Η βιομηχανία εμβολίων έχει μια μακροχρόνια και ανησυχητική σχέση με τη βιομηχανία αμβλώσεων, και η σχέση αυτή συνεχίζει να είναι ισχυρή και σήμερα.Σημείωση συντάκτου: Το
ακόλουθο κείμενο....
Μέρος 1: Οι έμμεσες αποδείξεις
"Τα μωρά είναι ακόμα ζωντανά όταν οι ερευνητές αρχίζουν να εξάγουν τον ιστό". Το συγκλονιστικό ηχητικό μήνυμα της συγγραφέως και πρώην ερευνήτριας εμβολίων Pamela Acker προκάλεσε δραματική εντύπωση. Η συνέντευξη της Acker στο Lifesite News, στην οποία συζητούσε για την έρευνα εμβρυϊκού ιστού και την ανάπτυξη εμβολίων, δημιούργησε γρήγορα ένα κύμα άρθρων επί άρθρων.
Η συνομιλία στο podcast με τον John Henry Westen της Lifesite ασχολήθηκε με την ιστορία των εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών HEK 293 και PER.C6, που εμπλέκονται σε κάποιο βαθμό σε όλα τα εμβόλια COVID-19 που είναι σήμερα διαθέσιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, ωστόσο, η συνέντευξη εξαφανίστηκε στα νερά του διαδικτύου , τα κύματα των διαδοχικών συζητήσεων την κάλυψαν. Όσον αφορά τα εμβόλια COVID, θεολόγοι και βιοηθικολόγοι συνέχισαν να κάνουν διάκριση μεταξύ δοκιμών και παραγωγής και βαθμών συνεργασίας, χωρίς αναφορά στις δηλώσεις του Acker, οι οποίες αγνοήθηκαν ή απορρίφθηκαν σε μεγάλο βαθμό, σαν μια κακόγουστη παρατήρηση σε ευγενική παρέα.
Νιώθω ότι ήρθε η ώρα να ρίξουμε μια άλλη ματιά στην αφιλτράριστη δήλωση που έκανε την αίθουσα να νιώσει τόσο άβολα. Αξίζει να προβληματιστούμε. Αναμφίβολα δεν χρειάζεται να ρωτήσουμε γιατί μας έκανε να νιώσουμε τόσο άβολα. Γιατί, λοιπόν, δεν της δόθηκε περισσότερη προσοχή;
Υπήρχαν κάποιοι που θεώρησαν ότι η εστίαση στα μικροσκοπικά θύματα στο σενάριο της Acker θα μπορούσε να εκτρέψει τη συζήτηση από την αρχή ότι κάθε ανθρώπινη ζωή είναι ιερή. Ένα παιδί είναι παιδί, ανεξάρτητα από το σε ποιο στάδιο μπορεί να γίνει η συλλογή των κυττάρων ή των οργάνων του: εντός ή εκτός μήτρας, βιώσιμο ή προ-βιώσιμο, πριν ή μετά το θάνατο.
Από την άλλη πλευρά, πολλοί δίστασαν να επαναλάβουν τους ισχυρισμούς του Acker χωρίς περαιτέρω έρευνα. Προφανώς, οι υπερβολικοί ισχυρισμοί μπορούν να βλάψουν την αξιοπιστία κάποιου. Και όταν παίρνεις το ηθικό πλεονέκτημα, η αξιοπιστία είναι απαραίτητη.
Ωστόσο, μπορεί να υπάρχουν ακόμη βαθύτεροι λόγοι για την απόρριψη των δηλώσεων σχετικά με τα μωρά που τεμαχίζονται ζωντανά. Αν είναι αληθινές, μπορεί να διαταράξουν την ευαίσθητη ισορροπία των ηθικών μας υπολογισμών. Εξάλλου, τα έχουμε υπολογίσει όλα με τάξη, με τρόπο που είναι καθησυχαστικός και ικανοποιεί τη συνείδησή μας.
Αισθηματίας ή αφηγητής της αλήθειας;
Οι κυτταρικές σειρές δημιουργούνται με την καλλιέργεια κυττάρων με τέτοιο τρόπο ώστε να συνεχίσουν να αναπτύσσονται και να πολλαπλασιάζονται σε εργαστηριακά πιάτα, μερικές φορές για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ομολογώ ότι αισθάνθηκα καλύτερα όταν διάβασα ότι αν και ορισμένα εμβόλια αναπτύσσονται με τη χρήση εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών, αυτές οι κυτταρικές σειρές είναι πρακτικά αρχαίες. Καθιερώθηκαν στις δεκαετίες του 1970 και του 80, και έχουν πολύ μακρινή σχέση με τα μωρά που δώρισαν τα κύτταρα από τα οποία προήλθαν. Μας λένε ότι οι ανθρώπινες εμβρυϊκές κυτταρικές σειρές HEK 293 και PER.C6 απαιτούσαν μόνο δύο εκτρώσεις. Επιπλέον, επειδή αυτές οι δύο κυτταρικές σειρές είναι αθάνατες, λέγεται ότι το ατυχές γεγονός δεν θα χρειαστεί να επαναληφθεί.
Όλα αυτά είναι πολύ όμορφα συσκευασμένα. Πώς θα μπορούσε κανείς να αναστατωθεί τόσο πολύ για δύο εκτρώσεις πριν από δεκαετίες, δεδομένης της δυνατότητας να σωθούν εκατομμύρια ζωές;
Έτσι, παρόλο που στάθηκα σθεναρά κατά των ανήθικων εμβολίων από θέση αρχής, δεν είχα μια ζωηρή συναισθηματική αντίδραση στο θέμα. Σίγουρα όχι το τράνταγμα συναισθήματος που ένιωσα όταν είδα για πρώτη φορά τον τίτλο: "Τα αγέννητα μωρά που χρησιμοποιήθηκαν για την ανάπτυξη εμβολίων ήταν ζωντανά κατά την εξαγωγή των ιστών". Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ένας τέτοιος εντυπωσιακός τίτλος πρέπει να έχει πολύ καλές πηγές. Ψάχνοντας για αυτές τις πηγές, διάβασα το κείμενο του podcast της Acker με τον Westen στις 11 Ιανουαρίου 2021, καθώς και τα άρθρα που ακολούθησαν, στα οποία απάντησε στις επικρίσεις και τα περαιτέρω ερωτήματα που γέννησε η συνέντευξη. Στη συνέχεια μίλησα μαζί της για να το συζητήσω πιο λεπτομερώς.
