Νέα διάσταση απόψεων για την Τουρκία στην κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ ή…

Μια δήλωση προερχόμενη από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (NSC: National Security Council) των ΗΠΑ, αφήνει την εντύπωση ότι για μια ακόμη φορά, οι “πυλώνες” διαμόρφωσης της εξωτερικής πολιτικής της χώρας δεν είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένοι στο φλέγον ζήτημα της αντιμετώπισης της Τουρκίας και ειδικότερα...

όσον αφορά την -κατοχική- παρουσία της σε συριακό έδαφος, με διάφορα προσχήματα.

Ο Ρόμπερτ Ο’ Μπράιεν, Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Ντόναλντ Τραμπ, μιλώντας στο think tank “Ατλαντικό Συμβούλιο” (Atlantiv Council) ότι οι ΗΠΑ κατέστησαν σαφή τη δυσαρέσκειά τους τόσο προς τη Ρωσία όσο και προς την Τουρκία για την κατάσταση στη συριακή επαρχία Ιντλίμπ, αν και παραδέχθηκε πως δεν υπάρχει κάποιος “μαγικός” τρόπος για να αντιμετωπιστεί. Η δήλωση αυτή απέχει σημαντικά από τη μονοδιάστατη στήριξη της Τουρκίας που πρόσφερε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, μέσω αναρτήσεων στο γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης Twitter. Παρόμοια στάση φαίνεται να τηρεί και του ΝΑΤΟ, που επέλεξε και αυτό να επιδείξει ευαισθησία μόνο για τα θύματα των απρόσκλητων στη Συρία Τούρκων και στήριξε την τουρκική ηγεσία.

Αυτές οι δυο διαφορετικές δηλώσεις δίνουν την εντύπωση ότι προς το παρόν υπάρχει διάσταση απόψεων ανάμεσα στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και το State Department, μια εικόνα την οποία δείχνει συχνά πυκνά η Ουάσιγκτον τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να στέλνονται τα λάθος μηνύματα προς κάθε ενδιαφερόμενο για την κατάσταση σε “θερμά σημεία” του πλανήτη.

Ιδιαίτερη σημασία, για τις τουρκικές προσδοκίες τουλάχιστον, έχει και η αναφορά του Ο’ Μπράιεν, για την απροθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών να εμπλέξουν αμερικανικά στρατεύματα για… την επίλυση προβλημάτων τα οποία δεν έχουν δημιουργήσει.

Εφόσον οι ΗΠΑ άφηναν την Τουρκία να βυθίζει τη Συρία στον εμφύλιο, έχοντας στηρίξει “εναλλακτικές ατζέντες”, αν μη τι άλλο υπέχουν ευθύνη, μαζί με άλλους ασφαλώς, στο επίπεδο της ηθικής αυτουργίας τουλάχιστον… Διότι μπορεί να είναι βολικό, είναι όμως και ανήθικο να προσποιείται η Ουάσιγκτον ότι “δεν είδε” και “δεν άκουσε”. Βέβαια, τα περί “ηθικής” στις διεθνείς σχέσεις είναι για τους αφελείς, ιδίως όταν αρχίζει να επηρεάζεται η διεθνής ασφάλεια.

Έστω και την υστάτη ώρα όμως, οι ΗΠΑ θα πρέπει να αποφασίσουν εάν η στρατηγική τους εξυπηρετείται από την ανατροπή ή την παραμονή του Μπασάρ Αλ Άσαντ στην εξουσία ώστε να προσπαθήσει να ενώσει τη χώρα και να τερματίσει την αιματοχυσία. Και αναλόγως να πράξουν.

Διότι αν όντως επιθυμούν τον τερματισμό της αιματοχυσίας, δεν συμβαδίζει να υποστηρίζουν τον τουρκικό κατοχικό στρατό. Οι ρωσικές δυνάμεις έχουν τουλάχιστον προσκληθεί από την αναγνωρισμένη κυβέρνηση της μεσανατολικής χώρας. Άρα το ζητούμενο είναι, εάν θα αποφασίσουν οι εμπλεκόμενοι να “χωνέψουν”, ότι ο στόχος ανατροπής του μπααθικού καθεστώτος της Συρίας απέτυχε οριστικά, ή θα εξακολουθούν να ρίχνουν το ειδικό βάρος τους πίσω από αυτό τον στόχο.

Διαφορετικά, οποιεσδήποτε φωνές κόπτονται για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο Ιντλίμπ, είναι είτε εκτός πραγματικότητα, είτε υποκριτικές. Η Τουρκία αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά στην Ιστορία της ως μια δύναμη εισβολής και κατοχής. Τόσο απλά.

Για να μην υπενθυμίσουμε στην Ουάσιγκτον ότι λίγο παραδίπλα υπάρχουν οι Κούρδοι που απώλεσαν μια ακόμη φορά στη δική τους Ιστορία, σημαντικό βαθμό αμερικανικής στήριξης “για τα μάτια” της γεωστρατικά σημαντικής Τουρκίας. Μην μπουν στον πειρασμό να συζητήσουν με τη Μόσχα το ενδεχόμενο να πλήξουν και αυτοί με τις δυνάμεις τους τις τουρκικές δυνάμεις εισβολής.

Αυτό θα άλλαζε τους υπολογισμούς στο έδαφος και θα αύξανε περεταίρω τον βαθμό δυσκολίας επίτευξης των τουρκικών αντικειμενικών σκοπών στο έδαφος. Ωστόσο, θα συνιστούσε σοβαρή παράλειψη αν δεν αναφερόταν εδώ, ότι το να έβαζε κανείς στοίχημα αν ορισμένοι έστω “πυλώνες” διαμόρφωσης της αμερικανικής στρατηγικής στην Ουάσιγκτον, δεν θα επιθυμούσαν ή και δεν θα ενθάρρυναν παρασκηνιακά μια τέτοια εξέλιξη…

Κι ας διέρρηξε τα ιμάτιά του ο Αμερικανός απεσταλμένος στην Άγκυρα, Τζέιμς Τζέφρι, πριν από λίγο, λέγοντας στους Τούρκους πόσο πολύ φλέγονται οι ΗΠΑ από επιθυμία να στηρίξουν τους Τούρκους με κάθε δυνατό τρόπο.