Ακροβασίες Παπανδρέου με τίμημα την ασφάλεια της Ελλάδας

Από το blog http://anemogastri.blogspot.com .
Το κείμενο δεν έχει υποστεί καμία επεξεργασία.
Aυτή την εποχή γίνονται σκληρές επιλογές στην ευρύτερη περιοχή μας – που μοιάζουν με προετοιμασία μιας ανάφλεξης. Ίσως η ανάφλεξη να μην είναι αναγκαία ή βέβαιη, αλλά καταφανώς δημιουργούνται στρατόπεδα:

● Από τη μια οι ΗΠΑ και οι πιστοί και αναντίρρητοι σύμμαχοί της.

● Από την άλλη όσοι – ως «αντιρρησίες» και «αυτονομημένοι», σύμμαχοι ή μη – είτε διατάσσονται εναντίον των αμερικανικών συμφερόντων είτε επιχειρούν, μάλλον ανεπιτυχώς, να συνδυάσουν την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών των ΗΠΑ και των δικών τους ιδιαίτερων βλέψεων.

1. Στην πρώτη κατηγορία κατατάσσεται ιστορικά το Ισραήλ, το οποίο, παρά την αυτόνομη στρατηγική της επιβίωσής του, επιτελεί τον ρόλο του επιτηρητή των ΗΠΑ στην πάντα επικίνδυνη και δυνάμει εύφλεκτη Μέση Ανατολή.

2. Στη δεύτερη κορυφαίος ανταγωνιστής και κατ' εξοχήν ατίθασος παράγοντας είναι το Ιράν, το οποίο αυτές τις μέρες έχει προβεί σε σειρά εξαιρετικά προκλητικών για τα αμερικανικά συμφέροντα τοποθετήσεων:

● Ετοιμάζεται να λειτουργήσει τον πρώτο πυρηνικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με ρωσικό καύσιμο. Σύμφωνα με τον αναλυτή Τζέφρι Γκόλντμπεργκ του Αtlantic Μonthly, τεύχος Σεπτεμβρίου (αναπαραγωγή του δημοσιεύματος στα Νέα), ίσως εντός μηνών αυτός ο σταθμός δεχθεί, όπως και όλες οι ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις, αιφνίδιο ισραηλινό βομβαρδισμό. Το δημοσίευμα μοιάζει με άσφαιρο εκβιασμό, αλλά τι σημασία έχει;

● Ανακοινώνει ότι θα αρχίσει την κατασκευή νέου εργοστασίου για τον εμπλουτισμό ουρανίου το πρώτο εξάμηνο του 2011, παρά την επιβολή νέου γύρου διεθνών κυρώσεων.
«Ολοκληρώσαμε την επιλογή των τοποθεσιών για δέκα νέες εγκαταστάσεις εμπλουτισμού ουρανίου. Η κατασκευή του πρώτου νέου εργοστασίου θα αρχίσει πριν από τα τέλη του έτους (20 Μαρτίου 2011)» σύμφωνα με Ιρανό αξιωματούχο.
● Προαναγγέλλει ότι, ως απάντηση στις διεθνείς κυρώσεις για το πυρηνικό του πρόγραμμα, «θα βγάλει από το καλάθι των νομισμάτων του το δολάριο και το ευρώ» και θα τα αντικαταστήσει με το ριάλ και τα νομίσματα των χωρών που δέχονται να συνεργαστούν μαζί του, ενώ δεν θα πουλά ούτε το πετρέλαιό του σε δολάρια ή ευρώ.

Το θερμόμετρο σαφώς ανεβαίνει και το Ισραήλ είναι ένα ερώτημα αν θα περιμένει την αμερικανική realpolitik να διευθετήσει με κάποιον «ψυχρό» τρόπο τις διαφορές της με το Ιράν ή θα γίνει ο «τρελός»

Ο παράγων Τουρκία

Στο ενδιάμεσο αυτού του δίπολου κινείται η Τουρκία, η οποία ήδη βρίσκεται σε μια εσωτερική αναταραχή καθώς το επόμενο δίμηνο ίσως αποβεί καθοριστικό για το εσωτερικό πολιτικό μέλλον της. Η διαπάλη του «ισλαμοδημοκράτη» και «νεοοθωμανού» Ερντογάν με το «κοσμικό» και στρατιωτικό κεμαλικό κατεστημένο θα κορυφωθεί με το δημοψήφισμα για την έγκριση της συνταγματικής μεταρρύθμισης, που θα διεξαχθεί στις 12 Σεπτεμβρίου.