Ήθελα να εξετάσω αυτόν τον μοναδικό συγκλονιστικό ισχυρισμό - να σταματήσω την κασέτα και να κάνω ζουμ, αν θέλετε. Και στη συνέχεια να ρωτήσω: είναι κάτι που πρέπει να απορρίψουμε; Έχει ηθική σημασία για το συγκεκριμένο θέμα; Είναι απλώς εντυπωσιακή ρητορική; Και εξετάζοντάς το, μήπως απλώς κάνουμε τους εαυτούς μας να νιώθουν άσκοπα άβολα για κάτι που έχει ήδη διευθετηθεί προς ικανοποίησή μας;
Βιολόγος και πρώην ερευνητής εμβολίων, η χαμηλών τόνων Acker είναι ένας απίθανος υποψήφιος για εντυπωσιακές δηλώσεις. Και η Acker δεν είναι ένας πολέμιος του εμβολιασμού. Αντιθέτως, η επιστημονική της καριέρα είχε ως κίνητρο την επιθυμία να δημιουργήσει εμβόλια ηθικής προέλευσης. Για τον σκοπό αυτό, πήρε πτυχίο βιολογίας, συμμετείχε σε βιολογικές έρευνες στο Πανεπιστήμιο Ουάσινγκτον του St. Louis, εργάστηκε για λίγο στην ανάπτυξη φαρμάκων στην Pfizer και συνέχισε με μεταπτυχιακό στη βιολογία από το Καθολικό Πανεπιστήμιο της Αμερικής.
Κατά τη διάρκεια της εκπόνησης του διδακτορικού της στο Καθολικό Πανεπιστήμιο, η Acker ήρθε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα της έρευνας σε εμβρυϊκά κύτταρα. Προς απογοήτευσή της, έμαθε ότι το ερευνητικό πρόγραμμα στο οποίο εργαζόταν στο πλαίσιο των διδακτορικών της σπουδών χρησιμοποιούσε το HEK 293.
Η σειρά εμβρυϊκών κυττάρων HEK 293 προέρχεται από τα νεφρικά κύτταρα ενός μωρού που έκανε έκτρωση στις Κάτω Χώρες το 1972. Η κυτταρική σειρά έχει ονομαστεί "αθάνατη" επειδή τα κύτταρα μπορούν να διαιρούνται φαινομενικά χωρίς όριο. Δημιουργήθηκε από τον βιολόγο Frank Graham, από κύτταρα που καλλιεργήθηκαν από τον ερευνητικό του συνεργάτη, Alex Van der Eb. Σήμερα, το HEK 293 είναι σχεδόν πανταχού παρόν, καθώς χρησιμοποιείται στην ανάπτυξη ή τη δοκιμή πολυάριθμων φαρμακευτικών προϊόντων και ακόμη πιο καθημερινών προϊόντων, όπως τα πρόσθετα τροφίμων.
Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι πιθανότατα αναγνωρίζουν το όνομα λόγω της ηθικής διαμάχης γύρω από τα εμβόλια COVID-19 που παράγονται από τις εταιρείες Pfizer, AstraZeneca και Moderna.
Συζητώντας την παραγωγή του HEK 293 σε κατάθεση το 2001, ο Van der Eb δήλωσε:
Ο νεφρός του εμβρύου ήταν, με άγνωστο οικογενειακό ιστορικό, ελήφθη το 1972 πιθανώς. Η ακριβής ημερομηνία δεν είναι πλέον γνωστή. Το έμβρυο, από όσο μπορώ να θυμηθώ, ήταν απολύτως φυσιολογικό. Τίποτα δεν ήταν λάθος. Οι λόγοι για την έκτρωση ήταν άγνωστοι σε μένα. Πιθανόν να το ήξερα τότε, αλλά χάθηκαν όλες αυτές οι πληροφορίες. [i]
Αφού διάβασε το 2006 το άρθρο του Alvin Wong “The Ethics of HEK 293”, [ii] η Acker αποφάσισε ότι η συνείδησή της δεν θα της επέτρεπε να συμμετάσχει σε έρευνα που χρησιμοποιούσε τη γραμμή εμβρυϊκών κυττάρων HEK 293. Ο διευθυντής της δεν ήταν πρόθυμος να ικανοποιήσει τις πεποιθήσεις της, εκτροχιάζοντας τελικά τις διδακτορικές της σπουδές. Το περιστατικό οδήγησε σε κάποια ενδοσκόπηση στο Καθολικό Πανεπιστήμιο, το οποίο εξέδωσε προσωρινό μορατόριουμ για τις μελέτες που περιλαμβάνουν γραμμές εμβρυϊκών κυττάρων, και η Acker ήταν "persona non grata", καθώς οι συνάδελφοί της στο διδακτορικό πρόγραμμα αναγκάστηκαν να σταματήσουν προσωρινά την έρευνά τους.
Σήμερα η Acker είναι καθηγήτρια και συγγραφέας του βιβλίου Vaccination: A Catholic Perspective (Kolbe Center for the Study of Creation, 2020). Ο λεπτός τόμος περιγράφεται ως μια πηγή που "αγγίζει όλα τα πιθανά αμφιλεγόμενα θέματα σχετικά με τα εμβόλια, κάτι που η μέση καθολική μαμά θα μπορούσε να δώσει στον γιατρό της και να του πει "τι πιστεύετε γι' αυτό;"".
Το ιστορικό της Acker της δίνει μια πολύτιμη, ακόμη και μοναδική, προοπτική για την ηθική της ανάπτυξης εμβολίων. Γνωρίζει το αντικείμενό της εκ των έσω, προσθέτοντας την οπτική γωνία ενός επιστήμονα σε εκείνη μιας ευσεβούς Καθολικής.
Στο ωριαίο podcast της 11ης Ιανουαρίου, ο Westin και η Acker συζήτησαν μια ποικιλία θεμάτων που σχετίζονται με τα εμβόλια. Αλλά η δήλωση της Acker περίπου στα μισά της συνέντευξης επισκίασε την υπόλοιπη συζήτηση. Αυτό, είπε, συνέβαινε για την προμήθεια των κυττάρων για κυτταρικές σειρές όπως η HEK 293:
Στην πραγματικότητα θα γεννήσουν αυτά τα μωρά με καισαρική τομή. Τα μωρά είναι ακόμη ζωντανά όταν οι ερευνητές αρχίζουν να εξάγουν τον ιστό- σε σημείο που η καρδιά τους να χτυπάει ακόμη, και γενικά δεν τους χορηγείται κανένα αναισθητικό, διότι αυτό θα διατάρασσε τα κύτταρα που προσπαθούν να εξάγουν οι ερευνητές. Έτσι, αφαιρούν αυτόν τον ιστό, ενώ το μωρό είναι ζωντανό και πονάει υπερβολικά ... αυτό το κάνει ακόμα πιο σαδιστικό.
