Το Πράσινο Υδρογόνο είναι μια Βλακώδης Ιδέα, εάν ποτέ υπήρξε μια τέτοια!

 

Μετάφραση: Απολλόδωρος

Το πράσινο υδρογόνο είναι μέρος του μεγάλου πράσινου πειράματος για το οποίο θα έπρεπε να υπάρχει αρκετός σκεπτικισμός, καθώς η ιδέα απλά δεν βγάζει καθόλου νόημα....

Όπως έχω σημειώσει εδώ περισσότερες από μία φορές, ένας από τους αγαπημένους μου ιστότοπους που επισκέπτομαι καθημερινά είναι το JoNova, ένα αυστραλιανό blog που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων από την αυστραλιανή ενέργεια μέχρι την επιστήμη και την αμερικανική πολιτική, με πολλά ενδιάμεσα.

Είναι συχνά κυνικό για την κατεύθυνση του κόσμου και καθώς μεγαλώνω, έχω αρχίσει να εκτιμώ τον κυνισμό ως χαρακτηριστικό παρά ως σφάλμα, επειδή είναι ο κυνισμός που μας κρατάει από ακόμη χειρότερες καταστροφές από αυτές που έχουμε προκαλέσει μόνοι μας όλα αυτά τα χρόνια επιδιώκοντας ουτοπικά πειράματα που κατέληγαν στη μία αποκάλυψη μετά την άλλη.

Βρισκόμαστε πάντα εν μέσω τουλάχιστον ενός τέτοιου πειράματος και σήμερα είναι το πράσινο, το οποίο, φυσικά, είναι τυλιγμένο με μια μεγάλη κόκκινη κορδέλα "Μεγάλη Επανεκκίνηση". Το πράσινο υδρογόνο είναι ένα από τα βασικά στοιχεία του πειράματος και μια πρόσφατη ανάρτηση στο JoNova δείχνει ότι θα τελειώσει όπως τα υπόλοιπα.

Η ανάρτηση, που γράφτηκε από έναν συνάδελφο ονόματι Mark Lawson, εξετάζει το πράσινο υδρογόνο και το βρίσκει μια μάλλον χαζή ιδέα. Ακολουθούν μερικά βασικά αποσπάσματα:

Αν έπρεπε να απονείμουμε βραβεία για τη χειρότερη ιδέα μεταξύ όλων των προτάσεων για την παραγωγή και αποθήκευση "καθαρής" ενέργειας, τότε η χρήση υδρογόνου σε μεγάλη κλίμακα ως ένα είδος εναλλακτικής λύσης για το υγροποιημένο φυσικό αέριο θα ήταν ένας σημαντικός υποψήφιος για το κορυφαίο βραβείο.

Η ίδια η ιδέα της χρήσης του υδρογόνου ως μέσο αποθήκευσης ενέργειας από αμέτρητα "φανταστικά" ηλιακά, αιολικά και φωτοβολταϊκά έργα έχει ένα σημαντικό, προφανές ελάττωμα, το οποίο τα πολλά πολύ έξυπνα, δραστήρια άτομα που ασχολούνται με τον τομέα (οι δισεκατομμυριούχοι των ορυχείων έρχονται στο μυαλό μου) προφανώς δεν έχουν εντοπίσει...

Το υδρογόνο χρησιμοποιείται σήμερα ως πρώτη ύλη για πολλές βιομηχανικές διεργασίες, όπως η επεξεργασία μετάλλων, η παραγωγή λιπασμάτων και η επεξεργασία τροφίμων. Τα διυλιστήρια πετρελαίου χρησιμοποιούν υδρογόνο για να μειώσουν την περιεκτικότητα των καυσίμων σε θείο. Σχεδόν όλο αυτό το εμπορικό υδρογόνο προέρχεται από την παραδοσιακή μέθοδο εξόρυξης που βασίζεται στον ατμό και το φυσικό αέριο. Και για καλό λόγο - αυτός είναι μακράν ο φθηνότερος τρόπος εξαγωγής υδρογόνου.

Οι υποστηρικτές των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ωστόσο, θέλουν τώρα να κατασκευάσουν εκτάρια επί εκταρίων αιολικών πάρκων και ηλιακών γεννητριών για να παράγουν υδρογόνο περνώντας ηλεκτρικό ρεύμα μέσα από το νερό. Αυτό προϋποθέτει την τοποθέτηση των δύο γυμνών άκρων ενός καλωδίου συνδεδεμένου με μια πηγή ενέργειας μέσα στο υγρό. Το υδρογόνο αναβλύζει από το καλώδιο που είναι συνδεδεμένο στην αρνητική πλευρά της πηγής, ή κάθοδος, και το οξυγόνο βγαίνει από το θετικό ή ανοδικό καλώδιο.

