“H ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμία αξιοπιστία, στο τέλος θα χρεοκοπήσει” τονίζει η WALL STREET JOURNAL σε ανάρτηση στο blog (Source) της εφημερίδας.Η WSJ αμφισβητεί όχι μόνο τη δέσμευση από την πλευρά της Ελλάδας να θέσει τα οικονομικά της υπό έλεγχο, αλλά ακόμα και την προθυμία της να επιβάλλει τα μέτρα λιτότητας για τα οποία έχει δεσμευτεί. Όσο δεν το κάνει αυτό – προσθέτει – η Ευρώπη και ιδίως η Γερμανία θα είναι αναγκασμένη να διοχετεύει συνεχώς χρήματα στην Ελλάδα προκειμένου να αποφύγει τη χρεοκοπία δηλ. στην ουσία την αποχώρηση από το ευρώ. Και αυτό διότι σε περίπτωση που γίνει κάτι τέτοιο, είναι πιθανόν οι αγορές να εξαναγκάσουν και τα άλλα κράτη στην περιφέρεια της ευρωζώνης σε χρεοκοπία.
Παραπέμπει αναλυτικά στο πρόσφατο άρθρο του Michael Lewis στο Vanity Fair, υπενθυμίζοντας ότι η χώρα μας χαρακτηρίζεται ως «η ευρωπαϊκή χώρα με τη μεγαλύτερη διαφθορά στην ΕΕ», μία χώρα στην οποία είναι λογικό να υποθέτει κανείς ότι όλοι σχεδόν – συμπεριλαμβανομένων των μελών του κοινοβουλίου – ψεύδονται αναφορικά με τη φορολογική τους κατάσταση. Κάνει επίσης λόγο για «κουλτούρα διαφθοράς», για «συστηματικά ψευδή καταγραφή στατιστικών στοιχείων» και χαρακτηρίζει «πολύ -πολύ ανόητο» το να δείξει κανείς εμπιστοσύνη στα ελληνικά στατιστικά, ιδίως εάν επενδύει τα δικά του χρήματα του (είναι πιο εύκολο να το κάνει κανείς εάν είσαι πχ η ΕΕ και ξοδεύεις τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων σημειώνει χαρακτηριστικά).
Όσον αφορά τα στοιχεία για τη μείωση των δημοσίων δαπανών σημειώνει: θα ήταν μη ρεαλιστικό να πιστέψει κανείς ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν ωραιοποιεί αυτά τα στατιστικά αυτά στοιχεία. Οι Έλληνες αναζητούσαν ανέκαθεν τον εύκολο τρόπο προς την αξιοπιστία. Έχε μου εμπιστοσύνη λένε και μετά λένε ψέματα. Μπορεί με ασφάλεια να υποθέσει κανείς ότι είναι ακόμη χαμηλότερα από ότι λέγεται επισήμως και οι δαπάνες ακόμη υψηλότερες, άσχετα με το τί λένε ΕΕ και ΔΝΤ. Δεν τους συμφέρει να χρεοκοπήσει η Ελλάδα και θα πουν ακόμα και ψέματα. Αυτό όμως που γι αυτούς είναι γκρίζα ζώνη για τους συνετούς επενδυτές είναι δεν είναι.
Με δεδομένο λοιπόν ότι η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με μία πολύ δύσκολη κατάσταση τί κίνητρο έχει ώστε να κάνει κάτι περισσότερο από απλή πλαστική, κυρίως αν πιστεύει ότι η δέσμευση της Γερμανίας απέναντι στο ευρώ είναι μεγαλύτερη από την απέχθεια του να συνεχίζει τη διάσωση της Ελλάδας; Καμία. Είναι σαφές ότι πρέπει να κάνει κάτι. Δίνοντας την εντύπωση ότι κάνει κάτι -ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει σκοπό να κάνει και πάρα πολλά – η Ελλάδα μπορεί να εξασφαλίσει ότι θα έχει συνεχή στήριξη. Οποιαδήποτε ένδειξη άλλωστε ότι αυτή η υποστήριξη μπορεί να σταματήσει μπορεί να αντιμετωπιστεί με νέες απειλές και νέες υποσχέσεις.
πηγή : "listonplace" , http://ideopigi.blogspot.com/
Ακολουθεί το κείμενο στην Αγγλική
In a not very subtle way, the Greek government is blackmailing the euro zone.
To paraphrase, the Greek finance minister said that if the Germans don’t continue to bail Greece out, Greece will destroy the single currency.
George Papaconstantinou’s actual words to the Financial Times were:
“Restructuring [of Greek debt] is not going to happen… It would be a fundamental break to the unity of the euro zone.”
But the message is the same. That’s because, notwithstanding Greek promises to bring the country’s finances under control, it is beyond belief that the Greek government can, or is even willing to, enforce the sort of austerity necessary to do so. As long as it cannot or will not, the rest of Europe–which, in effect, means Germany–will have to keep pumping money into the country.
Otherwise, Greece will default on its debt. And given that a default of an individual member state is unworkable within the single-currency regime, this means a Greek withdrawal from the euro. And if Greece drops out, the markets are likely to force out other ‘peripheral’ European members.
But how do we know the Greeks can’t and won’t meet the stringent criteria set out by the International Monetary Fund and the European Union?
Michael Lewis, the author and financial journalist, gives a good account in the latest issue of Vanity Fair. Read the article here.
Bear in mind the Greek government, by its own admission, routinely lied about just about every relevant statistic it published, while Transparency International rates Greece, together with Romania, as the most corrupt European Union country, ranking it lower than Ghana, Montenegro, Georgia and Tunisia. So because Greek statistics are so untrustworthy, anecdotal accounts are as good as you’re going to get.
Lewis points out that it is reasonable to assume that almost everyone in Greece, including members of Parliament, lies about their tax position. Indeed, not paying taxes is endemic and cultural and unlikely to change soon, not least because the legal process of pursuing tax cheats is so endless, routinely lasting more than a decade, that the authorities don’t bother. And because bribery is so much part of the system, on those occasions when tax cheats are caught, they can usually buy their way out of trouble.
For the Greek tax system to be restructured, the country first has to restructure its legal system and somehow end its culture of corruption. No Greek government has a hope in hell of forcing these changes.
Even if you do believe Greek statistics–a very, very foolish proposition for someone investing his own money, though easier to do if you’re, say, the European Union and are spending taxpayers’ funds–they don’t look particularly attractive.
During the first eight months of this year, tax revenues rose 3.3% year-on-year against an official target of 13.7%. True, part of that shortfall will have been caused by a deeper-than-expected economic downturn, triggered by the sovereign-debt crisis. But a third of the Greek economy is underground, unidentified, much less subject to tax. It is a safe bet that the more taxes the government demands, the more the productive part of the economy will hide.
But wait, say supporters, what about the fact that Greece has cut public-sector wages by 15% and operating expenditure by 50%.
First, it would be unrealistic to assume that the Greek government is not massaging these figures to look good. Greeks have always sought the easy way to credibility: trust me, they say. And then they’ve turned around and lied and, historically, defaulted.
A safe assumption would be that revenues are even lower than reported and that expenditure is even higher. Never mind audits by the European Union and the IMF. It is not in either’s interest to force a Greek default. So they will play along with fudges and even outright lies as long as they’re not too egregious. But what may be acceptable gray areas to them are unlikely to be so for prudent investors.
Second, even with enormous rescue schemes and preferential interest rates, the Greek debt load is proving impossible to contain. The interest bill on its debt during the first eight months of this year was 7% up on the same period last year. Unless the Greek government manages to somehow run a surplus in the not-too-distant future (which is unlikely for the reasons listed above) it will have to continue to be bailed out. The alternative is a debt death spiral and default.
So given the Greek government faces an impossible situation, what incentive does it have to offer much more than cosmetic changes–especially if it believes that the German commitment to the euro is greater than its revulsion at having to keep bailing Greece out? In a word, none.
Clearly, it has to do something. To spit so obviously in the faces of its sponsors would trigger a crisis. But by appearing to do something, while not actually intending to produce too much, Greece can have the benefit of continuing support. Any sign that support will be withdrawn can always be met by a new threat and a new promise.
The Greek government has no credibility. Nor does it deserve any. And ultimately, it will default.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.