Σεξουαλική αγωγή στα σχολεία. Τι μάθημα είναι πάλι αυτό; / Του Παπαδόπουλου Θεόφιλου*

Το μάθημα αυτό εφαρμόστηκε σε διάφορες χώρες. Εξ αυτών στη Δανία και Σουηδία τα αποτελέσματα ήταν απρόσμενα αρνητικά. Ξεχάστηκε ότι αυξήθηκε εντυπωσιακά η εγκληματικότητα των ανηλίκων σ’ αυτές τις χώρες, ύστερα από αυτό το πείραμα; Η βιολογική λειτουργία του σεξ δεν είναι απομονωμένη περιοχή αγωγής του ανθρώπου αλλά μετέχει...

της συναισθηματικής – ψυχολογικής και της ηθικής – πνευματικής λειτουργίας του και της αντίστοιχης αγωγής.

Είναι επομένως μεγάλο λάθος η ξεχωριστή, ανόητη αντιμετώπιση του σεξ, άσχετα από την όλη αγωγή του παιδιού και του νέου ανθρώπου. Και τα αποτελέσματα, εύλογα, θα είναι όπως και σε άλλες χώρες αρνητικά.

Μελέτες επιφανών επιστημόνων, γιατρών, ψυχίατρων, φιλόσοφων έχουν δημοσιευθεί και η πλούσια βιβλιογραφία υπάρχει και σε δύο σχετικά βιβλία: «Ερωτική αγωγή» του Dr Rene Biot και «Η σεξουαλική αγωγή και ο νέος άνθρωπος», του Δρος Αρ. Ασπιώτη. Σε αυτά και στο βιβλίο «Οι νέοι και το σεξ» της Marielene Leist διαπιστώνει κανείς την βαθμιαία, με λεπτότητα μύηση από τους γονείς του παιδιού και του νέου στον γενετήσιο κύκλο. Στο πρώτο ο Dr Rene Biot – στενός συνεργάτης του Alexis Carrel – ξεκινάει με το εκκλησιαστικό «Εις σάρκα μίαν», με «τον πλουτισμό του έρωτα με την προσφορά του σώματος». Τονίζει τις βλάβες από την έλλειψη σεξουαλικής αγωγής που καλύπτεται από την άσεβη κι ανεύθυνη «ενημέρωση» του δρόμου ή της τηλεόρασης. Και καταλήγει στον θρίαμβο της ενότητας, μέσα στη θεία αγάπη και την εμπιστοσύνη στον Θεό.

Οι κοινωνίες ανέκαθεν περιέβαλαν τον γενετήσιο κύκλο με σχετικές ιεροτελεστίες ενηλικίωσης, γάμου, γέννησης ως μυστήρια της ζωής, ενώ μια σύγχρονη μητέρα συμβουλεύει τον γιο της: «Να θυμάσαι το θαύμα ότι γεννήθηκες! Κι αν οι καιροί μας είναι ανίκανοι για ένα τέτοιο θαύμα, να θυμάσαι ότι τους καιρούς τους φτιάχνουν άνθρωποι κι άνθρωποι τους αλλάζουν».

Μέσα στη θαλπωρή της οικογένειας, όπου τελείται αυτό το θαύμα, βρίσκει το φυσικό κλίμα της και η σεξουαλική αγωγή του παιδιού κατά τις διάφορες φάσεις της ανάπτυξής του. Οι γονείς πρέπει να είναι η φροντίδα της πολιτείας. Η καθολική, ολόπλευρη μόρφωσή τους για να δώσουν σωστή αγωγή στα παιδιά τους κατά τις ανάγκες της ηλικίας τους και σε κάθε παιδί χωριστά. Η εξατομίκευση στην αγωγή επιτυγχάνεται από αυτούς που γνωρίζουν το παιδί, νοιάζονται γι’ αυτό, το φροντίζουν, το αγαπούν κι ονειρεύονται το μέλλον του.