Δεδομένων των διαπιστευτηρίων της Acker, ήξερα καλύτερα από το να το απορρίψω απλά ως εικασία. Αλλά ήθελα να εξετάσω τις πηγές της από πρώτο χέρι. Τίποτα από όσα είχα διαβάσει μέχρι σήμερα σχετικά με τις ηθικές επιπτώσεις των εμβρυϊκών κυτταρικών γραμμών και του εμβολίου COVID δεν είχε αναφέρει κάτι τέτοιο σχετικά με την πηγή αυτών των κυτταρικών γραμμών. Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες αναφορές έμοιαζαν σκόπιμα αποστασιοποιημένες, συμφωνώντας ότι πολύ λίγα ήταν γνωστά πέρα από τα ωμά γεγονότα.
Κάθε έκτρωση είναι ένα φρικτό έγκλημα - ανεξάρτητα από το στάδιο ανάπτυξης του εμβρύου, ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Ωστόσο, υπήρχε κάτι ιδιαίτερα φρικιαστικό σε αυτό που περιγραφόταν εδώ, και η λέξη "σαδιστική" της Acker το έλεγε καλύτερα.
Εμβόλια, αμβλώσεις και ευγονική
Η Acker με διαβεβαίωσε ότι οι δηλώσεις της κάθε άλλο παρά συμπερασματικά ήταν βασισμένες σε στέρεες γνώσεις της επιστήμης, της βιομηχανίας εμβολίων και της ιστορίας αυτής της βιομηχανίας. Κατά τη διάρκεια μιας ζοφερής τηλεφωνικής συνομιλίας, εξετάσαμε τις πηγές της. Πολλές ήταν πρωτογενείς πηγές από την ιατρική και επιστημονική βιβλιογραφία. Για μεγάλο μέρος της ιστορικής της έρευνας η Acker είναι υπόχρεη στο Children of God for Life, το οποίο συγκεντρώνει πληροφορίες σχετικά με τα εμβόλια που χρησιμοποιούν εμβρυϊκές κυτταρικές σειρές από το 1999.
Περιηγηθήκαμε στη σκοτεινή και ανησυχητική πλευρά της έρευνας για τα εμβόλια, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1930 και με επίκεντρο το αριστούργημα της ανάπτυξης εμβολίων: το εμβόλιο πολιομυελίτιδας των Salk και Sabin.
Η ιατρική βιβλιογραφία από τις αρχές έως τα μέσα του 20ού αιώνα ήταν εκπληκτικά ειλικρινής και ανοιχτή σχετικά με τις μεθόδους της. Η Acker ξεκίνησε με ένα άμεσο απόσπασμα από μια εργασία του πρωτοπόρου του εμβολίου Albert Sabin (1906-93). Αυτός και άλλοι επιστήμονες που ερευνούσαν τα ιϊκά εμβόλια αντιμετώπιζαν μια πρόκληση: σε αντίθεση με τα βακτήρια, οι ιοί δεν μπορούν να αναπαραχθούν από μόνοι τους και χρειάζονται ζωντανά κύτταρα για να μολύνουν. Η χρήση ζώων, όπως οι πίθηκοι, εγκυμονούσε τον κίνδυνο μόλυνσης, γι' αυτό οι ερευνητές στράφηκαν στον ανθρώπινο εμβρυϊκό ιστό. Ο Sabin περιέγραψε τα πρώτα, κρίσιμα στάδια της έρευνάς του για το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας:
Μια νέα προσέγγιση έγινε με τη χρήση ανθρώπινων εμβρύων ηλικίας 3 έως 4 μηνών, τα οποία ελήφθησαν ασηπτικά με καισαρική τομή. (Οι συγγραφείς οφείλουν ευγνωμοσύνη στον Dr. Lance Monroe, του νοσοκομείου Bellevue, για τα 2 ανθρώπινα έμβρυα που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή την έρευνα). Ο εγκέφαλος και ο ομφάλιος λώρος, οι πνεύμονες, οι νεφροί, το ήπαρ και ο σπλήνας φυλάσσονταν στο ψυγείο, ενώ τμήματα αυτών των ιστών λαμβάνονταν για την παρασκευή των μέσων ανά 3 ημέρες. [iii]
Εξέφρασα την έκπληξή μου για αυτό το απόσπασμα από το 1936, το οποίο ήταν πολύ πριν οι αμβλώσεις νομιμοποιηθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Acker σημείωσε ότι η αναγνώριση του νοσοκομείου Bellevue, μιας εγκατάστασης της Νέας Υόρκης για "παράφρονες και αδύναμες γυναίκες", ήταν σημαντική. Αυτό, καθώς και η αναφορά στην καισαρική τομή -που ονομάζεται επίσης "κοιλιακή υστεροτομή" στην ιατρική βιβλιογραφία- έκαναν "σαφές ότι αυτό συνδεόταν με το κίνημα της ευγονικής". Μέχρι το 1931, 38 πολιτείες είχαν υιοθετήσει τον Πρότυπο Νόμο περί Ευγονικής Στείρωσης (Model Eugenical Sterilization Law), ο οποίος επέβαλε τη στείρωση όσων θεωρούνταν ακατάλληλοι για αναπαραγωγή. Ενώ οι αμβλώσεις ήταν παράνομες στις Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη την εποχή, υπήρχε ένα νομικό διπλό πρότυπο για εκείνες που το κίνημα της ευγονικής θεωρούσε "αδύναμες" και οι αμβλώσεις γίνονταν συχνά παράλληλα με τη στείρωση για τις γυναίκες αυτές.
Η Άκερ είπε στη συνέχεια ήρεμα: "Αυτό ελπίζω ότι δεν θα με κάνει να κλάψω καθώς το διαβάζω". Από μια έκθεση στο Canadian Journal of Medical Science, το επόμενο απόσπασμα χρονολογείται από το 1952:
Ανθρώπινα έμβρυα δυόμισι έως πέντε μηνών κύησης ελήφθησαν από το γυναικολογικό τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου του Τορόντο. Τοποθετήθηκαν σε αποστειρωμένο δοχείο και μεταφέρθηκαν αμέσως στο εργαστήριο ιώσεων του παρακείμενου Hospital for Sick Children. Δεν χρησιμοποιήθηκαν μαζεμένα δείγματα και σε πολλά από τα έμβρυα η καρδιά εξακολουθούσε να χτυπά κατά την παραλαβή τους στο εργαστήριο ιών. [iv]
Και πάλι, μια σύνδεση με την ευγονική: στο τμήμα μητρότητας του Γενικού Νοσοκομείου του Τορόντο ήταν κάποτε επικεφαλής η γνωστή ευγονιστής Dr. Helen MacMurchy (1862-1953), η οποία καθιέρωσε την καναδική ευγονική πολιτική που θα συνεχιζόταν για δεκαετίες. Ήταν ένα μέρος όπου όσες θεωρούνταν ακατάλληλες για μητέρες στειρώνονταν και τα μωρά τους εκτρώνονταν, προκειμένου να αποτραπεί άλλη μια γενιά ασθενών με αδύναμο μυαλό.
