Το να ξεπουληθείς για χρήμα ή το να θες να ζεις ως εθελόδουλος, αυτά είναι επιλογές. Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Η καταστροφή όμως του φυσικού κάλλους της χώρας, συγχωρέστε με, δεν είναι επιλογή. Κατά την γνώμη μου, είναι αυτοκτονία. Τα Γεράνεια όρη, το Αλεποχώρι και το όλο εκεί σημείο καίγονται εδώ και δύο μέρες. Όσοι έχουν επισκεφθεί τέτοιες τοποθεσίες, πέρα από την ομορφιά που χαρίζεται απλόχερα από την μητέρα φύση... προς τον επισκέπτη, θα έχουν παρατηρήσει πως δεν είναι και τόσο εύκολο να καταστρέψεις ένα τέτοιο δάσος, χωρίς να κάνει κάποιος τα στραβά μάτια.

Αυτό συμβαίνει αφενός γιατί η περιοχή φυλάσσεται και αφετέρου γιατί οι κάτοικοι πραγματικά λατρεύουν αυτό το απέραντο πράσινο που βλέπουν όταν ξυπνούν κάθε πρωί, οπότε το προσέχουν σαν τα μάτια τους.

Οι συμπτώσεις είναι πολλές όμως, φίλοι μου.

α) Ο όμιλος Μυτιληναίου προσπάθησε να κάνει εργοστάσιο εξόρυξης βωξίτη στην περιοχή. Ύστερα από αντιδράσεις των κατοίκων η κατασκευή σταμάτησε.

β) Ο ίδιος όμιλος ήθελε να στήσει ανεμογεννήτριες στα Γεράνεια όρη, όπου ξανά μετά από αντιδράσεις των κατοίκων και αυτό σταμάτησε.

γ) Για τις εξορύξεις και τα αιολικά πάρκα εκκρεμούν τέσσερις αδειοδοτήσεις που δεν προχωρούν λόγω της προστασίας δασικής έκτασης.

δ) Το συμβούλιο της επικρατείας (ΣτΕ) εγκρίνει, επί προεδρίας Σακελλαροπούλου, απόφαση η οποία επιτρέπει την χορήγηση αδειών για κατασκευή αιολικών σε αναδασωτέες εκτάσεις.

ε) Λίγες μέρες μετά την επικύρωση της απόφασης, ξεσπάει η πυρκαγιά.

Μάλιστα, τον Μάιο, δεν αναπτύσσεται πλήρως ο σχεδιασμός της πυροσβεστικής λόγω έλλειψης προσωπικού, με αποτέλεσμα τα δάση τις νυχτερινές ώρες να μην φυλάσσονται.

Κάπως έτσι, φτάσαμε στο στάχτη και μπούρμπερη όλα.

Σε λίγους μήνες, εδώ θα είμαστε, πιστεύω θα εγκριθούν και οι άδειες για τα αιολικά και τις εξορύξεις, οπότε δεν θα «αναγκαστεί» ο καημένος ο επιχειρηματίας να επενδύσει σε Βουλγαρία και Σκόπια (ξέρετε την γείτονα χώρα που δεν τολμούμε να πούμε το επίσημο όνομά της). Γιατί κουμάντο στην Ελλάδα δεν κάνουν τα πολιτικά ανδρείκελα αλλά οι μαφιόζοι εφοπλιστές και ολιγάρχες και κανείς δεν λέει κουβέντα. Ομερτά.

Σκουριές, υδρογονάνθρακες στην Ήπειρο, θαλάσσια οικόπεδα σε Αιγαίο και Ιόνιο, μπάζωμα και χτίσιμο παραλιών σε νησιά, πυρκαγιές και απαλλοτριώσεις σε δασικές εκτάσεις και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Έπρεπε να ασπρίσουν τα μαλιά μου για να συνειδητοποιήσω πως οι καταστροφές αυτές που επέτρεψα να γίνουν στην πανέμορφη χώρα μου, την έχουν μετατρέψει σε ένα από τα πιο άσχημα εργοτάξια των Βαλκανίων στο όνομα της «ανάπτυξης».

Σήμερα είναι ανώφελο ακόμα και να σκεφτώ πως χρειάζομαι ένα δέντρο για να κρεμαστώ, γιατί και αυτό το έχω ήδη χαρίσει στον ολιγάρχη, στον ίδιο που ξεπούλησα τον εαυτό μου και τις παιδικές μου αναμνήσεις. Στον ίδιο που ξεπούλησα την πατρίδα μου.

Σήμερα το ανέκδοτο της Πολιτικής προστασίας ξεκινάει και τελειώνει σε έναν τύπο που έχει φορέσει ό,τι αντιανεμικό κυκλοφορεί στην αγορά και με μπρουτάλ ύφος μου κουνάει το δάχτυλο.

Ποτέ μου δεν υπήρξα ένας «άνθρωπος» που αντιλαμβάνεται μια φυσική καταστροφή ως «δεξιά» καταστροφή ή ως «αριστερή». Ούτε όταν ξεσπά μια φυσική καταστροφή, έχω το «χούι» να της δίνω πολιτικό χρώμα.

Όταν στις πυρκαγιές στην Ηλεία το 2007 έχαναν την ζωή τους 84 άνθρωποι, γίνονταν στάχτη πάνω από 250.000 εκτάρια δασικής έκτασης και περισσότερα από 60.000 ζώα καίγονταν ζωντανά εκείνο το καλοκαίρι, θυμάμαι όλοι οι «ειδικοί εμπειρογνώμονες» μιλούσανε για εμπρησμό. Από τότε, κάθε καλοκαίρι, ένα παρθένο δάσος από τα λίγα που έχουν απομείνει στη χώρα μου αποτελεί παρελθόν. Και κάθε καλοκαίρι μιλάμε και θα μιλάμε ξανά και ξανά για εμπρησμό μέχρι το επόμενο και το επόμενο.