Η δημοκρατία είναι νεκρή... ζήτω η δημοκρατία. Μετάφραση: Απολλόδωρος

 

H λέξη "δημοκρατία" (δημοκρατία) προέρχεται από το "δήμος" (λαός) και το "κράτος" (εξουσία). Σε κυριολεκτική μετάφραση σημαίνει "λαϊκή εξουσία". Είναι το καλύτερο μοντέλο διακυβέρνησης που έχει επινοηθεί ποτέ. Γι' αυτό είναι κρίμα που κανένας ζωντανός άνθρωπος στη Γη δεν ζει σε δημοκρατία....

Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι είναι η δημοκρατία. Ως αποτέλεσμα, μπορούν να εξαπατηθούν και να πιστέψουν ότι η λεγόμενη "αντιπροσωπευτική δημοκρατία" είναι δημοκρατία. Λένε στους ψηφοφόρους ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία τους επιτρέπει να ασκούν "δημοκρατική εποπτεία" και ότι αυτό έχει σχέση με τη δημοκρατία. Τι εξαπάτηση - και ίσως σκόπιμη.

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία όχι μόνο είναι αντιδημοκρατική, αλλά οι κανόνες της αγνοούνται ούτως ή άλλως από τις κυβερνήσεις. Πράγματι, δεν υπάρχει δημοκρατία σε κανένα έθνος. Οι κυβερνήσεις, που βασίζονται στην ιδέα ότι οι αντιπρόσωποι είναι εξουσιοδοτημένοι να θεσπίζουν νόμους, δεν είναι δημοκρατίες.

Σε αυτό το άρθρο θα συζητήσουμε τα προβλήματα που ενυπάρχουν στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία και θα διερευνήσουμε ποια θα μπορούσε να είναι η καλύτερη δυνατή θεραπεία: η πραγματική δημοκρατία.

Ο ΘAΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚHΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤIΑΣ

Η δημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με την ψηφοφορία για την εκλογή αντιπροσώπων. Ο λόγος για τον οποίο οι πολίτες δεν χρειάζεται να εκπροσωπούνται από πολιτικούς είναι ότι σε μια δημοκρατία ο λαός λαμβάνει μόνος του όλες τις πολιτικές αποφάσεις.

Πολλές εθνικές κυβερνήσεις προσποιούνται ότι εκτιμούν τις δημοκρατικές αρχές. Συχνά διεκδικούν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τη δημοκρατία στη χώρα τους ή να προωθήσουν τη δημοκρατία σε άλλες χώρες. Καμία από τις κυβερνήσεις που προβάλλουν τέτοιους ισχυρισμούς δεν είναι δημοκρατική. Οι διεκδικήσεις τους οδηγούν συχνά σε πόλεμο.

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, κανένα εθνικό κράτος δεν εφαρμόζει σήμερα τη δημοκρατία, αλλά πολλά από αυτά επιβάλλουν στους πολίτες τους την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Σε μια δημοκρατία, ο λαός είναι η κυβέρνηση. Προστατεύονται από τα δικά τους πιθανά λάθη και υπερβολές μέσω των ελέγχων και των ισορροπιών που ενσωματώνονται στο κράτος δικαίου, το οποίο καθορίζεται αποκλειστικά από τον λαό.

Σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία, από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση διεκδικεί την εξουσία να "κυβερνά" τον λαό και διαμορφώνει ένα αυταρχικό κράτος για τον σκοπό αυτό. Η λεγόμενη αντιπροσωπευτική κυβέρνηση "επιτρέπει" στον πληθυσμό να επιλέγει τους πολιτικούς του ηγέτες μία φορά κάθε δύο, τέσσερα ή πέντε χρόνια.

Στα χρόνια που μεσολαβούν μεταξύ των εκλογών, αυτοί οι "αντιπρόσωποι", λίγοι σε αριθμό, ασκούν την εκτελεστική εξουσία για να κυβερνούν όλους τους άλλους. Αυτή η μορφή διακυβέρνησης ονομάζεται ολιγαρχία και είναι το αντίθετο της δημοκρατίας.

Παρ' όλα αυτά, ο λαός έχει "εκπαιδευτεί" να πιστεύει ότι μια ολιγαρχία είναι δημοκρατία και έχει προσκολληθεί σε αυτό το σύστημα. Πιστεύουν ότι η ολιγαρχία, την οποία αποκαλούν "αντιπροσωπευτική κυβέρνησή" τους, τιμά κάποιες θεμελιώδεις αρχές που είναι από μόνες τους αξιόλογες. Αυτές οι αρχές αναφέρονται συχνά ως δημοκρατικά ιδεώδη.

Τα δημοκρατικά ιδεώδη έχουν διαμορφωθεί επί χιλιάδες χρόνια από πολιτικούς ηγέτες, μεταρρυθμιστές και φιλοσόφους. Ο βρετανός κοινωνιολόγος T. H. Marshall περιέγραψε τα δημοκρατικά ιδεώδη στο δοκίμιό του Citizenship and Social Class (Ιθαγένεια και κοινωνική τάξη) το 1949. Τα ονόμασε λειτουργικό σύστημα δικαιωμάτων. Αν και τα δημοκρατικά ιδεώδη απέχουν πολύ από το να αποτελούν επαρκές υποκατάστατο της δημοκρατίας, ο Marshall αναγνώρισε ότι προσφέρουν στους πολίτες μιας αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τουλάχιστον κάποια προστασία από τις ιδιοτροπίες της ολιγαρχίας την οποία επιτρέπεται να εκλέξουν.

Τα δημοκρατικά ιδεώδη περιλαμβάνουν ορισμένα δικαιώματα - το δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, συμπεριλαμβανομένης της ομιλίας και της ειρηνικής διαμαρτυρίας, και το δικαίωμα στην ίση δικαιοσύνη και στις ίσες ευκαιρίες βάσει του νόμου. Προφανώς αυτά τα δικαιώματα είναι απαραίτητα και αναφαίρετα, διότι χωρίς αυτά η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει.

