Ήταν 26 Σεπτεμβρίου 1989, ελάχιστα λεπτά λίγο πριν της 08:00 το πρωί, ένας ευθυτενής, γκριζομάλλης και πάντα χαμογελαστός κύριος, περπατάει ανάλαφρα προς το πολιτικό του γραφείο στην οδό Ομήρου. Μόνος. Το προηγούμενο βράδυ...
–όπως αναφέρουν μαρτυρίες- είχε ξενυχτήσει αναλύοντας και κουβεντιάζοντας με στελέχη του τότε Συνασπισμού. Επέμενε να ξεκουραστεί ο άνδρας της συνοδείας του που είχε ταλαιπωρηθεί πλάι του. Φτάνοντας στο γραφείο του, καθώς ανέβαινε τα σκαλιά της εισόδου, τον περικυκλώνουν οι θρασύδειλοι δολοφόνοι. Του έριξαν 4 σφαίρες. Με την τελευταία να είναι η μοιραία.
Λίγες ώρες αργότερα, σε κεντρικό νοσοκομείο της Αθήνας, ξεψύχησε ο πολιτικός και δημοσιογράφος με τη μακρά δημοκρατική και αντιστασιακή δράση, που υπήρξε τόσο προβεβλημένος όσο και απόλυτα στοχοποιημένος.
Ο πατέρας δυο -τότε- ανήλικων παιδιών, ο σύζυγος της Ντόρας Κ. Μπακογιάννη, γαμπρός του Κωνσταντίνου Κ. Μητσοτάκη, συνομιλητής όλων των τότε πολιτικών αρχηγών, ο φίλος και καλός συνάδελφος όλων των δημοσιογράφων της εποχής.
“Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα” μας διδάσκει…
…φράση που είναι χαραγμένη επάνω στον τάφο του στο Καρπενήσι.
Γεννήθηκε το 1935 στο μικρή Βελωτά Ευρυτανίας. Ήταν ο γιος του παπα-Κώστα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία –χωρίς να ξέρει αρχικά ούτε μια λέξη στα Γερμανικά- παίρνοντας πτυχίο Πολιτικής Οικονομίας. (διαδοχικά στα Πανεπιστήμια: Μονάχου, Τούμπιγκεν, Κωστάντσας). Για ένα διάστημα δίδαξε Πολιτικές Επιστήμες και Δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου.
Ήταν διευθυντής του ελληνικού προγράμματος της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας, όταν έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Από τη θέση αυτή αντιτάχθηκε σθεναρά στο δικτατορικό καθεστώς και έκανε πολύωρες εκπομπές με αιχμηρά σχόλια που μεταδίδονταν από γερμανικά μα και ευρωπαϊκά κανάλια. Πολύ γρήγορα οι εκπομπές του γίνονται σημείο αναφοράς του αντιδικτατορικού αγώνα. Η Χούντα τον φοβάται και του αφαιρεί την ελλην. υπηκοότητα!
Στο Μόναχο γνώρισε τη Ντόρα Μητσοτάκη, η οποία σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης και την οποία παντρεύτηκε το 1974. Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά, την Αλεξία και τον Κώστα.
Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας επέστρεψε στην Ελλάδα. Εργάσθηκε στην εφημερίδα Το Βήμα και το 1982 ανέλαβε διευθυντής του περιοδικού Ένα. Από το 1985 μέχρι το 1989 διετέλεσε προσωπικός σύμβουλος σε θέματα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του τότε Προέδρου της ΝΔ Κ. Μητσοτάκη.
Το 1989 εκλέχθηκε βουλευτής της μονοεδρικής περιφέρειας Ευρυτανίας. Ακολούθησε η Κυβέρνηση του Τζ. Τζανετάκη, στο σχηματισμό της οποίας είχε ενεργό ρόλο, ως γεφυροποιός μεταξύ του της ΝΔ και του Συνασπισμού.
Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της επαρχιακής πατρίδας του. Το πρώτο του συγγραφικό έργο είχε τίτλο: «Η Ευρυτανία και οι Οικονομικές της Δυνατότητες». Κατήρτισε ένα άρτια δομημένο σχέδιο ανάπτυξης της περιοχής, το οποίο υπέβαλε στην ΕΕ.
Ο Παύλος Μπακογιάννης διακρινόταν για την ψυχραιμία του στη διαχείριση πολύ σημαντικών ζητημάτων. Ως πολιτικός θεωρούνταν ήπιος και συναινετικός. Θεωρούσε επιβεβλημένη την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών, την επούλωση των πληγών του Εμφυλίου και του Διχασμού και την Εθνική Συμφιλίωση. Ήταν μεγάλος πατριώτης, χωρίς να ξεχνά να είναι δημοκράτης και φιλελεύθερος.
