφους, του ήθους και της φτηνής αισθητικής μας. Φταίει η έλλειψη φαντασίας των πολιτικών μας, ή τελικά η κενότης ενός λαού, τό γούστο του οποίου σταματάει στο σουβλάκι μετά τζατζικίου, ενώ θα μπορούσε να γευθεί και φασιανό; Τις ακριβώς πταίει;

Και τι να σου κάνουν οι πολιτικοί, όταν βιώνουν σε ένα υπαίθριο παζάρι; Να συμπεριφερθούν όπως, σαν σε πολυκατάστημα;

Τι να προσφέρουν, Φεράρι και Πόρσε σε έναν λαό που έμαθε να κυκλοφορεί με αραμπά; Μήπως, διάολε, εδώ βρίσκεται και το κουμπάκι της Τέχνης του εφικτού;

Δεν ευτυχήσαμε ποτέ- Αλίμονο! Ούτε να αποδράσουμε από

την καταχνιά του παρελθόντος. Είχαμε, ωστόσο, σημαντικές αιτίες και ευκαιρίες. Και έχουμε!

***Τα μπαλκόνια πάντα στην ημερησία διάταξη, και με μεσαιωνική παράταξη, με αλαλλάζοντα πλήθη υπέρ της θανής του αντιπάλου… που τελικά ο αντίπαλος είναι μονάχα ο εαυτός μας, το νιονιό μας, που άστοχα δεν το λαδώνουμε, όσο θά’πρεπε, όσο οι Θεοί προνόησαν προς ευεργεσίαν μας!

Είναι άκομψη η συλλογιστική, του “ό,τι θέλει ο πελάτης”. Αν οι πολιτικοί, για τους δικούς τους ιδιώνυμους λόγους, οδηγούνται από τα γούστα του λαού, τότε φαλτσάρουν εν ψυχρώ. Επιμένουν, εν τούτοις, γιατί κινητήριος δύναμη τους είναι τό δικό τους προσωπικό όραμα, η ατομική καταξίωσή τους, δια της τεχνικής της χρήσης και κατάχρησης των λαϊκών επιθυμιών…

***Δεν ευτυχούμε στις εκλογές, παρά την λαϊκή γκρίνια, παρά το ότι ο λαός άρχισε να καταλαβαίνει- ισχνώς- τη σημασία της “τέχνης του εφικτού”!….

***Εσύ λαουτζίκο θα συνεχίσεις να τρέχεις ως πρόβατον, χειροκροτώντας και να κουνώντας τη σημαιούλα τους βελάζων! Καθίστασαι όργανον χρήσης, σε χέρια βυσσοδομούντων προς το χάρισμα που σε προίκισε η φύση!:Τουτέστιν, νά’σαι λεύτερος, ορθός κι όχι συρόμενος, από σωτήρες και αιθεροβάμονες λαοπλάνους. Καταντάς δυστυχώς παλαμάκιας και νεροκουβαλητής ενώ ο Θεός δεν σε έταξε για τέτοιο ρόλο!

Ποιον ψηφίζεις και γιατί; Είναι καλύτερος από σένα;

Ο υποψήφιος… βολευτής (όχι βουλευτής); Αν ναι, να τον ψηφίζεις, να τον συντρέχεις!

Αν όχι, ή τέλος πάντων, ρίξτε μια ματιά στις υπόλοιπες σελίδες και θα δείτε… θα καταλάβετε πολλά, αν και δεν παίρνω όρκο.

Πάντως καλό διάβασμα. Το βιβλίο διαβάζεται μονορούφι ή κι αποσπασματικά καθ΄έκαστον μπουρδολογούμενον, όπως τό’χω ξαναπεί και λίγο προτύτερα.

Η επαναληψη είναι μήτηρ πάσης… εμπέδωσης!

΄Αλλωστε και οι πολιτικοί είναι υπέρ της… επαναληπτικής.

Από τα πολλά πες-πες, τα ίδια και τα ίδια για δεκαετίες ολάκερες, μας έχουν κάνει να χωνέψουμε και το… ειδεχθές πως είμαστε και… “προοδευτικοϊ”, “προοδευτικές δυνάμεις”.