Οι ολιγάρχες κυβερνούν με στόχο την προστασία και την προώθηση των συμφερόντων του κατεστημένου. Τοποθετούνται σε υψηλές πολιτικές θέσεις για να διασφαλίσουν ότι ένα έθνος-κράτος κυβερνάται, από το παρασκήνιο, από τα πλουσιότερα άτομα και οικογένειες, τις πολυεθνικές εταιρείες που κατέχουν, τις μη κυβερνητικές οργανώσεις που χρηματοδοτούν και τις τράπεζες που ελέγχουν.

Το κατεστημένο επιτυγχάνει τους σκοπούς του χρησιμοποιώντας τον πλούτο του για να πιέζει και να διαφθείρει πολιτικούς, πολιτικά κόμματα και τις πολιτικές διαδικασίες που συλλογικά αποτελούν τη λεγόμενη κυβέρνηση. Σχηματίζουν επίσης συνεργασίες με αυτό το πράγμα που ονομάζεται "κυβέρνηση". Μέσω της κυβέρνησης, οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα παρέχουν στα μέλη του κατεστημένου άμεση πρόσβαση στην εκτελεστική εξουσία, ενώ την αρνούνται σε όλους τους άλλους.

Παρόλο που μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει υποτίθεται αμερόληπτους δικαστές και δικαστές, οι αποφάσεις τους συχνά δεν αντικατοπτρίζουν την ορθή κρίση ή την πραγματική δικαιοσύνη για τον απλό άνθρωπο ή τη γυναίκα. Είναι αλήθεια ότι δεν είναι όλοι οι δικαστές διεφθαρμένοι, αλλά ένας κατηγορούμενος χρειάζεται γενικά πολλά χρήματα για να κερδίσει μια υπόθεση - απόδειξη ότι ο πρωταρχικός σκοπός του δικαστικού συστήματος σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι να προστατεύει την εξουσία του κατεστημένου.

Συχνά ο λαός είναι το θύμα των δικαστικών αποφάσεων.

Οι δίκες με ενόρκους επιτρέπονται σε περιορισμένο βαθμό, αλλά ο δικαστής ελέγχει και παρεμβαίνει στη διαδικασία "καθοδηγώντας" τους ενόρκους. Τα μέλη του κατεστημένου μπορούν να "διορίσουν" τον κατάλληλο δικαστή στην κατάλληλη υπόθεση και να χρησιμοποιήσουν τα δικαστήρια για να διώξουν πολίτες, προειδοποιώντας έτσι τους άλλους να μην απειλούν την εξουσία ή τα συμφέροντά τους.

Παρόλο που μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει νομοθέτες, το "κράτος δικαίου" της δεν ισχύει για όλους εξίσου. Το "Lex iniusta non est lex" (ένας άδικος νόμος δεν είναι νόμος) είναι υποτίθεται θεμελιώδης αρχή όλων αυτών των "νομικών συστημάτων". Ως εκ τούτου, το υποτιθέμενο κράτος δικαίου που εφαρμόζεται από τις κυβερνήσεις δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι κανένας νόμος.

Ενώ ορισμένες διαμαρτυρίες επιτρέπονται, ακόμη και ενθαρρύνονται, από τις αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις, άλλες διαμαρτυρίες όχι μόνο θεωρούνται απαράδεκτες, αλλά ακόμη και δέχονται επίθεση από τα μέσα ενημέρωσης του κατεστημένου και καταστέλλονται από τους "εταίρους" τους στην κυβέρνηση. Επιπλέον, οι αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τα δωροδοκικά δικαστήρια για να φυλακίζουν παράνομα τους διαδηλωτές.

Οι έμμισθοι πολιτικοί είναι επίσης γνωστό ότι επινοούν εξουσίες προκειμένου να κατάσχουν παράνομα τα περιουσιακά στοιχεία των διαδηλωτών.

Οι αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις δεν θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν λιγότερο για την ελευθερία του λόγου. Εάν ένα μέσο ενημέρωσης δεν μεταδίδει τις εγκεκριμένες ειδήσεις, απαγορεύεται ή λογοκρίνεται με άλλο τρόπο, συμπεριλαμβανομένης της αφαίρεσης της άδειας εκπομπής του. Οι αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις συνεργάζονται συστηματικά με τους καθεστωτικούς εταίρους τους για την ενεργή καταστολή της ελευθερίας του λόγου.

Το Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου σημειώνει ότι, για να υπάρχει το σύστημα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας του, πρέπει να διατηρούνται ορισμένες ελευθερίες:

" Η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και η ελευθερία της έκφρασης είναι έντονα προστατευόμενα δικαιώματα. Δικαίως περιμένουμε από τους ανθρώπους να μπορούν να λένε πράγματα που προκαλούν ή ακόμη και σοκάρουν, και να μπορούν να οργανώνονται, να διεξάγουν εκστρατείες και να ασκούν πιέσεις. Η δημοκρατία [διάβαζε: αντιπροσωπευτική δημοκρατία] δεν θα λειτουργούσε χωρίς αυτά τα δικαιώματα."

Μια τέτοια γλώσσα θέτει τους υποστηρικτές των αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών σε δίλημμα, επειδή οι ίδιοι οι ολιγάρχες που έχουν εκλέξει και υπερασπίζονται δεν σέβονται στην πραγματικότητα καμία από αυτές τις ελευθερίες ή τα υποτιθέμενα δικαιώματα. Έτσι, ελλείψει οποιασδήποτε προσπάθειας διατήρησης των δημοκρατικών ιδεωδών, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι, εξ ορισμού, αδύνατη.