Συνεχίζοντας την περιήγησή μας, η Acker ανέφερε αποσπάσματα από μια εργασία του 1952 σχετικά με τον πολλαπλασιασμό των ιών της πολιομυελίτιδας:
[Ο ιστός] λαμβανόταν υπό αποστειρωμένες προφυλάξεις κατά τη στιγμή της κοιλιακής υστεροτομίας για θεραπευτικές ενδείξεις. Χρησιμοποιήθηκαν έμβρυα κυήσεως μεταξύ 12 και 18 εβδομάδων. Σπάνια λαμβάνονταν ιστοί από θνησιγενή έμβρυα ή από πρόωρα βρέφη κατά τη νεκροψία... Στα πειράματα για τον παρατεταμένο πολλαπλασιασμό του ιού χρησιμοποιήθηκαν τρία είδη εμβρυϊκών υλικών: στοιχεία δέρματος, συνδετικού ιστού και μυών- εντερικός ιστός- εγκεφαλικός ιστός. Οι εμβρυϊκοί ιστοί παρασκευάστηκαν με τον ακόλουθο τρόπο. Όποτε ήταν δυνατόν, το έμβρυο αφαιρούνταν από τον αμνιακό σάκο υπό αποστειρωμένες προφυλάξεις, μεταφερόταν σε αποστειρωμένη πετσέτα και διατηρούνταν στους 5 C μέχρι να τεμαχιστεί. [v]
Η χρήση μερικών ιατρικών όρων μπορεί να συσκοτίσει απλά γεγονότα. "Λέει", ρώτησα με τρόμο, "ότι αυτά τα μωρά - 3 έως 4 ½ μηνών κύησης - γεννήθηκαν ζωντανά και ήταν ακόμα ζωντανά όταν στάλθηκαν στο εργαστήριο..."; Η Ackerολοκλήρωσε τη φράση μου: "Τοποθετήθηκαν σε ένα αποστειρωμένο δοχείο και στάλθηκαν σε ένα εργαστήριο. Και στη συνέχεια τεμαχίστηκαν".
Διευκρίνισε: "Η αφαίρεση των οργάνων τους ήταν πιθανότατα η άμεση αιτία θανάτου, αν και πιθανότατα θα πέθαιναν ούτως ή άλλως δεδομένης της ηλικίας κύησης". Στην ερώτησή μου: "Πώς μπορείτε να το αποκαλείτε αυτό έκτρωση; Αυτό είναι παιδοκτονία. Ή ακόμα χειρότερα, ζωοτομία", απάντησε: "Αυτός είναι ο ευφημισμός. Αυτή είναι η λέξη που δεν προκαλεί την ιδέα της κτηνωδίας αυτού που συμβαίνει".
Η Acker εξήγησε: "Όπως δεν μπορείς να μεταμοσχεύσεις ένα νεκρό όργανο σε ένα ζωντανό σώμα, έτσι δεν μπορείς να φτιάξεις μια κυτταρική σειρά από νεκρό ιστό. Αυτό το μωρό δεν ήταν νεκρό όταν το έβαλαν στο ψυγείο". Η διαδικασία προμήθειας ανθρώπινου εμβρυϊκού ιστού "πρέπει να γίνεται με μεθοδικό τρόπο, προκειμένου να αποκτηθεί το είδος του ιστού -ζωντανού ιστού- που θα είναι επιτυχής για αυτού του είδους την έρευνα". Αυτές δεν ήταν μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά "αναπόσπαστο μέρος της ιατρικής έρευνας που γινόταν τη δεκαετία του 1950 και του 1960".
Οι αυθόρμητες αποβολές - αμβλώσεις - δεν αποτελούν γενικά καλή πηγή εμβρυϊκού ιστού, δήλωσε η Acker, επειδή το μωρό συχνά πεθαίνει σε απροσδιόριστο χρόνο πριν από τον τοκετό. Ως εκ τούτου, είναι εξαιρετικά απίθανο μια αποβολή να παράσχει τον φρέσκο ιστό που απαιτείται για την επιτυχή καλλιέργεια κυττάρων και "ακόμη και αν υπήρχαν οι άλλες προϋποθέσεις, το να πάρουμε τη συγκατάθεση της μητέρας εκείνη τη στιγμή είναι εντελώς αδύνατο". Είναι επίσης πιθανό ότι η γενετική ανωμαλία, η ασθένεια ή η βακτηριακή μόλυνση θα καταστήσουν τον εμβρυϊκό ιστό από μια αυθόρμητη αποβολή ακατάλληλο.
Για το έργο τους, το οποίο ήταν πρωτοποριακό για τη μέθοδο καλλιέργειας ιστών στην έρευνα εμβολίων, οι εν λόγω επιστήμονες έλαβαν το βραβείο Νόμπελ το 1954. Στην ευχαριστήρια ομιλία του, ο Thomas Weller παραδέχτηκε ότι "ψάρευε σε ταραγμένα νερά", χρησιμοποιώντας εμβρυικό "έντερο, συκώτι, νεφρά, επινεφρίδια, εγκέφαλο, καρδιά, σπλήνα και πνεύμονα" για την καλλιέργεια του ιού της πολιομυελίτιδας.
Δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσει η Acker να απαριθμεί ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Πήγα να ψάξω για περισσότερες και τις βρήκα χωρίς ιδιαίτερο κόπο.
Η πρώτη ήταν από το 1969, από μια έκθεση για την ανάπτυξη του εμβολίου κατά της ερυθράς από τον Stanley Plotkin και τους συνεργάτες του:
Έγιναν καλλιέργειες εκβλαστήσεων από τα διαμελισμένα όργανα ενός συγκεκριμένου εμβρύου που απεβίωσε λόγω ερυθράς, του 27ου στη σειρά μας εμβρύων που απεβίωσαν.... Το έμβρυο αποβλήθηκε χειρουργικά 17 ημέρες μετά την ασθένεια της μητέρας [ερυθρά] και τεμαχίστηκε αμέσως. [vi.]
