Αλαλούμ κι απάνω τούρλα

* Απορώ με τον εαυτό μου, άγνωστο γιατί δεν είχα ιδέα τι εστί Σπιναλόγκα ώσπου, ελέω mediaκού ρεπορτάζ, πληροφορήθηκα προ μηνών για τα γυρίσματα του «Νησιού». Ονειδος, όταν βρίσκεις το κουράγιο να διαβάσεις ακόμη και έντεκα βιβλία κάθε χρόνο, να μην έχεις ιδέα έστω για το best seller (αφού δεν έχεις για την ίδια την ιστορία).

* Αφού πήραμε (το 60% των Ελλήνων, βάσει Nielsen – η AGB έχει καταργηθεί ως ονομασία) γεύση από το πρώτο επεισόδιο, νομίζω πως ήρθε η αφορμή να ξαναδώ σίριαλ ύστερα από… χρόνια. Τελευταίο νομίζω ήταν με τον «μπαλαμό» Απόστολο Γκλέτσο και την Αννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, αργότερα είδα, αλλά λίγο, στον ΑΝΤ1 με τον παπά Σταύρο Ζαλμά.

* Ειρήσθω εν παρόδω, ο Γκλέτσος κατεβαίνει για δήμαρχος στη Στυλίδα. Διότι έχουμε (εκτός από τους πολιτικούς) και τους δημάρχους που μας αξίζουν. «Να αλλάξει πόλη η κυρία αν δεν της αρέσει» ήταν η απάντηση του δημάρχου Αθηναίων (;) σε μήνυμα τηλεθεάτριας στο MEGA που ισχυριζόταν ότι «η ατμόσφαιρα στο κέντρο της πόλης είναι για γουρούνια».

* Το «Νησί» που σοκάρει, το «Ράδιο Αρβύλα» που προκαλεί αν μη τι άλλο ξέσπασμα γέλιου και τα ντοκιμαντέρ «Μηχανή του Χρόνου» του Χρίστου Βασιλόπουλου και «Εμπόλεμη Ζώνη» του Σωτήρη Δανέζη είναι ό,τι έχει να επιδείξει μια τηλεόραση που πλέον αποτελεί το έσχατο σιχαμερό σημείο ενός ανύπαρκτου, εδώ και χρόνια, κράτους.

* Εκτός κι αν κάποιος βρίσκει γέλιο στο… γελοίο του Λάκη Λαζόπουλου, εκεί πάω πάσο διότι τέτοια αίσθηση του χιούμορ (;) δεν έχω.

* Ομολογώ πως κόλλησα με το ντοκιμαντέρ του Σωτήρη για τους 33 της Χιλής το βράδυ της Πέμπτης, σε μια ακόμη -από τις αμέτρητες- εξαιρετικές δουλειές που έχει κάνει και παρουσιάσει. Μια ανθρώπινη ιστορία που δεν έχει προηγούμενο και που είχε αίσιο τέλος καίτοι αρχικά οι πιθανότητες να επιζήσουν ήταν μόλις 2%.

* Οσοι το είδαν, το βράδυ της Πέμπτης, σίγουρα πείστηκαν πως η Χιλή είναι μια… δεύτερη Ελλάδα. Η σύζυγος του γηραιότερου εκ των 33 πήγε στον «Εκατομμυριούχο», οι μισές οικογένειες ζητούσαν χρήματα για τηλεοπτικές εμφανίσεις, εταιρείες έκαναν δώρα στους 33 με αντάλλαγμα (!) να πουν δημόσια την εταιρεία τους και ο πρόεδρος Σεμπάστιαν Πινιέρα προώθησε όσο δεν… πήγαινε άλλο το όνομά του, πατώντας πάνω στην παραλίγο τραγωδία.

* Αναλογιστεί πως, όταν δέκα μηχανήματα τρυπούσαν το έδαφος για να βρουν σημάδια ζωής, το ένα έφερε στην επιφάνεια μια σωλήνα βαμμένη στα κόκκινα και δύο γράμματα. Επί πέντε ώρες ουδείς είχε ενημερώσει τις οικογένειες που έκλαιγαν για τον σχεδόν βέβαιο χαμό των δικών τους: έπρεπε να αφιχθεί ο πρόεδρος και να κάνει τις ανακοινώσεις!

* Αναρωτιέμαι αν υπάρχει στη Χιλή γραφική σαν την Πόπη Διαμαντάκου, να κατακρίνει άνευ ουσιαστικών λόγων και αιτίας τους πάντες και τα πάντα.

* Οπως κατέκριναν άπαντες τις δυνάμεις καταστολής στον αποκλεισμό της Ακρόπολης. Της Ακρόπολης! Ποιος, διάολε, έχει το δικαίωμα να μας ξεφτιλίσει ακόμη περισσότερο αποκλείοντας τον ιερό χώρο όταν έρχονται τουρίστες από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά για να τον επισκεφθούν; Αλλος τρόπος διαμαρτυρίας δεν υπάρχει δηλαδή;

ΥΓ. Lost; Στο… διάστημα μάλλον, ε;

Koubanezos

http://koubanezos.blogs.sportnet.gr/archives/398