Χρειαζόμαστε μια λύση, και η δημοκρατία προσφέρει μια τέτοια λύση.

ΤΑ ΑΝΑΦΑIΡΕΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ EΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Η δημοκρατία βασίζεται στα αναφαίρετα δικαιώματα και όχι στο πολιτικό κατασκεύασμα των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" που οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες ισχυρίζονται ότι απονέμουν στους πολίτες τους.

Τα αναφαίρετα δικαιώματα δεν "χαρακτηρίζονται" από τίποτε άλλο παρά από το Φυσικό Δίκαιο. Δεν παραχωρούνται από την κυβέρνηση.

Τα αναφαίρετα δικαιώματα είναι αυτοπεριοριζόμενα, αφού απαιτούν από κάθε ανθρώπινο ον να τηρεί, να τιμά και να προστατεύει -και ποτέ να μην παραβιάζει- τα αναφαίρετα δικαιώματα όλων των άλλων ανθρώπινων όντων. Προηγούνται της γνήσιας δημοκρατίας αντί να απορρέουν από αυτήν. Η διακυβέρνηση υφίσταται μόνο χάρη στην άσκηση των αναφαίρετων δικαιωμάτων από τους ανθρώπους.

Η ίδια η βρετανική ολιγαρχία εξηγεί γιατί η εκτροπή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με δημοκρατία:

" Αντίθετα, η ίδια η δημοκρατία [διάβαζε: αντιπροσωπευτική δημοκρατία], μαζί με το κράτος δικαίου, αποτελεί προϋπόθεση για τη λειτουργία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Λίγα δικαιώματα είναι απόλυτα- πολλά είναι περιορισμένα ή περιορισμένα. Μερικές φορές ένα δεδομένο πλαίσιο απαιτεί την εξισορρόπηση διαφορετικών δικαιωμάτων μεταξύ τους.

Η περιγραφή αυτή αποτελεί αντιστροφή της πραγματικής φύσης των δικαιωμάτων. Τα αναφαίρετα δικαιώματα μοιράζονται εξίσου σε όλους, χωρίς εξαίρεση. Κανείς δεν μπορεί να προσθέσει δικαιώματα ή να έχει περισσότερα δικαιώματα από κάποιον άλλο, ούτε μπορεί κανείς να αφαιρέσει δικαιώματα ή να έχει λιγότερα δικαιώματα από κάποιον άλλο.

Κανένας άνθρωπος δεν έχει το προνόμιο να ορίζει ή να "προσδιορίζει" τα δικαιώματα ενός άλλου ανθρώπου, ακόμη και αν ισχυρίζεται ότι ο λεγόμενος "νόμος" του το επιτρέπει. Ο ορισμός και ο περιορισμός των δικαιωμάτων δεν αποτελεί λειτουργία της δημοκρατικής διακυβέρνησης. Είναι απλώς μια αδικαιολόγητη διεκδίκηση δικαιώματος που γίνεται από αυταρχικές αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις. Στην πραγματικότητα, πρόσθετα δικαιώματα δεν υπάρχουν. Η πεποίθηση ότι υπάρχουν είναι μια τερατώδης απάτη.

Διεκδικώντας το ανύπαρκτο δικαίωμα να δημιουργούν ή να περιορίζουν "λειτουργικά ανθρώπινα δικαιώματα", οι αντιπροσωπευτικές ολιγαρχίες αναλαμβάνουν την εξουσία να επιτρέπουν ή να αρνούνται τα εν λόγω "δικαιώματα". Θα μπορούσαμε να πούμε, λοιπόν, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι δικαιώματα αλλά μάλλον κυβερνητικές άδειες.

Οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, όπως το κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου, ισχυρίζονται ότι είναι "κυρίαρχες". Θέλουν οι ψηφοφόροι τους να πιστέψουν ότι κατέχουν ένα ακόμη πρόσθετο -αν και αδύνατο- δικαίωμα να είναι η ανώτατη νομική αρχή.

Πρόκειται για μια αντιδημοκρατική αρπαγή εξουσίας που βασίζεται σε ένα ακόμη ψέμα. Όχι, τα θεσμικά όργανα της κυβέρνησης δεν είναι κυρίαρχα σε μια δημοκρατία- κυρίαρχος είναι ο λαός.

Δεν χρειάζεται να ανεχόμαστε την τυραννία των αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών ή των κυβερνήσεων που τις λειτουργούν. Υπάρχει ένα καλύτερο πολιτικό σύστημα που ονομάζεται δημοκρατία. Ας εξερευνήσουμε την τελευταία σε μεγαλύτερο βάθος.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η δημοκρατία είναι ένα πολιτικό σύστημα που καθιερώθηκε για πρώτη φορά και επίσημα στην αρχαία Ελλάδα από τον Κλεισθένη (περίπου 570-500 π.Χ.). Μετά την ανατροπή του τελευταίου τυράννου της Αθήνας (Ιππίας) το 508 π.Χ. περίπου, ο Κλεισθένης ηγήθηκε των πολιτικών και νομικών μεταρρυθμίσεων που δημιούργησαν το Ελληνικό Σύνταγμα της Αθήνας.

Ο Κλεισθένης εισήγαγε τη "διαλογή", δηλαδή την τυχαία επιλογή των πολιτών, τα ονόματα των οποίων κληρώνονταν με κλήρωση. Σύμφωνα με τις μεταρρυθμίσεις του, η Βουλή πρότεινε τη νομοθεσία (καταστατικό δίκαιο) και η Εκκλησία (συνέλευση) συζητούσε στη συνέχεια τους προτεινόμενους νόμους και ψήφιζε για την εφαρμογή τους. Τα μέλη των πολιτών της Βουλής και της Εκκλησίας επιλέγονταν με κλήρωση.

