“ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΑΡΑΓΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΕΣ”; τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα Διδάκτορος Ἱστορίας

 

Ταξιδάκι πρό ὀλίγων ἡμερῶν στήν Ἑλλάδα γιά τόν ὑπερατλαντικό…κουταλοφόρο νούμερο 2 (μετά τόν περιβόητο πού παριστάνει τόν ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς) καί ἐπίσκεψη βεβαίως καί στήν ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν. Ὁ λόγος γιά τόν ἀρχιεπίσκοπο Καναδᾶ Σωτήριο, πού βλέποντάς τον παρέα μέ τόν Ἱερώνυμο....

ἦταν ἀσφαλῶς ἀδύνατο νά μή θυμηθοῦμε το ἀδιανόητα «κατορθώματά» του ἐν μέσῳ τῆς ψευτοπανδημίας, εἴτε μιλᾶμε για τίς δημόσιες ἐπικρίσεις του πρός τήν εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό» ὡς μή σωστῆς προσευχῆς (24 Ἰανουαρίου 2021) (μαζί μέ τήν πρόταση γιά ἀντικατάστασή της ἀπό ἄλλη δικῆς του ἐπινόησης!), εἴτε γιά τό τρομερό περιστατικό τῆς 24ης Αὐγούστου 2021, τότε πού ἀπαγόρευσε τήν προσέλευση στή Θεία Μετάληψη ὅλων τῶν πιστῶν, πλήν τῶν μοναζουσῶν, στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἔξω ἀπό τό Τορόντο, εἴτε τέλος γιά τήν εὐρύτερη ἀπόφασή του νά ἐπιβάλει κουταλάκια μιᾶς χρήσεως στή μετάδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἐπεμβαίνοντας σέ ἕνα ζήτημα στό ὁποῖο ἀκόμη καί ὁ ἴδιος ὁ Βαρθολομαῖος ἀπέφυγε (ἐπίσημα τοὐλάχιστον) νά προτείνει μεταβολές.

Γιά τή δικαιολόγηση τῆς βλάσφημης ἐκείνης ἀπόφασης εἶχε κατ’ ἀρχάς ἐπιστρατευθεῖ τότε τό ἐπιχείρημα ὅτι δῆθεν αὐτό ἐπέβαλε ἡ κοσμική ἐξουσία τοῦ Καναδᾶ, μέσα στό εὑρύτερο πλαίσιο τῶν ὑγειονομικῶν μέτρων καί πρωτοκόλλων. Ἐπιχείρημα ὡστόσο πού σύντομα ἀποδείχθηκε ψευδές, γιατί στήν πραγματικότητα τέτοιο μέτρο δέν ὑπῆρξε καί ὁ κ. Σωτήριος ἀπλῶς χρησιμοποίησε ὡς ἄλλοθι τήν πολιτική ἐξουσία, γιά νά ἐπιβάλει πράγματα γιά τά ὁποῖα τό κράτος δέν εἶχε ἰδέα (δέν εἶναι τυχαῖο ἄλλωστε ὅτι οἱ ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες – τῶν Ρώσων, τῶν Σέρβων κλπ. – δέν ἄλλαξαν τόν τρόπο μετάδοσης, παρότι καί αὐτές στό ἴδιο κράτος βεβαίως ὑπάγονται). «Βασιλικότερος» λοιπόν τελικά ὁ κ. Σωτήριος σέ σχέση ὄχι μόνο μέ τόν πατριάρχη του, ἀλλά ἀκόμη καί μέ τό κοσμικό (καί γνωστό γιά τή νεοεποχίτικη τοξικότητά του) καναδικό κράτος τοῦ διαβόητου Τρουντώ.

Ἀκολούθως μάλιστα, προφανέστατα ὄχι μετανιωμένος (ἀφοῦ συνέχισε νά δικαιολογεῖ τή βλάσφημη πρακτική τῶν κουταλιῶν μιᾶς χρήσης, ὅπως π.χ. τόν ἀκούσαμε νά λέει καί σέ κήρυγμά του κατά τήν περσινή Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας), ἀλλά πολύ ἁπλά θορυβημένος ἀπό τήν ἀπόφαση μεγάλου μέρους τοῦ ποιμνίου του νά ἐγκαταλείψει τούς ναούς τῆς ἐκκλησιαστικῆς του δικαιοδοσίας καί νά προσφύγει στίς ἐκκλησίες τῶν Ρώσων ἤ τῶν Σέρβων, ἐπανέφερε τή μία λαβίδα. Χωρίς καί πάλι ὡστόσο νά ἔχει ἀποσύρει τή βέβηλη πρακτική μέ τίς πολλές, πού ἐξακολούθησε καί αὐτή νά ἰσχύει, κατά τό δοκοῦν τῶν ἐκκλησιαζομένων (λές καί ἐπρόκειτο γιά ταβέρνα πού διαλέγεις καί παίρνεις ἀπό τόν τιμοκατάλογο)! Πολύ ἐνδεικτικά ὅλα αὐτά γιά τό πῶς βλέπουν ὅλοι αὐτοί οἱ «ποιμένες» τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ!

