Το θρήνο πιάσε πάλι, Ηλέκτρα, και χοές ετοίμασε για τους τάφους των Ατρειδών. Την ιερή τη γη των Μυκηνών την κάψανε! Της Ντορέτας Πέππα

Τον Αγαμέμνονα σκότωσαν πάλι οι πανάρχαιοι εχθροί των Δαναών! Οι βέβηλοι των Βρυξελλών κι οι οσφυοκάμπτες των Αθηνών! Η Κλυταιμνήστρα του Βερολίνου, που την πόλη έχει καταλάβει, και ο Αίγισθος, ο πολιτικός μας συρφετός,  που μαζί της κυβερνά δουλικά αυτόν τον τόπο κι όλα της τα καπρίτσια ικανοποιεί ο άθλιος…
Όλοι αυτοί, δηλαδή, που θέλουν η μνήμη του έπους και του κλέους της Πατρίδας να χαθεί. Όλοι αυτοί που τώρα ανοίγουν πάλι την κερκόπορτα στους Μογγόλους, αυτούς που τώρα πατούν την Τροία, που υπήρξε το πεδίον της τιμής των Αχαιών. Γιατί σημάδι ήταν αυτό που έγινε, πέρα από τη συμφορά της καταστροφής. Σημάδι, μα όχι καλό. Και φωτιά απειλεί τον τόπο όλο, φωτιά, δόλος και σίδερο μάχης μάς δείχνει η καταστροφή στο λίκνο το πανάρχαιο των Ελλήνων, που ακόμα και τους Μακεδόνες βασιλείς γέννησε! Κι η πλαδαρή αντιμετώπιση της φωτιάς εκ μέρους των δυνάμεων κατάσβεσης αποκαλύπτει τη χαλαρή αντιμετώπιση του τωρινού εχθρού εκ μέρους των καθ’ ημάς κυβερνώντων! Άτυχοι είμαστε, άτυχοι, Έλληνες, αδέλφια μου, που σε τέτοιες συγκυρίες τρομερές μάς έχουν τύχει οι χειρότεροι, οι πλέον ουτιδανοί να καπετανεύουν στο αρχαίο τούτο και ιερό καράβι, που ακυβέρνητο έχει μείνει, καιρό τώρα, και στα κύματα του Αιγαίου παραδέρνει, τριγυρισμένο από ύαινες! Ναι, σημάδι ήταν αυτό το κακό… Για τα επερχόμενα δεινά… Το θρήνο πιάσε πάλι, Ηλέκτρα, και χοές ετοίμασε για τους τάφους τους νέους που θ’ ανοίξουν…