Μόλις τελείωναν το έργο τους, η Βουλή και η Εκκλησία διαλύονταν. Οι πολίτες επέστρεφαν στην καθημερινή τους ζωή. Την επόμενη φορά που θα χρειαζόταν η Βουλή και η Εκκλησία, θα χρησιμοποιούνταν και πάλι η διαλογή και θα επιλέγονταν μια διαφορετική ομάδα ανθρώπων.

Η διαλογή χρησιμοποιήθηκε επίσης για τον σχηματισμό των ενόρκων, τα μέλη των οποίων ήταν πολίτες και συνεδρίαζαν στα Δικαστήρια.

Το σώμα ενόρκων στα Δικαστήρια αντιπροσώπευε το ανώτατο δίκαιο της χώρας. Μπορούσε να ανατρέψει τα διατάγματα της Εκκλησίας. Αυτό το πολιτικό σύστημα έδινε τη δυνατότητα στους πολίτες να δημιουργούν νομοθεσία (καταστατικό δίκαιο) καθώς και δίκαιο που προέκυπτε από προηγούμενα (νομολογία).

Η αρχαία Ελλάδα δεν ήταν μια ισότιμη κοινωνία με τη σύγχρονη έννοια. Για παράδειγμα, η πλήρης ιθαγένεια περιοριζόταν στους μη δούλους άνδρες Αθηναίους γαιοκτήμονες. Αυτοί οι πολίτες, που επιλέγονταν μέσω διαλογής, συμμετείχαν τακτικά στην Εκκλησία (συνέλευση) στο όρος της Φύνας. Αυτή η αγορά ιδεών και άλλων αστικών δραστηριοτήτων ονομαζόταν Αγορά.

Οι προτεινόμενοι νόμοι (νομοσχέδια) παρουσιάζονταν στην Εκκλησία από τη Βουλή. Η συγκεντρωμένη συνέλευση (Εκκλησία) στη συνέχεια ψήφιζε είτε για να περάσει είτε για να απορρίψει τα προτεινόμενα νομοσχέδια ή να προτείνει τροποποιήσεις. Εάν προτεινόταν κάποια τροποποίηση, το νομοσχέδιο περνούσε πίσω στη Βουλή για περαιτέρω συζήτηση.

Κρίσιμο είναι ότι ο Κλεισθένης εξουσιοδότησε τα Δικαστήρια να ανατρέπουν (ακυρώνουν) κάθε νόμο που κρίθηκε σε δίκη με ενόρκους ότι ήταν άδικος. Δεν υπήρχαν δικαστές. Οι δικαστές ήταν απλώς διαχειριστές του δικαστηρίου. Εάν ο κατηγορούμενος κρινόταν ένοχος, τόσο η κρίση (απόφαση) όσο και η φύση της ποινής (καταδίκη) αποφασίζονταν από τους ενόρκους πολίτες.

Εάν η πλήρης εφαρμογή του νόμου (συμπεριλαμβανομένης της νομοθεσίας) δεν εξυπηρετούσε τη δικαιοσύνη, οι ένορκοι μπορούσαν να την ακυρώσουν. Ο κατηγορούμενος μπορεί τεχνικά να είχε παραβιάσει τον νόμο, αλλά μπορούσε και πάλι να κριθεί αθώος, εάν οι ένορκοι πίστευαν ότι ο κατηγορούμενος είχε ενεργήσει έντιμα, χωρίς πρόθεση να προκαλέσει βλάβη ή απώλεια (mens rea).

Σε μια τέτοια περίπτωση, ο νόμος και όχι ο κατηγορούμενος θα μπορούσε να κριθεί υπαίτιος. Οποιαδήποτε ελαττωματική νομοθεσία θα διαγραφόταν από τους πάπυρους των νόμων και η Βουλή θα έπρεπε να τροποποιήσει ή να καταργήσει τον νόμο υπό το πρίσμα της απόφασης του Δικαστερίου.

Ο Αριστοτέλης θα περιέγραφε αργότερα το Αθηναϊκό Σύνταγμα. Δυστυχώς, όταν ανακαλύφθηκε το 1870 η μερική καταγραφή των γραπτών του Αριστοτέλη, έλειπε η εξήγησή του για πολλές από τις πιο κρίσιμες μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη.

Ο δικαστής James Wilson, ένας από τους ιδρυτές του Συντάγματος των ΗΠΑ, σημείωσε τον πραγματικό σκοπό του Αθηναϊκού Συντάγματος:

" Στην Αθήνα όλοι οι πολίτες ήταν εξίσου δεκτοί να ψηφίζουν στη δημόσια συνέλευση και στα δικαστήρια, είτε πρόκειται για αστικά είτε για ποινικά δικαστήρια. [. . .] Αυτό [το σώμα ενόρκων] ήταν ευνοϊκό για την ελευθερία επειδή δεν μπορούσε να επηρεαστεί από ίντριγκες. Σε κάθε συγκεκριμένη υπόθεση οι ένορκοι επιλέγονταν και ορκίζονταν εκ νέου [. . .] Κανείς δεν μπορούσε να αναμειχθεί μαζί τους, να τους διαφθείρει ή να επηρεάσει τις αποφάσεις τους. [. . .] Ήταν ένα σημαντικό σώμα ανδρών, εφοδιασμένο με μεγάλες εξουσίες, προστάτες της ελευθερίας, εχθροί της τυραννίας."

Ο Wilson πρόσθεσε μια περιγραφή του τρόπου με τον οποίο αυτό το σύστημα ενδυνάμωνε τους πολίτες. Κάθε πολίτης, έγραψε, είχε ίσο μερίδιο πολιτικής εξουσίας, διότι ο καθένας ήταν εφοδιασμένος με...