Καί νά μήν ξεχάσουμε φυσικά καί τά ἄλλα «ἐπιχειρήματα» πού συνεπικουρικά ἐπικαλέστηκε τότε ὁ ἀρχιεπίσκοπος Καναδᾶ, πλήν τοῦ ψεύδους γιά τό καναδικό κράτος: ὅτι ἀφ’ ἑνός ὑπάρχουν ἀσθενεῖς στήν πίστη ἀδελφοί μας πού «σιχαίνονται» ἤ φοβοῦνται μήπως κολλήσουν κάποιο μικρόβιο (ἄρα πρέπει νά προνοήσουμε καί γι’ αὐτούς, ἐφαρμόζοντας μία πρακτική πού τούς «οἰκονομεῖ» ὅλους) καί ὅτι ἀφ’ ἑτέρου δέν εἶναι μεῖζον τό ζήτημα τῆς μιᾶς λαβίδος, ἀφοῦ στούς πρώτους χριστιανικούς αἰῶνες ὁ τρόπος μετάδοσης ἦταν διαφορετικός. Ἀμφότερα αἴολα βεβαίως. Γιατί ὡς πρός τούς μέν «ἀσθενεῖς ἀδελφούς», τό ζητούμενο εἶναι νά τούς ἐξηγήσεις τό λάθος τους, νά τούς ἐπανακατηχήσεις καί νά ἐνισχύσεις τήν πίστη τούς: αὐτό εἶναι τό χρέος σου ὡς ποιμένας καί ὄχι τό νά πέσεις καί ἐσύ, ἀποδεχόμενος τήν «ἀσθένεια» καί δικαιώνοντας τήν ὁλιγοπιστία. Ὅσον ἀφορᾶ δέ τούς πρώτους αἰῶνες, ἄς θυμίσουμε στόν κάθε λυκοποιμένα καί στούς ὁμόφρονές του ὅτι αὐτό πού συνέβαινε ἦταν μετάδοση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων ἀπευθείας ἀπό τό Ἅγιο Ποτήριο (τρόπος δηλαδή ἐπίσης μικροβιακά «ἐπιλήψιμος» κατά τή βέβηλη «λογική» τους) καί ὄχι μέ κουταλάκια μιᾶς χρήσεως (οὔτε καί ἡ «ἀρχαία τάξη» συνεπῶς δικαιώνει τά θλιβερά σοφίσματά τους). Πέραν δέ αὐτοῦ, ὅπως ἔχω καί ἄλλοτε γράψει, δέν ἔχει κανένα νόημα ἡ ἐπιστροφή στήν ὅποια «ἀρχαία τάξη», ἀπό τή στιγμή πού «οἱ τά πάντα καλῶς διαταξάμενοι Ἅγιοι Πατέρες» τῆς Ἐκκλησίας μας σταδιακά τελειοποίησαν – ἀπό τόν 4ο αἰώνα καί ἐξῆς – καί ὁλοκλήρωσαν αὐτή τήν τάξη, παραδίδοντάς μας ἕνα πλῆρες καί θεολογικά κατοχυρωμένο λειτουργικό τυπικό, πού ἰσχύει ἐδῶ καί πολλούς ἔκτοτε αἰῶνες.

Ὅλα τά ὑπόλοιπα εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ καί χρησιμοποιοῦνται ἐντελῶς προσχηματικά ἀπό τά ὄργανα τοῦ Οίκουμενισμοῦ, πού προσπαθοῦν μέσα στήν μεταπατερική τούς πλάνη νά ἐξαρθρώσουν ὅλη τήν Ἱερά Παράδοση καί νά ἐπιφέρουν νεωτερισμούς πού θά μᾶς φέρουν ὅλο καί πιό κοντά στούς Λατίνους. Τό ἀνίερο αὐτό ἔργο τό ζοῦμε ἐδῶ καί πολλά χρόνια καί τό πρόσφατο πανδημικό ἀφήγημα χρησιμοποιήθηκε καί αὐτό πρός αὐτή τήν κατεύθυνση. Ὡς ἀφορμή, ἐννοεῖται, καί ὄχι ὡς αἰτία. Οἰ αἰτίες ἦταν καί παραμένουν πολύ βαθύτερες…