Στα πλαίσια αυτής του της πεποίθησης εργάστηκε για την επιτυχία του πρωτοποριακού για την εποχή, εγχειρήματος συγκυβέρνησης Αριστεράς και Δεξιάς. Για τους ίδιους λόγους ήταν εισηγητής εκ μέρους της ΝΔ, του νομοσχεδίου για την απάλειψη των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου που υπερψηφίστηκε και έγινε Νόμος το 1989.
«Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει. Τιμή και δόξα στον Παύλο Μπακογιάννη»
Η »17η Νοέμβρη» δολοφόνησε τον Παύλο Κ. Μπακογιάννη το πρωί της 26/11/1989. Η δολοφονία του συγκλόνισε την οικογένεια του και τον λαό. Ήταν μια φωνή που ενοχλούσε. Μια φωνή που σώπασε τόσο ξαφνικά. Την ημέρα που έφυγε ήταν και η μέρα που εγκρίθηκε από την ΕΕ η χρηματοδότηση του προγράμματος για την Ευρυτανία.
»…Το στόμα αυτό πρέπει να μείνει κλειστό…» είχαν αναφέρει μεταξύ άλλων οι τρομοκράτες. Πολλά χρόνια μετά, ο Δ. Κουφοντίνας με κατάθεσή του πήρε πάνω του την συγκεκριμένη άθλια πράξη και δήλωσε μάλιστα ότι δεν μετανιώνει τίποτα από όσα έκανε. Πολλά ερωτηματικά γύρω από την δολοφονία αυτή. Πόσα ακόμη θα μπορούσε να προσφέρει αν ζούσε; Και στην πολιτική, μα και στην δημοσιογραφία.
Το »βρώμικο 89» δε μπόρεσε να κατανοήσει τη φράση “Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. Διαπιστώνει κανείς λοιπόν ότι η μικρή ιστορία του κ. Μπακογιάννη γίνεται κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και αγγίζει μια ολόκληρη χρονική περίοδο της σύγχρονης Ελλάδας που πολλοί θέλουν να λησμονήσουν. Η ιστορία όμως, κάνει κύκλους και επανέρχεται.
“Ανανέωση σημαίνει επικοινωνία και όχι παραπλάνηση!” όπως έλεγε και παραμένει επίκαιρος όσο ποτέ, ειδικά σήμερα. Φράση που με ενέπνευσε τόσο, μα τόσο πολύ…
“Μόνον άνθρωποι ελεύθεροι μπορούν να οικοδομήσουν μια ελεύθερη ανοιχτή κοινωνία που να τους ταιριάζει και μέσα σ” αυτήν να μπορούν να δημιουργήσουν.” Π.Κ. Μπακογίαννης
*Ο Θωμάς Μαρκόπουλος είναι απόφοιτος Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας και Μεταπτυχιακός φοιτητής Διεθνών, Ευρωπαϊκών Σπουδών και Διπλωματίας
Αναρτήσεις
Σεβόμενος απολύτως την μνήμη του δολοφονηθέντος, αλλά και σεβόμενος την ιστορική αλήθεια ο μακαρίτης δεν φλέρταρε απλώς αλλά ως γνωστόν μπήκε σώγαμπρος στο Μητσοτακέικο, απέκτησε όσα με την αριστερά πίστευε πως δεν θα αποκτούσε, και δέχθηκε αυτός, μαχόμενος αριστερός, που καλούσε τον κόσμο να αγωνισθεί και να πέσει γιά τις ιδέες της αριστεράς να πέσει αγωνιζόμενος για την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού του Μητσοτάκη στα βουλευτικά έδρανα της Ν.Δ. Ίσως είναι η μόνη ενέργεια της 17 Νοέμβρη που έχει και το νόημα της τιμωρίας προς τον αποστάτη της ιδεολογίας. Βέβαια καταληκτικά οι μόνοι ωφελημένοι είναι το Μητσοτακέικο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάνω στον τάφο του Μπακογιάννη στήθηκαν πολλές καριέρες...
«Ζούμε στη χώρα που ανέχεται το Μητσοτακέικο να σιτίζεται οικογενειακώς και αποκλειστικά από το δημόσιο εδώ και κάτι αιώνες και το μπακογιανέικο να στηρίζει τον πολιτικό του βίο, πάνω σε έναν θάνατο…» έγραψε η Κατερίνα Ακριβοπούλου.