"[. . .] δικαστική εξουσία[,] ως ένορκος σε δίκη με ενόρκους[,] στην οποία οι νόμοι και τα μέτρα που ψηφίζονται από νομοθετικές πλειοψηφίες στη συνέλευση μπορούν να κριθούν, να ανατραπούν και να ακυρωθούν όποτε αυτό κρίνεται από τους ενόρκους απαραίτητο για την εξυπηρέτηση της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και των συμφερόντων του λαού. [. . .] Οι ένορκοι πρέπει να κάνουν το καθήκον τους και ολόκληρο το καθήκον τους: πρέπει να αποφασίζουν τόσο για το νόμο όσο και για το γεγονός."

Ο Κλεισθένης δημιούργησε ένα σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο το κράτος δικαίου δημιουργούνταν από τη διαλογή του λαού. Μια ξεχωριστή διαλογή των πολιτών θα εφάρμοζε στη συνέχεια τον νόμο μέσω του μηχανισμού της δίκης με ενόρκους.

Το τυχαία επιλεγμένο σώμα ενόρκων του λαού ήταν ο ανώτατος νόμος της χώρας. Ο λαός ήταν κυρίαρχος. Αυτό το πολιτικό σύστημα, η διακυβέρνηση μέσω της δίκης από ενόρκους, ονομάστηκε δημοκρατία.

OI ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Καθώς η δημοκρατία διασφαλίζει ότι η διακυβέρνηση ασκείται από τους πολίτες, είναι φυσικό να εξυπηρετεί τη βούληση όλων των πολιτών. Μέσω του συστήματος της διαλογής, οι πολίτες που επιλέγονται τυχαία λαμβάνουν για λίγο κάποια νομοθετική εξουσία. Στη συνέχεια ανοίγουν το δρόμο για τον επόμενο γύρο διαλογής. Όλη η νέα νομοθεσία δοκιμάζεται σε δίκες από ενόρκους. Εάν κριθεί ανεπαρκής, οποιοσδήποτε νόμος μπορεί να ακυρωθεί από μια διαλογή του λαού.

Ως αποτέλεσμα, καμία κυβέρνηση δεν έχει εξουσία πάνω στο λαό. Δεν υπάρχει κανένας θεσμός με τη δυνατότητα να κυβερνά άδικα. Η διακυβέρνηση είναι απλώς ο μηχανισμός μέσω του οποίου ο λαός διαχειρίζεται τις υποθέσεις του και αντιμετωπίζει τυχόν ζητήματα που μπορεί να προκύψουν. Η δημοκρατία είναι το κράτος δικαίου χωρίς κυβερνήτες.

Οι πολίτες που ζουν σε μια δημοκρατία δεν μπορούν να μεταβιβάσουν την ευθύνη για τη λήψη αποφάσεων σε κάποιον άλλον. Κάθε πολίτης είναι εξίσου υπεύθυνος για κάθε απόφαση που λαμβάνει και για τη συμπεριφορά της κοινωνίας στο σύνολό της. Η δημοκρατία είναι πραγματικά διακυβέρνηση του λαού, από τον λαό και για τον λαό. Επαναπροσδιορίζει τι εννοούμε με τη λέξη "κυβέρνηση".

Οι αξιωματούχοι του κράτους, όπως η αστυνομία, οι δικαστές και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι, εφαρμόζουν και υπηρετούν τη βούληση του λαού. Η βούληση του λαού δοκιμάζεται διαρκώς και, όπου οι περιστάσεις το επιβάλλουν, προσαρμόζεται.Μια δημοκρατική κοινωνία απαιτεί την ενεργό και συνεχή συμμετοχή κάθε πολίτη. Κάθε πολίτης μπορεί ανά πάσα στιγμή να κληθεί να πάρει τη θέση του στη Βουλή, στην Εκκλησία ή σε ένα σώμα ενόρκων στη Δικαστήρια. Οι πολίτες συμμετέχουν διαρκώς στη διαδικασία της διακυβέρνησης, τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο. Όλοι οι πολίτες σε μια δημοκρατία έχουν καθήκον να παραμένουν ενημερωμένοι και να επιδιώκουν ενεργά τη δικαιοσύνη.

Κατά συνέπεια, σε μια δημοκρατία πρωταρχικός στόχος της εκπαίδευσης είναι η ανάπτυξη δεξιοτήτων κριτικής σκέψης. Η δημοκρατία απαιτεί κάθε ενήλικος πολίτης -στους σημερινούς πολίτες περιλαμβάνονται και γυναίκες και δεν είναι απαραίτητα γαιοκτήμονες- να είναι έτοιμος να δώσει τον επίσημο όρκο του να προστατεύει και να υπηρετεί τη δικαιοσύνη. Όλοι οι δημοκρατικοί άνθρωποι πρέπει να προετοιμαστούν για να ασκήσουν το κράτος δικαίου.

Επειδή η δημοκρατία επιβάλλει σε όλους τους πολίτες να είναι κριτικά σκεπτόμενοι που είναι σε θέση να κατανοούν δυνητικά πολύπλοκα ζητήματα, να εξετάζουν τα στοιχεία και να ενεργούν με σύνεση, η προπαγάνδα που σπέρνουν τα μέσα ενημέρωσης είναι σε μεγάλο βαθμό ανύπαρκτη. Απλώς δεν υπάρχει αγορά γι' αυτήν.

Βέβαια, ορισμένοι πολίτες σε μια δημοκρατία θα εξακολουθούσαν να συνασπίζονται για να σχηματίσουν ομάδες συμφερόντων και να προσπαθήσουν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη μέσω της προπαγάνδας, αλλά η πλειοψηφία των ανθρώπων, που έχουν εκπαιδευτεί στην κριτική σκέψη, δεν θα ξεγελιόταν εύκολα από τέτοιες εξαπατήσεις. Η διαλογή μειώνει σημαντικά την πιθανότητα να επηρεάσει η προπαγάνδα τις πολιτικές αποφάσεις.

