Άλλο Πατριωτισμός, άλλο νεοφιλελευθερισμός…του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου προέδρου της ΝΕ.Ο.Σ.

Ένα προφητικό κείμενο γραμμένο πριν 8 χρόνια, ανάλυση της ιδεολογικής θέσης του Πατριωτισμού απέναντι στις αντεθνικές και αντικοινωνικές θεωρίες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, σήμερα πιο επίκαιρο παρά ποτέ…

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, ο πλανήτης έζησε με τον ψυχρό πόλεμο, μεταξύ δύο διεθνιστικών συστημάτων. Του Καπιταλιστικού, και του Κομουνιστικού. Στα τέλη αυτού του αιώνα φάνηκε ξεκάθαρα πως ο Κομουνισμός είχε μικρότερες αντοχές από τον αντίπαλό του και έτσι τα ουτοπικά και εγκληματικά «Σοσιαλιστικά καθεστώτα» του, έπαψαν να είναι και «Υπαρκτά». Άφησαν λοιπόν στον Καπιταλισμό την εξουσιοδότηση να εφαρμόσει το κοινό διεθνιστικό τους όραμα....

Με τον όρο «διεθνισμός» εννοούμε την θεωρία εκείνη, η οποία έχει εξίσου υιοθετηθεί και από τα δύο συστήματα, και σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να καταργηθούν τα σύνορα και οι Εθνικές ιδιαιτερότητες, προκειμένου να επέλθει η «παγκόσμια ειρήνη». Και τα δύο συστήματα θεωρούν –για διαφορετικούς λόγους το καθένα- ότι τα Έθνη είναι τεχνητές οντότητες που θα πρέπει να εξαλειφθούν στον μελλοντικό κόσμο που το κάθε σύστημα ξεχωριστά επιφυλάσσει για την ανθρωπότητα. Έτσι και ο Καπιταλισμός και ο Κομουνισμός επιδιώκουν μία δική τους παγκοσμιοποίηση.

Θα ασχοληθούμε με την παγκοσμιοποίηση του Καπιταλισμού, αφού αυτή αποτελεί πλέον την άμεση απειλή για τα Έθνη, η οποία κάνει όλο και πιο έντονη την παρουσία της.

Η θεωρητική βάση της Καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης είναι ο άκρατος οικονομικός φιλελευθερισμός. Μία οικονομική θεωρία που ανάγει την αρρωστημένη αστική νοοτροπία σε ηθική, αφού ο κεντρικός της άξονας είναι ουσιαστικά η ασύδοτη επιδίωξη του κέρδους. Τα πάντα στον κόσμο, σύμφωνα με τον άκρατο φιλελευθερισμό, θα πρέπει να διαμορφωθούν έτσι, ώστε η ατομική επιδίωξη του κέρδους να είναι απρόσκοπτη και ανεμπόδιστη. Κανένας ηθικός, νομικός, Εθνικός, πολιτισμικός φραγμός δεν θα πρέπει να βρίσκεται μπροστά στην επιδίωξη αυτή. Έτσι η «ελεύθερη αγορά» παρουσιάζεται ως η ιερότερη και μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρωπότητας, η οποία θα πρέπει να επιβληθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Φυσικά όπως καταλαβαίνουμε αυτή η θεωρία είναι φτιαγμένη έτσι, ώστε με την εφαρμογή της, να πολλαπλασιάζονται ανεμπόδιστα τα κέρδη των παγκόσμιων Κεφαλαιοκρατών, εις βάρος των λαών οι οποίοι θα δέχονται την όλο και πιο στυγνή εκμετάλλευση. Οι δημιουργηθήσες πολυεθνικές εταιρίες θέλουν να επεκτείνουν την «ελεύθερη αγορά» σε όλο τον κόσμο προκειμένου να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερους καταναλωτές που θα αγοράζουν τα προϊόντα τους, και όσο το δυνατόν πιο φθηνούς εργάτες που θα τα κατασκευάζουν. Με εξαγορές – συνενώσεις των πολυεθνικών κολοσσών, με ήδη μεγάλες εθνικές επιχειρήσεις, καταργείται κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού και προωθείται η πλήρης εξαφάνιση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, και η επικράτηση ενός παγκόσμιου μονοπωλιακού Καπιταλισμού. Το σημαντικότερο εμπόδιο σε αυτή την επιδίωξη είναι τα ανεξάρτητα Εθνικά κράτη, που θέτουν τους δικούς τους όρους, προκειμένου να προστατέψουν τους λαούς τους. Παράλληλα οι διαφορετικοί Εθνικοί πολιτισμοί αποτελούν ένα τεράστιο ψυχολογικό ανάχωμα, στην εφαρμογή του παγκόσμιου καταναλωτικού μοντέλου που θέλουν να επιβάλουν, προκειμένου να μπορούν εύκολα, να πωλούν σε όλον τον κόσμο ό,τι παράγουν.

Έτσι μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο της παγκοσμιοποίησης:

Α) Διάλυση των εθνικών κρατών, με την σταδιακή μεταβίβαση των αρμοδιοτήτων τους σε υπερεθνικούς οργανισμούς (π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση), με απώτερο σκοπό την δημιουργία ενός παγκόσμιου οργανισμού – κράτους που θα κυβερνάει όλον το πλανήτη (παγκόσμια διακυβέρνηση).

Β) Διάλυση των Εθνικών Πολιτισμών χτυπώντας την πηγή της δημιουργίας τους, τους ομοιογενείς εθνικούς πληθυσμούς. Προς αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποιείται η κατευθυνόμενη λαθρομετανάστευση και τα ιδεολογήματα του «πολυπολιτισμού».

Γ) Επικράτηση σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό των όρων της «ελεύθερης αγοράς» του παγκόσμιου Καπιταλισμού, με σταδιακή κατάργηση των κεκτημένων των εργαζομένων (οκτάωρο, ασφάλιση, συλλογικές συμβάσεις κ.λπ.). Όταν πια θα έχουν προχωρήσει τα δύο πρώτα βήματα, αυτό θα αποτελεί την πιο εύκολη υπόθεση.

Ο Πατριωτισμός είναι η μόνη ουσιαστική και αποτελεσματική μορφή αντίστασης, απέναντι στην παγκοσμιοποίηση του Καπιταλισμού. Πρώτων διότι απορρίπτει ως ανήθικη την αρρωστημένη αστική νοοτροπία, που γεννά την ασύδοτη επιδίωξη του κέρδους και τον καταναλοτισμό. Δεύτερον διότι υπερασπίζεται τα Εθνικά Κράτη και τους Εθνικούς Πολιτισμούς, τους μεγαλύτερους δηλαδή εχθρούς της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης.

Τα αριστερά διεθνιστικά κινήματα «κατά της παγκοσμιοποίησης», όχι μόνον δεν την πλήττουν, αλλά τουναντίον χρησιμοποιούνται από τον παγκόσμιο Καπιταλισμό προκειμένου να στηρίξουν εκείνα τα κρίσιμα βήματά, που θα του εξασφαλίσουν την επικράτησή του. Την διάλυση δηλαδή των Εθνικών κρατών και Πολιτισμών. Αυτός είναι ο λόγος που τα κινήματα αυτά πρωτοστατούν στην προώθηση της λαθρομετανάστευσης και του πολυπολιτισμού, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο αμείβονται πλουσιοπάροχα από τους υπερεθνικούς οργανισμούς για τις υπηρεσίες που προσφέρουν.