“ΥΠΕΡΜΕΤΑΔΟΤΕΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ”… τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα Διδάκτορος Ἱστορίας

Τόν ὅρο «ὑπερμεταδότης» συνηθίσαμε βεβαίως πλέον νά τόν χρησιμοποιοῦμε σέ σχέση μέ τή λεγόμενη πανδημία. Συνδεδεμένο μέ κορωνοϊούς, αὐξημένα ἰικά φορτία, μεταλλάξεις, ἐμβολιασμένους καί ἀνεμβολίαστους.... Καιρός ὅμως πιά νά τόν συνηθίσουμε καί στή συνάρτησή του μέ μία ἄλλη, πολύ χειρότερη πανδημία: τήν πνευματική. Πού τή ζοῦμε ἀσφαλῶς ἐδῶ καί δεκαετίες (ἡ ἐκκοσμίκευση, ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοὺ, ἡ βέβηλη μεταπατερικότητα δέν εἶναι τωρινά φαινόμενα), ἀλλά πού μέ θρυαλλίδα τήν κορωνοασθένεια βρίσκεται πλέον σέ τρομακτική ἔξαρση. Μέ πρωταγωνιστές κάποιους πού δέν μεταδίδουν ἰούς. Ἤ τουλάχιστον δέν εἶναι αὐτό τό βασικό τους πρόβλημα. Τό κύριο πρόβλημα εἶναι μεταδίδουν πλάνη καί κακοδοξία.

Ἔχουμε ἀναφερθεῖ πάμπολλες φορές σέ αὐτούς, ὅμως ὁ κατάλογος δέν τελειώνει ποτέ. Καί τά κατορθώματά τους εἶναι πραγματικά ἀστείρευτα. Καί καθημερινά προστίθεται καί ἀπό κάτι καινούργιο, λές καί ὅλοι αὐτοί οἱ δύσμοιροι ἔχουν ταχθεῖ νά συμμετέχουν σέ ἕνα ἰλλιγγιώδη ἀγώνα δρόμου, ἀσθμαίνοντες καί διαγκωνιζόμενοι, γιά τό ποιός θά ἐκφράσει τή μεγαλύτερη πλάνη καί ποιός θά ἐκτοξεύσει τήν αἰσχρότερη βλασφημία.

Ὁ ἕνας (κάποιοι ἀφελεῖς κάποτε τόν ἐκθείαζαν γιά τίς…βαθιές θεολογικές γνώσεις του), μετά ἀπό πληθώρα ὕμνων στό ἐμβόλιο καί ἐπικρίσεων στούς «συνωμοσιολόγους ἀρνητές», τώρα τό πῆγε ἐντελῶς στά ἄκρα, μέ τρομακτικές διαστρεβλώσεις (ὄχι μόνο τῆς πραγματικότητας, ἀλλά καί τοῦ Ἀγίου Νικοδήμου τοῦ Ἀγιορείτου) καί λέγοντας μεταξύ ἄλλων, στήν προσπάθειά του νά ὠθήσει τούς πιστούς στόν ἐμβολιασμό, ὅτι «ὅποιος σέ καιρό πανδημίας, ὅπως γίνεται στήν ἐποχή μας, δέν προσέχει καί μολύνει τούς ἄλλους, κρίνεται μέ τό ἐπιτίμιο τοῦ φόνου»!

Ὁ ἄλλος (κάποιοι τόν ἀποκαλοῦσαν κάποτε…λέοντα τῆς Ὀρθοδοξίας) βγαίνει στήν τηλεόραση καί ψευδόμενος ἀναίσχυντα, ἰσχυρίζεται πώς τά ἐμβόλια εἶναι ἀπολύτως ἀσφαλῆ καί ἀποτελεσματικά καί ὅτι οἱ πιστοί ὀφείλουν νά ἐμβολιαστοῦν καί νά μήν ἀκοῦνε αὐτά πού λέγονται γιά δῆθεν παρενέργειες. Λίγες μέρες μετά μάλιστα τό ἐπιτείνει, ὅταν ἀντί νά πεῖ μία ἔστω κουβέντα συμπάθειας γιά τούς ὑγειονομικούς πού τό φασιστικό καθεστώς πετάει στυγνά στόν δρόμο, τούς ἐπιτίθεται καί ἀπό πάνω, χαρακτηρίζοντας τήν ἄρνησή τους νά ἐμβολιαστοῦν ὡς «ἀφόρητο δικαιωματισμό» καί «συντεχνιακό συμφέρον» καί ἰσχυριζόμενος μάλιστα ὅτι οἱ διώξεις θά ἔπρεπε νά εἶναι ὄχι ἀπλῶς ἀναστολές, ἀλλά καί κανονικές ἀπολύσεις, ὥστε νά μή βρίσκονται, λέει, σέ ἐργασιακή ἐκκρεμότητα ὅλοι ἐκεῖνοι πού τώρα, μετά την ἐκδίωξή τους, παίρνουν προσωρινά τίς θέσεις τους! Λέων πραγματικός λοιπόν, ὄχι μόνο ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί φιλανθρωπίας καί γνήσιας χριστιανικῆς ἀγάπης!

Ἄλλος (ὁ πιό συνεπής πάντως, μιά πού ἀπό τά δικά του χείλη τουλάχιστον ποτέ δέν ἀκούστηκε ὀρθόδοξη κουβέντα) πάει στή γνωστή σφηκοφωλιά τοῦ Βόλου καί παρουσιάζει μέσα σέ ἕνα ἀπερίγραπτο νεοεποχίτικο παραλήρημα τίς θέσεις του γιά τόν θαυμαστό καινούργιο κόσμο τῆς ψηφιοποίησης καί τοῦ μετανθρωπισμοῦ, στόν ὁποῖο πρέπει δῆθεν ἡ Ἐκκλησία νά μή μείνει οὐραγός ἀερομαχώντας ἀπό ἔξω, ἀλλά νά μπεῖ δυναμικά καί νά παίξει ἐνεργό ρόλο ἐντός αὐτοῦ, προσαρμοζόμενη στά νέα δεδομένα.

Ἄλλος (ἐκτός ἑλλαδικοῦ χώρου αὐτός) δηλώνει ρητά πώς ὅποιος κληρικός δέν θά «συμμορφώνεται πρός τάς ὑποδείξεις» καί θά συνεχίζει νά ἀμφισβητεῖ τά ἔμβόλια, θά τοῦ κόβεται τό…«μισθουδάκι» (sic).

Καί σχεδόν ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι συνεχίζουν μέ λύσσα καί σοκαριστική ἐμμονή τήν ἐμβολιαστική προπαγάνδα καί τίς ἐκβιαστικές πιέσεις πρός τούς ἱερεῖς τους νά πάψουν νά μιλοῦν (μερικοί μάλιστα προσπαθοῦν νά ἐπιβάλουν καί τόν ἐμβολιασμό). Χωρίς φυσικά νά λένε οὔτε μισή λέξη γιά τά πραγματικά προβλήματα τῆς ἄρρωστης πατρίδας: τόν κρατικό φασισμό καί τόν διχαστικό κοινωνικό κανιβαλισμό πού σκόπιμα ὑποδαυλίζει, τίς ἐκδιώξεις ἀνθρώπων ἀπό τίς ἐργασίες τους χωρίς ἀπολύτως κανένα λόγο, τά βασικά μας δικαιώματα πού τσαλαπατιούνται, τήν πίστη μας πού διώκεται, τίς συνταγματικά κατοχυρωμένες

ἐλευθερίες μας πού ἔγιναν κουρέλι, τόν λαθρεποικισμό πού θεριεύει, τά ἐθνικά θέματα πού ξεπουλήθηκαν ξετσίπωτα, τήν κατάρρευση παντοῦ ὁλόγυρά μας.

Βιώνουμε πραγματικά τήν ἀπόλυτη κατάπτωση. Και συνάμα τήν ἀπόλυτη ἀποκαθήλωση. Ξεπεσμένοι ταγοί, θλιβεροί ἀποστάτες, τραγικοί λυκοποιμένες. Καί δέν ἔγινε τώρα βεβαίως αὐτό. Τώρα ὅμως αὐτό πού ἔγινε (ἔτσι τό ἤθελε προφανῶς ὁ Θεός) ἦταν νά ἐκτιναχθεῖ στά ὕψη ἡ βλασφημία τους, νά ὑπερχειλίσει ὁ τόπος ἀπό τά λύματα τοῦ πλέον φρικτοῦ μεταπατερικοῦ δαιμονισμοῦ, νά πέσουν ἐντελῶς οἱ μάσκες.

Τώρα πιά δέν κάνουν ἀπλῶς ζημιά. Τώρα φέρνουν ὄλεθρο. Καί οὔτε μποροῦν νά κρυφτοῦν πιά ἀπό κανέναν. Ζοῦμε τώρα μία ξεκάθαρη κι ἀφτιασίδωτη δαιμονική ἀντιστροφή τῆς πραγματικότητας, μέ πρώην πνευματικούς ποιμένες πού πλέον εἶναι λύκοι ἅρπαγες. Ἔχουν παρατήσει τόν πνευματικό ρόλο τους, χωρίς οὔτε ἴχνος προσχήματος νά τηροῦν πλέον, καί ἔχουν μεταλλαχθεῖ σέ κανονικά δεκανίκια τοῦ καθεστώτος, ἀπολύτως ἐφάμιλλα τῆς ἄθλιας ἐκείνης σοβιετικής ψευδεκκλησίας τοῦ Σεργίου, καί ἀκόμη σέ ἀνερυθρίαστους πλασιέδες ἐμβολίων, πού ἀσκοῦν μάλιστα καί καθημερινούς ἔμμεσους (ἤ ενίοτε καί ἄμεσους) ἐκβιασμούς. Καί ἀντί γιά μεταδότες χάριτος καί ψυχικῆς δύναμης πρός τόν βαλλόμενο καί ἐξουθενωμένο λαό μας, εἶναι πλέον ὑπερμεταδότες, ὄχι ἰῶν, ἀλλά πλάνης, ψεύδους καί κακοδοξίας.

Ὡς τέτοιους πάντως, εἴμαστε πιά καί ἐμεῖς ἀπολύτως ὑποχρεωμένοι νά τούς κρατήσουμε σέ ἀπόσταση ἀσφαλείας. Γιά νά θυμηθοῦμε καί τό ἄλλο γνωστό σύνθημα, ὅτι «μένουμε ἀσφαλεῖς». Μένουμε μακριά τους, πρίν μᾶς μολύνουν ὅλους μέ τή ζοφερή πνευματική ἀρρώστεια τους…