Στρατιωτική Θητεία και Άλλα Ανέκδοτα. Η κωμωδία που λέγεται εννιάμηνη θητεία είναι καιρός να τελειώνει.

Του Αλέξανδρου Νάρη

Όποτε ακούω για το αξιόμαχο των κληρωτών, γελάω σκεπτόμενος τους νεοσύλλεκτους που κατατάσσονται τη Δευτέρα και ορκίζονται την Παρασκευή. Είτε η νέα γενιά είναι σαϊμποργκ όνομα και πράμα, είτε εμείς που κάναμε σαράντα μέρες να δούμε πολιτικό ρούχο, είχαμε IQ ραδικιού.

Κι επειδή όλοι ξέρουμε ότι ούτε το ένα ούτε το άλλο ισχύει, κι επειδή είναι καιρός πλέον να ειπωθεί ότι αυτό το πράγμα που ονομάζουν τώρα κληρωτό οπλίτη, στη συντριπτική του πλειοψηφία δεν είναι παρά ένας ανεκπαίδευτος αγγαριομάχος, χρησιμοποιούμενος για σκοπιά, καθαριότητα και εξυπηρέτηση λειτουργικών αναγκών, κάποιος επιτέλους ας κραυγάσει ότι ο Βασιλιάς - Κληρωτός Οπλίτης, είναι Γυμνός....Η πολεμική του αξία είναι μηδενική, σε πλήρη αντίθεση με τους ΕΠΟΠ και τους άλλους επαγγελματίες του Στρατεύματος.

Λόγος είναι απλός: Δεν υπάρχει χρόνος. Εννιά μήνες είναι προσκοπική κατασκήνωση, δεν είναι θητεία. Πολύ περισσότερο που βλέπει κανείς ειδικότητες όπως οδηγός ερπυστριοφόρου, χειριστής Α/Τ ΠΑΟ, Τεχνίτη Ερπυστριοφόρων Οχημάτων (Χριστέ και Παναγία!) Νοσηλευτή (!!!!!) και υποτίθεται ότι σε εννιά μήνες θα μάθει ο λεβέντης κληρωτός ό,τι κάνουν οι άλλοι να μάθουν χρόνια ολόκληρα...Μαθαίνει, ναι, σκοπιά, σκοπιά, σκοπιά, αναφορά τάγματος, απολλελέ και τρελελέ... Ένας χαμένος χρόνος που απλώς παράγει επιπλέον κοινωνικές αδικίες με τις μεταθέσεις, τις αποσπάσεις και τα ρουσφετιλίκια.

Ως απάντηση στα παραπάνω προβάλλεται από κάποιους η περίπτωση του Ισραήλ και η στρατιωτική θητεία αυτού του κράτους.

Το “κάντο όπως το Ισραήλ” δεν υπάρχει ως επιλογή, καλώς ή κακώς, για πολλούς εθνικούς και κοινωνικούς λόγους, ένας από τους οποίους είναι και η εξασθένηση της συλλογικής μνήμης: Σε αντίθεση με τους Ισραηλινούς, έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι σκλάβος. Έτσι, μια αύξηση της θητείας κατά δύο – τρεις μήνες δεν θα οδηγήσει πουθενά, παρά μόνο σε περιττές εντάσεις και νέες αιτίες διχασμού. Ούτε η κοινωνία θα το δεχθεί, ούτε ουσιαστική αναβάθμιση θα φέρει.

Είναι καιρός λοιπόν να σοβαρευτούμε. Η θητεία όπως την ξέρουμε πέθανε. Ή θα πάμε παρακάτω με προσεκτικά και γρήγορα βήματα, ή κι εδώ, όπως και σ’ ένα σωρό άλλα θέματα, θα συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, προσμένοντας τους βαρβάρους.

