Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν… Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης

Τη συμφωνία των Βρυξελλών που προβλέπει την εμπλοκή του ΝΑΤΟ σε ρόλο επικυρίαρχου στο Αιγαίο, με διαμεσολαβητικό ρόλο μεταξύ των ακτοφυλακών Ελλάς-Τουρκίας, αφιέρωσε στη μνήμη των αδικοχαμένων αξιωματικών του ΠΝ που κατέπεσαν με το ελικόπτερο τα ξημερώματα της Πέμπτης αφιέρωσε ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος, άρτι επιστρέψας από τις Βρυξέλλες και τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ. Δεν είχε καμία αιδώ, καμία ντροπή ο κ. Καμμένος...

ο οποίος παρασύρεται από τη συνήθη μεγαλοστομία που τον διακατέχει και δεν γνωρίζει πότε πρέπει να σταματά. Η παρουσίαση της στρατιωτικής εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην υπόθεση του προσφυγικού πρόκειται για τρανή αποτυχία της διπλωματίας, πολλώ δε μάλλον της ελληνικής διπλωματίας, η οποία επί εξάμηνο απέρριπτε τις κοινές περιπολίες με τους Τούρκουας (ορθότατα) και δεν κατάφερε, όχι απλά να προβλέψει τις εξελίξεις, αλλά να εκμεταλλευτεί το πρότερο momentum και να επιλέξει κάποια άλλη εναλλακτική, όπως αυτή της ενισχυμένης παρουσίας της Frontex. Όπως γράφαμε όμως στο χθεσινό σημείωμα, η Τουρκία δεν ήθελε τη Frontex, επί της οποίας δεν έχει δικαιοδοσία. Ήθελε το ΝΑΤΟ, του οποίου είναι μέλος. Η Τουρκία το ζήτησε από τη Γερμανία, η Γερμανία το αποδέχθηκε ασμένως, εμείς μπήκαμε αναγκαστικά στην εξίσωση και αυτό παρουσιάζεται ως μεγάλη ελληνική διπλωματική επιτυχία και αφιερώνεται μάλιστα και στη μνήμη τριών νεκρών παλικαριών που έπεσαν στον βωμό του καθήκοντος.

Ορισμένες φορές, το θράσος και η αμετροέπεια των κυβερνώντων δεν έχει όρια. Διότι, εν προκειμένω δεν πρόκειται απλά για θέμα timing ή διατύπωσης, αλλά για σοβαρό ζήτημα ουσίας. Ένα φιάσκο της ελληνικής διπλωματίας, μια εξάμηνη αβελτηρία, τη βαφτίζουμε «επιτυχία» και επειδή το κάναμε εμείς, πρέπει αυτομάτως να ισχύει. Αμ δε! Και έχουμε δε και το θράσος και συνδέουμε μια εθνική τραγωδία με την αποτυχία μας.

Η ικανότητα των κυβερνώντων κατά το προηγούμενο διάστημα να βαφτίζουν το κρέας-ψάρι ήταν ομολογουμένως αξιοσημείωτη. Και το έκαναν, γιατί ο κόσμος τους πίστευε. Πλην όμως, οι μέρες της αφθονίας έχουν παρέλθει και αυτό ακόμα να το συνειδητοποιήσουν ορισμένοι.

Η απόφαση περί εμπλοκής του ΝΑΤΟ, τουλάχιστον στην αρχή με διαμεσολαβητικό και ερευνητικό ρόλο (θα εντοπίζει δηλαδή δουλεμπορικά σκάφη κλπ. και θα ενημερώνει την εκάστοτε ακτοφυλακή) έχει γκρίζα σημεία. Όλο το «χαρτί» βρίσκεται στη διαχείριση των SAR missions, των αποστολών έρευνας και διάσωσης που «τρέχουν», όταν επισυμβαίνει η βύθιση ενός πλοιαρίου π.χ. Τι θα συμβεί, αν ένα ελληνικό πλοίο περισυλλέξει ναυαγούς; Θα τους επιστρέφει στις τουρκικές ακτές; Τι θα συμβεί, αν προκύψει ζήτημα σε περιοχή, την οποία οι Τούρκοι έχουν «γκριζάρει», αλλά εμείς θεωρούμε ελληνικά χωρικά ύδατα; Ποιος θα επιχειρήσει στα διεθνή χωρικά ύδατα; Όλα αυτά και πολλά άλλα έχουν μείνει αναπάντητα.

Όπως είναι σαφές, παρά τους πανηγυρισμούς, ανοίγει ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι στον θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου. Αλλά, εμείς κομπάζουμε. Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν, κοινώς…