Η ΕΚΔΙΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

 

 Τι συμβαίνει στον πλανήτη γη; Τα τελευταία χρόνια η συμπεριφορά της γης μοιάζει να θέλει να αποβάλλει από το σώμα της εκείνα τα στοιχεία που την πληγώνουν! Αυτά τα παράσιτα είμαστε εμείς οι άνθρωποι...

Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι η ανεξέλεγκτη και απρόσκοπτη δραστηριότητα του ανθρώπου τον τελευταία αιώνα άλλαξε ριζικά τη φυσιολογική πορεία των φυσικών μηχανισμών, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα να βρίσκεται στο πιο επικίνδυνο σημείο της ιστορίας της: ένα βήμα πριν την καταστροφή! Και σε αυτήν την καταστροφή θα συμπαρασύρει μαζί της ολόκληρο το φυτικό και ζωικό βασίλειο… κι όλα αυτά σύμφωνα με τους ερευνητές, επειδή ο άνθρωπος διαστρέβλωσε τη σχέση του με το φυσικό του σπίτι.

Την ιερή σχέση με τη μεγάλη θεά, τη Γαία
Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τη Γη, τον πλανήτη μας, ως ένα ζωντανό οργανισμό ο οποίος αποτελεί μέρος ενός γενικότερου συνόλου – ενός πιο πολύπλοκου συστήματος – μέσα στο οποίο υπάρχει κι εξελίσσεται; Σύμφωνα με πολλούς επιστήμονες η απάντηση είναι ναι! Η Γη διέπεται από τους κανόνες που επικρατούν στο Σύμπαν και με τη σειρά της επιβάλλει τους δικούς της κανόνες στα πλάσματα που ζουν σε αυτήν.

Υπάρχει ένα γενικότερο σύστημα νόμου και τάξης μέσα στο οποίο κινούνται τα ουράνια σώματα κι άλλα μικρότερα συστήματα κανόνων που επικρατούν πάνω στη Γη. Όλα σχετίζονται σε ένα βαθμό μεταξύ τους, αφού αποτελούν μέρος ενός γενικότερου συνόλου. Οποιαδήποτε ανεξέλεγκτη διαφοροποίηση στο συσχετισμό αυτό προκαλεί μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων.

Το παραπάνω «σχήμα» μπορεί να φαντάζει υπεραπλουστευμένο, προσπαθεί όμως να εξηγήσει τη διεθνή του τάση της νέας Οικολογίας. Την προσέγγιση, δηλαδή, που τα τελευταία χρόνια επιχειρούν ως επί το πλείστον τα μέλη των οικολογικών οργανώσεων, τονίζοντας ότι η η οικολογική συνείδηση είναι ζήτημα αυτογνωσίας και ηθικής. Τι πρόκειται όμως να συμβεί εάν δεν αποκαταστήσει ο άνθρωπος τη σχέση του με τη Φύση – ή έστω ότι έχει απομείνει από αυτήν; Μα φυσικά, ότι και σε μια αρχαία τραγωδία, όταν ο άνθρωπος αναζητά να υπερβεί τον ίδιο το Θεό. Η ύβρις που διαπράττουμε καθημερινά απέναντι στην ίδια τη Φύση θα σημάνει και την αρχή τους τέλους μας. Την αρχή της αλλαγής του πλανήτη μας και των ειδών που ζουν πάνω του. Σε μερικές δεκαετίες τίποτε δεν θα είναι όπως το ξέρουμε. Ή μήπως αυτό έχει ήδη συμβεί;

Γη και Ιερό
Οι μύθοι της ανθρωπότητας για την αρχή του Κόσμου, δεν αποτελούν μια απλοϊκή εξήγηση των φυσικών φαινομένων. Εάν όλοι οι μύθοι συγκριθούν, θα αναδυθεί ένα θαυμαστό μοντέλο: η συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας. Οι μύθοι είναι τα όνειρά της. Κι αυτά τα όνειρα είναι μια ακόμη μορφή της πραγματικότητας, ίσως αυτή που είναι πιο δύσκολο να εξηγηθεί. Ωστόσο, μέσα από αυτούς τους μύθους μπορούμε να αντιληφθούμε την ιερή σχέση των ανθρώπων με τη Φύση. Μια σχέση που τους τελευταίους αιώνες έχει χαθεί, όχι όμως ολοκληρωτικά…

Στις απαρχές του κόσμου, ο Ουρανός και η Γη δεν είχαν αποχωριστεί. Ύστερα ήρθε η θηλυκή θεότητα Ιζανάμι και η αρσενική ο Ιζανάγκι. Στάθηκαν πάνω στην πλωτή γέφυρα του Ουρανού κι άρχισαν να αναδεύουν τον Ωκεανό με ένα καμάκι στολισμένο με πετράδια, μέχρι που αυτούς έπηξε και δημιουργήθηκε το πρώτο νησί, το Οκονόρο. Στο νησί αυτό έχτισαν ένα σπίτι με έναν κεντρικό πέτρινο στύλο που είναι η ραχοκοκαλιά του κόσμου. Η Ιζανάμι βάδισε από τη μια κατεύθυνση γύρω από το στύλο και ο Ιζανάγκι από την άλλη. Όταν βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο, παντρεύτηκαν…

Η ιστορία του Ιζανάγκι και της Ιζανάμι αποτελεί μέρος του Σιντοϊσμού, της παλιότερης θρησκείας της Ιαπωνίας. Στις αρχές του χρόνου βασίλευε το χάος και αυτό το χάος είχε σχήμα αβγού κότας. Μέσα στο αβγό βρισκόταν το Γιν και το Γιανκ, οι δυο αντίθετες ουσίες που αποτελούν το Σύμπαν. Το Γιν και το Γιανκ είναι το σκοτάδι και το φως, το θηλυκό και το αρσενικό, το κρύο και το ζεστό, το υγρό και το ξηρό. Κάποια μέρα, τα αντιμαχόμενα στοιχεία έσπασαν το αβγό. Το βαθύτερα στοιχεία βούλιαξαν, σχηματίζοντας τη Γη, και τα πιο ελαφριά επέπλευσαν σχηματίζοντας τον Ουρανό. Ανάμεσα στη Γη και στον Ουρανό ήταν ο Παν-κου, το πρώτο ον. Κάθε μέρα επί 18.000 χρόνια, η Γη και ο Ουρανός απομακρύνονταν και ο Παν-κου μεγάλωνε τόσο ώστε να συμπληρώνει το κενό ανάμεσά τους.

Σύμφωνα με την αρχαία κινέζικη φιλοσοφία, όλα τα πράγματα συνδυάζουν τα δυο αντίθετα, το Γιν και το Γιανκ. Το Γιν είναι αρνητικό, ψυχρό σκοτεινό, βαρύ και θηλυκό, ενώ το Γιανκ είναι θετικό, φωτεινό, ζεστό και αρσενικό. Το σύμβολο του Γιν και Γιανγκ είναι το διάγραμμα ενός αβγού, χωρισμένο σε κρόκο και ασπράδι, σε σκοτάδι και φως, σε Γιν και Γιανγκ.

Ο ονειροχρόνος, στον οποίο κινείται ο παράλληλος κόσμος που μας περιβάλλει, είναι ο χρόνος των Σαμάνων. Είναι ο χρόνος των Αβοριγίνων Αυστραλών, των αυτοχθόνων κατοίκων της Ωκεανίας. Στη δική τους εξήγηση για τον κόσμο η Γη ήταν αρχικά μια πεδιάδα. Όλα ήταν σκοτεινά. Δεν υπήρχε ζωή ούτε θάνατος. Ο Ήλιος, η Σελήνη και τα αστέρια κοιμούνταν κι αυτοί, μέχρι που τελικά ξύπνησαν από την ίδια τους την αιωνιότητα και ξεπρόβαλαν στην επιφάνεια. Όταν οι προαιώνιοι πρόγονοι σηκώθηκαν, περιπλανήθηκαν στη Γη, άλλοτε με τη μορφή ζώου, άλλοτε με ανθρώπινη μορφή, άλλοτε με μορφή ζώου κι ανθρώπου και φυτού…παράλληλα με τους μύθους της δημιουργίας, όλοι οι λαοί του κόσμου έχουν διατηρήσει στις παραδόσεις τους και την ανάμνηση του μεγάλου Κατακλυσμού. Ειδικότερα οι πολιτισμοί που αναπτύχθηκαν στην περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής έχουν κοινή αναφορά στον Κατακλυσμό που διάρκεσε έξι ημέρες και έξι νύχτες σύμφωνα με τις γραφές των λαών της Μεσοποταμίας, ενώ σύμφωνα με την Αγία Γραφή κράτησε 40 μερόνυχτα.

Η μνήμη της «μεγάλης πλημμύρας» πέρασε στους μύθους του κόσμου και καταγράφηκε στο συλλογικό ασυνείδητο. Στους Έλληνες με το μύθο του Δευκαλίωνα και της Πύρας, στην Ινδία με το ψάρι που τράβηξε το σκάφος του Μανού, στην περσική παράδοση με τη «βάρα», ένα υπόγειο σπήλαιο στο οποίο μπήκε ο Γίμα για να σωθεί, στο Κοράνι με την προσευχή του Αλάχ προς τη Γη. Οι Εσκιμώοι, οι Λιθουανοί, οι Ουαλοί, οι Αζτέκοι και οι Μάγια αναφέρονται κι αυτοί στη μεγάλη καταστροφή. Μια καταστροφή που όλοι οι λαοί την απέδωσαν στο Θεό, στη Φύση και που τα αίτιά της ήταν η διακοπή της ιερής σχέσης ανάμεσα στον άνθρωπο και στο Θείο. Κάτι ανάλογο δηλαδή με την κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας… το πιο σημαντικό όμως από όλα αυτά είναι ότι, συγκρίνοντας κανείς τις παραδόσεις των λαών, συνειδητοποιεί πως, εκτός από συλλογική μνήμη, υφίσταται ένας κοινός νους και μια κοινή πορεία για την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Με την έννοια αυτή, ότι συμβαίνει στη Γη έχει επίδραση θετική ή αρνητική σε εμάς και στο σύστημα στο οποίο ανήκουμε.

Η μνήμη της «μεγάλης πλημμύρας» πέρασε στους μύθους του κόσμου και καταγράφηκε στο συλλογικό ασυνείδητο. Στους Έλληνες με το μύθο του Δευκαλίωνα και της Πύρας, στην Ινδία με το ψάρι που τράβηξε το σκάφος του Μανού, στην περσική παράδοση με τη «βάρα», ένα υπόγειο σπήλαιο στο οποίο μπήκε ο Γίμα για να σωθεί, στο Κοράνι με την προσευχή του Αλάχ προς τη Γη. Οι Εσκιμώοι, οι Λιθουανοί, οι Ουαλοί, οι Αζτέκοι και οι Μάγια αναφέρονται κι αυτοί στη μεγάλη καταστροφή. Μια καταστροφή που όλοι οι λαοί την απέδωσαν στο Θεό, στη Φύση και που τα αίτιά της ήταν η διακοπή της ιερής σχέσης ανάμεσα στον άνθρωπο και στο Θείο. Κάτι ανάλογο δηλαδή με την κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας… το πιο σημαντικό όμως από όλα αυτά είναι ότι, συγκρίνοντας κανείς τις παραδόσεις των λαών, συνειδητοποιεί πως, εκτός από συλλογική μνήμη, υφίσταται ένας κοινός νους και μια κοινή πορεία για την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Με την έννοια αυτή, ότι συμβαίνει στη Γη έχει επίδραση θετική ή αρνητική σε εμάς και στο σύστημα στο οποίο ανήκουμε.

Συμπαντικές δυνάμεις
Την ώρα που τα Μέσα Ενημέρωσης σε όλον τον κόσμο ασχολούνται με το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την τρύπα του όζοντος, αρκετοί επιστήμονες – ο αριθμός τους έχει αυξηθεί την τελευταία δεκαετία – βλέπουν ακόμη πιο μακρυά και προσπαθούν να εξηγήσουν όσα συμβαίνουν στη Γη, περιγράφοντας φαινόμενα που καταγράφονται στο σύμπαν. Ο πλανήτης μας άλλωστε δεν αποτελεί παρά ένα μικρό μέρος του ηλιακού μας συστήματος που με τη σειρά του ανήκει σε έναν από τους εκατομμύρια γαλαξίες που βρίσκονται σε αέναη κίνηση. Οι ισορροπίες που δημιουργούνται αλλά και οι σχέσεις μεταξύ όλων αυτών των ουράνιων σωμάτων είναι λεπτές.

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα Βρετανών επιστημόνων, η αύξηση της θερμοκρασίας στη Γη σχετίζεται με τον Ήλιο. Το ίδιο πιστεύει και ο καθηγητής Eugene Parker από το Εργαστήριο Αστροφυσικής και Διαστημικής Έρευνας του Πανεπιστημίου του Σικάγο. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, τα τελευταία 100 χρόνια έχει διπλασιαστεί η ενέργεια που εκπέμπει ο Ήλιος με αποτέλεσμα να είναι κατά πολύ μεγαλύτερη και η ηλιακή ακτινοβολία που φτάνει στη Γη. Οι θερμότεροι ωκεανοί απορροφούν λιγότερο διοξείδιο του άνρθακα από την ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα να αυξάνονται στη γήινη ατμόσφαιρα οι συγκεντρώσεις του διοξειδίου του άνθρακα και άλλων αερίων.

Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές μια ακόμη ηλιακή καταιγίδα έχει ξεσπάσει. Όχι δεν πρόκειται για μελλοντικό σενάριο καταστροφολογίας. Μαγνητικές καταιγίδες, που αλλιώς λέγονται ηλιακά κύματα φωτιάς, εκπέμπονται συνεχώς από τον Ήλιο. Την ενέργεια και την θερμοκρασία που εξαπολύει ο Ήλιος τη συγκρατεί και τη ρυθμίζει η προστατευτική ασπίδα που μας περιβάλλει, δηλαδή το γήινο μαγνητικό πεδίο αλλά και το στρώμα του όζοντος. Μόνο που η ασπίδα μας σε ορισμένα της σημεία φαίνεται ότι έχει ραγίσει…

Το σύμπαν ζει, αναπνέει και εξελίσσεται. Αυτή η μορφή που προκαλεί ανακατατάξεις συνεχώς. Είναι πιθανόν λοιπόν όσο το σύμπαν συνεχίζει να επεκτείνεται και να ψύχεται – οι επιστήμονες έχουν ορισμένα στοιχεία για τον ισχυρισμό τους αυτό – να αλλάξουν ριζικά οι νόμοι που επιβάλουν τη συγκεκριμένη μορφή τάξης και να προκληθεί μια νέα έκρηξη ενέργειας που θα ανατινάξει τα πάντα.

Μια φορά κάθε 400.000 – 500.000 χρόνια το μαγνητικό πεδίο της Γης μικραίνει και παραμένει σε μια κατάσταση σχεδόν μηδενική για έναν περίπου αιώνα. Όταν στη συνέχεια επανεμφανιστεί, οι πόλοι του πλανήτη είναι ανεστραμμένοι. Ήδη το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη έχει εμφανίσει μείωση κατά 5%. Σε αυτή τη μείωση αποδίδονται πολλά από τα ακραία φυσικά φαινόμενα, όπως για παράδειγμα οι σεισμοί.Τα αίτια για την ασθένεια της Γαίας είναι πολλά, μα κανένα δεν είναι σίγουρο, όπως δεν είναι σίγουρη και η κατάληξή τους.

ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΓΝΩΣΕΩΝ