Τα Social media δεν βγάζουν κυβερνήσεις αλλά τις Ρίχνουν.

“Η συμμετοχή  των Social media στην εξουσία είναι ο μόνος τρόπος για να περάσουμε από  τον καταγγελτικό λόγο τους  στην κατάφαση υπέρ την Δημοκρατίας“

Τα Social media δεν βγάζουν κυβερνήσεις αλλά τις ρίχνουν. Έχουμε εμπειρία με τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την εμπειρία από την Β Αφρική.

Καταρχήν έχουμε συμμέτοχη. Τα blogs το FACEBOOK το tweeter και τα δυο εκατομμύρια αγανακτισμένοι χωρίς κομματική ταυτότητα δείχνουν μαζική εισβολή και απαίτηση συμμετοχής στην πολιτική σκηνή με νέο στίγμα. H μετάδοση και η διαμόρφωση πληροφορίας είναι μετατόπιση εξουσίας που δημιουργεί πολύ λογικά το αίτημα για να μεταφραστεί σε πολιτική εξουσία.

Συναναστρεφόμενες οι elites μεταξύ τους σε ένα κλειστό αυτό αναπαραγόμενο και αύταρκες σύστημα εξουσίας, συνομιλώντας με δημοσιογράφους υπάλληλους τους συστήματος, δεν αντιλήφτηκαν καθόλου την εισβολή και την αυξανόμενη επιρροή των social media στο πολιτικό γίγνεσθαι. Και όσοι εξ αυτών την αντιλήφτηκαν κατέταξαν όλο τον χώρο μαζικά στο πολιτικό περιθώριο. Όπως φανταζόμαστε ότι θα κατέταξαν οι ευγενείς αριστοκράτες τους αστούς  και τα αιτήματα τους  λίγο πριν την Γαλλική επανάσταση.

Δεν είναι τυχαίο με την κατάταξη των  social media στο πολιτικό περιθώρειο ότι αμέσως  μετά τις εκλογές σταμάτησαν οι συνεντεύξεις και οι αναφορές στα blogs, ή χρήση του tweeter και του Facebook από τους πολιτικούς.  Απλώς χρησιμοποίησαν το διαδίκτυο προεκλογικά -όπως χρησιμοποιουν το τηλεοπτικό σποτ-  και μετά χώρισαν τα τσανάκια τους. Η ερμηνεία που δόθηκε ήταν ότι τα Social media δεν βγάζουν κυβερνήσεις. Μια ερμηνεία εν πολλοίς δικαιολογημένη όταν βρίσκεσαι σε σημεία από όπου βλέπεις  συγκεκριμένα και ελεγχόμενα πράγματα, και όταν η τετραετία φαντάζει τόοοοσος πολύς χρόνος.

Έτσι δεν  πήραν χαμπάρι τίποτα. Δεν αντιλήφτηκαν ότι επί ένα χρόνο καθημερινά ψήνονταν κάτι στα Social media το οποίο ή κολλούσε στις γενικές απεργίες ή απλώς αναβάλλονταν. Το 23 Φλεβάρη είναι ένα καλό παράδειγμα  Και όμως τα Social media κάλυψαν παρουσίασαν και απόλαυσαν όλα τα γεγονότα που έδειχναν ότι ο καιρός ωριμάζει. Κάθε  καλιτεχνικό enent, κάθε κινητοποίηση μικρή ή μεγάλη, σε σταθμούς, διόδια, σε φορτηγά, λεωφορεία σε λιμάνια, σε φασαρίες σε πορείες σε απεργίες σε καταλήψεις.

Έσπασαν την προπαγάνδα, τις απεργιακές σιωπές και το θάψιμο των θέσεων  των απεργών και μετεδωσαν  τα πάντα και χωρίς φίλτρο στην ενημέρωση. Έγιναν το στέκι του κάθε κομμένου από την ενημέρωση.

Όλα αυτά συνδυάζονται με τον ως επί το πλείστων καταγγελτικό λόγο είτε αυτός είναι επώνυμος είτε ανώνυμος. Αν και ανώνυμο Blog δεν υπάρχει δεδομένου ότι όλα έχουν τίτλο και λίγο πολύ γνωριζόμαστε.

Είναι αναμενόμενο εκ της φύσεως του ο πολίτης που δημοσιογραφεί σε μια Δημοκρατία που τον υποαντιπροσωπεύει να είναι καταγγελτικός και αποκαλυπτικός. Δεν έχει κανένα περιθώριο παρά να είναι καταγγελτικός. Δεν έχει κανένα λόγο να μην είναι.

Είναι καταγγελτικός όταν ζητά συμμετοχή και συν διαμόρφωση ή να έρθει το κόμμα του στην εξουσία, ή ακόμη και όταν ασκεί έλεγχο στην διοίκηση και στην συμπεριφορά. Έτσι αποκαλύφθηκαν και υπερτονίστηκαν συμπεριφορές που η τηλεόραση και οι εκφραστές τους θα ήθελαν να έχουν ξεχαστεί. Στην τηλεόραση δεν είδαμε ποτέ το «λεφτά υπάρχουν»,  ούτε το «μαζί τα φάγαμε» ούτε το «κοπρίτες».  Δεν είδαμε τον Παπανδρέου να συκοφαντεί την χώρα και αν δεν ήταν τα Social media δεν θα τα μαθαίναμε αυτά ποτέ. Σε αυτό το πλαίσιο ο έλεγχος από τον πολίτη είναι θεμιτός και ζητούμενο. Διότι ο πολίτης είναι αυτός που  πληρώνει όλα αυτά και όλους αυτούς  σε κάθε επίπεδο.