Στο ίδιο άρθρο σημειώνεται ότι το εμβόλιο ερυθράς που προέκυψε "δοκιμάστηκε σε ορφανά στη Φιλαδέλφεια". Η απροκάλυπτη σχέση ευγονικής συνεχίζεται σε όλη την έρευνα εμβολίων του 20ού αιώνα. Ο Plotkin, γνωστός ως ο "νονός των εμβολίων" για το έργο του στο εμβόλιο της ερυθράς, εξέθεσε τη φιλοσοφία του σε μια επιστολή του 1973 στο New England Journal of Medicine:
Το ερώτημα είναι αν πρέπει να κάνουμε πειράματα σε πλήρως λειτουργικούς ενήλικες και σε παιδιά που είναι εν δυνάμει συνεισφέροντες στην κοινωνία ή αν πρέπει να κάνουμε αρχικές μελέτες σε παιδιά και ενήλικες που είναι άνθρωποι στη μορφή αλλά όχι στο κοινωνικό δυναμικό. [vii]
Σύμφωνα με αυτή τη φιλοσοφία, η αίτηση για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το ενδορρινικό εμβόλιο κατά της ερυθράς του Plotkin αποκάλυψε ότι το δοκίμασε πρώτα σε διανοητικά ανάπηρα, "ορθοπεδικά ανάπηρα", ορφανά και κωφά παιδιά πριν το δοκιμάσει σε παιδιά σχολικής ηλικίας. [viii]
Κατά την έρευνα και την παραγωγή του εμβολίου ερυθράς του Plotkin αναφέρθηκαν τουλάχιστον 99 εκλεκτικές αμβλώσεις: 32 από σειρές εμβρυϊκών κυττάρων που απέτυχαν και 67 από προσπάθειες απομόνωσης του ιού της ερυθράς. [ix] Το στέλεχος του ιού που προέκυψε ονομάστηκε από τη σειρά των προσπαθειών: "RA 27/3" σημαίνει "Rubella abortus, είκοσι έβδομο έμβρυο, τρίτο ιστικό εκχύλισμα" [x].
Ενώ ο Plotkin περιέγραφε μεθοδικά τις αμβλώσεις που αφορούσαν το έργο του, οι μεταγενέστερες πηγές ήταν λιγότερο ειλικρινείς, "γεμάτες από συσκοτίσεις", δήλωσε η Acker. Μετά την υπόθεση Roe v. Wade το 1973, δεν υπήρχε κανένας λόγος να υποθέσουμε ότι το επιστημονικό κατεστημένο θα ανέπτυσσε ξαφνικά ένα σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή που δεν υπήρχε πριν από την απόφαση. Ωστόσο, μετά από δεκαετίες ομοσπονδιακά χρηματοδοτούμενης έρευνας σε έμβρυα, στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήρθαν στην προσοχή του κοινού ορισμένες φρικιαστικές αναφορές: έρευνα σε ζωντανά μωρά που είχαν κάνει έκτρωση στη Σουηδία, μωρά που κινούνταν ακόμα και συσκευάζονταν σε πάγο στο Πίτσμπουργκ για να μεταφερθούν στο εργαστήριο, τεμαχισμός ενός ζωντανού μωρού για πειράματα στο Yale. Η κατακραυγή οδήγησε σε μορατόριουμ στην έρευνα εμβρυϊκού ιστού για μεταμόσχευση, το οποίο παρέμεινε σε ισχύ για πάνω από δεκαπέντε χρόνια- ωστόσο, άλλοι τομείς της έρευνας εμβρυϊκού ιστού δεν επηρεάστηκαν. [xi]
Στην τρύπα του κουνελιού
Είχα ακόμη πολλές ερωτήσεις, οπότε ξαναπήγα στην τρύπα του κουνελιού στο διαδίκτυο. Ήταν πράγματι μια λαγότρυπα, σε έναν σκιώδη κόσμο που με άφηνε εξαντλημένη μετά από κάθε απογοητευτικό ταξίδι. Η μία αναφορά οδηγούσε στην άλλη. Έγινε σαφές πόσο λίγα ήξερα για τη βιομηχανία των αμβλώσεων. Βρέθηκα μέσα σε πολλά πράγματα που απλώς δεν ήθελα να ξέρω, δεν ήθελα να δω και στη συνέχεια ήθελα να ξεχάσω. Κάποιοι διάδρομοι διακλαδίζονταν στον θλιβερό κατάλογο των μεθόδων και των πρωτοκόλλων έκτρωσης, στην προμήθεια ιστών- αρκετοί ανοίγονταν στον κόσμο της δωρεάς οργάνων και των μεταμοσχεύσεων. Συχνά έστριβα σε μια γωνία και διαπίστωνα ότι κάποιος είχε βρεθεί εκεί πριν από μένα- στην πραγματικότητα, ήταν σαφές ότι άλλοι έκαναν ευσυνείδητα έρευνα και έγραφαν για το θέμα της έρευνας του εμβρυϊκού ιστού και της βιομηχανίας εμβολίων εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό που με προβλημάτιζε ήταν γιατί η έρευνά τους -καλά τεκμηριωμένη, χρησιμοποιώντας αρχεία της βιομηχανίας, όχι εικασίες ή αόριστες φήμες- δεν ήταν περισσότερο γνωστή, ακόμη και μεταξύ ανθρώπων που ήταν ένθερμα υπέρ της ζωής και κατά τα άλλα καλά ενημερωμένοι.
Η ειλικρίνεια ορισμένων εκθέσεων σχετικά με την έρευνα για τον εμβρυϊκό ιστό, ακόμη και όταν το επιστημονικό κατεστημένο έγινε πιο επιφυλακτικό στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ήταν συχνά σουρεαλιστική. Δεν αφορούσαν όλες οι περιπτώσεις που βρήκα την έρευνα για τα εμβόλια, αλλά είχαν μια κοινή συνισταμένη: την οδυνηρή έρευνα σε ζωντανά μωρά που επέζησαν της έκτρωσης.
Σε αυτό το παράλληλο σύμπαν, οι εφημερίδες ανέφεραν με αντικειμενικό τρόπο για τη ζωοτομία εμβρύων, όπως σε αυτό το άρθρο από την εφημερίδα San Francisco Chronicle της 19ης Απριλίου 1973, με τίτλο "Επιχειρήσεις σε ζωντανά έμβρυα": "Operations on Live Fetuses".
Ο Dr. Jerald Gaull σε περιοδικά ταξίδια του στη Φινλανδία εγχέει μια ραδιενεργό χημική ουσία στους εύθραυστους ομφάλιους λώρους των εμβρύων που μόλις αφαιρέθηκαν από τη μήτρα της μητέρας τους σε εκτρώσεις. Το έμβρυο σε κάθε περίπτωση είναι πολύ μικρό για να επιβιώσει, αλλά στο σύντομο χρονικό διάστημα που η καρδιά του εξακολουθεί να χτυπά, ο Gaull, επικεφαλής της παιδιατρικής έρευνας στο Ινστιτούτο Βασικής Έρευνας για τη Νοητική Καθυστέρηση της Πολιτείας της Νέας Υόρκης στο Staten Island - στη συνέχεια χειρουργεί για να αφαιρέσει τον εγκέφαλο, τους πνεύμονες, το συκώτι και τα νεφρά του προς μελέτη.
