Αμφίσημη Ελλάδα. Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Πώς εξελίχθηκαν τα ελληνοτουρκικά τους δύο τελευταίους μήνες;  

Στα μέσα Ιουλίου το τουρκικό ερευνητικό σκάφος ξεκινούσε τις πρωτοφανείς προκλήσεις. Τότε η κυβέρνηση δήλωνε ορθώς σε πολύ υψηλούς τόνους: ουδεμία πρόκληση θα μείνει αναπάντητη. Οι Ενοπλες Δυνάμεις αναπτύχθηκαν σε όλη την έκταση των συνόρων σε ξηρά, θάλασσα και αέρα. Η Τουρκία έκανε πίσω. Αμέσως. Η Ελλάδα έδειξε ετοιμότητα και αποφασιστικότητα. Και έφερε αποτέλεσμα. 

Πριν περάσει ένας μήνας, οι Τούρκοι βγήκαν ξανά.... Και οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις αναπτύχθηκαν ξανά. Αλλά αυτή τη φορά οι Τούρκοι δεν έκαναν πίσω.  

Τι είχε αλλάξει; 

Η στρατιωτική αντίδραση ήταν ίδια. Η πολιτική αποφασιστικότητα όμως ήταν πια, παραδόξως, απούσα. Οι Τούρκοι το διαπίστωσαν από εξελίξεις ουσιαστικά δευτερεύουσες και άσχετες με την αμυντική επάρκεια της χώρας.

Η ελληνική διστακτικότητα κατέστη δεδομένη από τη φοβική προσκόλληση της Ελλάδας στον γερμανικό διάλογο με την Τουρκία. Και, παράλληλα, από το ότι τα λόγια έμειναν λόγια: την ώρα πια που οι Τούρκοι αλώνιζαν, η Αθήνα λεοντάριζε στα λόγια αλλά έμενε αδρανής στην πράξη. Το «καμιά πρόκληση δεν θα μείνει αναπάντητη» συνεχίστηκε όταν η πρόκληση είχε ήδη γίνει νέα πραγματικότητα. 

Η διάσταση ελληνικών λόγων και έργων είναι τέτοια ώστε η Τουρκία πείστηκε ότι ο λόγος της ελληνικής κυβέρνησης είναι κενός ουσίας. 

Αποτέλεσμα; 

Σήμερα περίπου έχουμε ξεχάσει ότι το ερευνητικό και τα πολεμικά που το συνοδεύουν πλέουν ανενόχλητα στα ίδια αυτά νερά επί έναν μήνα. Και ουδείς ασχολείται και με το τι κάνουν εκεί. Η κυβέρνηση κάνει απλώς τον βλάκα. Και η Αγκυρα προχωρά σε ακόμα πιο άγριες προκλήσεις: το σκάφος, που η παρουσία του δεν θα έμενε αναπάντητη, θα μείνει τελικά για 90 ημέρες! Τι κάνει; Ουδείς στην κυβέρνηση θέλει να ξέρει.
Εν τω μεταξύ, ο γερμανικός διάλογος κατέρρευσε. Επιπλέον, η γερμανίδα καγκελάριος δήλωνε στο Βερολίνο ότι «θα βοηθήσουμε τους έλληνες φίλους μας όπου έχουν δίκιο». Η στάση της Γερμανίας, που επισημάνθηκε εδώ πολλές φορές, δεν έχει πια φύλλο συκής.  

Αντίθετα, οι ΗΠΑ δεν πίεσαν την Ελλάδα σε αυτή την κατεύθυνση, ενώ δημόσια στήριξαν πολλάκις την ουσία των ελληνικών θέσεων και κάλεσαν την Τουρκία να σταματήσει. Αυτά δεν έχουν συμβεί ποτέ ξανά. 

Το κυριότερο όμως είναι αυτό που συμβαίνει με τη Γαλλία. Μέσα στην παραφροσύνη του ο Ερντογάν επιτέθηκε σκληρά στη Γαλλία, τη σημαντικότερη ευρωπαϊκή δύναμη. 
Γιατί;  

Επειδή ξέρει ότι η απαράδεκτη γερμανική πολιτική δεν γίνεται ανεκτή από το Παρίσι, για μία σειρά κρίσιμους λόγους που αφορούν και στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Και όταν η Μέρκελ λέει «όπου έχουν δίκιο», ο Μακρόν στέλνει μία τεράστια δύναμη πυρός, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας απαντά στην Τουρκία πολύ πιο σκληρά και, κυρίως, απείρως πιο ουσιωδώς, από ό,τι η ίδια η Ελλάδα.
Διά ταύτα: 

Οι Γερμανοί πήραν επί της ουσίας θέση δίπλα στην Τουρκία, αλλά με προσχήματα. 

Οι ΗΠΑ περιμένουν προειδοποιώντας τη διαρκώς. 

Οι Γάλλοι όμως έρχονται με ισχυρότατες δυνάμεις και απόλυτα ξεκάθαρες θέσεις ταυτόσημες με αυτές που όφειλε να έχει η Ελλάδα. 

Το Ισραήλ είναι δίπλα μας, όπως και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. 

Αλλά οι Τούρκοι επιμένουν. Δεν πιστεύουν ότι θα υπάρξει απάντηση.  

Και η Ελλάδα; 

Αν ακόμα και τώρα συνεχίσει έντρομη να αποδέχεται τετελεσμένα και να λέει λόγια χωρίς ουσία θα είναι προδήλως άξια της μοίρας της. Μπορεί να απαλλαγεί από την τουρκική απειλή, ειδικά σε αυτό το πρωτόγνωρο διεθνές περιβάλλον που θυμίζει πλέον έντονα Ναυαρίνο και Βαλκανικούς Πολέμους. Από τον αμφίσημο εαυτό της όμως, αν συνεχίσει έτσι, ούτε να απαλλαγεί μπορεί, ούτε και να σωθεί. Οποιος κι αν σταθεί δίπλα της.