Τον Νοέμβριο του 1946 έλάχιστα Τάγματα προκαλύψεως είχαν συγκροτηθή. Ό ‘Ελληνικός λαός μετά τήν πολλαπλή κατοχή και τήν κομμουνιστική σφαγή των τελευταίων ετών, προσπαθούσε νά περιμαζέψη ότι του άπέμεινε. Σ’ όλόκληρη τήν Εύρώπη επικρατούσε ήσυχία και οί λαοί της είχαν ήδη άρχίσει εντατικά τήν άνοικοδόμησι των έρειπίων τους. Ετσι και στο Σκρά, τήν έδρα τοϋ 564 Τάγματος Πεζικού έπικρατούσε απόλυτη ήσυχία. Οί στρατιώτες, νέα παιδιά που είχαν στρατευθή γιά νά ύπηρετήσουν τή θητεία τους και νά φυλάξουν τά σύνορα έκοιμώντο ήσυχοι και αμέριμνοι.
Εκείνο τό βράδυ, τή χαραυγή της 15 Νοεμβρίου τοΰ 1946, βρήκαν οί κομμουνιστοσυμμορίτες νά πλήξουν τό Σκρά.
Στά γύρω ύψώματα είχαν συγκεντρωθή, κυρίως άπό τή Γιουγκοσλαβία 800 περίπου συμμορίτες πάνοπλοι. Δολοφόνοι, σφαγείς της κατοχής, του Δεκεμβρίου, βιαστές, Νοφίτες, κατάδικοι τού κοινού ποινικού δικαίου, όλη ή άφρόκρεμα τού Κ.Κ.Ε. και τού «Δημοκρατικού Στρατού». Και στόχος, όχι μόνον τό Τάγμα και οί άξιωματικοί του, άλλά και οί άπλοι στρατιώτες, οί κάτοικοι τού Σκρά, ό Λαός – αυτός ό μεγάλος εχθρός του κομμουνισμού.
Μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό και τή δολοφονία τών 5 άξιωματικών και 40 στρατιωτών, ή μανία τών συμμοριτών ξέσπασε έναντίον τών άθώων και φιλησύχων κατοίκων τού Σκρά. Οί λίγοι πού είχαν άπομείνει μετά τις σφαγές τών κατακτητών και τών κομμουνιστών, ήξεραν τώρα τι τούς περίμενε… έκλαιγαν… Ηξεραν πώς αύτό πού τούς περίμενε τώρα πιά, δεν ήταν μιά καταστροφή, ήταν ξεθεμέλιωμα, ξερίζωμα, άφανισμός. Τά άνθρωπόμορφα τέρατα ξεχύθηκαν σάν άγρια θηρία μέσα στό χωριό. Αρπαζαν μέσα άπό τά σπίτια τούς πατεράδες, τούς άνδρες, τούς άδελφούς, βίαζαν τις κοπέλλες. Ό θρήνος τών γυναικών και τά ξεφωνητά τών παιδιών δέν τούς συγκινούσαν.
Πρώτη πιάστηκε και σύρθηκε στήν πλατεία τού χωριού η Βασιλική Παπαθανασίου. Ηταν ή δασκάλα τού χωριού, ή ‘Ελληνίδα δασκάλα, ό μεγάλος έχθρός του Κ.Κ.Ε. και τών Βουλγάρων συμμοριτών του. Η ‘Ελληνίδα δασκάλα πού με ύπομονή και καρτερικότητα κατώρθωνε νά ριζώνη στις ψυχές τών μικρών και τών μεγάλων, τά ιδεώδη τής ελληνικής φυλής.