Το άρθρο συνεχίζεται:
Ο Dr. Robert Schwartz, επικεφαλής της παιδιατρικής στο Cleveland Metropolitan General Hospital, πηγαίνει στη Φινλανδία για παρόμοιο σκοπό. Αφού γεννήσει ένα έμβρυο, ενώ είναι ακόμη συνδεδεμένο με τη μητέρα του με τον ομφάλιο λώρο, παίρνει δείγμα αίματος. Στη συνέχεια, αφού αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος, "όσο το δυνατόν γρηγορότερα", χειρουργεί αυτό το εκτρωμένο πλάσμα για να αφαιρέσει άλλους ιστούς και όργανα".
Το σκεπτικό του Gaull: " Μάλλον δεν είναι ανήθικο να κάνουμε αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε, είναι ανήθικο, είναι μια τρομερή διαστροφή της ηθικής -να πετάξουμε αυτά τα έμβρυα στον αποτεφρωτήρα, όπως γίνεται συνήθως, παρά να πάρουμε κάποιες χρήσιμες πληροφορίες".
Το άρθρο, το οποίο συζητούσε τους πιθανούς περιορισμούς χρηματοδότησης για τέτοιου είδους έρευνες, ήταν ειλικρινές σε αυτό που περιέγραφε και στην έλλειψη ηθικής επιδοκιμασίας.
Οι πιθανοί περιορισμοί χρηματοδότησης ήταν ένα ταξίδι σε έναν άλλο μακρύ διάδρομο, που ήταν επενδεδυμένος με άρθρα, επιστημονικές εργασίες και καταθέσεις στο Κογκρέσο σχετικά με την έρευνα εμβρυϊκού ιστού και τα συνακόλουθα ηθικά ζητήματα. Βρήκα τις συζητήσεις για τους προτεινόμενους ομοσπονδιακούς περιορισμούς αποκαλυπτικές.
Ένα άρθρο του 1988 στο Hastings Journal υπέθετε ότι η αφαίρεση ιστών από ζωντανά, μη βιώσιμα έμβρυα ήδη γινόταν:
Ίσως ο πιο σχετικός ομοσπονδιακός περιορισμός είναι η απαγόρευση κάθε είδους έρευνας σε ζωντανό μη βιώσιμο έμβρυο ex utero που θα τερμάτιζε πρόωρα τη ζωή του εμβρύου. Η απαγόρευση αυτή μπορεί να είναι σημαντική επειδή η διαδικασία που απαιτείται για την αφαίρεση εμβρυϊκού εγκεφαλικού ιστού για μεταμόσχευση θα επιτάχυνε τον θάνατο ενός ζωντανού εμβρύου. Έτσι, εάν ένας παρόμοιος περιορισμός επιβαλλόταν στις μεταμοσχεύσεις εμβρυϊκού ιστού, θα απαγόρευε την αφαίρεση εμβρυϊκού εγκεφαλικού ιστού και, ενδεχομένως, άλλων τύπων ιστού, από ζωντανά μη βιώσιμα έμβρυα. [xii]
Μια έκθεση του 1976 από τον κατασκευαστή φαρμάκων Batelle-Columbus Laboratories αναγνώρισε το ρόλο της έρευνας σε ζωντανά έμβρυα σε τέσσερις ιατρικές εξελίξεις: αμνιοπαρακέντηση, σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας και, σημαντικά για το παρόν άρθρο, τα εμβόλια ερυθράς και Rh: "Είναι προφανές από τη μελέτη της εξέλιξης των τεσσάρων επιλεγμένων περιπτώσεων... ότι η έρευνα σε ζώντα ανθρώπινα έμβρυα έπαιξε σημαντικό ρόλο σε κάθε μια από αυτές". [xiii] Η έκθεση συνιστούσε να μην επιβληθούν περιορισμοί στην εν λόγω έρευνα.
Σε αυτό το σημείο της περιπλάνησής μου στην τρύπα του κουνελιού, εξακολουθούσα να παλεύω με μια συγκλονιστική αίσθηση εξωπραγματικότητας. Ίσως να είχα παρεξηγήσει κάτι. Έρευνα σε ζωντανά ανθρώπινα έμβρυα; Δεν υπάρχουν νόμοι για κάτι τέτοιο; Γίνεται πολύς λόγος για τους περιορισμούς στη χρήση και την έρευνα σε έμβρυα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, ενώ οι ομοσπονδιακοί περιορισμοί στις Ηνωμένες Πολιτείες αυξάνονται και μειώνονται ανάλογα με το ποιος κατέχει τον Λευκό Οίκο, είναι σαφές ότι η έρευνα σε ζωντανά, μη βιώσιμα έμβρυα συνεχίζεται, με σκοπό την απόκτηση όσο το δυνατόν πιο φρέσκων δειγμάτων ιστού, για μεταμόσχευση ή έρευνα. Μπορεί να λαμβάνει χώρα χωρίς ομοσπονδιακή χρηματοδότηση, πηγαίνοντας στο εξωτερικό ή απλά αποκρύπτοντας αυτά τα κρίσιμα λίγα λεπτά μεταξύ της γέννησης του μωρού και της στιγμής που ο ιστός αποστέλλεται στο εργαστήριο. Όπως αναφέρει η δημοσιογράφος Suzanne Rini στο βιβλίο της Beyond Abortion (Πέρα από την άμβλωση) του 1993: A Chronicle of Fetal Experimentation,
Οι ερευνητές... που λαμβάνουν ιστούς από υστεροτομία και από αμβλώσεις δεύτερου τριμήνου με μεθόδους διαβόητες για την παραγωγή ζωντανών μωρών, δηλώνουν πολύ επιπόλαια ότι οι ιστοί τους προέρχονται από "νεκρά έμβρυα". Υπάρχει ένα ενδιάμεσο στάδιο για το οποίο λίγοι θα μιλήσουν. [xiv]
Η Βρετανίδα κοινωνιολόγος Julie Kent, συζητώντας για την έρευνα εμβρυϊκών ιστών στο Ηνωμένο Βασίλειο, λέει ότι ""η κυρωμένη μη συμμόρφωση" χαρακτηρίζει τις τρέχουσες πρακτικές..." [xv] Αυτό φαίνεται να ισχύει και στις ΗΠΑ.