Εν τω μεταξύ έχει αναζωπυρωθεί το αντάρτικο του κουρδικού ΡΚΚ, όμως το σημαντικότερο στοιχείο της πολιτικής του Ερντογάν είναι το αυτοκρατορικό παιχνίδι στη Μέση Ανατολή και το Αιγαίο:

1. Έναντι της Ελλάδας σείει το «μαστίγιο» ενός θερμού επεισοδίου κρατώντας στο άλλο χέρι το «καρότο» της ειρηνικής προσέγγισης – και της μείωσης των εξοπλισμών, την ώρα που η ίδια... εξοπλίζεται σαν αστακός!

Έτσι επιτρέπει το προσκύνημα και τη λειτουργία στην Παναγία Σουμελά την ώρα που με αεροπλάνα και βαπόρια δηλώνει ότι το Αιγαίο είναι τσιφλίκι της και απαιτεί ως αντάλλαγμα την όσο το δυνατόν συντομότερη λειτουργία μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα.

Παράλληλα έρχεται στην Αθήνα αγκαζέ με καμιά εκατοστή επιχειρηματίες δηλώνοντας το ενδιαφέρον της για «δουλειές» και υπογραμμίζοντας της διάθεσή της για οικονομική επικυριαρχία επί της υπό διάλυση χώρας μας.

2. Έναντι του Ιράν αρχικά η Τουρκία εμφανίστηκε ως ανταγωνίστρια για την επιρροή στον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά στη συνέχεια μετατράπηκε, κατόπιν διεθνών πρωτοβουλιών για μια ειρηνική διευθέτηση του πυρηνικού του «προβλήματος», σε όχημα επανένταξής του στη διεθνή σκηνή. Στόχος πάντα η πρωτοκαθεδρία στις συνειδήσεις των μουσουλμανικών πληθυσμών της Μέσης Ανατολής.

3. Έναντι του Ισραήλ, παρά τη στενή αμυντική και οικονομική συνεργασία, κινήθηκε προκλητικά για τον άτεγκτο και δυσκίνητο ισραηλινό Λεβιάθαν μπαίνοντας επικεφαλής του στολίσκου για τη βοήθεια στη Γάζα και επιχειρώντας να εμπεδώσει δυναμικά τον ρόλο που η ίδια διεκδικεί. Το Ισραήλ της απάντησε με τρόπο που δεν σήκωνε αμφισβήτηση και προκαλώντας τη να κλιμακώσει. Ο Ερντογάν έκανε πίσω, αλλά η πληγή έχει ανοίξει.

Κι όμως, παρά την ανοιχτή αντιπαράθεση, η οικονομική διασύνδεση μεταξύ των δύο αυτών χωρών είναι τόσο ισχυρή ώστε η διάρρηξή της να είναι αμοιβαίως επιζήμια.

4. Στο Ιράκ υπονομεύει το υπό αμερικανική προστασία κουρδικό κρατίδιο, το οποίο μπορεί στο μέλλον να λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά για όλες τις χώρες, πέραν του Ιράκ, που έχουν στο εσωτερικό τους κουρδικούς πληθυσμούς: την Τουρκία, το Ιράν και τη Συρία.

Ο εκβιασμός

Το αποτέλεσμα της αυτοκρατορικής πολυπραγμοσύνης των Τούρκων επέφερε την προχθεσινή προειδοποίηση των ΗΠΑ και του ίδιου του Ομπάμα, με... καθυστερημένη διαρροή στους Financial Times: Αν ο Ερντογάν δεν αλλάξει τη στάση του απέναντι στο Ισραήλ και το Ιράν, η Τουρκία θα είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσει αμερικανικά όπλα που επιθυμεί να αγοράσει για να καταπολεμήσει το ΡΚΚ. Όπως μάλιστα προειδοποίησε αξιωματούχος των ΗΠΑ: που θα βάλει φωτιά στα τόπια προκαλώντας μια γενικότερη ανάφλεξη.
«Ο πρόεδρος Ομπάμα δήλωσε στον Ερντογάν πως ορισμένες από τις θέσεις της Τουρκίας εγείρουν ερωτήματα, τα οποία πρόκειται να θιγούν στο Κογκρέσο (...) σχετικά με το αν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στην Τουρκία ως σύμμαχο».
Εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου επιχείρησε να διαψεύσει, αλλά μάλλον επιβεβαίωσε ότι υπάρχει πρόβλημα:
«Ο πρόεδρος και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συνομίλησαν προ 10 ημερών και έθιξαν το ζήτημα του Ιράν, του στολίσκου για τη Γάζα και άλλα ζητήματα που συνδέονται με αυτά. (...) Εμφανώς υπάρχει ένας διάλογος με τους Τούρκους, αλλά κανένα τέτοιο τελεσίγραφο δεν τους έχει δοθεί».
Αναλόγως επιχείρησε να... διαψεύσει και ο Ερντογάν, ο οποίος ωστόσο επιβεβαίωσε κι αυτός ότι υπάρχει θέμα υπό διαπραγμάτευση:
«Αυτή τη στιγμή οι σχέσεις μας με τον Ομπάμα και οι σχέσεις ανάμεσα στην Τουρκία και τις ΗΠΑ βαίνουν καλώς, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. (...) Τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την αγορά των όπλων είναι εσωτερικά θέματα κάθε χώρας. Το Κογκρέσο τους μπορεί να έχει διαφορετικές εκτιμήσεις, όπως ακριβώς και εμείς έχουμε τη δική μας Εθνοσυνέλευση και όποτε της παρουσιάζουμε τις δικές μας εκτιμήσεις υπάρχουν αναβολές».
Ωστόσο και αυτός ο εκβιασμός είναι άσφαιρος: Ο Ομπάμα, παρά τις ανοησίες που γράφτηκαν σε ελληνικές εφημερίδες και άλλα ΜΜΕ, δεν εννοούσε σε καμιά περίπτωση ότι θα κόψει... τα όπλα προς την Τουρκία. Η «απειλή» αφορούσε κάτι μη επανδρωμένα αεροσκάφη, χρήσιμα μόνο για κατασκοπεία κουρδικών θέσεων. Οι υπόλοιπες προμήθειες, οι οποίες ανατρέπουν οριστικά και αμετάκλητα κάθε είδους ισορροπία στο Αιγαίο, ουδέποτε ετέθησαν υπό αμφισβήτηση!