Η απονομή δικαιοσύνης είναι η πρωταρχική λειτουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Αυτό απαιτεί ένα εκτεταμένο δικαστικό σύστημα (Δικαστήρια). Το δίκτυο των Δικαστηρίων πρέπει να χρηματοδοτείται με τέτοιο τρόπο ώστε η πρόσβαση στη δικαιοσύνη να είναι ελεύθερη για όλους στο σημείο που έχουν ανάγκη. Διαφορετικά, ο πλούτος εξακολουθεί να υπαγορεύει την πρόσβαση στη δικαιοσύνη. Η αγορασμένη δικαιοσύνη δεν είναι δικαιοσύνη και απαγορεύεται σε μια δημοκρατία.

Η δημοκρατία αποκεντρώνει την εξουσία στο άτομο. Απαιτεί επίσης την αποκέντρωση των θεσμών διακυβέρνησης (κυβέρνηση). Κανένα δικαστήριο δεν έχει πρωτοκαθεδρία. Μια απόφαση που λαμβάνεται σε μια επαρχία ή πόλη για την ακύρωση εθνικής νομοθεσίας έχει την ίδια εξουσία με μια απόφαση που λαμβάνεται στην εθνική πρωτεύουσα.

Προκειμένου να λειτουργήσει η δημοκρατία σε μεγάλη κλίμακα, επιτρέποντάς της να εξυπηρετήσει έναν πληθυσμό που αριθμεί πολλά εκατομμύρια, μπορεί να συσταθεί μια εθνική Βουλή, Εκκλησία και Δικαστέρια που θα θεσπίζουν την πρωτογενή νομοθεσία που διαμορφώνει το κράτος δικαίου. Η αποκεντρωμένη εξουσία κάθε τοπικής Βουλής, Εκκλησίας και Δικαστερίων θα πρέπει να λειτουργεί εντός αυτού του εθνικού νομοθετικού πλαισίου.

Κάθε τοπική Βουλή και Εκκλησία θα ήταν ελεύθερες να δημιουργήσουν τοπικούς νόμους που να ανταποκρίνονται στις τοπικές ανάγκες, με την προϋπόθεση ότι η νομοθεσία τους δεν θα αντιβαίνει στο εθνικό κράτος δικαίου. Ομοίως, αυτές οι τοπικές αποφάσεις θα ελέγχονταν και θα επαληθεύονταν συνεχώς από το τοπικό Δικαστήριο. Μια τοπική απόφαση ακύρωσης μπορεί να επηρεάσει μόνο την τοπική νομοθεσία, υποχρεώνοντας την τοπική Βουλή να επανεξετάσει μια απόφαση.

Σε ένα τέτοιο σύστημα, ο γενικός κανόνας δικαίου πρέπει να είναι δίκαιος-άδικος και να εφαρμόζεται εξίσου σε όλους. Χωρίς δικαιοσύνη, η λειτουργία της εθνικής Βουλής θα ήταν σχεδόν αδύνατη.

Η πρωτογενής νομοθεσία πρέπει να είναι αποδεκτή από όλους τους πολίτες, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση. Έτσι, το νομοθετικό πλαίσιο σε εθνικό επίπεδο θα πρέπει να περιορίζεται στον καθορισμό αρχών δικαίου και όχι στη δημιουργία συγκεκριμένων πράξεων που ρυθμίζουν το σύνολο του πληθυσμού. Τόσο το εύρος όσο και η κλίμακα της νομοθεσίας και της ρύθμισης είναι ελάχιστα σε μια δημοκρατία σε σύγκριση με μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία ή οποιαδήποτε άλλη μορφή "κυβέρνησης".

Μέσω των Δικαστηρίων, το ζήτημα της ενοχής ή της αθωότητας είναι ο μόνος καθοριστικός παράγοντας της δικαιοσύνης. Η ενοχή διαπιστώνεται μόνο αν το έγκλημα παραβιάζει τις αρχές του Φυσικού Νόμου. Έπραξε ο κατηγορούμενος με πρόθεση να προκαλέσει βλάβη ή απώλεια; Ή μήπως ο κατηγορούμενος ήταν ένοχος για αμέλεια, προκαλώντας έτσι βλάβη ή απώλεια; Η απόφαση για μια υπόθεση δεν πρέπει να αντιβαίνει στο Φυσικό Δίκαιο. Εάν το κάνει, θα ακυρωθεί.

Σε μια δημοκρατία όλοι οι πολίτες διαθέτουν αναλλοίωτα, αναφαίρετα δικαιώματα από τη γέννησή τους. Είναι ελεύθεροι να ασκούν αυτά τα αναφαίρετα δικαιώματα με έντιμο τρόπο - σε αρμονία με το Φυσικό Δίκαιο. Σε περίπτωση που προκαλέσουν βλάβη ή απώλεια, παραβιάζοντας έτσι τα αναφαίρετα δικαιώματα ενός άλλου πολίτη, θα πρέπει να δικαστούν από τα Δικαστήρια.

Η χρήση της διαλογής (η τυχαία επιλογή των πολιτών) και ο προσωρινός χαρακτήρας της εξουσίας λήψης αποφάσεων κάθε πολίτη διασφαλίζουν ότι δεν μπορούν να σχηματιστούν πολιτικές παρατάξεις. Καμία συμμαχία, καμία επιδίωξη προώθησης προσωπικών συμφερόντων, δεν μπορεί να επηρεάσει μια διακυβέρνηση σε μια δημοκρατία.

Εν πάση περιπτώσει, δεν θα είχε νόημα να προσπαθήσει κανείς να το κάνει. Η άδικη νομοθεσία και το νομικό προηγούμενο, που στη συνέχεια κρίνεται ότι απέτυχαν να αποδώσουν δικαιοσύνη, θα ακυρώνονταν μέσω του υπέρτατου κράτους δικαίου, το οποίο ασκείται από ενόρκους στα Δικαστέρια όλης της χώρας.