Η μη συμμόρφωση με κυρώσεις μπορεί να φτάσει μέχρι την κορυφή, όπως αποδεικνύεται από μια έρευνα για την εμπορία ανθρώπινων εμβρύων στην οποία εμπλέκεται ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων. Ο FDA ξόδεψε χιλιάδες δολάρια μεταξύ 2012 και 2018 για να αποκτήσει ιστό ήπατος και θύμου για έρευνα σε εξανθρωπισμένα ποντίκια. Εκατοντάδες σελίδες ηλεκτρονικών μηνυμάτων, που περιήλθαν στην κατοχή της ομάδας νομικής ευθύνης Judicial Watch, τεκμηριώνουν ρυθμίσεις για ανθρώπινο εμβρυϊκό ιστό, ηλικίας κύησης 16 έως 24 εβδομάδων, που παραδίδεται "φρέσκος, μεταφερόμενος σε υγρό πάγο" [xvi].
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν σίγουρα βιομηχανικά πρότυπα: Πρότυπα "Ορθής Κλινικής Πρακτικής", "Ορθές Παραγωγικές Πρακτικές" (GMP) και άλλα παρόμοια. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι αυτά έχουν σκοπό να προστατεύσουν τον καταναλωτή και να διασφαλίσουν την καθαρότητα του τελικού προϊόντος- δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία του εμβρύου. Οι λέξεις "αμέσως τεμαχισμένο" και "φρέσκο" εμφανίζονταν συχνά, συνήθως στο πλαίσιο των "υλικών και μεθόδων" (materials and methods). Και πάλι, η πρόθεση ήταν να καθησυχαστεί ο καταναλωτής ότι το προϊόν ήταν αμόλυντο.
Ο τρελός Καπελάς μιλάει
"Δεν ξέρω τι εννοείς", είπε η Αλίκη. "Φυσικά και δεν ξέρεις", είπε ο Καπελάς, κουνώντας περιφρονητικά το κεφάλι του. [xvii]
Το λεξιλόγιο της επιστημονικής και ιατρικής έρευνας είναι τουλάχιστον ευφημιστικό. Όπως η Αλίκη προσπαθεί να καταλάβει τον τρελό καπελά, έτσι και ο απλός άνθρωπος είναι δυνατόν να διαβάσει ερευνητικές αναφορές και να μην αντιληφθεί πλήρως τι περιγράφεται. Για παράδειγμα, το "απομονώνω" σημαίνει "αποκόπτω", όπως και το "διαχωρίζω". Ακόμη και όταν πρόκειται για μη ανθρώπους, η βιβλιογραφία είναι απρόθυμη να χρησιμοποιήσει ορισμένους όρους. Ως εκ τούτου, μια έγκυος αρουραία, αφού της αφαιρεθεί η μήτρα υπό αναισθησία, "θυσιάζεται" - όχι σκοτώνεται.
Έτσι, προβληματίστηκα για μια αναφορά από το περιοδικό Liver Transplantation που περιέγραφε μια τεχνική για τη λήψη εμβρυϊκών ηπατικών κυττάρων. Η εν λόγω μελέτη "διεξήχθη με δωρεά ιστού από 15 ιατρικά ενδεδειγμένες αμβλώσεις". Το άρθρο περιέγραφε "τον σωληνίσκο της πυλαίας φλέβας του εμβρύου με τεχνικές μικροχειρουργικής και την επακόλουθη in situ αγγειακή αιμάτωση ανθρώπινων FLs [εμβρυϊκών ηπατών] στις 18 εβδομάδες κύησης και αργότερα". [xviii]
Στη συνέχεια περιέγραφε λεπτομερώς τη διαδικασία διαχωρισμού των ιστών και την επακόλουθη αφαίρεση του ήπατος.
Οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν από ένα λήμμα του εγχειριδίου, το οποίο περιέγραφε τη διαδικασία με μεγαλύτερη ακρίβεια ως "μέθοδο αιμάτωσης πέντε βημάτων in vivo μέσω ομφαλικής φλέβας για την απομόνωση ηπατικών κυττάρων από έμβρυα στα τέλη του δεύτερου τριμήνου" [xix]
Μεταφράζεται ως εξής: Μετά από έκτρωση, αφαιρέθηκε ηπατικός ιστός από 15 ζωντανά μωρά. Η φράση in vivo ("εν ζωή") βοήθησε να επιβεβαιωθεί ότι η μικροχειρουργική επέμβαση και η αφαίρεση ηπατικού ιστού έγιναν σε ζωντανά μωρά.
Παρόλο που η διαδικασία πραγματοποιήθηκε για τη λήψη κυττάρων για μεταμόσχευση ηπατικών κυττάρων και όχι για κυτταροκαλλιέργεια, η λογική ήταν ακριβώς η ίδια: να ληφθεί ο πιο φρέσκος δυνατός ιστός.
Σε αυτό το σημείο της έρευνάς μου, η δυσπιστία με κυρίευσε. Απλώς δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που διάβαζα στο διαδίκτυο. Λίγα κλικ, και είχα στην κατοχή μου το δικό μου αντίτυπο του Hepatocyte Transplantation, όπου στη σελίδα 283 βρήκα τη διαδικασία in vivo που περιγράφεται, με έγχρωμες φωτογραφίες στη σελίδα 288.
Για τον μη επιστήμονα, η ανάγνωση για την έρευνα σε μη-ανθρώπους μπορεί να δώσει διευκρινίσεις. Έτσι, βλέποντας μια έκθεση για την έρευνα σε καρδιακά βλαστικά κύτταρα, στην οποία ανθρώπινες εμβρυϊκές καρδιές συνδέθηκαν σε μια διάταξη Lagendorff -η οποία μπορεί να κρατήσει μια καρδιά να χτυπά τεχνητά έξω από το σώμα- δεν είχα καταλάβει αρχικά ότι οι καρδιές αυτές πρέπει να προέρχονται από ζωντανά άτομα. Αφού διάβασα για τις καρδιές που εξάγονται από ζωντανούς, αναισθητοποιημένους αρουραίους για μια παρόμοια διαδικασία, έγινε σαφές ότι οι αρουραίοι πρέπει να υποβάλλονται σε ευθανασία μετά και όχι πριν από τη διαδικασία. [xx]
Στις εκθέσεις για την εξαγωγή ιστών από πειραματόζωα σημειώνεται γενικά ο θάνατος του ζώου και αν ο θάνατος επήλθε πριν ή μετά την εξαγωγή οργάνων. Μερικές φορές περιγράφουν λεπτομερώς τον τρόπο θανάτωσης του ζώου. Οι εκθέσεις για τα ανθρώπινα μωρά δεν αναφέρουν σημάδια ζωής στο αμβλωμένο έμβρυο- ούτε αναφέρουν τον θάνατό του. Αναρωτιέται κανείς γιατί δεν σημειώνεται ο θάνατος του εμβρύου, ιδίως όταν η έκτρωση έχει κανονιστεί για να παραδώσει ένα άθικτο έμβρυο.