Ταυτόχρονα η πρόσφατη εμπειρία με τα χιλιάδες blog ΠΑΣΟΚ και τους εθελοντές που αλώνιζαν στα facebook-tweeter,  έδειξε ότι είναι πολύ δύσκολο για τον πολίτη να είναι καταφατικός προς την εκάστοτε εξουσία. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όλοι αυτοί αποσύρθηκαν όταν ο προεκλογικός λόγος έγινε πράξη και άρχισε να παράγει πολιτικό και κοινωνικό κόστος και για τους ίδιους. Οι περισσότεροι σιώπησαν και  εξαφανίστηκαν και όσοι παρέμειναν πέρασαν στον καταγγελτικό λόγο μέσω του αντιμνημονιακού αγώνα.

Την ίδια στιγμή ακόμη και οι ενεργεία πολιτικοί που θα μπορούσαν και έχουν συμφέρον να είναι καταφατικοί απόφυγαν κάθε επαφή με το διαδίκτυο. Ούτε μια συνέντευξη πολιτικού δεν δόθηκε αποκλειστικά στα Social media και ενώ- πολλά από αυτά- έχουν μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα από τις εφημερίδες. Το δεδομένο αυτό πιστοποιεί το γεγονός ότι ο μέσος εκλεγμένος πολιτικός θεωρεί τα Social media περιθώριο της πολιτικής.

Την ίδια στιγμή ο πολίτης σήμερα αρθογραφεί, σχολιάζει και εκθέτει τις απόψεις του. Με αυτή την στάση του ουσιαστικά αίρει την αντιπροσώπευση και καταθέτει ο ίδιος την γνώμη του καθημερινά. Και αυτό είναι το επόμενο αίτημα των Social media και που πλησιάζει προς την άμεση Δημοκρατία.

Μια βουλή ας πούμε με τα Social media και με τη συνέλευση του συντάγματος που θα  στεγαστεί κάπου  και η οποία θα αντιπροσωπεύει πιο πολύ τον μέσο πολίτη και θα τον αντιπροσωπεύει καθημερινά.  Συμβουλευτική ίσως και ανοιχτή σε  όλους.

Όμως σήμερα πολιτικοί και δημοσιογράφοι παρακολουθούν τις πλατείες απαθείς ή φοβισμένοι, αποκομμένοι από το λαϊκό στοιχείο που εισέβαλε ξαφνικά και αναμενόμενα στο προσκήνιο. Μοιάζει να αγνοούν τα όσα συμβαίνουν.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κανείς τους δεν επεδίωξε ή δεν πρότεινε τίποτα σε κανένα,  ώστε να βρεθεί ένα σημείο επαφής με τους αγανακτισμένους εδώ και 19 ημέρες. Ότι ακούστηκε από όσους δεν αγνόησαν το φαινόμενο- και κινούνται στο μεταίχμιο  των Social media έχοντας και  επαφές στις elites-, ήταν προτάσεις για να κατέβει ο πρόεδρος της βουλής, αντιπροσωπεία αυτής ή ακόμη και ο ίδιος Παπανδρέου να τους ακούσει.

Όλο αυτό σημαίνει ότι τους θεωρούν μια ακόμη κοινωνική ομάδα που διαμορφώθηκε ad hoc με αιτήματα τα οποία κάπως… θα τοιχοκολληθούν στην Βουλή και όλα καλά. Μιλάμε για μια “μακριά και μαύρη νύχτα στα βουνά” και έλλειψη επαφής των πολιτικών με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Δεν θα επεκταθώ άλλο καθώς όσα δεν σχολιάζονται είναι ακόμη υπο διαμόρφωση σε ένα πολύ ρευστό περιβάλλον.

Ένα πράγμα όμως θα μας μείνει από όλο αυτό που συμβαίνει. Περιθώριο ή όχι τα Social media δεν βγάζουν κυβερνήσεις αλλά μέσω του καταγγελτικού  κυρίως λόγου τις ρίχνουν.  Ο πολιτικός χρόνος έχει συρρικνωθεί δραματικά, και όσο δεν εντάσσεται το φαινόμενο αυτό στις αναλύσεις ώστε να προσαρμοστούν όλοι στα νέα δεδομένα, τόσο ο βίος των κυβερνήσεων θα συρρικνώνεται. Κυβέρνηση που χάνει τα Social media δεν έχει μέλλον ενώ το πολύ καλό είναι ότι όλα αυτά δεν ελέγχονται με τα συνήθη μέσα εξαγοράς συνειδήσεων.

Η εξουσία  μετατοπίστηκε όπως περιγράφηκε σε αυτό το κείμενο και μετατοπιζόμενη έγινε αντιληπτή ως δύναμη σε πολλούς. Τούτες τις ώρες γίνεται μια επανάσταση με την όποια οι μέτοχοι των Social media ζητούν συμμετοχή. Και η συμμετοχή τους στην εξουσία είναι ο μόνος τρόπος για να περάσουμε από  τον καταγγελτικό λόγο στην κατάφαση.

Με περίσσια ωριμότητα όλοι ξέρουν ότι αυτό γίνεται μόνο με άμεσοποιηση   της Δημοκρατίας. Ένα αίτημα ουσιαστικά θεσμοθέτησης της δύναμη των Social media και των όσων συμβαίνουν εδώ γύρω.

Γιάννης Παπαϊωάννου