ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΣΑΡΑΝΤΗ ΚΑΡΓΑΚΟΥ.Της Μαίρης Καρρά

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την ημέρα που η Ελλάδα έχασε έναν γνήσιο Έλληνα πατριώτη και διακεκριμένο επιστήμονα στον χώρο των Ελληνικών Γραμμάτων. Τον γνωστό και αγαπητό σε όλους μας δάσκαλο και αρθρογράφο ΣΑΡΑΝΤΗ ΚΑΡΓΑΚΟ. Δεν μας έκανε καμία εντύπωση που η Πολιτεία δεν αφιέρωσε λίγα λόγια... ούτε καν μια αναφορά στην μνήμη του για την σημαντική απώλειά του, ως προς την ελληνοκεντρική διαμόρφωση του χαρακτήρα τόσο των μαθητών του όσο και για το γνωστικό επίπεδο όσων Ελλήνων αναγνώριζαν την θετική παρουσία του στα Γράμματα, με τον καυστικό και εμπεριστατωμένο λόγο του τόσο προφορικό όσο και γραπτό.

   Σαν μια μικρή αναγνώριση στην ξεχωριστή προσωπικότητά του και στην ιερή μνήμη του, αφιερώνουμε στους αναγνώστες λίγα αποσπάσματα από τα τόσα γραπτά του δημοσιεύματα. Αθάνατος θα παραμείνεις στην μνήμη μας Έλληνα δάσκαλε.

                     ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ

  Στην κατάσταση που βρισκόμαστε, δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε κανέναν θρύλο και καμία παράδοση. Και αυτό επειδή η οικογενειακή, σχολική, θρησκευτική αλλά και γενικότερη παιδεία μας είναι παιδεία εκχυδαϊσμού, συβαριτισμού, ευδαιμονισμού, που  δεν επιτρέπει  στα παιδιά  να  έχουν  υψηλά  οράματα.    Πρέπει να αλλάξουν όλα αυτά, για να ζωντανέψουμε στην ψυχή των παιδιών  τους παλιούς θρύλους. Οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα σεβαστικοί  σε  ό,τι  μας  κληροδότησαν  οι  παλαιότεροι.

   Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από ενάμισυ εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή, αλλ’ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White collar workers».

 Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα “Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη” και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού.

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

 Μέσα στο πλαίσιο της αγωγής, αναπτύσσεται ένα είδος φθόνου στους Έλληνες. Δεν υπάρχει άμιλλα αλλά κοιτάμε το ποιος θα ρίξει τον άλλο. Χαρακτηριστική είναι η σημερινή πολιτική κατάσταση. Μόνο στη δική μας εποχή, οι πολιτικοί μπαίνουν στον πολιτικό στίβο φτωχότεροι και φεύγουν πλουσιότεροι.

 Την πιο βαθειά πληγή της ζωής μου εισέπραξα, όταν σ’ έναν τοίχο των Εξαρχείων διάβασα ένα γκράφιτι: «Έλληνας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι• καταντάς»!

     Οι αλήθειες των πολιτικών είναι φτερά στν άνεμο. Οι αλήθειες των ποιητών είναι τα «ριζιμιά χαράκια» των λαών. Ας ακούσουμε λοιπόν τέσσερις στίχους του Θεοδόση Πιερίδη:

«Στης Μεσόγειος τί θέτε τή γλυκιά γαλανάδα;

Ἐμεῖς εἴμαστε Κύπρος, ἐμεῖς εἴμαστε Ἑλλάδα!

Ὅθεν ήρθατε πάτε, φοβεροί Ἀμερικάνοι,

η πατρίδα σας εἶναι κάπου αλλού – καί σας φτάνει»!