Ωστόσο, μελέτες σε βρέφη του δεύτερου τριμήνου δείχνουν ότι η μέση διάρκεια επιβίωσης εκτός της μήτρας, χωρίς παρέμβαση, είναι περίπου μία ώρα. Μια βρετανική μελέτη 1.306 ζωντανών γεννήσεων μεταξύ 20 και 23 εβδομάδων κύησης σημείωσε ότι ενώ "πολλά πέθαναν μέσα σε λίγα λεπτά από τον τοκετό", στις 20 εβδομάδες ο μέσος χρόνος επιβίωσης ήταν 80 λεπτά- στις 23 εβδομάδες ήταν 6 ώρες. (Από τη μελέτη αυτή εξαιρέθηκαν 437 μωρά που επέζησαν από τη διακοπή της εγκυμοσύνης) [xxi].
Συνοψίζοντας: Η βιομηχανία εμβολίων έχει μια μακρόχρονη και ανησυχητική σχέση με τη βιομηχανία αμβλώσεων, και η σχέση αυτή συνεχίζεται έντονα και σήμερα. Το κοινό ταΐζεται συχνά με παρήγορες μισές αλήθειες, ακόμη και με το να το κάνουν να πιστεύει ότι οι αμβλώσεις που μας έδωσαν τα σημερινά εμβόλια ήταν μια παρέκκλιση ή ένας τρόπος να σωθεί η ελπίδα από μια αναπόφευκτη τραγωδία.
Ωστόσο, μερικές επίμονες φωνές συνεχίζουν να επιμένουν ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ζοφερή. Είναι όμως αυτοί οι ισχυρισμοί υπερβολικοί; Το γεγονός ότι τα μωρά αποβάλλονται σκόπιμα, ώστε να παραχθεί ένα άθικτο, ζωντανό έμβρυο, είναι αδιαμφισβήτητο και υποστηρίζεται από την ιατρική βιβλιογραφία από τη δεκαετία του 1930 έως σήμερα. Το γεγονός ότι οι επιστήμονες δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να τεμαχίζουν μωρά ζωντανά για ερευνητικούς σκοπούς είναι επίσης τεκμηριωμένο. Είναι πιθανό ή έστω αδιαμφισβήτητο ότι αυτή η βάναυση ενέργεια οδήγησε στη δημιουργία των κυτταρικών σειρών που χρησιμοποιούνται για τα σημερινά εμβόλια;
Η Acker και άλλοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι είναι, με βάση την απλή αρχή ότι τα ζωντανά κύτταρα για τις κυτταρικές σειρές δεν μπορούν να προέρχονται από ένα νεκρό σώμα.
Μπορώ να το αποδείξω αυτό; Όχι χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Ωστόσο, είναι σαφές ότι η έρευνα σε ζωντανά, ανεπιθύμητα μωρά - "ανθρώπινα μη πρόσωπα" - συνεχίζεται εδώ και πολλά χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι αποδείξεις υπάρχουν για όσους θέλουν να τις βρουν.
Παραπομπές:
i Alex van der Eb, Testimony before the Vaccines and Related Biological Products Advisory Committee, May 16, 2001
ii Alvin Wong, MD, “The Ethics of HEK 293,” The National Catholic Bioethics Quarterly, Volume 6, Issue 3, Autumn 2006
iii Albert B Sabin, Peter K. Olitsky, “Cultivation of Poliomyelitis Virus in vitro in human embryonic tissue” Proceedings of the Society for Experimental Biology and medicine, 1936, 34:357-359)
iv Joan C. Thicke, Darline Duncan, William Wood, A. E. Franklin and A. J. Rhodes; “Cultivation of Poliomyelitis Virus in Tissue Culture; Growth of the Lansing Strain in Human Embryonic Tissue,” Canadian Journal of Medical Science, Vol. 30, pg 231-245, 1952
v Thomas H. Weller, John F. Enders, Frederick C. Robbins and Marguerite B. Stoddard; “Studies on the Cultivation of Poliomyelitis Viruses in Tissue Culture : I. The Propagation of Poliomyelitis Viruses in Suspended Cell Cultures of Various Human Tissue;” Journal of Immunology, 1952
vi “G. Sven, S. Plotkin, K. McCarthy, Gamma Globulin Prophylaxis; Inactivated Rubella Virus; Production and Biological Control of Live Attenuated Rubella Virus Vaccines,” American Journal of Diseases of Children Vol. 118, Aug. 1969
vii Letter to the editor, “Ethics of Human Experimentation,” Dr. Stanley Plotkin, New England Journal of Medicine, #593,1973
viii U.S. Patent Application, Intranasal immunization against rubella, 1968
ix “Aborted Fetal Cell Line Vaccines And The Catholic Family,
A Moral and Historical Perspective,” Children of God for Life
x S.A. Plotkin et al., “Attenuation of RA 27/3 Rubella Virus in WI-38 Human Diploid Cells,” American Journal of Disabilities of Children 110.4 (October 1965): 381-382.
xi From the amici curiae brief in support of the National Abortion Federation’s suit against David Daleiden, the Center for Medical Progress, Biomax Procurement Services, LLC, and Troy Newman and the Center for Medical Progress, June 7, 2016
xii Mark W. Danis, “Fetal Tissue Transplants: Restricting Recipient Designation,” Hastings Law Journal, 7-1988
xiii Batelle-Columbus Report. Appendix to “Appendix to “Research on the Fetus”
xiv Suzanne Rini, Beyond Abortion: A Chronicle of Fetal Experimentation, TAN Books; 1993
xv “Julie Kent et al, Forgotten Fetuses – A Sociocultural Analysis of the Use of Fetal Stem Cells.”https://www.york.ac.uk/res/sci/projects/res340250002kent.htm#abstract
xvi Edie Heipel, “Federal Government Caught Buying ‘Fresh’ Flesh Of Aborted Babies Who Could Have Survived As Preemies”, The Federalist, April 15, 2021
xvii Lewis Carroll, Alice’s Adventures in Wonderland, Chapter 7, “A Mad Tea Party”
xviii Bruno Gridelli et al, Efficient Human Fetal Liver Cell Isolation Protocol Based on Vascular Perfusion for Liver Cell-Based Therapy and Case Report on Cell Transplantation Liver Transplantation, October, 2011.
xix Hepatocyte Transplantation, part of the Methods in Molecular Biology series, No. 1506, Nov. 2016.
xx Center for Medical Progress, PPFA v. CMP Trial Summary
xxi PI McFarlane, S Wood, J Bennett, “Non-viable delivery at 20–23 weeks gestation: observations and signs of life after birth” BMJ Journals, ADC Fetal and Neonatal Edition, Vol. 88, Issue 3
Δικτυογραφία:
Exploring the dark world of vaccines and fetal tissue research: Part 1 – Catholic World Report
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.