Για τον κ Μαγκριώτη.

Μαθαίνουμε από το ΒΗΜΑ ότι οι τράπεζες δεν δανείζουν τις εταιρίες των διοδίων -όπως δεν

δανείζουν σχεδόν κανένα- με αποτέλεσμα τα έργα να έχουν σταματήσει και όχι με ευθύνη του δημόσιου. Την ίδια στιγμή οι εταιρίες συνεχίζουν να εισπράττουν κανονικά τα διόδια.

Αντί όμως το δημόσιο να πάει στα δικαστήρια και να διεκδικήσει την εφαρμογή του νόμου και των υποχρεώσεων ποτ προκύπτουν από τα συμβόλαια σε βάρος των εταιριών επιλεγεί να εμπλέκεται με στόχο πρωτίστως να τις βοήθησει.

Αντί να ζητήσει αποζημίωση για την καθυστέρηση και επιστροφή των εσόδων που προέκυψαν από τότε που σταμάτησαν τα έργα, επιλεγεί να αναζητεί τρόπους για να χρηματοδοτήσει τις εταιρίες ώστε να τελειώσουν τα έργα και να μπορούν να εισπράττουν ανεμπόδιστες.

Έτσι το κράτος έχει ρίξει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους παραχωρησιούχους και τις δανείστριες τράπεζες η κυβέρνηση τρεις διαφορετικές προτάσεις, και δια του υφυπουργού Υποδομών, κ. Ι. Μαγκριώτη, υπόσχεται, οριστική επίλυση της παύσης της χρηματοδότησης των έργων εντός της επόμενης εβδομάδας, και μείωση της τιμής των διοδίων.

Η πρώτη πρόταση προβλέπει την εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ), η οποία θα χορηγήσει μεταβατικό δάνειο στο κράτος για την υλοποίηση των έργων. Το κράτος, δηλαδή ο Ελληνικός λαός θα δανειστεί και τα χρήματα θα πάνε στις εταιρείες ώστε να συνεχιστούν τα έργα και να συνεχίσουν εισπράττουν κανονικά.

Η δεύτερη ιδέα κάνει λόγο για την δημιουργία μίας εταιρίας, στην οποία θα χαριστούν τα μελλοντικά έσοδα του δημοσίου από τα διόδια και θα πωληθεί σε ιδιώτες. Στην πράξη βγαίνει το Δημόσιο εκτός από την μοιρασιά των μελλοντικών εσόδων από τα έργα.

Η τρίτη και μάλλον πιο παραδοσιακή πρόταση, προβλέπει την εγγυοδοσία των δανείων των παραχωρησιούχων από το δημόσιο- ελληνικό λαό ή ακόμη και την δημιουργία ενός ταμείου ασφαλείας με λεφτά του δημοσίου.

Πάντως, λέει το ΒΗΜΑ -βάζοντας πίεση προς το δημόσιο και όχι προς τις εταιρίες όπως ίσως θα περίμενε κανείς- πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι οποιαδήποτε μείωση της τιμής των διοδίων και άρα συρρίκνωση των οικονομικών πόρων των εταιρειών όπως προβλέπονται από τις συμβάσεις, θα γίνουν βάρος των μελλοντικών εσόδων του δημοσίου από τα διόδια ή σε βάρος τμημάτων των έργων που δεν θα γίνουν.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι εκεί που μας χρωστούσαν τα έργα και μειώσεις στις τιμές μας παίρνουν και το Βόδι και τελικά αυξάνουν τα έσοδα τους, τις τιμές και μικραίνουν το έργο.

Το δίλημμα της τετραετίας ξαναεμφανίζεται ζοφερό για να μας κάνει να αναρωτηθούμε ξανά για το εάν πρόκειται για κάτι ύποπτο ή για την συνηθισμένη βλακεία και έλλειμμα αντιληπτικής ικανότητας.

Φυσιολογικά μπροστά μας ανοίγουν δυο επιλογές: Τεστ IQ για τους εμπλεκομένους απο το κράτος ή ανοιγμα λογαριασμών και εισαγγελική έρευνα.

Εκτός εάν πρόκειται για άσκηση πίεσης μέσω του δημοσιεύματος προς τον κ. Μαγκριώτη οπότε η ανάδειξη του θέματος και η εμπλοκή των πολιτών όπως και η υποβολή τεράστιας πίεσης από την πλευρά μας (όσο και αν βγάζει άχρηστους τον ίδιο και τους θεσμούς του κράτους) θωρακίζει τουλάχιστον το δημόσιο συμφέρον.

Γιάννης Παπαϊωάννου