Οι πολιτικοί και τα πολιτικά κόμματα δεν θα εξυπηρετούσαν κανένα σκοπό σε μια δημοκρατία. Κανένα πρόσωπο ή κόμμα δεν ηγείται μιας πραγματικά δημοκρατικής κυβέρνησης. Οι δημοκρατικές αποφάσεις δεν μπορούν να διατάσσονται ή να ελέγχονται από καμία βάση εξουσίας.

Μια δημοκρατία δεν απαγορεύει στους πολίτες να κάνουν εκστρατεία για αλλαγή. Αντιθέτως, οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να υποβάλουν αναφορά στην τοπική ή εθνική τους Βουλή. Μια δημοκρατική κοινωνία διαμορφώνεται από νέες ιδέες και ανταποκρίνεται στις κρίσεις όπως απαιτείται.

Παρά την απουσία πολιτικών, οι άνθρωποι σε μια δημοκρατία μπορεί να επιλέξουν να ακολουθήσουν κορυφαίους αγωνιστές, ικανούς ρήτορες ή γνώστες ηγετών. Αυτό που δεν μπορούν να κάνουν είναι να εκμεταλλευτούν την όποια συλλογική δύναμη μπορεί να τους παρέχει η ένωσή τους ή να επιτύχουν οποιαδήποτε προσπάθεια εξαναγκασμού ή διαφθοράς της νομοθετικής διαδικασίας. Η διαλογή αποκλείει αυτή τη δυνατότητα.

Η δημοκρατία εξαλείφει την πολιτική εξουσία. Θα ήταν πρακτικά αδιάφθορη.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

Η δευτερογενής νομοθεσία, δηλαδή η εκχώρηση πολιτικής εξουσίας σε άτομα που εξουσιοδοτούνται από την πρωτογενή νομοθεσία, είναι αδύνατη σε μια δημοκρατία. Δεν υπάρχει δημοκρατική εκτελεστική εξουσία.

Όλοι είναι ίσοι υπό το κράτος δικαίου και κανένα άτομο, ομάδα ή οργάνωση δεν μπορεί να εμφορείται από δικαιώματα που δεν υπάρχουν. Αυτό περιλαμβάνει οποιοδήποτε διεκδικούμενο δικαίωμα για τη θέσπιση αυταρχικών ρυθμίσεων.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι κανονισμοί δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε μια δημοκρατία. Η Εκκλησία μπορεί, για παράδειγμα, να εκδίδει κανονισμούς σχετικά με τα πρότυπα ασφάλειας τροφίμων ή φαρμάκων. Αυτό προστατεύει την υγεία των πολιτών και συνάδει με το Φυσικό Δίκαιο. Το δημοκρατικό κράτος δικαίου υπαγορεύει ότι οι κανονισμοί αυτοί δεν πρέπει να παραβιάζουν τα αναφαίρετα δικαιώματα κανενός ούτε να προκαλούν βλάβη ή απώλεια.

Εάν οποιαδήποτε ρύθμιση αδικεί αθέμιτα ορισμένους παραγωγούς και παρασκευαστές, ενώ παραχωρεί πλεονέκτημα αγοράς σε άλλους, θα μπορούσε να προκαλέσει δυνητική βλάβη ή απώλεια. Οι θιγόμενοι θα μπορούν να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη, η οποία θα αποφανθεί για τη δικαιοσύνη του κανονισμού.

Σε κάθε δημοκρατία, εναπόκειται στον λαό να αποφασίσει πώς θα επιτευχθεί η σωστή ισορροπία. Τα εμπορικά συμφέροντα των αγροτών, των λιανοπωλητών και των φαρμακευτικών εταιρειών, για παράδειγμα, κρίνονται σε σχέση με την ανάγκη να υποστηριχθεί το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των ανθρώπων να ζουν υγιείς ζωές. Τελικά, αυτό μπορεί να μειώσει τα εμπορικά συμφέροντα ορισμένων, αλλά κανείς δεν έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να βγάζει κέρδος δηλητηριάζοντας άλλους.

Σε μια δημοκρατία, η ρύθμιση της αγοράς δεν μπορεί ποτέ να προκαλέσει άδικα ζημιά ή απώλεια σε κάποιους απλώς και μόνο για να προστατεύσει τα συμφέροντα άλλων. Οποιαδήποτε τέτοια ρύθμιση θα έπεφτε γρήγορα στο κενό σε μια Δικαστερία.

Η δημοκρατία προσφέρεται για τη λειτουργία μιας πραγματικά ελεύθερης αγοράς -κάτι που, όπως και η δημοκρατία, δεν υπάρχει σήμερα. Οι ελεύθερες αγορές παράγουν τάξη χωρίς σχεδιασμό.

Δεν υπάρχει αναφαίρετο δικαίωμα στην ευημερία σε μια ελεύθερη αγορά. Κάποιοι θα είναι πιο επιτυχημένοι από άλλους σε μια ελεύθερη αγορά. Η δημοκρατία δεν εμποδίζει τα άτομα να αποκτήσουν πλούτο, ούτε προστατεύει τους άλλους από το να πέσουν στη φτώχεια. Ωστόσο, η δημοκρατία αποκλείει τη δυνατότητα ο πλούτος να επηρεάζει τη δικαιοσύνη ή τις αποφάσεις της κυβέρνησης.