Μια σωστή και μελετημένη θητεία όμως, μπορεί να πετύχει το ζύμωμα ανθρώπων από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, ολοκληρώνοντας τη διαδικασία δημιουργίας κοινωνικής και εθνικής συνείδησης, μια διαδικασία που σε πείσμα όλων και με ένα παράξενο, ανεξήγητο τρόπο, είναι ακόμα εδώ, κρατώντας ζωντανό αυτό το καθημερινό θαύμα, που λέγεται Ελληνικό Έθνος. Έτσι, αφήνοντας έξω το θέμα της στράτευσης των γυναικών γιατί απαιτεί μια διαφορετική ανάλυση, μπορούμε να ξεκινήσουμε με το παρακάτω βασικό αξίωμα:

Όποιος δεν θέλει να υπηρετήσει, μη σώσει και το κάνει.

- Θα πληρώσει όμως τη θητεία του σε χρήματα και θα είναι όσα χρειάζονται για τη σίτιση ενός Στρατιώτη καθ’ όλη τη διάρκεια της 18μηνης ή 24μηνης θητείας.

- Θα ψηφίσει δέκα ή δεκαπέντε χρόνια μετά από τον δεκαοχτάρη συμμαθητή του που επέλεξε να κάνει το καθήκον του στην πατρίδα.

- Θα δει τον συμμαθητή του να μην πληρώνει φόρους για το τριπλάσιο χρονικό διάστημα της θητείας του, σε χρόνο που εκείνος θα επιλέξει.

- Θα δει τον συμμαθητή του να μπαίνει στο δημόσιο χωρίς εξετάσεις, όποτε το δημόσιο προκηρύσσει θέσεις, έχοντας απόλυτη προτεραιότητα απέναντί του.

- Θα δει τον συμμαθητή του, να μπορεί να παραμείνει στο στράτευμα ως επαγγελματίας, παίρνοντας μετάταξη όταν η ηλικία δεν θα του επιτρέπει πλέον να είναι μάχιμος.

- Όποιος δεν θέλει να υπηρετήσει, αλλά δεν έχει χρήματα, θα μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε 12μηνη κοινωνική θητεία, ή σε στρατιωτική θητεία έξι μηνών, αποκλειστικά σε Μονάδες Εκπαιδεύσεως Τυφεκιοφόρων Πεζικού. Χωρίς δυνατότητα μετάθεσης ή απόσπασης, με την ορκωμοσία να γίνεται τουλάχιστον σαράντα μέρες μετά, ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ. Θα έχει μάθει στοιχειωδώς να κάθεται προσοχή, θα έχει δει τον ώμο του να μελανιάζει απ’ το επ’ ώμου και το G3 να γίνεται προέκταση του χεριού του. Θα μπορεί να μπει και να βγει από ένα ΤΟΜΠ χωρίς να σκουντουφλάει, να κάνει πυρ και κίνηση, να δέχεται και να εκτελεί διαταγές χωρίς να κλαψουρίζει στη μανούλα του γιατί δεν πήρε άδεια, χάνοντας όλα τα προαναφερθέντα δικαιώματα πλην της ψήφου.

Ένας τέτοιος κληρωτός, “δίνοντας” μόλις έξι μήνες από τη ζωή του στην πατρίδα, θα έχει κερδίσει πολλά: Θα είναι ένας μέτριος, αλλά πολύτιμος μαχητής. Θα έχει βρεθεί με ανθρώπους που δεν φανταζόταν ότι υπάρχουν, θα έχει δεθεί μαζί τους και θα έχει ανακαλύψει ότι αυτή η σημαία, θέλει κόπο για να κυματίσει. Θα έχει δεχτεί το Τελευταίο Μεγάλο Μάθημα πριν πάρει τον τίτλο του Πολίτη, παίρνοντας ΠΡΩΤΑ εκείνον του Οπλίτη. Και το κυριότερο, στη Δύσκολη Ώρα, θα είναι χρήσιμος, δε θα είναι βάρος.

Όσοι πάλι πιστεύουν ότι μ’ αυτόν τον τρόπο δε θα πάει κανείς, απλώς ανασηκώνω τους ώμους. Η επιστροφή ή η παραμονή στην κωμωδία της θητείας που γνωρίζουμε είναι πάντα εύκολη. Αυτό που δεν ξέρουμε, είναι το πόσο πολύ εύκολα αυτή η κωμωδία μετατρέπεται σε τραγωδία. Και σε αντίθεση με πολλούς, αυτή τη γενιά της κρίσης εγώ δεν τη φοβάμαι, την πιστεύω και την προσμένω.