Και μόνο μέσα από την παχυλή αυτή μπούρδα, μπορείτε να αντιληφθείτε τι αχτύπητος… μπούρδολογία έπεται!

Διευκρινίζω:

— Οι ανθολογούμενοι ενταύθα δεν καταχωρούνται με κανένα ιδιαίτερο σκεπτικό επιλογής. Αυτωνών τα “χαρτιά” μου έλαχαν. Αυτά αξιοποίησα χωρίς να τα ζυγιάζω “ισοροπιστικά” και κατ΄αναλογία με τις… κόμματικές τους κατατάξεις, (ανάλογα με τη θέση που έχουν στη Βουλή), όπως κάνουν βλακωδώς και αναιτίως τα χαζοκανάλα.

–Θα μπορούσαν να υπάρχουν κι άλλοι, χιλιάδες υποψήφιοι, γνωστοί και άγνωστοι. Μάταιον και βαρυστόμαχον, αφού τις ίδιες μπούρδες και οι μη καταχωρούμενοι … ξεφούρνίζουν.

Επιτρέψτε μου να είμαι βέβαιος γι αυτό, διότι την πολιτική μπουρδολογία την παρακολουθώ δημοσιογραφικά από το 1963 με ειδικές στήλες στις ημερήσιες.

–Τα κείμενα-μπούρδες είναι παρμένα αυστηρά από δικές τους εκδόσεις. Εμφανίζονται εδώ, με μαύρα, έντονα στοιχεία (bold).

Διατηρείται πιστά το στυλ γραφής και όλα, όσα σχετίζονται με το σύντακτικό τους. Δεχθείτε τα όπως είναι.

Η δική μου παρέμβαση αφορά μόνο στον σχολιασμό τους.

–Οι σχολιασμοί είναι ελλειπείς. Επικεντρώνομαι, από τα κείμενα των πολιτικών, που έχω ενώπιόν μου, αποκλειστικά στα σημεία εκείνα που ερεθίζουν εμένα. Στέκομαι μόνο στα χοντρά! Πολλές άλλες, επίσης σημαντικές κοτσάνες που χρήζουν άγριου σχολιασμού, τις παρακάμπτω για λόγους οικονομίας χώρου από τη μιά, και από την άλλη, δεν έχω καμιά διάθεση να επεκταθώ σε μελέτες που δεν είναι της αρμοδιότητάς μου. Χώρια το γεγονός, ότι πολλά από τα κειμένα απαιτούν εξοντωντική “αποκρυπτογράφιση”.

–Συνιστώ τα κείμενα των ανθολογουμένων με μαύρα στοι-χεία (bold) να μην τα προσπεράσετε ξώφασλτσα. Θα βγάλετε κι άλλα ζουμιά μπούρδας, που αποφεύγω εγώ.

–Οι σχολιασμοί μου είναι υποβοηθητικοί και αφορμή για άλλους ερεθισμούς, δικούς σας.

–Το βιβλίο αυτό δεν είναι μελέτη. Είναι μια παρουσίαση,-βασικά ρεπορτάζ-έρευνα ενός φαινομένου, που δεν έχει επισημανθεί έως στιγμής. Είναι μια πρώτη ύλη, για πολλαπλή μελέτη από ειδήμονες, που θα μπορούσαν να οδηγηθούν σε πολύτιμα συμπεράσματα επιστημονικά, χρήσιμα για όλους. Θα έλεγα ότι είναι και βιβλίο-συλλεκτικό. Τα Πανεπιστήμια κι άλλοι φορείς έχουν μια καλή ευκαιρία για περαιτέρω έρευνα! Άλλωστε, θέματά μου απετέλεσαν πολλάκις αντίκειμενο μελέτης από Πανεπιστήμια. Η πρώτη ύλη -first material- υπάρχει -εδώ- στο πιάτο.

–Πολλοί εκ των ανθολογουμένων ίσως δεν είναι εν ζωή. Τα γραπτά τους όμως παραμένουν. Δεν αποτελεί “προσβολή τεθνεόντος” ο περιπαικτικός σχολιασμός τους, αν και ο σχολιασμός αυτός, στις περισσότερες φορές, έγινε όταν ήσαν εν ζωή. Εξάλλου, μην πάμε μακρυά.