ΠΛΑΚΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΩΡΑ ΣΤΙΣ ΜΗΝΥΣΕΙΣ. Ο Νόμος περί (μη) ευθύνης υπουργών ΛΗΓΕΙ με την ανακοίνωση εκλογων, δλδ 22/4 μέχρι -όταν & όποτε- βγει η ΝΕΑ κυβέρνηση, εως τότε διώκονται σαν κοινοί πολίτες

 

Tο αίτημα για τιμωρία των πολιτικών που παρέβησαν το καθήκον τους ήταν από την αρχή της κρίσης σχεδόν καθολικό. Η ατιμωρησία και η απουσία λογοδοσίας αποτελούν βασικούς λόγους για την τεράστια απαξίωση των πολιτικών στη χώρα μας, η οποία οδηγεί σε γενικότερη απαξίωση της ίδιας της πολιτικής....

Η κύρια αιτία της ατιμωρησίας βρίσκεται στην ελληνική νομοθεσία, η οποία καθιερώνει διαφορετικούς όρους για την ποινική ευθύνη των υπουργών, σε σχέση με την ποινική ευθύνη των υπόλοιπων Ελλήνων.

Είναι γνωστό ότι τυχόν ποινικά αδικήματα για τα μέλη των κυβερνήσεων διερευνώνται όχι από την τακτική δικαιοσύνη, αλλά από τους συναδέλφους τους στη Βουλή. Όταν η τακτική δικαιοσύνη εντοπίσει τυχόν ποινικές ευθύνες υπουργών, τότε στέλνει τη δικογραφία στη Βουλή για την περαιτέρω διερεύνηση της υπόθεσης. Όμως λόγω της σύντομης παραγραφής των αδικημάτων των υπουργών –άλλη μια άνιση αντιμετώπιση σε σχέση με τους απλούς πολίτες– οι υποθέσεις τους συχνά δεν διερευνώνται καν, απλά ανακοινώνεται ότι παραγράφηκαν, χωρίς να καταλογιστούν ευθύνες. Έτσι ούτε τιμωρία υπάρχει, ούτε ο λαός μαθαίνει ποτέ την αλήθεια.

Στην περίπτωση βέβαια που κρίνεται ότι υπάρχουν αδικήματα, η Βουλή ασκεί ποινική δίωξη.

Το Άρθρο 86 του Συντάγματος

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ο πολιτικός που έχει συνδέσει το όνομά του με την αναθεώρηση του Συντάγματος και του περιβόητου άρθρου 86Το άρθρο 86 του Συντάγματος (του νόμου περί ευθύνης υπουργών Ο νόμος 3126/2003), καθώς υπήρξε εισηγητής της πλειοψηφίας το 2001. Εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας ήταν ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος και είναι γνωστό ότι οι αλλαγές προέκυψαν μέσα από την πολιτική συναίνεση των δύο κομμάτων, αλλά και του Συνασπισμού, που ψήφισε τότε τον νόμο, παρότι αργότερα τον κατήγγειλε.

H αναθεώρηση όμως του 2001, αντί τελικά να περιορίσει την ατιμωρησία, όπως υποτίθεται ότι σκόπευε, πέτυχε να ενισχύσει το ακαταδίωκτο των υπουργών, παρά την επιταγή του Συντάγματος που αναφέρει ότι «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου». Ο νόμος αυτός συνολικά έρχεται σε αντίθεση με δύο από τις βασικότερες αρχές του συντάγματος: την αρχή της ισότητας και την αρχή της αναλογικότητας.

Ακαταδίωκτο λόγω παραγραφής

Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο, μόνο η Βουλή –και όχι η δικαιοσύνη– έχει την αρμοδιότητα να ασκήσει δίωξη κατά υπουργών για αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.

Ο εν λόγω νόμος έχει κατηγορηθεί πολλές φορές ως βασικό εργαλείο διασφάλισης του ακαταδιώκτου των υπουργών, αλλά και τυχόν συνεργατών τους που συμμετέχουν στα αδικήματα. Ο βασικός όρος που το εξασφαλίζει αυτό εντοπίζεται στην πολύ σύντομη παραγραφή που επιφυλάσσει υπέρ των αδικημάτων υπουργών.

Το νομοθετικό σώμα, με το άρθρο 3 του νόμου περί ευθύνης υπουργών, θέσπισε μία διάταξη με την οποία τα αδικήματα που τυχόν τέλεσε κάποιος υπουργός και συνεργάτες του παραγράφονται «με το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου, που αρχίζει μετά την τέλεση της αξιόποινης πράξης». Αυτό στην πράξη σημαίνει, ότι αν ένας υπουργός τελέσει κάποιο αδίκημα, αυτό παραγράφεται ένα χρόνο μετά τις επόμενες εκλογές. Αν σε αυτές τις εκλογές σχηματίσει κυβέρνηση το ίδιο κόμμα, ελέγχει δηλαδή την απόλυτη πλειοψηφία, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ασκηθεί ποτέ καμία ποινική δίωξη.

Το αποτέλεσμα είναι, αδικήματα που έχουν βλάψει τη χώρα και έχουν τελεστεί από υπουργούς και συμμέτοχους συνεργάτες τους, να μένουν εντελώς ατιμώρητα.

Οι αντιδράσεις και η κριτική για τον νόμο αυτό ήταν αρκετά έντονες σχεδόν από την επόμενη μέρα, ακόμα και μέσα στα ίδια τα κόμματα που τον θεσμοθέτησαν. Ο τέως υπουργός Δικαιοσύνης της Ν.Δ, Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, είχε υποστηρίξει ότι το –αναθεωρημένο το 2001– άρθρο 86 του Συντάγματος δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες μίας σύγχρονης δικαιοκρατικής κοινωνίας «διότι θεσμοθετήθηκε μια εξαιρετικά πολύπλοκη διαδικασία για την ποινική δίωξη των υπουργών, η οποία πολύ δύσκολα μπορεί να καταλήξει στην παραπομπή τους στο ακροατήριο», όπως έγραφε σε σχετικό άρθρο του H ποινική ευθύνη των υπουργών | Το Βήμα.

«Συγκεκριμένα, χρειάζεται να αποφασίσει το Κοινοβούλιο δύο φορές, με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, ώστε να ασκηθεί ποινική δίωξη. Την πρώτη φορά για να συσταθεί η Ειδική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης και τη δεύτερη, όταν το πόρισμα της Επιτροπής αυτής εισαχθεί στην Ολομέλεια, η οποία τελικά αποφασίζει για την άσκηση ή μη διώξεως», συμπλήρωνε ο κ. Βαρβιτσιώτης.