Το τέλος της αφασίας και του καναπέ.

Tα τραγικά γεγονότα και οι πρώτοι νεκροί στην εποχή του ΔΝΤ που μπήκε η Ελλάδα, αλλάζουν άρδην το πολιτικό σκηνικό. Αφενός η λαϊκή οργή για τα μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης και αφετέρου τα… τυχαία ή καθόλου τυχαία θύματα στην τράπεζα δημιουργούν νέα δεδομένα, που μέχρι το μεσημέρι της Τετάρτης δεν ήταν εμφανή.
Κατ’ αρχάς η οργή κατά των πολιτικών ταγών αυτής της χώρας προσλαμβάνει χαρακτήρα θύελλας και φανερής πλέον καταιγίδας. Οι νεκροί χρεώνονται στην κυβέρνηση, έστω κι αν οι φυσικοί αυτουργοί είναι οι παρακρατικοί με τις μαύρες κουκούλες. Κι ακόμη κι πρόσκαιρα ευνοείται η κυβέρνηση αφού μετατίθεται αλλού η συζήτηση κι όχι στην αναλγησία των μέτρων, εντούτοις πολύ σύντομα θα θερίσει θύελλες.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, το πολιτικό σύστημα εν γένει απαξιώνεται πλήρως, ο κόσμος πλέον έχει ξεπεράσει ταμπού και προκαταλήψεις ή φόβους και απειλεί να τινάξει στον αέρα κάθε παλαιοκομματική νοοτροπία.
Αν η οικονομική κρίση και η (επικείμενη) χρεοκοπία της χώρας είναι η αρχή του τέλους στο μεταπολιτευτικό οικονομικό, κρατικοδίαιτο σύστημα, οι κοινωνικές αναταράξεις, μεγαλύτερες από κάθε άλλη φορά, και οι νεκροί είναι το τέλος της κοινωνικής ειρήνης. Το τέλος της αφασίας και του καναπέ. Ο κόσμος αποφάσισε να πάρει τις τύχες στα χέρια του, ανεξάρτητα από κόμματα που ακόμη μια φορά δια των συνδικαλιστών, επιχειρούν να χειραγωγήσουν τους διαμαρτυρόμενους.
Αυτό αποδεικνύει η μεγαλύτερη πορεία μετά από 30 χρόνια, αυτό αποδεικνύει η απαξίωση της Βουλής και η επιχείρηση… κατάληψης των «Ανακτόρων». Αυτό δείχνει ο παλμός και η αγωνιστικότητα των συγκεντρωμένων αλλά και η βουβή οργή όλο και περισσότερων Ελλήνων.
«Δεν πάει άλλο», φωνάζει ο κόσμος για σύστημα που καταρρέει και που αναζητά κάτι καινούργιο.
Αν θα βρεθεί αυτό από τα υπάρχοντα κόμματα είναι άγνωστο. Αν οι υπάρχοντες πολιτικοί θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων θα το δείξει η ιστορία.
Αυτό που έχει, όμως, σημασία είναι ότι κάτι αλλάζει, μπορεί προς το χειρότερο ίσως προς το καλύτερο.
Αριστερός Ψάλτης