Η σημερινή επιβολή της αντιπροσωπευτικής ολιγαρχίας επιτρέπει στους πλούσιους και τους ισχυρούς να επηρεάζουν τη νομοθεσία και τους κανονισμούς για να προστατεύουν τα συμφέροντά τους και να περιορίζουν την πρόσβαση στην αγορά των άλλων. Σε μια δημοκρατία δεν θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό. Οι κανονισμοί που διέπουν τις αγορές είναι ελάχιστοι σε μια δημοκρατία. Δεν μπορούν να σχηματιστούν ομάδες που θα ενεργούν ως ρυθμιστικές αρχές και ενδεχομένως να οικοδομήσουν φιλικές σχέσεις με τις εταιρείες. Αντίθετα, οι ρυθμίσεις σε μια δημοκρατική κοινωνία θα γίνονταν μέσω μιας και μόνο διαδικασίας: των ανθρώπων που διαχειρίζονται το κράτος δικαίου.

Η δημοκρατία επιτρέπει την άνθηση μιας αυθεντικά ελεύθερης αγοράς και την άνθηση της καινοτομίας. Σε ένα τέτοιο σύστημα, δεν υπάρχει συγκεντρωτικός έλεγχος των βιομηχανιών -υγείας, μηχανικής, τεχνολογίας, γεωργίας- ή της επιστήμης ή της ακαδημαϊκής κοινότητας. Η ορθοδοξία θα αποτελούσε παρελθόν.

Η δημοκρατία δεν θα εμπόδιζε κατ' ανάγκη τη σύσταση μιας εταιρείας ως μοναδικού προσώπου στο δίκαιο. Ωστόσο, έτσι ακριβώς θα αντιμετωπιζόταν μια εταιρεία -ως ατομική οντότητα, με όχι περισσότερα ή λιγότερα δικαιώματα από ένα μεμονωμένο ανθρώπινο ον. Η σύσταση εταιρίας δεν θα παρείχε σε μια εταιρεία πρόσθετα αναφαίρετα δικαιώματα. Έτσι, ούτε τα χρήματα ούτε οι διασυνδέσεις θα μπορούσαν να διαστρεβλώσουν τη δικαιοσύνη ή να επηρεάσουν την κυβέρνηση. Δεν θα υπήρχε κανένας πολιτικός ή ρυθμιστής για να συνδεθεί, οπότε δεν θα υπήρχε κανένας διεφθαρμένος!

Πράγματι, η διεφθαρμένη νομοθεσία ή ρύθμιση δεν μπορεί να επιβιώσει σε μια δημοκρατία. Για παράδειγμα, αν η Εκκλησία ψήφιζε έναν νόμο που απαγόρευε ουσιαστικά στους γιατρούς ή τους επιστήμονες να ερευνούν θεραπείες για τον καρκίνο απλώς και μόνο για να προστατεύσει τα κέρδη των φαρμακευτικών εταιρειών, ο νόμος αυτός θα ακυρωνόταν σίγουρα σε ένα Δικαστήριo.

Η παροχή ισότιμης πρόσβασης στη δικαιοσύνη είναι ο βασικός στόχος μιας πραγματικής "δημοκρατικής κυβέρνησης". Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει κανένα οικονομικό εμπόδιο για οποιονδήποτε μεμονωμένο πολίτη να ασκήσει αγωγή εναντίον ενός εταιρικού "προσώπου". Ένα ανθρώπινο πρόσωπο που στέκεται ενώπιον των ενόρκων στo Δικαστήριo θα έχει ακριβώς την ίδια πρόσβαση στη δικαιοσύνη με οποιοδήποτε πλούσιο εταιρικό πρόσωπο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ;

Είμαστε αντιμέτωποι με μια επιλογή. Είναι σαφές ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν εξυπηρετεί τους ανθρώπους. Αντιθέτως, είναι ένα ολιγαρχικό σύστημα που καταπιέζει τους ανθρώπους. Ακόμη και σύμφωνα με τις αρχές του δικού τους αυταρχικού δόγματος, οι λεγόμενες αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις δεν εφαρμόζουν πλέον αυτό που κηρύττουν, αν το έκαναν ποτέ. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπως την αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία από εμάς, είναι σίγουρα νεκρή.

Με τι θα την αντικαταστήσουμε λοιπόν;

Είναι προφανές σε τι επιθυμούν να μας μετατρέψουν οι παγκοσμιοποιημένοι ολιγάρχες. Οραματίζονται ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα λειτουργεί ως τεχνοκρατία, τροφοδοτούμενο από την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση, τη Μεγάλη Επανεκκίνηση, το Ψηφιακό Νόμισμα των Κεντρικών Τραπεζών και άλλες συγκεντρωτικές, ψηφιακές μορφές ελέγχου των μαζών. Με άλλα λόγια, η σημερινή ολιγαρχία κινείται ανοιχτά και ταχύτατα προς την ακραία νεοφεουδαρχία με τη ρητή πρόθεση να υποδουλώσει την ανθρωπότητα.

Πρέπει να αντιταχθούμε σε αυτόν τον τεχνοκρατικό εφιάλτη μέσω της μαζικής μη συμμόρφωσης. Επιπλέον, πρέπει να αναλάβουμε ατομικά δράση κάθε μέρα για να κινηθούμε προς την αποκέντρωση και την ελευθερία και μακριά από τη συγκεντρωτική τυραννία. Αλλά δεν έχει και πολύ νόημα να αντιταχθούμε στο ένα ή στο άλλο πολιτικό σύστημα, αν δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να προσφέρουμε στη θέση του.

Αν θέλουμε να αντισταθούμε στη δουλεία, λοιπόν, πρέπει να υποστηρίξουμε κάτι που νικά τη δουλεία. Γιατί όχι το Φυσικό Δίκαιο και το κράτος δικαίου μέσω της δίκης από ενόρκους;

Γιατί όχι τη δημοκρατία;

----Δικτυογραφία :

Democracy Is Dead…Long Live Democracy

https://off-guardian.org/2022/04/15/democracy-is-dead-long-live-democracy/