Η ενότητα είναι πάνω από όλα το ζητούμενο για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό

Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός εμφανίζεται διαιρεμένος και αυτή η διαίρεσή του δεν προοιωνίζει τίποτα καλό για τον μαρτυρικό αυτό τόπο. Η Ομόνοια/ΚΕΑΔ παρά το ότι είναι με συντριπτική διαφορά η πρώτη πολιτική δύναμη του Ελληνισμού της Αλβανίας δεν έχει κατορθώσει να συσπειρώσει την πλειοψηφία των Βορειοηπειρωτών. Βέβαια δεν εννοώ μόνο τους Δροπολίτες και τους Βουρκάριδες που για κάποιους και ιδιαίτερα για τους Αλβανούς εκεί τελειώνει η Βόρειος Ήπειρος.  Εννοώ το σύνολο των ελληνικής καταγωγής ορθοδόξων πληθυσμών με αφυπνισμένη ή λανθάνουσα ελληνική εθνική συνείδηση. Ελληνόφωνους, βλαχόφωνους ή αλβανόφωνους που κατοικούν κυρίως στις σημερινές αλβανικές περιφέρειες Αργυροκάστρου, Αυλώνος και Κορυτσάς...

          Πολλοί Βορειοηπειρώτες εξακολουθούν να ψηφίζουν αλβανικά κόμματα και ιδιαίτερα τα δύο μεγάλα για διαφόρους λόγους. Από ραγιαδισμό προς την εξουσία, για ρουσφέτια, για λόγους ιδεολογίας, γιατί η αλβανική χειραγώγηση είναι ισχυρή και κάνει καλά την δουλειά της. Ο αλβανικός εκλογικός νόμος ευνοεί ιδιαίτερα τα δυο μεγάλα κόμματα και τα μικρότερα κόμματα δεν έχουν ελπίδα εισόδου στο κοινοβούλιο αν δεν ενταχθούν στις συμμαχίες που έχουν δημιουργήσει τα δυο κόμματα εξουσίας. Στην πραγματικότητα αυτοί που ωφελούνται από τις συμμαχίες αυτές είναι πάλι τα δυο μεγάλα αλβανικά κόμματα, υπαγορεύουν τους όρους τους από θέση ισχύος, αποδέχονται μόνο τα αυτονόητα και κάνουν συγκομιδή άξιων αλλά φιλόδοξων στελεχών που με την μέθοδο της αποστασίας τους μεταγράφουν στα κόμματά τους. Αρκετοί Βορειοηπειρώτες υπηρετούν τα αλβανικά κόμματα και έχουν  μια σίγουρη πολιτική καριέρα. Όμως η προϋπόθεση των Αλβανών είναι το άλεσμα της όποιας ελληνικής εθνικής συνείδησης, ως άλευρο στις μυλόπετρες της αλβανικής εξουσίας.

        Το δεύτερο ελληνικό κόμμα “mega” συγκεντρώνει μικρά ποσοστά και το μόνο που κατορθώνει είναι να συντηρεί την διάσπαση, να ελαττώνει τα ποσοστά της Ομόνοιας/ΚΕΑΔ και να στερεί για λίγους ψήφους την εκλογή ενός Έλληνα δημάρχου παραδίδοντας έτσι τον δήμο στον εκλεκτό ενός αλβανικού κόμματος, όπως στην περίπτωση της Χιμάρας.

        Στην Ελλάδα όπου κατοικούν πλέον οι περισσότεροι Βορειοηπειρώτες, πολλοί των οποίων έχουν αποκτήσει και την ελληνική υπηκοότητα, έχουν γίνει ψηφοθηρικός στόχος των εν Ελλάδι κομμάτων. Η ελληνική πολιτική ως προς το εθνικό θέμα της Βορείου Ηπείρου υπήρξε ουσιαστικά ανύπαρκτη ή άτολμη και αποσπασματική χωρίς καμία διεκδικητικότητα και συγκεκριμένη στρατηγική.

        Σε όλη την Ευρώπη οι μειονότητες απολαμβάνουν ήδη θεσμικά κατοχυρωμένες αυτονομίες με δικαιώματα που απορρέουν από τις διεθνείς και τις ευρωπαϊκές συμβάσεις περί ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων και μόνο η Ελληνική Εθνική Μειονότητα στην Αλβανία, αναγνωρισμένη από το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, την Κοινωνία των Εθνών, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το συνέδριο των Παρισίων (1946) κ.ά. παραμένει χωρίς διεκδικήσεις, είδος προς αλβανοποίηση, χειραγωγούμενη να χορεύει στους ρυθμούς που παίζουν οι αλβανικές υπηρεσίες.

         Πρέπει άμεσα όλοι οι εμπλεκόμενοι στο εθνικό θέμα της Βορείου Ηπείρου, να καθίσουν σε ένα τραπέζι και αφήνοντας όλες τις ρήξεις και τις διαφωνίες του παρελθόντος καθώς και όλες τις προσωπικές φιλοδοξίες να συμφωνήσουν και να χαραχθεί μια πορεία, ώστε επιτέλους ο βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός, ενωμένος σαν μια γροθιά να διεκδικήσει την δικαίωσή του.

 

Δημήτρης Περδίκης

Πρόεδρος της Κίνησης για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου