Χρῆστος Κελαϊδώνης: Ἐκεῖνο τό κάτι πρίν τήν ἄμβλωση - Μέρος Α' (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)

Τὸ δικαίωμα στὴ ζωὴ καὶ οἱ ἐπιστημονικὲς προσεγγίσεις

Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης

Στὶς μέρες μας ἡ ἐπιστημονικὴ καὶ τεχνολογικὴ πρόοδος τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ μας ἐπιτρέπει πλέον νὰ ἔχουμε ἕναν τεράστιο ὄγκο πληροφοριῶν, ὁ ὁποῖος περιέχει ἐντυπωσιακὲς λεπτομέρειες γιὰ τὸ φαινόμενο τῆς ζωῆς....Ἐπίσης, παρατηροῦμε σήμερα μιὰ πολὺ μεγάλη ἐκστρατεία ποὺ πραγματοποιεῖται σὲ ὅλο τὸν κόσμο γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα (καὶ εἰδικὰ γι᾿ αὐτὸ στὴ ζωή), τὰ ὁποῖα στὸ δυτικό, τοὐλάχιστον, κόσμο θεωροῦνταν καλὰ ἑδραιωμένα.

Ἔτσι, θὰ περιμέναμε ὅτι θὰ ὑπῆρχε πάντα κοινὸς νοῦς καὶ ἡ ἴδια κοινωνικὴ εὐαισθησία καὶ ἀντιμετώπιση ἀπ᾿ ὅλους τοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους σὲ ζητήματα ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ αὐτονόητο καὶ δεδομένο πλέον δικαίωμα ἑνὸς ἀνθρώπου στὸ νὰ μπορεῖ νὰ ζήσει.

Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ βλέπουμε ὅτι παραμένουν πάνω σὲ ὅλα αὐτὰ ἀκόμα καὶ τώρα πολλὰ θέματα πρὸς συζήτηση ποὺ μᾶς κάνουν διαρκῶς νὰ ἐκπλησσόμαστε καὶ νὰ ἀναρωτιόμαστε γιὰ τὸ ἐὰν ὄντως ὁ σύγχρονος «πολιτισμένος» ἄνθρωπος πιστεύει πραγματικὰ σὲ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ ἀξίες.

Εἰδικά, ὅταν χρησιμοποιοῦμε τὰ δικαιώματα αὐτὰ κατὰ περίπτωση, κάνοντας ἄδικες διακρίσεις μὲ σκοπὸ νὰ ἐξυπηρετήσουμε τὰ συμφέροντα καὶ τὰ πάθη μας.

Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ζητήματα εἶναι καὶ τὸ θέμα τῶν ἐκτρώσεων, μὲ τίς ὁποῖες θὰ ἀσχοληθοῦμε παρακάτω.

Καὶ σὲ αὐτὸ μποροῦμε νὰ δοῦμε στὴν πράξη αὐτὸ ποὺ μᾶς λέει ὁ ψαλμωδός:
 

«τοῦ προφασίζεσθαι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις»

Ἐδῶ φαίνεται σὰν νὰ παρεμβαίνει σὲ ὁρισμένους ἀπὸ ἐμᾶς κάποιος παράξενος παράγοντας ποὺ κατεβάζει ξαφνικὰ ἕναν ἀόρατο διακόπτη στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ νὰ προκαλεῖται ἀπίστευτη σύγχυση ἐννοιῶν καὶ ἀπόψεων.

Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ξεχνιοῦνται ὅλες οἱ εὐαισθησίες γιὰ τὸ δικαίωμα στὴ ζωὴ καὶ οἱ στοιχειώδεις ἐπιστημονικὲς γνώσεις καὶ ἀντικαθίστανται μὲ κάτι ἄλλο στυγνό, σκληρὸ καὶ ἀπάνθρωπο ποὺ παρατίθεται σὲ μιὰ συζήτηση, ὡς μία ὑποτιθέμενη ἀναγκαιότητα, μὲ μία ἰατρικοῦ περιβλήματος, πολλὲς φορές, κυνικότητα καὶ ἀπάθεια.

Κι αὐτὸ γίνεται μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν ἀρνηθοῦμε τὰ πάθη μας.

Ἀποτελεῖ κοινὴ πεποίθηση γιὰ μιὰ μερίδα ἀνθρώπων ὅτι οἱ γυναῖκες ἔχουν τὸ δικαίωμα στὴν ἔκτρωση, γιατί μποροῦν, ὅπως λένε, νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν τὸ σῶμα τους καὶ μὲ τὸ σῶμα τους.

Γιὰ νὰ δοῦμε, ὅμως, ἐὰν τὸ κυοφορούμενο ἔμβρυο ἀνήκει πράγματι στὸ σῶμα τῆς γυναίκας ποὺ τὸ κυοφορεῖ, ὅπως πολλοὶ ἰσχυρίζονται, μὲ βάση τὰ πιὸ γνωστὰ σὲ ὅλους μας, ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια, ἐπιστημονικὰ δεδομένα.

Γνωρίζουμε πλέον πολὺ καλὰ ὅτι τὸ σῶμα μας ἀποτελεῖται ἀπὸ κύτταρα ποὺ φέρουν μέσα τους ἀκριβῶς τὴν ἴδια βιολογικὴ ταυτότητα, ποὺ ὀνομάζεται ἐδῶ καὶ κάποιες δεκαετίες DNA καὶ ἡ ὁποία μᾶς προσδιορίζει τὸν καθένα μας ὡς ξεχωριστὸ καὶ μοναδικὸ ἔμβιο ὅν, σὲ σχέση μὲ τοὺς ἄλλους ὀργανισμούς.

 

Βέβαια, στὴν περίπτωση, τῶν μονοζυγωτικῶν διδύμων, οἱ ὁποῖοι στὸ μεγαλύτερο ποσοστό τους ἔχουν ἀκριβῶς τὸ ἴδιο DNA, πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε καὶ ἄλλους παράγοντες ἐκτὸς ἀπὸ τὸ DNA, γιὰ νὰ ἔχουμε μιὰ πλήρη ταυτοποίηση τῶν προσώπων.
 

Πολλοί, μάλιστα, ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς παράγοντες μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι ἄμεσα μετρήσιμοι ἀπὸ ἐμᾶς ἢ μπορεῖ νὰ παραμένουν ἀκόμα καὶ τώρα τελείως ἄγνωστοι σὲ ἐμᾶς.

Τὸ DNA, ὅμως, καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ ἀποτελεῖ στοιχεῖο τῆς βιολογικῆς ταυτότητάς μας.
 

Γαμέτες

Τούτη δημιουργεῖται ἀκριβῶς τὴ στιγμὴ τῆς σύλληψης, δηλαδή τὴ στιγμὴ ποὺ δημιουργεῖται τὸ πρῶτο κύτταρό μας ποὺ ὀνομάζεται ζυγωτό, καθὼς συνενώνονται οἱ γαμέτες τῶν γονέων (δηλαδὴ τὸ σπερματοζωάριο καὶ τὸ ὠάριο) μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας. 

 

Αὐτὴ θὰ τὴν ἔχουμε μέσα στὰ κύτταρά μας γιὰ νὰ μᾶς προσδιορίζει, ὄχι μόνο μέχρι νὰ πεθάνουμε, ἀλλὰ μερικὲς φορὲς καὶ μετά τὸ θάνατό μας, ἐφόσον αὐτὴ μπορεῖ νὰ διατηρηθεῖ μὲ κάποιο τρόπο.

 

Ζυγωτό

Τὸ παραπάνω σημαίνει ὅτι τὸ γενετικὸ ὑλικό τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι μοναδικὸ καὶ ἀκριβῶς τὸ ἴδιο σὲ ὅλα τὰ στάδια τῆς ζωῆς του (ἐκτὸς ἀπὸ περιπτώσεις μετάλλαξης), δηλαδὴ εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ ἐκεῖνο ποὺ ἔχει αὐτὸς σὰν ζυγωτό, σὰν βρέφος, σὰν ἔφηβος, σὰν ἐνήλικας, σὰν πεθαμένος μέσα στὸ νεκροτομεῖο.

 

Ἡ βιολογική μας ταυτότητα χρησιμοποιεῖται σὲ περιπτώσεις ποὺ θέλουμε νὰ ταυτοποιήσουμε ἕνα πρόσωπο γιὰ νὰ τὸ συνδέσουμε μὲ ἕνα ἔγκλημα ἢ μὲ ἕνα ἄλλο πρόσωπο κ.ἄ.

Κι αὐτὸ εἶναι πιὰ κοινὰ ἀποδεκτὸ ἀπ᾿ ὅλους μας καὶ γι᾿ αὐτόν τὸ λόγο χρησιμοποιεῖται πλέον εὐρέως ἀπὸ τὴν Ἐγκληματολογία καὶ τὴν Δικαιοσύνη.

Τὸ μόριο τοῦ DNA προέρχεται ἀπὸ τὸ γενετικὸ ὑλικὸ τῆς μητέρας καὶ τοῦ πατέρα, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἴδιο οὔτε μὲ αὐτὸ τοῦ πατέρα, ἀλλὰ οὔτε καὶ μὲ ἐκεῖνο τῆς μητέρας, γιατί πέρα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ξεκινᾷ μὲ τὴ συνένωση μόνο τῆς μισῆς ποσότητας γενετικοῦ ὑλικοῦ τοῦ κάθε γονέα, παρατηροῦνται καὶ ἄλλα φαινόμενα, ὅπως εἶναι ὁ ἐπιχιασμός.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ λογική τοῦ ὅτι «μοῦ ἀνήκει καὶ κάνω ὅ,τι θέλω στὸ σῶμα μου» , ἐξισώνοντας τὸ ἔμβρυο μὲ τὰ σπυράκια, τὰ κονδυλώματα, τίς κρεατοελιὲς κ.ἄ. δὲν εἶναι ὀρθὴ ἐπιστημονικά, γιατί ἁπλᾶ τὸ ζυγωτὸ καὶ τὰ κύτταρα ποὺ θὰ προέλθουν ἀπὸ τὴ διαφοροποίησή του, φέρουν μέσα τους ἄλλο γενετικὸ ὑλικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φέρουν τὰ κύτταρα τῆς μητέρας καὶ τοῦ πατέρα, παρ᾿ ὅλο ποὺ ὑπάρχει γενετικὴ σύνδεση μὲ ἐκεῖνα.

Πόσο μᾶλλον ὅταν αὐτὴ ἡ λογικὴ ἀλλάζει ἀπὸ τὸ ἴδιο πρόσωπο, ἀνάλογα μὲ τὸ τί θέλει καὶ μὲ τὸ τί ἔχει σὰν στόχο κάθε φορά.

Ἔτσι, ἂν θέλουμε νὰ κάνουμε παιδί, αὐτὸ μᾶς ἀνήκει (καὶ μάλιστα κάποιοι γονεῖς θεωροῦν ὅτι τοὺς ἀνήκει μέχρι νὰ πεθάνουν), ἐὰν θέλουμε νὰ «δέσουμε», κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο, τὸ γαμπρὸ εἶναι τοῦ γαμπροῦ (καὶ μάλιστα τοῦ μοιάζει καὶ πολὺ στὸν ὑπέρηχο), ἐὰν δὲν τὸ θέλουμε, ἀνήκει στὸ σῶμα μας ὡς μιὰ κακὴ προέκτασή του, ἐὰν ὑπάρχει περίπτωση βιασμοῦ, τότε πολλοὶ ξέρουν μὲ βεβαιότητα ὅτι ἀνήκει ἀποκλειστικὰ στὸ βιαστὴ κ.ἄ.

Τελικά, ποῦ ἀνήκουν τὸ ζυγωτὸ καὶ στὴ συνέχεια τὸ ἔμβρυο;

Μὲ βάση τὴ γενετική τους ταυτότητα, δηλαδὴ τὸ μόριο τοῦ DNA, ἀνήκουν στὸ ἴδιο τὸ ζυγωτό, στὸ ἴδιο τὸ ἔμβρυο, στὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο ποὺ φέρει τὸ συγκεκριμένο γενετικὸ ὑλικό.

Συνεπῶς, τὸ ζυγωτὸ καὶ τὸ ἔμβρυο εἶναι αὐτὰ ποὺ ἔχουν καὶ τὸ δικαίωμα στὴ ζωή τους καὶ ὄχι ἡ μητέρα, ποὺ καλεῖται νὰ τὸ φιλοξενήσει καὶ νὰ ἐξασφαλίσει τὸ δικαίωμά του αὐτὸ μέσα της μὲ βάση τὴ δική της ἀγαθὴ προαίρεση.

Τὸ ἔμβρυο ἔχει τὸ δικαίωμα στὴ ζωή του καὶ ἡ μητέρα καλεῖται νὰ γίνει ἡ ἐγγυήτρια αὐτοῦ τοῦ δικαιώματός του, δίνοντας τὴ συγκατάθεσή της γιὰ νὰ ἐξασφαλιστεῖ αὐτό.

Θὰ πεῖ κάποιος ὅτι καὶ ἡ μητέρα ἔχει τὸ δικαίωμα στὴν αὐτοδιάθεση τοῦ σώματός της μὲ βάση τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἀρνηθεῖ νὰ τὸ φιλοξενήσει μέσα της.

Ὅμως, τί τὸ ὄμορφο, ἀγαπητικό, ἀνδρεῖο, εὐγενὲς καὶ γενικὰ ἀνθρώπινο, ἀλλὰ καὶ κατὰ φύσιν ἔχει τὸ νὰ μὴ δεχτεῖ ἡ γυναῖκα, μιὰ ἀνθρώπινη ὕπαρξη ποὺ προέρχεται ἀπὸ αὐτὴν καὶ ποὺ ἀφήνεται, χωρὶς νὰ ἔχει ἄλλη ἐπιλογή, μὲ ἐμπιστοσύνη πάνω στὴν καλὴ προαίρεσή της γιὰ νὰ ζήσει;

Ἀλλὰ καὶ ποιό δικαίωμα ἔχει προτεραιότητα σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση;
 

Αὐτὸ στὴ ζωὴ ἢ ἐκεῖνο στὴν αὐτοδιάθεση;

Ἄν κάποιος μᾶς ζητοῦσε νὰ τοῦ δώσουμε μιὰ μικρὴ ποσότητα ἀπὸ τὸ αἷμα μας γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ζήσει, θὰ τοῦ λέγαμε ποτὲ ἔτσι ἁπλᾶ καὶ κυνικὰ ὅτι δέ σοῦ τὸ δίνω διότι ἔχω τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα στὴν αὐτοδιάθεση τοῦ αἵματός μου;

Ἡ μητέρα καλεῖται ἀπὸ τὴ φύση νὰ φιλοξενήσει μέσα στὰ σπλάχνα της τὴ μικρὴ αὐτὴ ἔμβια ὀντότητα, ποὺ ἔχει πλήρως καθορισμένη βιολογικὴ ταυτότητα ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τοῦ σχηματισμοῦ της, δηλαδὴ ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς γονιμοποίησης τοῦ ὠαρίου ἀπὸ τὸ σπερματοζωάριο, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ ζήσει, νὰ ἀναπτυχθεῖ σωστὰ καὶ νὰ περάσει τὰ πρῶτα κρίσιμα στάδια μὲ ἀσφάλεια, κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων εἶναι τελείως ἀπροστάτευτη.

Κι αὐτὸ τὸ «καταλαβαίνουν» βιολογικὰ ὅλα τὰ κύτταρα τοῦ ὀργανισμοῦ τῆς μητέρας (ἀκόμα κι αὐτὰ τοῦ ἐγκεφάλου ποὺ παράγουν τὴν παραπάνω «λογική»), τὰ ὁποῖα ὄχι μόνο δὲν ἐνεργοποιοῦν τοὺς ἀμυντικοὺς μηχανισμούς του (ἐκτὸς μόνο ἀπὸ κάποιες εἰδικὲς περιστάσεις, φανερώνοντας κι ἐδῶ ὅτι τὸ ἔμβρυο πρόκειται γι᾿ ἄλλον ὀργανισμό), ἀλλὰ τροποποιοῦν καὶ προσαρμόζουν κιόλας ὅλες τίς λειτουργίες τους μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ φιλοξενήσουν καὶ νὰ ὑποστηρίξουν τὸ νέο ὀργανισμὸ ποὺ δημιουργήθηκε μέσα της.

Ἔτσι, διακόπτεται ἡ ἔμμηνη ρύση, ἀρχίζει νὰ παχαίνει τὸ ἐνδομήτριο, παράγονται εἰδικὲς ὁρμόνες, δημιουργοῦνται εἰδικοὶ μηχανισμοὶ γιὰ νὰ σχηματιστεῖ ὁ πλακοῦντας κ.ἄ.

Ὅλα τὰ κύτταρα τῆς μητέρας «τρέχουν» ἀπὸ τίς πρῶτες στιγμὲς τῆς σύλληψης τοῦ παιδιοῦ ἀφ᾿ ἑνὸς νὰ τὸ θρέψουν, ἐπειδὴ «ἀντιλαμβάνονται» ὅτι, σὰν ζωντανὸ ὅν ποὺ εἶναι τὸ ἔμβρυο, ἔχει ἀνάγκη γιὰ τροφὴ καὶ ὀξυγόνο καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου γιὰ νὰ δημιουργήσουν ἕνα φιλόξενο «παλατάκι» μέσα στὴν κοιλιά της, τὸ ὁποῖο θὰ τοῦ ἐξασφαλίζει τὴν προστασία καὶ τὸ δικαίωμά του νὰ ζήσει!

 

Καὶ πόσο ἀλήθεια λυπηρὸ φαίνεται τὸ γεγονὸς πώς, ἐνῶ «γνωρίζουν» ὅλα τὰ κύτταρα τοῦ ὀργανισμοῦ τῆς μητέρας ὅτι τὸ ζυγωτὸ πρόκειται γιὰ ἕναν ἄλλο ζωντανὸ ὀργανισμὸ ποὺ ἀναπτύσσεται μέσα της καὶ ποὺ πρέπει νὰ περάσει ἀπὸ διάφορα στάδια (καὶ γι᾿ αὐτὸ προετοιμάζονται ἤ/καὶ ἐνεργοῦν ἀνάλογα), ἀρνοῦνται νὰ τὸ παραδεχτοῦν αὐτὸ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι!

Εἶναι δυνατὸν νὰ τὸ καταλαβαίνουν ὅλα αὐτὰ τὰ κύτταρα, παραβλέποντας τὸ δικαίωμά τους στὴν αὐτοδιάθεσή τους, καὶ νὰ μὴν τὸ καταλαβαίνει ἡ «λογική» μας;

Ὑπάρχουν, ἀπὸ τὴν ἄλλη, κάποιοι ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ ἔμβρυο γίνεται ξαφνικὰ ζωντανὸς ὀργανισμὸς μὲ τὸ ποὺ ἀκοῦμε τὸ πρῶτο χτύπημα τῆς καρδιᾶς του ἢ μὲ τὸ ποὺ ἀνιχνεύουμε τὸ πρῶτο «σῆμα» ἀπὸ τὸν ἐγκέφαλό του.

Μέχρι τότε, ὅμως, τί εἶναι;

Ἕνα χιλιοστὸ τοῦ δευτερολέπτου πρίν, τί ἀκριβῶς εἶναι;

Δὲ φέρει τότε ἀκριβῶς τὴν ἴδια ὁλοκληρωμένη γενετικὴ ταυτότητα ποὺ προσδιορίζει τὸν ἄνθρωπο ὡς πρόσωπο μὲ αὐτὴ ποὺ ἔχει λίγα χιλιοστὰ τοῦ δευτερολέπτου μετά;

Δὲν παρουσιάζουν τὰ κύτταρά του λίγα χιλιοστὰ τοῦ δευτερολέπτου πρὶν τὸ ἴδιο φαινόμενο τῆς ζωῆς ποὺ παρουσιάζουν καὶ μετά;

Δὲ βλέπουμε τὰ ἴδια φαινόμενα τῆς κυτταρικῆς ἀναπνοῆς καὶ τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τους ἕνα χιλιοστὸ τοῦ δευτερολέπτου πρὶν καὶ μετά;

Πιὸ πρὶν δὲν τὸ εἶχαν «καταλάβει» τὰ κύτταρα τῆς μητέρας ὅτι εἶναι κάτι ζωντανό;

Ἡ καρδιὰ ἢ ὁ ἐγκέφαλος, πάλι, πῶς σχηματίστηκαν γιὰ νὰ λειτουργήσουν;

Δὲ σχηματίστηκαν ἀπὸ κάτι ζωντανό;

Δὲν ἀποτελοῦνται ἀπὸ ζωντανὰ κύτταρα;

Ποιά μεγάλη ἀλλαγὴ γίνεται στὸ γενετικὸ ὑλικὸ καὶ στὴ διαδικασία ἀνάπτυξης τοῦ ἐμβρύου μὲ τὸ ποὺ ξεκινᾷ νὰ χτυπᾷ ἡ καρδιὰ ἢ μέ τὸ ποὺ ἀρχίζει νὰ δίνει σήματα ὁ ἐγκέφαλος σὲ σχέση μὲ αὐτὴ ποὺ παρατηρεῖται στὴ γονιμοποίηση, ὥστε νὰ ξεχωρίσουμε τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο γεγονὸς καὶ νὰ τὸ ἐπιλέξουμε ὡς ἀφετηρία τῆς ζωῆς ἢ τῆς ἀνθρώπινης ὑπόστασης καὶ προσωπικότητας;

Δὲν ὑπάρχει πρὶν τὸ πρῶτο χτύπημα τῆς καρδιᾶς ἢ τὸ πρῶτο «σῆμα» τοῦ ἐγκεφάλου αὐτὸ τὸ ἴδιο «κάτι» ποὺ κατευθύνει τίς διαδικασίες γιὰ νὰ σχηματιστοῦν τὰ ὄργανα μὲ ἐκεῖνο ποὺ ὑπάρχει καὶ μετά;

Μποροῦμε νὰ θεωρήσουμε ὅτι μέχρι τότε τὸ μόριο τοῦ DNA ἀνήκει σὲ κάτι ποὺ δὲν παρουσιάζει τὸ φαινόμενο τῆς ζωῆς, παρ᾿ ὅλο ποὺ τὰ κύτταρά του, περιέχουν τὸ μόριο αὐτὸ καὶ μάλιστα πολλαπλασιάζονται καὶ ἐκτελοῦν τόσες λειτουργίες ἀκολουθῶντας τίς ὁδηγίες ποὺ παίρνουν ἀπὸ ἐκεῖνο;

Μποροῦμε, γενικά, νὰ προσδιορίσουμε μὲ κάποιο σαφῆ τρόπο τὸ τί εἶναι αὐτὸ ποὺ βρίσκεται στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας ἕνα χιλιοστὸ τοῦ δευτερολέπτου πρὶν τὸ πρῶτο χτύπημα τῆς καρδιᾶς καὶ τὴν πρώτη ἐντοπισμένη δραστηριότητα τοῦ ἐγκεφάλου ἢ παραμένει κάτι ἀπροσδιόριστο;

Ἀλλὰ καὶ ἐὰν τελικὰ ἀποδεχτοῦμε ὡς ἐπιστημονικὸ δεδομένο τὴν τελείως αὐθαίρετη ἄποψη ὅτι ξεκινᾷ ἡ ζωὴ τοῦ νέου ὀργανισμοῦ τὴ στιγμὴ τοῦ πρώτου «τὶκ τὰκ» τῆς καρδιᾶς ἢ τοῦ πρώτου σήματος τοῦ ἐγκεφάλου, θὰ ἀναγκαστοῦμε νὰ παραδεχτοῦμε τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὡς ἕνα παράδειγμα ἀβιογένεσης, ἀντίθετα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν κυτταρικὴ θεωρία!

Δηλαδή τὸ ὅτι κάθε κύτταρο προέρχεται ἀπὸ ἕνα ἄλλο προϋπάρχον ζωντανὸ κύτταρο καὶ κάθε ὀργανισμὸς ἀποτελεῖται ἀπὸ κύτταρα καὶ κυτταρικὰ παράγωγα.
 

Καὶ μάλιστα αὐτὴ ἡ ἀβιογένεση δὲν πραγματοποιεῖται σὲ κάποια λίμνη ἢ σὲ κάποια θάλασσα ἢ ὠκεανό, ἀλλὰ μέσα στὴ μήτρα τῆς γυναίκας!!!

Προφανῶς, αὐτὴ ἡ ἄποψη οὔτε θὰ προταθεῖ ποτὲ γιὰ βραβεῖο Νόμπελ Ἰατρικῆς ἢ Βιολογίας, ἀλλὰ οὔτε καὶ θὰ ἀνταμειφθεῖ μὲ αὐτὰ ὡς μιὰ τόσο μεγάλη «ἀνακάλυψη» ἀβιογένεσης ἀπὸ τὴ σύγχρονη Ἐπιστήμη!

Μὲ τὸ πρῶτο «τὶκ τὰκ τῆς καρδιᾶς» καὶ τὸ πρῶτο «τσὰφ» τοῦ ἐγκεφάλου, δημιουργεῖται ζωὴ ἀπὸ τὸ τίποτα!

Ὑπάρχει, συνεπῶς, μιὰ ἀσυνέχεια τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἀντίστοιχου δικαιώματος στὴ ζωὴ ἑνὸς πλήρως προσδιορισμένου, μὲ βάση τὴ γενετική του ταυτότητα, ζωντανοῦ πλάσματος!

Δυστυχῶς, ὅμως, καταλήγουμε, χωρὶς νὰ χρησιμοποιοῦμε ἕνα σοβαρὸ ἐπιστημονικὸ ἐπιχείρημα, στὸ νὰ ἀμφισβητοῦμε κάτι ποὺ παρουσιάζει σαφῶς τὸ φαινόμενο τῆς ζωῆς καὶ μάλιστα φτάνουμε στὸ σημεῖο νὰ θεωροῦμε μὲ αὐθαίρετο τρόπο ὅτι αὐτὸ δὲν ἔχει δικαίωμα γιὰ νὰ ζήσει. 

 

Καὶ πόσο πολὺ λυπηρὸ εἶναι τὸ νὰ βλέπουμε νὰ ἔχουν δικαιώματα τὰ ζῶα (ἂν καὶ γεννιοῦνται κάποιες ἀμφιβολίες σὲ κάποιους γιὰ τὸ ἂν ἔχουν οἱ κατσαρίδες, οἱ μῦγες, τὰ φίδια καὶ τὰ κουνούπια), τὰ φυτά, οἱ διάφορες ὁμάδες ἀνθρώπων, ἐνῶ ἀκόμα ἀμφισβητεῖται τὸ ἂν ἔχει δικαίωμα στὴ ζωὴ ἐκεῖνο τὸ ἀπροστάτευτο «κάτι πρὶν τὸ πρῶτο τὶκ τὰκ τῆς καρδιᾶς» ἢ πρὶν τὸ πρῶτο «σῆμα» τοῦ ἐγκεφάλου ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς μιλήσει δυνατὰ καὶ νὰ τὸ διεκδικήσει μὲ λόγια, παρ᾿ ὅλο ποὺ τὸ διεκδικεῖ μὲ τὸ νὰ προσπαθεῖ ἁπλὰ νὰ ζήσει!
 

Ἀλλὰ κι αὐτὴ ἡ ἄποψη γιὰ τὴν ἔναρξη τοῦ φαινομένου τῆς ζωῆς μὲ βάση τὴν ἔναρξη τῆς λειτουργίας τῆς καρδιᾶς ἢ τοῦ ἐγκεφάλου τοῦ ἐμβρύου ἀμφισβητεῖται, γιατί κάποιοι ἄλλοι ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ζωὴ ξεκινᾷ, ὄχι ὅταν ἀρχίζει νὰ λειτουργεῖ ἡ ἤδη σχηματισμένη καρδιὰ ἢ ὁ ἤδη σχηματισμένος ἐγκέφαλος (τὸ πῶς σχηματίστηκαν δὲ μᾶς ἐνδιαφέρει;), ἀλλὰ ὅταν ξεκινᾷ νὰ λειτουργεῖ ἕνα ἄλλο ἤδη σχηματισμένο ὄργανο ἢ σύστημα τοῦ ὀργανισμοῦ.

Ἄν ἰσχυριστοῦμε, ὅμως, γιὰ παράδειγμα, ὅτι παίρνουμε σὰν σημεῖο ἔναρξης τῆς ζωῆς τὴ στιγμὴ ποὺ ξεκινοῦν νὰ λειτουργοῦν οἱ πνεύμονες, τὸ ὁποῖο γίνεται μετὰ τὸν τοκετό, τότε θὰ καταλήξουμε στὸ συμπέρασμα πὼς ὅ,τι ὑπάρχει πρὶν ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς δὲ θὰ ἔχει οὔτε ζωὴ οὔτε προσωπικότητα οὔτε δικαιώματα!

Ἐὰν ἐπιλέγουμε ἄλλο ὄργανο κάθε φορά, θὰ ἀλλάζει καὶ ἡ χρονικὴ διάρκεια τοῦ δικαιώματος στὴ ζωή!

Πόσο σοβαρὴ ἐπιστημονικὴ θέση εἶναι αὐτή;

Κάποιοι θὰ ποῦν ὅτι δὲν εἶναι τὸ θέμα ὅτι δημιουργεῖται ἀπὸ τὸ τίποτα κάτι ἔμβιο μὲ τὸν πρῶτο χτύπο τῆς καρδιᾶς ἢ μὲ τὴν ἔναρξη τῆς ἐγκεφαλικῆς δραστηριότητας κ.ἄ., ἀλλὰ ὅτι περνᾶμε ἀπὸ μιὰ πιὸ «ἀτελῆ» μορφὴ ζωῆς, ποὺ δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα στὸ νὰ ζήσει, σὲ μιὰ πιὸ «τέλεια», ποὺ ἔχει τὸ δικαίωμα στὸ νὰ ζήσει, χωρίζοντας αὐθαίρετα σὲ δυὸ στάδια διαφορετικῆς διάρκειας καὶ βιολογικῆς σημασίας, βαρύτητας καὶ ἀξίας τὸ φαινόμενο τῆς ζωῆς, ἀνάλογα μὲ τὴν ὀπτικὴ πλευρὰ ποὺ τὸ βλέπουμε κάθε φορά.

Ἡ λεγόμενη, ὅμως, «ἀτελὴς» μορφὴ μπορεῖ ὄντως νὰ κριθεῖ ὡς τέτοια μὲ βάση τίς ἱκανότητες καὶ δυνατότητες ἑνὸς «τέλειου» προτύπου ποὺ θὰ παρατηρήσουμε σὲ κάποιο ἄλλο στάδιο τῆς ζωῆς καὶ μάλιστα καὶ νὰ συνδεθεῖ μὲ τὴν ἀξία του ὡς ζωντανὸ ὅν καὶ συγκεκριμένα ὡς ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ δικαίωμά του νὰ ζήσει;

Γιατί, ἂν κρίνουμε τὴν ἀξία τῆς ζωῆς καὶ τὸ δικαίωμα στὴ ζωή, μὲ βάση τίς μέγιστες δυνάμεις, ἱκανότητες καὶ δυνατότητες ποὺ ἔχει ἕνας ὑγιὴς νεαρὸς ἐνήλικας, τὸν ὁποῖο λαμβάνουμε σὰν σημεῖο ἀναφορᾶς καὶ πρότυπο τῆς «τελειότητας»,  στὴν πιὸ «καλή» ὡς πρὸς ἐκεῖνες γι᾿ αὐτὸν ἡλικία, τότε θὰ πρέπει νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι τὸ βρέφος, ὁ ἄρρωστος, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει κάποια ἀναπηρία καὶ ὁ ἡλικιωμένος ἔχουν μικρότερη ἀξία καὶ συνεπῶς λιγότερα δικαιώματα στὴ ζωὴ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔχει ἐκεῖνο τὸ «τέλειο» πρότυπο ποὺ ἐπιλέξαμε.

Κι αὐτὸ σίγουρα θυμίζει ρατσιστικὲς θεωρίες καὶ Ναζισμό, ὄχι αὐτὴ τὴ φορὰ ὡς πρὸς τὴ φυλή, ἀλλὰ ὡς πρὸς τὸ στάδιο τῆς ζωῆς, τίς ἱκανότητες καὶ τίς δυνατότητες ποὺ ἔχει ὁ καθένας μας.

Ἄλλοι λένε ὅτι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ζήσει τὸ ἔμβρυο ἀπὸ μόνο του, δὲ θεωρεῖται ζωντανὸς ὀργανισμὸς καὶ ἄνθρωπος ἢ θεωρεῖται ὅτι εἶναι κάτι ἀτελές.

Συνεπῶς, μὲ τὴν ἴδια λογική, μήπως ζωντανὸς ὀργανισμὸς καὶ ἄνθρωπος ἢ κάτι τέλειο δὲν εἶναι οὔτε αὐτὸ ποὺ ἡ γυναῖκα φέρει μέσα στὴ μήτρα της ἕνα χιλιοστὸ τοῦ δευτερολέπτου πρὶν τὸν τοκετὸ καὶ πρίν, ἀλλὰ οὔτε ἀκόμα καὶ τὸ βρέφος μετὰ τὴ γέννα, ἐπειδὴ αὐτὰ δὲν μποροῦν νὰ τραφοῦν καὶ νὰ ζήσουν ἀπὸ μόνα τους;

Ἀλλὰ μήπως καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι διασωληνωμένοι μέσα στὶς ἐντατικὲς δὲν εἶναι ζωντανοὶ ἢ τέλειοι ἄνθρωποι, ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ ζήσουν ἀπὸ μόνοι τους;

Ὅμως, ὅλη αὐτὴ ἡ λογικὴ εἶναι λανθασμένη ἀπὸ τὴ βάση της, γιατί τὸ φαινόμενο τῆς ζωῆς πράγματι σὲ πάρα πολλὲς περιπτώσεις παρουσιάζει μεγάλη ἐξάρτηση ἀπὸ τοὺς γονεῖς στὰ πρῶτα στάδιά του.

Ἀλλὰ πῶς τεκμηριώνεται ἐπιστημονικὰ καὶ ἡ ἄποψη ὅτι τὸ ἔμβρυο ὡς ἀνθρώπινο πρόσωπο, μὲ τὰ ἀντίστοιχα δικαιώματα στὴ ζωή, ξεκινᾷ νὰ ὑφίσταται ὅταν ἁπλᾶ φαίνεται σὲ ἐμᾶς ὅτι ἀρχίζει νὰ λειτουργεῖ ἡ καρδιὰ ἢ ὁ ἐγκέφαλος ἢ κάποιο ἄλλο ὄργανο;

Ἀκολουθῶντας τὴν ἴδια λογική, μήπως ἐπειδὴ πήραμε ὡς βάση τὴ λειτουργία ἑνὸς ὀργάνου γιὰ νὰ ποῦμε τὸ πότε τὸ ἔμβρυο γίνεται πρόσωπο, μποροῦμε νὰ ποῦμε κι ὅτι κάθε ἕνας ποὺ παθαίνει μιὰ μόνιμη βλάβη σὲ αὐτό, ὅπως γιὰ παράδειγμα, σὲ κάποιο τμῆμα τῆς καρδιᾶς του ἢ τοῦ ἐγκεφάλου του, χάνει ἕνα μέρος ἀπὸ τὴν ἀξία του ὡς πρόσωπο καὶ συνεπῶς καὶ ἕνα μέρος ἀπὸ τὰ δικαιώματά του στὴ ζωή;
 

 

Μήπως, ὅλο αὐτὸ εἶναι τελείως αὐθαίρετο καὶ ἁπλᾶ μπαίνει σὰν ἐπιστημονικὴ καὶ νομικὴ σύμβαση γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει πολλοὺς καὶ διάφορους σκοπούς;

Γενικά, ἀπὸ μόνο του τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ὑπάρχει συμφωνία μεταξὺ τῶν ἐπιστημόνων γιὰ τὸ πότε ξεκινᾷ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἢ γιὰ τὸ πότε ἐμφανίζεται αὐτὸς ὡς πρόσωπο μὲ δικαιώματα μᾶς δείχνει ἁπλᾶ τὴν πραγματικὴ ἀνθρώπινη ἄγνοια πάνω στὸ θέμα ἢ τὴν ἐσκεμμένη συγκάλυψη τῆς ἀλήθειας γιὰ λόγους σκοπιμότητας.

Ἀκοῦμε μέσες ἄκρες τοὺς γενετιστὲς νὰ λένε ὅτι τὸ ἀνθρώπινο ὅν δημιουργεῖται κατὰ τὴ γονιμοποίηση, τοὺς ἐμβρυολόγους, πάλι, μετά τὴ 12η ἡμέρα κύησης, ἐπειδὴ τὰ μονοζυγωτικὰ δίδυμα δὲν προκύπτουν ποτὲ πρὶν ἀπό τή 12η ἡμέρα, τοὺς νευρολόγους νὰ θεωροῦν ὡς στιγμὴ ἔναρξης τῆς ζωῆς ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποία ἀρχίζει ὁ ἐγκέφαλος τοῦ ἐμβρύου νὰ δίνει «σῆμα», δηλαδὴ περίπου στὶς 27 ἑβδομάδες κύησης, τοὺς τεχνολόγους νὰ λένε ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ ὑπάρχει ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ αὐτὴ μπορεῖ νὰ διατηρηθεῖ ἔξω ἀπὸ τὴ μήτρα (ἢ τώρα ποὺ ἔχουμε τὰ μέσα καὶ λίγο καιρὸ πρὶν τὴ γέννα), τοὺς ἀνοσολόγους νὰ θεωροῦν ὡς ἔναρξη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς τὸ σημεῖο ποὺ ὁ ὀργανισμὸς ἀναγνωρίζει τὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν ἑαυτό του καὶ τὸ μή-ἑαυτό του, τὸ ὁποῖο συμβαίνει κοντὰ στὴ γέννηση, τοὺς φυσιολόγους νὰ θεωροῦν ὅτι ἡ ζωὴ ξεκινᾷ μόλις τὸ μωρὸ χωριστεῖ ἀπὸ τὴ μητέρα καὶ λειτουργήσει τὸ κυκλοφορικό, πεπτικὸ καὶ ἀναπνευστικό του σύστημα, δηλαδὴ μὲ τὸ ποὺ γεννηθεῖ καὶ κοπεῖ ὁ ὀμφάλιος λῶρος.

Σὲ ποιόν ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς νὰ βασιστεῖς;

Μήπως, ὅταν ὑπάρχει ἐπιστημονικὴ ἀμφιβολία, πρέπει νὰ λαμβάνουμε ὑπόψη μας τὴν περίπτωση τοῦ «χειρότερου σεναρίου» καὶ νὰ υἱοθετοῦμε τὴν ἄποψη ποὺ κρύβει τὸ μικρότερο κίνδυνο γιὰ τὴ ζωὴ κάποιου, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ἀφαιρέσουμε ἀνθρώπινη ζωὴ ἀπὸ τὴν ἄγνοιά μας;

Κι αὐτὴ ἡ ἄποψη στὴν περίπτωσή μας δὲν εἶναι ἐκείνη τῶν γενετιστῶν;
 

Ὅλα αὐτὰ θυμίζουν τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτη ποὺ ἔλεγε:
«Ρίχνουν μιὰ πέτρα καὶ δὲν κοιτοῦν πόσα κεφάλια θὰ σπάσει.
Σοῦ λέει:  Ἐγὼ τὴν ἔριξα πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸν ἄλλον.
Αὐτὸ κάνουν σήμερα· θαυμάζουν ποιός θὰ πετάξει πιὸ μακριὰ τὴν πέτρα.
Πόσα κεφάλια θὰ σπάσει ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ περνᾶνε ἐκεῖ κάτω, δὲν τὸ σκέφτονται».
 

Κάποιοι ἐπιστήμονες, μάλιστα, θεωροῦν ὑπαρκτὸ μόνο αὐτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ μετρηθεῖ ἄμεσα.

Γι᾿ αὐτὸ μπερδεύονται μὲ τὸ φαινόμενο τῆς ζωῆς ποὺ ἔχει πολλὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ δὲν εἶναι ἄμεσα μετρήσιμα.

Ἔτσι, πῶς μποροῦν αὐτοὶ νὰ ἀποφανθοῦν σωστὰ γιὰ τὸ σημεῖο ἔναρξής της;

Ὅμως, μήπως μὲ αὐτὴ τὴ λογικὴ ἡ ἀγάπη, ἡ συμπόνια, ἡ στοργὴ κ.ἄ. γι᾿ αὐτοὺς δὲν ἀποτελοῦν στοιχεῖα τοῦ πραγματικοῦ κόσμου, ἐπειδὴ δὲν ἔχουν κατασκευαστεῖ ἀκόμα ἀγαπόμετρα, συμπονόμετρα, στοργόμετρα κ.ἄ. γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὰ μετρήσουμε;

Ἄν καὶ ἡ ἴδια ἡ στάση ζωῆς μας, οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ πράξεις μας λειτουργοῦν ὡς τέτοια ὄργανα...

 

Συνεχίζεται

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ  

«Πᾶνος»