Μήπως ένα σεμινάριο γονέων – σε κατάλληλη ατμόσφαιρα, από φωτισμένους ανθρώπους – θα ‘πρεπε να καθιερωθεί υποχρεωτικά πριν από την άδεια γάμου; Να συνειδητοποιήσουν την ευθύνη τους οι γονείς, γνωρίζοντας τι σημαίνει «αγωγή του παιδιού»;

Πόσο φρόντισε η χριστιανική κουλτούρα για τη μόρφωση αυτών των γονέων; «Ο ευαγγελισμός», κλασσικό θεατρικό έργο του Πωλ Κλωντέλ, εμφανίζει δύο πιστούς γονείς, που ονειρεύονται ταξίδι-προσκυνήματα στους Αγίους Τόπους, αλλά αγνοούν τη στοιχειώδη ψυχολογία των δύο κοριτσιών τους. Με τη λανθασμένη παραδοσιακή αγωγή, της σύγκρισης του καλού–κακού, ενάρετου–αμαρτωλού, που διαστρέφει τη «φύσει χριστιανική ψυχή του ανθρώπου», δημιουργούν μιαν «αγία» και μια φόνισσα της αδελφής της!

Ποια βιβλία αγωγής – ιδίως ερωτικής – έχουν στη βιβλιοθήκη τους οι χριστιανοί γονείς; Ή από σεμνότητα αποφεύγουν τέτοιους τίτλους; Όπως π.χ. «Αναζητώντας τον ιδανικό σύντροφο», «Ερωτική αγωγή» που κάποια διευθύντρια γυμνασίου από τον τίτλο και μόνον τα λογόκρινε ως ακατάλληλα…. Μη εννοώντας αυτό που είπε ο Κλήμης Αλεξανδρείας τον Β΄ αιώνα μ.Χ.» «Δεν θα ‘πρεπε να ντρεπόμαστε να ονομάσουμε ό,τι ο Θεός δεν ντρέπεται να δημιουργήσει», και ότι χωρίς μόρφωση, ο νέος είναι ευάλωτος από κάθε κερδοσκοπική ή ιδεοληπτική μανιομόδα, που συνεχώς κι ελκυστικά, χωρίς να το εννοήσει, τον «μορφώνει» στον ευδαιμονισμό, την ηδονοθηρία, τον καταναλωτισμό, την ευτέλεια της όλης ζωής και του έρωτα. Γνωστή η κατάληξη. Οι γονείς αναθέτουν την αγωγή του παιδιού στην τηλεόραση, το διαδίκτυο και σε ψυχολόγους-σεξολόγους!!!

Επομένως, το να συζητάμε για το αν τα σχολικά βιβλία της σεξουαλικής αγωγής θα έχουν τα χιουμοριστικά σκίτσα του Ορνεράκη και τη σχολή των φυσιοκρατών και της τεχνικής του σεξ ή των συντηρητικών και πουριτανών, και να περιμένουμε το Υπουργείο να βρει ποιος, όχι θα μυήσει αλλά θα μιλήσει στα παιδιά, είναι μάλλον ανεδαφικό.

Στην αισθησιακή ατμόσφαιρα που ζούμε, τα παιδιά, (τα πιο ζωηρά κι αθυρόστομα στην αρχή), θα δώσουν τον τόνο και θα δημιουργήσουν την ατμόσφαιρα της πλάκας και του χαβαλέ. Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να σκεφθεί κανείς τις κωμικοτραγικές εικόνες επίδειξης, σύγκρισης, σχολίων και καλαμπουριών, όπου θα βουλιάξει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού κι αξιοπρέπειας. Από τη λεπτότητα και την εξατομίκευση στη μαζοποιημένη ευτέλεια…. Όπου άλλωστε η δημόσια διοίκηση δεκαετίες τώρα μας έχει συνηθίσει σε όλους τους τομείς. Λίγη προσγείωση – μαζί και ειλικρίνεια – δεν βλάπτει!…

*Δάσκαλος