Πιέζει και η... Αλ Κάιντα

Για την Τουρκία ωστόσο τίποτε δεν είναι πολύ απλό. Διότι, αν από τη μια πλευρά πιέζεται από Ισραήλ και ΗΠΑ, από την άλλη υπάρχει η... Αλ Κάιντα, της οποίας ο υπαρχηγός Αϊμάν Αλ Ζαουάχρι καλεί την Τουρκία σε ακόμη πιο σκληρή στάση έναντι του Ισραήλ, ενώ ζητά από τους Τούρκους να υπερβούν την κυβέρνησή τους, στην οποία χρεώνει τον θάνατο «αδελφών μουσουλμάνων»:
«Ο τουρκικός λαός οφείλει να αναλάβει την ευθύνη προκειμένου η κυβέρνησή του να σταματήσει να αναγνωρίζει αυτούς που λεηλάτησαν την Παλαιστίνη. (...) Η αλλαγή δεν θα έρθει στέλνοντας βοήθεια ή παίρνοντας μέρος σε διαδηλώσεις εδώ κι εκεί. Η αλλαγή θα έρθει αν οι Τούρκοι απαιτήσουν από την κυβέρνησή τους να σταματήσει να συνεργάζεται με το Ισραήλ και να το αναγνωρίζει».
Ο υπαρχηγός της Κάιντα καταδικάζει τις στρατιωτικές και εμπορικές σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ, καθώς και την εμπλοκή της στον πόλεμο στο Αφγανιστάν μέσω της συμμετοχής της στο ΝΑΤΟ:

«Η κυβέρνησή σας και ο στρατός σας έχουν γίνει εργαλεία στα χέρια της παγκόσμιας σταυροφορίας και της εκστρατείας της κατά του Ισλάμ και των Μουσουλμάνων» τους λέει και «καταγγέλλει» την τουρκική κυβέρνηση ότι έχει βοηθήσει την Ουάσιγκτον στον «πόλεμό της κατά του Ισλάμ» συλλαμβάνοντας πολλούς μουτζαχεντίν και στέλνοντάς τους στις αμερικάνικες φυλακές.

Το Ιράν... «φορτώνει»

Την ίδια ώρα το Ιράν προχωρεί σε μια σειρά κινήσεις (όπως η λειτουργία του πυρηνικού σταθμού στο Μπουσέρ, η εξαγγελία για τη δημιουργία νέας μονάδας εμπλουτισμού ουρανίου, την κατάργηση των συναλλαγών σε δολάρια και ευρώ, τον περιορισμό των συναλλαγών με την Ε.Ε. κ.λπ.), οι οποίες δημιουργούν κλίμα ενός διαρκώς εντεινόμενου ψυχρού πολέμου που τείνει να μεταβληθεί και σε θερμό.

Τα ψέματα του Παπανδρέου

Όταν η Τουρκία πιέζεται αφόρητα από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ να ξαναγίνει «καλό παιδί» ή, έστω, να ρίξει τους τόνους, ο Γ. Παπανδρέου – ο οποίος προ διμήνου περίπου είχε φέρει στην Αθήνα τον Ερντογάν με ένα ασκέρι 100 και πλέον επιχειρηματιών για να... επενδύσουν – αλλάζει βιολί και μετατρέπει την Ελλάδα σε μοχλό πίεσης για συμμόρφωση της Τουρκίας και πλήρη επιστροφή της στον άξονα ΗΠΑ - Ισραήλ. Με τον τρόπο αυτόν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας:

● Αποδεικνύει ότι δεν λειτουργεί σε καμιά βάση – καλώς ή κακώς εννοούμενου – εθνικού συμφέροντος, παρά συνεχώς παίζει με τη φωτιά.

