Ερημώνει ο ΕΒΡΟΣ αργά και σταθερά....

Χθες η κυρια Σοφία Χατζησάββα ανακοίνωσε ότι κλείνει την επιχείρησή της, τη Θράσσα στο Τυχερό του Έβρου. Δεν θα μπω σε ανάλυση του τι έγινε, τι φταίει, ποιος και γιατί συνέβαλαν στο κλείσιμο μιας επιχείρησης. Τα προηγούμενα δεκαπέντε χρόνια υπήρξαμε συνοδοιπόροι σε μια νέα μορφή επιχειρηματικότητας όπου τα προβλήματα και οι προκλήσεις ήταν πολλές. Μια νέα μορφή επιχειρήσεων που είχε αναδυθεί από ανθρώπους που επέστρεφαν σε μικρά χωριά της χώρας με θέληση και ατέλειωτη όρεξη για δουλειά. Ο τομέας του οικοτουρισμού ή τουρισμού υπαίθρου είχε ξεκινήσει. Το μικρό ξενοδοχείο που πρόσφερε φιλοξενία...
μικρής κλίμακας μαζί με μια διαφορετική εμπειρία γνωριμίας της περιοχής που δραστηριοποιούνταν ήταν το νέο και υποσχόμενο. Εκεί ο επισκέπτης θα έβρισκε πέρα από τα καθιερωμένα και αυτό το κάτι που θα τον συνέδεε με τον τόπο. Τοπικά προϊόντα, κάποια δραστηριότητα όπως ένας απλός περίπατος, κάτι διαφορετικό και πολλές φορές αιρετικό. Οργανωμένα όμως και χωρίς την «πλαστική υφή» του καθιερωμένου τουριστικού προϊόντος. Το πείραμα όπου όλοι μας βάλαμε όλα μας τα χρήματα, τα πλέον δημιουργικά μας χρόνια και άπειρη δουλειά ατέλειωτες ώρες και μέρες απέτυχε. Απέτυχε για πολλούς λόγους. Μια συζήτηση θα κρατούσε πολλές ώρες για τις αιτίες και για το τι δεν έγινε. Για την αδιαφορία φορέων, για την έλλειψη στοιχειώδους νομοθετικού πλαισίου, για την μόνο κατά όνομα λειτουργία των εθνικών πάρκων, για την έλλειψη τουριστικής συνείδησης της κοινωνίας, για την αδυναμία να υπάρξει κατάρτιση στελεχών για τέτοιες επιχειρήσεις και άλλα πολλά. Η αποψίλωση της χώρας από τέτοιες επιχειρήσεις και επιχειρηματίες που είχαν πολλά να δώσουν ακόμα δεν θα είναι εύκολα αναστρέψιμη. Πολύ δύσκολα θα επενδυθούν χρήματα και εργατοώρες ξανά σε κάτι που απέτυχε κυρίως με ευθύνη όλων όσων προανέφερα. Το 2000 όταν ξεκίνησα με τον ξενώνα στη Μαρώνεια το χωριό είχε περίπου 1000 κατοίκους. Σήμερα έχει μόλις 380 με την πλειοψηφία τους να είναι άνω των 50-60 ετών. Σε μια δεκαετία δεν θα υφίσταται ούτε το ανθρώπινο δυναμικό για επανεκκίνηση. Ένα είναι βέβαιο. Ότι σε ένα τέτοιο κράτος είναι εγκληματικό το να επενδύσεις σε μια τέτοια επιχείρηση. Οπουδήποτε αλλού από την Ευρώπη μέχρι την Αφρική και από την Λατινική Αμερική μέχρι την Ασία τέτοιες μονάδες θα είχαν ΠΟΛΥ διαφορετική τύχη. Η τύχη όμως που μας περιμένει εδώ όλους όσους μπήκαμε στην περιπέτεια αυτή ( με την καλή έννοια) είναι προδιαγεγραμμένη στο οικονομικό και διαθρωτικό περιβάλλον που επιχειρούμε. Φθίνουσα πορεία και μόνο. Θα δηλώσω όμως ότι δεν μετάνιωσα ούτε ένα δευτερόλεπτο για όλο αυτό. Αξία έχει το ταξίδι. Αξία έχει η δημιουργία και οι εμπειρίες. Αξία έχουν αυτά. Σ αυτά θα μείνω.