Ίσως ευλογήσουμε τον Ερντογάν. Του Παντελή Σαββίδη

Να σας πω την αλήθεια, με την εικόνα που είχα σχηματίσει για τα πρόσωπα της κυβέρνησης, μηδέ του πρωθυπουργού εξαιρουμένου, ανησυχούσα για τον τρόπο που θα αντιμετώπιζαν την κρίση που περνάμε τις μέρες αυτές με την Τουρκία. Η κυβερνητική αντίδραση αποτέλεσε έκπληξη για μένα. Δεν είναι ότι άλλαξαν οι ιδέες τους αλλά, φαίνεται να συνειδητοποιούν πως η αποδόμηση και η άναρχη παγκοσμιοποίηση τελείωσε. Το «κάνω ό,τι θέλω επειδή είμαι ισχυρός και έχω τα μέσα», τελείωσε....

Ο κορονοϊός και η απουσία διεθνούς κέντρου διαχείρισής του το επιβεβαίωσαν. Αν δεν υπάρξει παγκόσμιος συντονισμός, το πρόβλημα και θα επιδεινωθεί και δεν πρόκειται να αντιμετωπισθεί.
Το ίδιο και με την οικονομία και τις κοινωνικές ανισότητες. Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα φαινόμενο αναπότρεπτο. Επιβάλλεται από τις νέες τεχνολογίες που έχουν εκμηδενίσει τα πάντα. Το ζήτημα, τώρα, είναι ποια παγκοσμιοποίηση; Πάντως, όχι αυτή που εκμηδενίζει τα εθνικά κράτη. Ούτε και η εθνική αντίληψη του Τράμπ και του Τζόνσον που απομονώνουν τα εθνικά κράτη και τις εθνικές ομάδες.
Ένα δεύτερο παρήγορο στοιχείο είναι ότι και η μεταλλαγμένη «αριστερά του χαβιαριού» την οποία εκμεταλλευόμενος τον πόνο και τη δυστυχία του κόσμου επιχείρησε να εκφράσει ο Συριζα στην Ελλάδα, περνάει κρίση με την εμφάνιση του προσφυγικού- μεταναστευτικού προβλήματος ως εργαλείου στα χέρια αυταρχικών ηγετών με γκαιμπελικά ναζιστικά χαρακτηριστικά, όπως ο Ερντογάν. Αποκαλύφθηκε, στην καλύτερη περίπτωση, το κενό της πολιτικής της και στην πιο προχωρημένη, η επικίνδυνη θέση της για την υπονόμευση των εθνικών κρατών. Και έθνη υπάρχουν και κράτη που έχουν συγκροτήσει και οι κοινωνίες που τα συγκροτούν ούτε φασιστικές είναι, ούτε ρατσιστικές.
Μπορεί να είναι και αριστερές, όπως τελευταία αρχίζει και διαφαίνεται από την αρθρογραφία αριστερών διανοουμένων στον ελλαδικό χώρο. Διότι και ο Λουκάς Αξελός και ο Πέτρος Πιζάνιας είναι διανοούμενοι στον χώρο αυτό τον οποίο καπηλεύθηκαν πολιτικά οι καιροσκόποι του Συριζα και του ΠΑΣΟΚ που συνήθισαν στην εξουσία, το σαλόνι και το χαβιάρι.
Όταν και τα “Ελαφαντάκια”, όπως ο Πιζάνιας αρθρογραφούν όπως σε ένα εξαιρετικό άρθρο του το οποίο δημοσιεύθηκε στο slpress και αναδημοσιεύθηκε στις «Ανιχνεύσεις», τότε υπάρχει ελπίδα και στο χώρο αυτό. “Ελεφαντάκια” στα φοιτητικά μας χρόνια λέγαμε όσους έγραφαν στον “Πολίτη” περιοδικό που εξέδιδε ο Άγγελος Ελεφάντης. Θέλουμε να ελπίζουμε πως αν ζούσε δεν θα υποστήριζε σήμερα τις απόψεις του Συριζα.
Υπάρχει, τέλος, και το προσφυγικό- μεταναστευτικό ζήτημα το οποίο δεν μπορούμε να προσπεράσουμε αδιάφορα. Οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε, αλλά μέσα από τις διεθνείς διαδικασίες, που αφορούν την παγκόσμια κοινότητα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να επιφορτιστεί μόνη της τα πάντα, αλλά, μόλις η απειλή του Ερντογάν εκλείψει θα αναλάβει το μερίδιο που της αναλογεί. Φτάνει να κάνουν το ίδιο και οι άλλες χώρες.
Υπάρχει ελπίς, λοιπόν, ότι μπορεί να μην ξαναβιώσουμε την τραγωδία του Συριζα. Πρέπει, όμως, να διαμορφωθεί ένας νέος πολιτικός φορέας με ανθρωπιστικά, κοινωνικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά.
Δυστυχώς, ο τρίτος πόλος (ΚΙΝΑΛ) είναι ανεπαρκής. Στην ουσία, δεν ξέρει κανείς τι θέλει.
Για όλες αυτές τις ραγδαίες εξελίξεις και σε επίπεδο πολιτικής συνείδησης, μαζί με τον κορονοϊό, βοήθησε και ο Ερντογάν. Άλλη μια προσφορά του εφέντιμ.