● Παραδίδει και την εξωτερική πολιτική της χώρας στις – πρόσκαιρες ή μονιμότερες – ανάγκες τρίτων.

● Κάνει την Ελλάδα συνεταίρο – ή, καλύτερα, σερβιτόρο – των σφαγέων της Παλαιστίνης και του λαού της, την ώρα που η Τουρκία κατέχει παράνομα τη βόρεια Κύπρο.

● Υπόσχεται οικονομική συνεργασία με το Ισραήλ, μια χώρα καταχρεωμένη και απολύτως εξαρτώμενη από τον ετήσιο προϋπολογισμό των ΗΠΑ.

● Παραβλέπει – αν και πολλά χρόνια... υπουργός Εξωτερικών – ότι το τρίγωνο μεταξύ των ΗΠΑ, Ισραήλ και Τουρκίας θεωρείται από τις ΗΠΑ (παρά τις αλλεπάλληλες κρίσεις εξ αιτίας των αυτοκρατορικών επιδιώξεων του «νεοοθωμανισμού») ότι, έστω και με δυσκολίες, πρέπει να παραμείνει σταθερός. Άρα, κατά πάσα πιθανότητα, δεν πρόκειται η Ελλάδα, στο πλαίσιο του νέου αυτού τυχοδιωκτισμού, να εισπράξει το παραμικρό.

● Σερβίρει ενεργειακή συνεργασία, όταν ξέρει ότι αυτή είναι αδύνατη.

● Διαρρέει σενάρια περί τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ, όταν γνωρίζει άριστα ότι:

α. Η ελληνική ΑΟΖ σκοπίμως δεν κατοχυρώνεται εν όψει μελλοντικών διευθετήσεων με την Τουρκία, τις οποίες ο ίδιος έχει φτάσει ένα βήμα πριν από την υλοποίησή τους.

β. Το Ισραήλ σε καμιά περίπτωση, προκειμένου να... στηρίξει την Ελλάδα σε ένα παράτολμο βήμα της, δεν πρόκειται να συγκρουστεί με την Τουρκία προσθέτοντας ένα ακόμη μεγάλο μέτωπο στα ήδη ανοιχτά και δυσεπίλυτα δικά του: στο εσωτερικό με τους Παλαιστινίους, στο εξωτερικό με το Ιράν και στον Λίβανο με τη Χεζμπολάχ.

● Αποκρύπτει λοιπόν ότι στην πραγματικότητα απλώς μετατρέπεται σε έναν κοινό συνοικιακό... μπράβο προκειμένου να πειστεί η Τουρκία να επιστρέψει στον «άξονα του καλού».

● Αποκρύπτει ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να μετατραπεί σε έναν ακόμη στόχο της διεθνούς τυφλής τρομοκρατίας.

● Αποκρύπτει ότι το μόνο που μπορεί να... εισπράξει από το Ισραήλ είναι οι προχωρημένες τεχνικές αναβάθμισης της αστυνομίας ώστε να μπορεί να λειτουργεί σε αστικό περιβάλλον. Εν όψει της οικονομικής κατάρρευσης και πιθανών αναταραχών αυτή η βοήθεια θα του φανεί εξαιρετικά χρήσιμη, αφού ήδη τέτοιου τύπου αστυνομία δημιουργεί.

Θέλουμε πίσω τη χώρα μας

Το συμπέρασμα απ' όλα αυτά είναι ότι η Ελλάδα, υπό την παρούσα ηγεσία της, συνεχώς διολισθαίνει σε όλο και πιο δυσμενείς για τη χώρα επιλογές. Αφού πρώτα παρέδωσε πλήρως την οικονομική πολιτική, τώρα παραδίδει και την εξωτερική.

Σε λίγο, αφού θα έχει, από το φθινόπωρο και τις αρχές του 2011, παραδώσει την κοινωνία στην καταστροφή και την περιουσία της στους δανειστές και επιτηρητές, ο μόνος δρόμος που θα της έχει απομείνει θα είναι μια επίσημη πτώχευση.

Όπως σιγοψιθυρίζουν ακόμη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ήδη κάθε πολιτικός αυτής της χώρας, πόσω μάλλον κάθε μέλος της παρούσας κυβέρνησης, θα έπρεπε να έχει ήδη στο χέρι ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Εμείς όμως πάντα ήμασταν και θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ. Κι ο μόνος δρόμος που μας έμεινε είναι να διεκδικήσουμε και να πάρουμε πίσω τη χώρα μας, τις δουλειές μας, την ίδια τη ζωή μας. Μπορούμε; Η καταγγελία δεν αρκεί πια...
topontiki