Υγειονομικοί …Απεργοί πείνας ή αγωνιστές της δημοκρατίας; ΙΕΡΟ χρέος ΟΛΩΝ των Ελλήνων να είμαστε ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ

 

Τις τελευταίες εβδομάδες την ανησυχία της κοινής γνώμης έχει προκαλέσει η κατάσταση των ανεμβολίαστων υγειονομικών που εκτελούν απεργία πείνας έξωθεν του Υπουργείου Υγείας.

 

Ιδιαίτερα, φωτογραφικό υλικό που απεικονίζει την στιγμή κατάρρευσης δύο απεργών πείνας βρίσκεται έκθετο στο διαδίκτυο και κόβει την ανάσα κάθε συνειδητοποιημένου Έλληνα θεατή.

Η εξαντλημένη όψη των αγωνιζόμενων υγειονομικών σε συνδυασμό με την σκέψη πως κάθε όργανο της ελληνικής πολιτείας παραμένει ασυγκίνητο ενώπιον αυτής της ανθρώπινης τραγωδίας αρκούν για να προκαλέσουν θυμό.... Άραγε ποιός είναι ο ρόλος της εκτελεστικής εξουσίας αν όχι η προστασία των συμφερόντων του διοικούμενου και η υπηρέτηση του με κάθε τρόπο;

Όπως φαίνεται, η περίοδος, που οι εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους πολίτες χειροκροτούσαν με περίσσια θέρμη τους ¨ήρωες με τις στολές¨ παρήλθε. Πλέον αυτοί που από το εναρκτήριο σημείο της πανδημίας παρίσταντο με υποδειγματική αυταπάρνηση στην πρώτη γραμμή προασπίζοντας την υγεία του μέσου πολίτη αντιμετωπίζονται με μη ανθρώπινους όρους. Συγκεκριμένα, η άρνηση από ένα μέρος του υγειονομικού προσωπικού να υποβληθεί στην ιατρική πράξη του εμβολιασμού, παρότι συνιστά αναφαίρετο εκ του νόμου δικαίωμα, στάθηκε η αφορμή της εξ’ αορίστου θέσης τους σε αναστολή. Ποιά δημοκρατικά διαρθρωμένη κοινωνία με εγγενή προσήλωση στην ανθρώπινη ελευθερία ως απώτατη αξία θα επέτρεπε μία αδικία τέτοιου μεγέθους; Ποιά δίκαιη πολιτεία θα αδιαφορούσε τόσο προκλητικά για τον βιοπορισμό αυτών των πολιτών που η ίδια περιθωριοποίησε κοινωνικά και οικονομικά δίχως νομικό έρεισμα;

Όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αρκέστηκε στην φασιστική αφαίρεση του κύριου βιοποριστικού μέσου των αντιφρονούντων ιατρών και νοσοκομειακών. Έτσι, όταν αυτοί αποφάσισαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματα, που παρανόμως υφαρπάχθηκαν, θέτοντας σε κίνδυνο το ύψιστο αγαθό, ήτοι την ίδια τους τη ζωή, αντιμετώπισαν για ακόμα μία φορά την αδιαφορία του κράτους αλλά και της ευρύτερης κοινωνίας. Όχι μόνο δεν άρθηκε το μέτρο της αναστολής από πλευράς της κυβέρνησης αλλά ταυτόχρονα υπήρξε ολική αποχή των καναλιών από τη μετάδοση του αγώνα των ανεμβολίαστων υγειονομικών με αποτέλεσμα να καταστεί αφανής κατά ένα μεγάλο μέρος του. Μάλιστα, ορμώμενη από το πρόσφατο παρελθόν και την κοινωνική διαταραχή που είχε προκαλέσει η απεργία πείνας του κατά συρροή δολοφόνου Δ. Κουφοντίνα οφείλω να δηλώσω τον προβληματισμό που μου προκαλεί η παράλειψη υποστήριξης των υγειονομικών- απεργών πείνας από τις αριστερές παρατάξεις και τους υποστηρικτές τους. Ιδιαίτερα όταν στην πρώτη περίπτωση κάνουμε λόγο για ένα κακοποιό στοιχείο και αιτία διατάραξης της κοινωνικής ομαλότητας ενώ στη δεύτερη για πολίτες που έχουν προσφέρει έργο στην πατρίδα. Εγείρεται, συνεπώς, το εύλογο ερώτημα αν η στάση της αριστεράς διαμορφώνεται βάσει γενικότερων συμφερόντων και όχι του κοινού αισθήματος δικαίου.

Βέβαια, από τη σιωπή της Κυβέρνησης όσον αφορά το ζήτημα των αγωνιζόμενων υγειονομικών τεκμαίρονται πολλά περισσότερα μηνύματα από όσα θα μπορούσε να επικοινωνήσει με μία πιθανή απάντηση. Αρχικά, εξάγεται λογικά πως καταχράται κάθε έννοια δημοκρατίας αφού επιμένει σε μία απόφαση δίχως νομικό ή έστω επιστημονικό έρεισμα. Βλέποντας καθημερινά τους εμβολιασμένους συνανθρώπους μας να νοσούν και να μεταδίδουν τον ιό στον ίδιο βαθμό με τους ανεμβολίαστους δεν μπορεί να στηριχθεί σοβαρά πως η απομάκρυνση του ανεμβολίαστου προσωπικού από τις νοσοκομειακές μονάδες στηρίζεται στην ανάγκη προστασίας των ασθενών. Κατά λογική αναγκαιότητα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως η αναστολή και η παρεπόμενη εξώθηση τους σε οικονομική δυσπραγία συνιστά “τιμωρία” για τον μη σωφρονισμό σε όσα επέβαλαν οι εξουσιαστές μας. Άρα, η αποσιώπηση της κυβερνητικής αρχής επί του θέματος αιτιολογείται ως εξής: η κατάρρευση των απεργών πείνας και η επιδείνωση της υγείας τους τελείται υπό την πλήρη κατάφαση της αφού σε αυτό το αποτέλεσμα στόχευε εξ’ αρχής.

Εν κατακλείδι, υποστηρίζω αμετάκλητα πως σε μία κοινωνική συσσωμάτωση που έχει την αξίωση να αποκαλείται δημοκρατική τέτοιες φασιστικές πρακτικές είναι αδιανόητες. Ας μη λησμονούμε πως η μέγιστη ανθρώπινη αξία είναι η ικανότητα να υποστηρίζεις την ελευθερία και τα φυσικά, αναμφισβήτητα δικαιώματα απέναντι σε κάθε αρχή που αποπειράται να παρεισφρήσει στη σφαίρα του ιδιωτικού. Αυτές τις δύσκολες στιγμές οφείλουμε να υποστηρίξουμε την προσπάθεια των απεργών πείνας πιέζοντας με κάθε μέσο την κυβέρνηση για την άρση της παράνομης θέσης τους σε αναστολή. Είμαστε δυνατοί όταν είμαστε ενωμένοι…

Κατερίνα Π.