ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ

Χριστόδουλε μας λείπεις

Γραφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΡΩΝΤΑΣ

Συγγραφέας - Δημοσιογράφος

Πέρασε ένας χρόνος από την εκδημία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Και το κενό που άφησε σωπαίνοντας η θαρραλέα φωνή του, γίνεται όλο και πιο αισθητό, όλο και πιο βαρύ. Μιλούσε η Ελλάδα με τη φωνή του. Μιλούσε το αυτονόητο, οι απλές, σημαντικές αλήθειες που κάποιους βολεύει να ξεχνάμε, πήγαζαν από το στόμα του και φώλιαζαν στις καρδιές μας την ελπίδα ότι να, η Ελλάδα ακόμα ζει κι αντιστέκεται.

Τ’ ανάστημά του τ’ αληθινό το δείχνει κανείς σαν πέφτει. Την αξία του σαν φεύγει. Να την προσμετρούν εκείνοι που έμειναν και να τη ζυγίζουν μέσα τους στα όσα έχασαν, στα όσα τους λείπουν. Λίγοι φεύγοντας μας έκαναν να νοιώσουμε ορφάνεια. Ο Χριστόδουλός μας ήταν ένας από αυτούς. Μιλούσε κι ήταν ως να μιλούσαμε εμείς. Λες και αφουγκραζόταν τις μύχιες σκέψεις μας και τους καημούς και τις ελπίδες μας π’ άλλον τρόπο δεν είχαν ν’ ακουστούν γιατ’ όλα τά ‘σκιαζε η φοβέρα των σκυφτών και των υποταγμένων που μας πατούν την ψυχή και μας μαυρίζουν τ’ αύριο.

Εκείνος και ο Τάσσος ήτανε τα καμάρια μας, ήταν οι άνθρωποί μας, ήταν οι ως θά ‘πρεπε να είχαμε μπροστάρηδες, γιατί δεν μας πρέπουν αυτοί που έχουμε, δεν μας τιμούν, δεν μας αξίζουν.

Στον νυν αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και στην πλειοψηφία των Ιεραρχών που συναινούν στην αφωνία της σιωπής των αμνών και των εθνικά αχαμνών, αφιερώνω ένα ποίημα της κορυφαίας ποιήτριάς μας και ακαδημαϊκού Κικής Δημουλά με τίτλο Πρόσεχε:

Όταν στρώνεις το τραπέζι

πριν καθίσεις

να ελέγχεις σχολαστικά

την αντικρινή σου καρέκλα

αν είναι γερή, μήπως τρίζει,

μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές,

μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί,

αν υποσκάπτει το σκελετό

σκουλήκι,

γιατί εκείνος που δεν κάθεται

γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς.

Μας λείπεις Χριστόδουλε! Πρέσβευε για μας, το χρειαζόμαστε.

Γρηγόρης Δημ. Ρώντας