Ο πρώην καγκελάριος (στο διάστημα 1986-1997), ο οποίος θεωρείται μεγάλος φίλος της Ελλάδας, τονίζει στις δηλώσεις του – στο πλαίσιο μεγάλου (δισέλιδου, μεγάλου σχήματος) αφιερώματος τής εφημερίδας στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός τουρισμός- πως εκτιμά τον ελληνικό πολιτισμό και τις παραδόσεις.
Συγχρόνως, εκφράζει την απογοήτευσή του από την «τρόικα» και τις απαιτήσεις της απέναντι στην Ελλάδα, καθώς -όπως σημειώνει- μια χώρα στην οποία για δέκα χρόνια είχε ασκηθεί κακή οικονομική πολιτική, δεν μπορεί να εξυγιανθεί από τη μια ημέρα στην άλλη και «έτσι σήμερα οι Έλληνες έχουν να ζήσουν με έναν συνδυασμό κακού παρελθόντος και κακού μέλλοντος».
Ήδη, σε πρόσφατη μακρά συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα, ο πρώην καγκελάριος είχε επισημάνει πως η λιτότητα και η μείωση του χρέους δεν αποτελούν λύση και πως μια πολιτική που επικεντρώνεται μόνο στη λιτότητα δεν είναι σε θέση να αποφύγει την ύφεση.
Πρόσθετε δε, ότι μια αποτυχία να κερδηθεί από την πολιτική ο πληθυσμός και ιδιαίτερα οι νέοι, συνιστά κίνδυνο διαφοροποίησής τους από την πολιτική και στροφής τους προς δυνάμεις, ακόμη και φασιστικές, που μόνον πηγή κακού μπορεί να είναι.
Ο ίδιος είχε ζητήσει να παραμείνει ανοικτή η «ομπρέλα διάσωσης» για την Ελλάδα, σημειώνοντας πως «σίγουρα μπορεί να γίνουν αρκετά ακόμη», ενώ είχε επίσης, επισημάνει ως «μη σωστό», τα πάντα να ανάγονται σε νέα μέτρα λιτότητας από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης.
Και τούτο, όπως τόνιζε χαρακτηριστικά, διότι με τον τρόπο αυτό δεν πρόκειται να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη, χωρίς την οποία δεν υπάρχουν φόροι και ως εκ τούτου μια εξυγίανση των δημοσιονομικών, ενώ η Διεθνής Κοινότητα θα πρέπει να καταστήσει δυνατά για την Ελλάδα επενδυτικά προγράμματα και μια επιστροφή σε «επιθετική» οικονομική πολιτική.
Ο κ. Βρανίτσκι έχει επανειλημμένα επισημάνει, πως δεν μπορεί να απαιτούνται, συνεχώς από τους Έλληνες, περικοπές επί των περικοπών, αλλά θα πρέπει επίσης, να τούς δοθεί μια προοπτική και εδώ οι ειδικοί θα πρέπει να καταλάβουν πως δεν πρόκειται μόνον για ένα κράτος, που είναι χρεοκοπημένο, αλλά για ανθρώπους με ελπίδες για το μέλλον, οι οποίοι δεν θα πρέπει να τιμωρούνται τώρα για μακρόχρονη λανθασμένη πολιτική.