Η ιδέα είναι να αποθηκευτεί αυτό το υδρογόνο με κάποιο τρόπο, κατά προτίμηση σε υγρή μορφή όπως το υγροποιημένο φυσικό αέριο, και στη συνέχεια να μεταφερθεί εκεί όπου χρειάζεται ως υποκατάστατο των ορυκτών καυσίμων σε εφαρμογές όπως η δημιουργία χάλυβα, η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, η τροφοδοσία ηλεκτρικών οχημάτων, η ναυτιλία και η αεροπορία...

Εάν αυτή η αγορά υδρογόνου δημιουργηθεί, θα απαιτηθούν τεράστιες ποσότητες υδρογόνου, αλλά, όπως δεν αναφέρθηκε σε περίοπτη θέση στην έκθεση Finkel, η διαδικασία παραγωγής, συμπύκνωσης και μεταφοράς υδρογόνου είναι γνωστό ότι είναι τεχνικά δύσκολη και σπάταλη.

...η μετατροπή της ενέργειας σε υδρογόνο, η μεταφορά του στο σημείο όπου χρειάζεται και στη συνέχεια η επαναμετατροπή του σε ενέργεια θα μπορούσε να καταναλώσει το 70% της παραγόμενης ενέργειας. Ο Michael Liebreich, ανώτερος συνεργάτης του BloombergNEF (new energy finance) έγραψε το 2020 ότι ως μέσο αποθήκευσης ενέργειας, το υδρογόνο έχει μόνο 50 % απόδοση κυκλικής διαδρομής - πολύ χειρότερη από τις μπαταρίες.

Εκτίμησε ότι οι κυψέλες καυσίμου, οι τουρμπίνες και οι κινητήρες που λειτουργούν με υδρογόνο έχουν απόδοση μόνο 60% - πολύ χειρότερη από τους ηλεκτροκινητήρες - και πολύ πιο πολύπλοκη. Ως πηγή θερμότητας, το υδρογόνο κοστίζει τέσσερις φορές περισσότερο από το φυσικό αέριο. Ως τρόπος μεταφοράς ενέργειας, οι αγωγοί υδρογόνου κοστίζουν τρεις φορές περισσότερο από τις γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ τα πλοία και τα φορτηγά είναι ακόμη χειρότερα, λέει.

Ένας άλλος παράγοντας που είναι ιδιαίτερα σημαντικός στην Αυστραλία είναι η ανάγκη για μεγάλες ποσότητες πολύ καθαρού νερού για τη διαδικασία. Αυτό μπορεί να μην αποτελεί πρόβλημα για τα μικρά πιλοτικά έργα που θα χρηματοδοτηθούν από κρατικές επιχορηγήσεις, αλλά πιθανότατα θα αποκλείσει την εμπορική παραγωγή μεγάλης κλίμακας...

Όπως σημειώθηκε, το υδρογόνο παράγεται σε μεγάλη κλίμακα εδώ και αρκετό καιρό, αν και από ατμό και μεθάνιο, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του καταναλώνεται επιτόπου. Μέχρι τη δεκαετία του 1960, το υδρογόνο χρησιμοποιούνταν επίσης σε αγωγούς φυσικού αερίου πόλεων, συνεισφέροντας συνήθως περίπου το 10% του μίγματος σε ένα σύστημα που εξακολουθούσε να αποτελείται κυρίως από μεθάνιο. Αυτό κατέστη ασύμφορο με την έλευση της βιομηχανίας υγροποιημένου φυσικού αερίου μεγάλης κλίμακας.

Σε αντίθεση με το ΥΦΑ (Υγροποιημένο Φυσικό Αερίο), το υδρογόνο παρουσιάζει σημαντικές δυσκολίες στην αποθήκευση και τη χρήση του. Είναι ένα πολύ μικρότερο μόριο από το μεθάνιο, οπότε οι σφραγίδες και οι σωλήνες που θα απέτρεπαν με άνεση τη διαρροή μεθανίου δεν κρατούν το υδρογόνο μέσα. Η θερμοκρασία υγροποίησης του υδρογόνου είναι πολύ χαμηλότερη από εκείνη του μεθανίου, συγκεκριμένα μείον 253 βαθμούς Κελσίου ή μόλις 14 βαθμούς πάνω από αυτό που οι φυσικοί ονομάζουν απόλυτο μηδέν - δεν μπορεί να γίνει πιο κρύο - και έτσι απαιτεί σημαντικά περισσότερη ενέργεια για να επιτευχθεί και να διατηρηθεί. Η εναλλακτική λύση είναι η αποθήκευση του αερίου υπό πολύ υψηλές πιέσεις.

Αυτό οδηγεί στο πρόβλημα της ασφάλειας. Χωρίς να υπεισέλθουμε σε τεχνικές λεπτομέρειες, το υδρογόνο έχει διαφορετικές ιδιότητες καύσης και εκρηκτικότητας από αυτές του υγροποιημένου φυσικού αερίου και, όπως προαναφέρθηκε, μεγαλύτερη τάση διαρροής.

Είναι μια πολύ πιο επικίνδυνη ουσία από το ΥΦΑ. Οι λάτρεις της ιστορίας θα θυμούνται την έκρηξη και την πυρκαγιά που κατέστρεψαν το γερμανικό αερόπλοιο Hindenburg το 1937, το οποίο χρησιμοποιούσε υδρογόνο για να παραμείνει στην επιφάνεια. Η τεχνολογία των αερόπλοιων εγκαταλείφθηκε μετά από αυτό, αλλά τα λίγα τέτοια αεροσκάφη που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται χρησιμοποιούν ήλιο αντί για υδρογόνο για να παραμείνουν ψηλά. Τουλάχιστον, τα μεγάλα συστήματα υδρογόνου θα απαιτήσουν ένα αυστηρό σύνολο κανόνων και διαδικασιών ασφαλείας που ίσως χρειαστεί να μάθουμε με τον δύσκολο τρόπο.

Στη συνέχεια, υπάρχει το πρόβλημα ότι η μετάβαση στο υδρογόνο δεν είναι απλώς η τοποθέτηση μιας δεξαμενής υδρογόνου σε έναν υπάρχοντα κινητήρα ή η χρήση των υφιστάμενων αγωγών. Τα πάντα θα πρέπει να επανασχεδιαστούν και να ξαναχτιστούν, και όλα αυτά με κόστος που θα εκτοξεύσει τα μάτια.

Αντιμέτωποι με αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα, οι ακτιβιστές προσφέρουν αντεπιχειρήματα που κυμαίνονται από τα αδύναμα έως τα γελοία...

Για να κρίνουμε από τον μεγάλο όγκο ανοησιών που λέγονται και γράφονται σχετικά με τη χρήση του, η κύρια αξία του υδρογόνου δεν είναι καθόλου εμπορική. Η κύρια αξία του αερίου ήταν να παρέχει άνεση στους ακτιβιστές. Είναι μια από τις πολλές φανταστικές ιστορίες που λένε στον εαυτό τους, προσδοκώντας ότι κάποια μέρα θα φτάσουν στην πράσινη νιρβάνα, κάπου πέρα από το ουράνιο τόξο. Είναι τόσο χρήσιμη όσο και κάθε άλλη φανταστική ιστορία.

Αυτές οι ιδέες και άλλες που προσφέρονται στην ανάρτηση κάνουν την ανάρτηση να αξίζει να διαβαστεί ολόκληρη. Και, ενώ δεν είμαι αντίθετος με το υδρογόνο για χρήση σε κυψέλες καυσίμου ή ακόμη και με την ανάπτυξη άλλης νέας τεχνολογίας που εκμεταλλεύεται την εγγενή ικανότητα αποθήκευσης ενέργειας, είναι το ικανό υδρογόνο, όχι το πράσινο υδρογόνο, που έχει νόημα επειδή είναι πολύ πιο αποδοτικό και δεν απαιτεί την ίδια ποσότητα νερού.

Και, η ασφάλεια δεν μπορεί να απορριφθεί ως παράγοντας όταν πρόκειται για τη μεταφορά και τη χρήση του υλικού. Η καταστροφή του Hindenburg, άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη. Πριν από αυτήν ήταν η Roma το 1922. Δύο προειδοποιήσεις θα έπρεπε να είναι αρκετές για να μας πουν να είμαστε πολύ, πολύ προσεκτικοί.

Δείτε το βίντεο ε δ ώ:

------------------

Δικτυογραφία :

Green Hydrogen Is A Dumb Idea If There Ever Was One! | Principia Scientific Intl.

https://principia-scientific.com/green-hydrogen-is-a-dumb-idea-if-there-ever-was-one/