Η Βασιλική Παπαθανασίου ήταν γεννημένη και μεγαλωμένη στό Σκρά. Ηταν κόρη Ιερέως και ό άδελφός της, Υπολοχαγός, είχε σφαγιασθή άπό τούς Έαμοβουλγάρους. Έτσι, ή μικρή δασκάλα είχε ποτισθή όλόκληρη άπό τήν άγάπη γιά τήν ‘Ελλάδα και τήν αύτοθυσία για τήν Πατρίδα της, κι αύτά προσπαθούσε νά μεταλαμπαδεύση στις καρδιές και τις ψυχές τών μικρών παιδιών πού ή Πατρίδα τής έμπιστεύθηκε. Μόνη στό χωριό, ριζωμένη, δεμένη με τή μοίρα του τόπου πού γεννήθηκε, μαζεύοντας στό πατρικό της σπίτι, γιατί τό σχολείο είχε καεί, τά παιδιά τού χωριού, μικρά και μεγάλα, προσπαθούσε νά τά κάνη νά νοιώσουν πώς κάθε σπιθαμή του μικρού τους χωριού είναι πολύ άκριβά πληρωμένη και οτι είναι δικό τους και δικό τους πρέπει νά μείνη, γιατί τό χώμα του άχνίζει άπό αίμα και ιδρώτα έλληνικό.
Σάν δασκάλα άκριτικής περιοχής, είχε νοιώσει βαθειά τήν άποστολή της. Δέν περιοριζόταν μόνο στό κύριο έργο της, άλλά με λόγια, μέ έργα, μέ τό παράδειγμά της φρόντιζε νά τονώση τό εθνικό φρόνημα τών νέων και νά έξυψώνη τό πνευματικό έπίπεδο τών κοριτσιών. Ηταν ένας φάρος πού φώτιζε όλο τό χωριό και σκόρπιζε τό ζοφερό πνευματικό σκοτάδι, πού τόσο τό χρειαζόταν ό κομμουνισμός γιά νά μπόρεση νά είσχωρήση στις τυφλές ψυχές. Κι ό φάρος έπρεπε νά γκρεμισθή. Οί φάροι γιά τούς δολοφόνους του Κ.Κ.Ε. είναι άσπονδοι έχθροί…
Μπροστά ή μικρή δασκάλα του χωριού και πίσω της τριάνταπέντε ακόμη Ελληνες, σύρθηκαν στήν πλατεία του χωριού.
Ή λύσσα τών κομουνιστοσυμμοριτών ξέσπασε, εκεί μπροστά σε όλους, στό αδύνατο κορμί τής άμοιρης κοπέλλας.
Παιδεύουν, βασανίζουν επι ώρες τό κορμί της για νά δαμάσουν την ψυχή.
Ξεριζώνουν τις τρίχες του κεφαλιού της, λες και θέλουν νά τραβήξουν μέσα άπό τό φωτισμένο μυαλό της τήν ‘Ελλάδα.
Η κοπέλλα δεν βγάζει καμμιά κραυγή, κανένα βογγητό. Μόνο ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, φωνάζει. Οι συμμορίτες τήν έδερναν άλύπητα, τή βασάνιζαν, τήν παραμόρφωναν.
Τής ζητούσαν έπίμονα, έπιτακτικά νά φωνάξη ΖΗΤΩ Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ. Και όλα άμέσως θά σταματούσαν. Ή κοπέλλα επέμενε. Μόνο μιά κραυγή άκούγονταν άπό τό φλογισμένο στόμα της: ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ!
Οί μυσαροί πράκτορες τού σλαβισμού έξαλλοι, αποτρόπαιοι δολοφόνοι, τής έκοψαν τά δάκτυλα τού χεριού, γιατί μ’ αύτά τολμούσε νά μαθαίνη στά παιδάκια νά γράφουν ‘Ελληνικά. Μά ή δασκαλίτσα έμεινε απτόητη. Ελληνίδα. ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, άκουγόταν άπό τό στόμα της. Οί συμμορίτες τού Κ.Κ.Ε. ήσαν πλέον έκτος έαυτού. Δεν μπορούσαν άλλο νά άκούουν τό ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, και τής έκοψαν τή γλώσσα.
Ή δασκάλα τού Σκρά, φωτεινό σύμβολο, σύμβολο μοναδικό σ’ ολόκληρη τήν Ιστορία μας δεν άντεξε άλλο. Έκεί στήν πλατεία τού χωριού, άφησε τήν τελευταία της πνοή. Μέχρι τότε φώτιζε μόνο τό μικρό της χωριό. Άπό τότε φωτίζει όλόκληρη τήν Ελλάδα.
Έκεί πού μαρτύρισε ή Βασιλική Παπαθανασίου, ύπάρχει ή προτομή της. Όποιος περάσει άπό έκεί, άς ρωτήση τους χωρικούς, γιά νά μάθη κι άπό εκείνους τήν ιστορία της. Κι άς άνάψη ένα κερί, σέ μιά πραγματική μάρτυρα.
Αυτή είναι η ιστορία, ή πρώτη μάχη τής ξενοκίνητης Βουλγαροκομμουνιστικής έπιβουλής κατά τής Ελλάδος.
(“ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ” εκδ.Επίκαιρα σελ.87)
============================================
ΒΡΑΒΕΙΟΝ Εθνικής άρετής και αύτοθυσίας και ύπερτάτου πατριωτισμού άπονέμει η ΑΚΑΔΗΜΙΑ μετά θάνατον είς τήν έν Σκρά μαρτυρήσασαν δημοδιδασκάλισσαν ΒΑΣΙΛΙΚΗΝ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ.
Ή διδασκάλισσα αύτη καταγόμενη εκ Σκρά ειργάσθη έττι μακρά έτη ώς νηπιαγωγός μεταξύ τών ξενόφωνων κατοίκων. Κατά την τελευταίαν διετίαν είς τό χωρίον της δεν ύπήρχον διδάσκαλοι, το οίκημα δε τού σχολείου ειχε πυρποληθή, αυτη συνεκέντρωνε είς την πατρικήν της οικίαν όχι μόνον τά νήπια άλλά και τούς άλλους μεγαλυτέρους μαθητάς, τούς παραμένοντας άνευ διδασκάλου, και έδίδασκεν αύτούς Ελληνικά γράμματα και Ελληνικά Έθνικά τραγούδια. Ενεκα τής δράσεως αυτής ταύτης η Βασιλική Παπαθανασίου είχε προκαλέσει τήν μήνιν τών αντεθνικών στοιχείων τής περιοχής. Οτε κατά τάς περί τά μέσα τού Νοεμβρίου τού 1946 γενομένας μάχας τού Εθνικού Στρατού κατά τών σλαβο-αναρχικών συμμοριών κατελήφθη προσωρινώς τό Σκρά ή διδασκάλισσα συνελήφθη πρώτη ύπό τών συμμοριτών και εβασανίσθη απανθρώπως. Ηρχισαν νά τής αποσπούν τάς τρίχας τής κεφαλής δια νά τήν άναγκάσουν νά φωνάζη διεθνιστικά συνθήματα και να αρνηθή τήν πατρίδα της, άλλ’ αύτη έμεινεν άκλόνητος είς τήν έθνικήν της πίστιν. Της απέκοψαν τα δάκτυλα τής δεξιάς χειρός διότι «με αυτά», έλεγον, «εμάθαινε τά παιδιά νά γράφουν Ελληνικά». Τής απέκοψαν έπειτα τά ώτα και τήν ρίνα. Αυτή όμως έμεινε μέχρι τέλους άκλόνητος. Αί τελευταίαι λέξεις πρίν έκπνεύση εκ τών συνεχισθέντων μαρτυρίων ήσαν «ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ».
Ούδένα καταλείπει συγγενή, ίνα άπολάβη τό βραβείον, διότι οι μέν γονείς αύτής προαπέθανον (ό πατήρ της ήτο ιερεύς Εθνικής δράσεως), ό δε άδελφός της υπολοχαγός τού Εθνικού Στρατού εσφάγη ύπό τών αντεθνικών στοιχείων το 1944, ή δε μόνη επιζώσα άδελφή της θεραπεύεται έν Ψυχιατρείου Θεσσαλονίκης.
Ακριβές Απόσπασμα Έν Αθήναις τή 1η Μαΐου 1947
Ό Γενικός Γραμματεύς ΓΕΩΡΓΙΟΣ Π. ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.